Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου
Συστήθηκε στο κοινό με το «Σοφό παιδί», το 1993, προκαλώντας τέτοιους διθυράμβους, με αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, ο τίτλος να τον ακολουθεί. Το 2014 εκδίδει τη «Νίκη» και προκαλεί και πάλι χιλιάδες σχόλια και πωλήσεις. Έχουν μεσολαβήσει άλλα 16 μυθιστορήματα και μια έντονη παρουσία στα δρώμενα της χώρας. Ο Χρήστος Χωμενίδης, ακομπλεξάριστος και χαμογελαστός, λίγο πριν καθίσει στο πλευρό του Ευάγγελου Βενιζέλου, στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Δευτέρας στη Λάρισα, κάθεται δίπλα μου και μου λέει: «Πρέπει να ξαναγουστάρουμε…»
Γιατί στο πλευρό του Βαγγέλη Βενιζέλου;
Δεν αισθάνομαι πως βρίσκομαι στο πλευρό του Βενιζέλου. Συνομιλούμε. Όλοι όσοι έχουν πείρα, γνώση και τόλμη για να αντιμετωπίσουν το παρελθόν και το μέλλον πάντα πρέπει να διαλέγονται μεταξύ τους. Δεν πρόκειται για μια κομματική εκδήλωση. Είναι μια βαθιά πολιτική εκδήλωση και κατά συνέπεια δεν κομίζει ένα μήνυμα το οποίο εμείς έχουμε ήδη γράψει.
Έχω την αίσθηση, όπως το εισπράττω εγώ, πως ενώ ο Βενιζέλος αυτή τη στιγμή εκπέμπει τον πιο τεκμηριωμένο και ισοπεδωτικό, θα έλεγα, πολιτικό λόγο απέναντι στην κυβέρνηση και στα όσα συμβαίνουν στη χώρα, απεναντίας ο κόσμος δεν θέλει να τον ακούσει. Αποστρέφεται…
Κοίταξε να δεις. Σήμερα, νομίζω πως ο Βενιζέλος, ολοένα και από περισσότερο κόσμο, αναγνωρίζεται ως ο κορυφαίος κοινοβουλευτικός άντρας και μάλιστα με διαφορά. Κατά συνέπεια αυτή η άποψη πως ο Βενιζέλος είναι ο αίρων τας αμαρτίες της Μεταπολιτεύσεως , σιγά-σιγά ξεφτίζει.
Θεωρείς πως η λύση στο πολιτικό πρόβλημα της χώρας είναι η επιστροφή στα πρόσωπα, που σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό συνετέλεσαν στην καταστροφή;
Εμείς δεν μιλάμε αυτή τη στιγμή για πρόσωπα. Προφανώς, και ηλικιακά αν θες να το δεις, οι γενιές οι οποίες πρέπει να αναλάβουν το τιμόνι της χώρας είναι οι νεότερες κι από μένα. Βεβαίως, από την άλλη, δεν πρέπει να υπάρχει και ηλικιακός ρατσισμός. Σου θυμίζω για παράδειγμα πως στη Γερμανία, μετά τον πόλεμο, έγινε Καγκελάριος ο Αντενάουερ στην… τρυφερή ηλικία των 90 ετών. Φυσικά θα πρέπει να ανανεωθεί το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Δεν είμαστε όμως ούτε πατροκτόνοι, ούτε και ευνουχισμένοι από τους πολιτικούς και πνευματικούς μας γονείς.
Πρόσφατα, ένα φίλος σου, ο Πέτρος ο Τατσόπουλος δήλωσε πως θα συνέπραττε με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, με στόχο την απαλλαγή της χώρας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Θα μπορούσες να δηλώσεις το ίδιο;
Εγώ δεν θέλω να γίνω βουλευτής. Θέλω να παραμείνω συγγραφέας. Κοίτα. Εγώ είμαι υπέρ των ευρέων συναινέσεων, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θεωρώ ίσα-ίσα πως η ανάληψη της ηγεσίας της ΝΔ από τον Μητσοτάκη ήταν ένα μήνυμα εξαιρετικά ελπιδοφόρο για το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης, μιας και ο ίδιος είχε δείξει δείγματα γραφής. Είχε ψηφίσει για παράδειγμα υπέρ του Συμφώνου Συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων. Δεν δίστασε να απουσιάζει από την εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου, ως ΠτΔ. Από κει και πέρα όμως πρέπει να καταλάβουμε πως δεν υπάρχουν πρόσωπα «ταμπού», ούτε πρόσωπα «τοτέμ». Οι συναινέσεις γίνονται βάσει μιας συγκεκριμένης ατζέντας. Εγώ για παράδειγμα πίστευα και πιστεύω ακόμα πως μια ιστορική ευκαιρία που χάθηκε για τη χώρα ήταν στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015, όταν εκεί θα έπρεπε να κατεβούν με κοινό ψηφοδέλτιο όλες οι δυνάμεις που εξέφρασαν το «ΝΑΙ» στο δημοψήφισμα του Τσίπρα. Τότε θα είχε τελειώσει το θέμα.
Τι ζούμε σήμερα;
Νομίζω πως ζούμε την απομάγευση του κόσμου. Δηλαδή την ανώμαλη και επώδυνη προσγείωσή του στην πραγματικότητα. Όπως είχε πει ο Λένιν, -τον οποίο εγώ έχω διαβάσει αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος για το ίδιο, όσον αφορά τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ-, τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Τα γεγονότα λοιπόν είναι ξεροκέφαλα και καλό θα είναι να μην χτυπάμε το κεφάλι μας πάνω στα ξεροκέφαλα γεγονότα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως. Μακάρι να εξαχθούν χρήσιμα και ωφέλιμα συμπεράσματα. Μέχρι το 2010 ζούσαμε ένα μεθύσι. Από το 2010 και εντεύθεν ζούμε ένα παρατεταμένο και ελεεινό χανγκόβερ. Τώρα ελπίζω να έρθουμε στα ίσα μας και να γίνουμε νηφάλιοι.
Ένας άνθρωπος ο οποίος έχει μια ιστορική τριβή με την Αριστερά και βιώματα, από δεύτερη γενιά, πως εισπράττει όλο αυτό που εκπέμπει σήμερα η Αριστερά;
Κοίτα να δεις. Νομίζω πως όλο αυτό που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια είναι ότι κάποιοι άνθρωποι για να εξυπηρετήσουν κάποιους ιδιοτελείς σκοπούς σκάψανε, βγάλανε τα κόκκαλα των παππούδων τους, και των μεν και των δε, και αρχίσανε να χτυπιούνται αναμεταξύ τους, λες και βρισκόμαστε στην παλαιολιθική εποχή. Αυτό είναι και ανήθικο και ακαλαίσθητο και ελεεινό. Η Αριστερά έπαιξε τον ιστορικό της ρόλο, ανανέωσε τον εαυτό της και απανταχού στην Ευρώπη, πλην Ελλάδας, μπήκε σε πολύ μεγάλες σκέψεις, σε μεγάλο στοχασμό μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Όλοι οι άνθρωποι καταλάβανε το 1989 ότι κάτι πολύ σάπιο υπήρχε στο Ανατολικό μπλοκ και στη Σοβιετική Ένωση. Εμείς εκείνη την εποχή ασχολούμασταν με τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας Λιάνη. Το χάσαμε. Πολλοί άνθρωποι λειτουργούνε σα να μην συνέβη όλο αυτό. Σε μια εποχή λοιπόν που τρέχει με τα χίλια και οι παραγωγικές συνθήκες, για να μιλήσω και Μαρξιστικά, αλλάζουν τελείως, άρα αλλάζουν και οι παραγωγικές σχέσεις, σε μια εποχή όπου όλα είναι διαφορετικά, εμάς μας έχει ρουφήξει η βδέλλα της κρίσης και η ατζέντα μας είναι εκτός πραγματικότητας.
Τι ετοιμάζεις αυτό τον καιρό;
Αισθάνομαι πως βρίσκομαι στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής μου. Γράφω ένα βιβλίο, ένα καινούργιο μυθιστόρημα, το οποίο θα λέγεται «Η Μεγάλη Χειρονομία». Η έμπνευση προέρχεται από τον έρωτα της Εύας Πάλμερ για τον Άγγελο Σικελιανό. Αυτό που νομίζω πως με κάνει να πάω τόσο πίσω, και να ασχοληθώ με γεγονότα τα οποία έχουν εν πολλοίς ξεχαστεί στην Ελλάδα, δηλαδή δυο ανθρώπους οι οποίοι συναντιούνται και θέλουν να κάνουν κάτι το ποιητικό και το οποίο να αφορά τον οποιονδήποτε σε μια κοινωνία, είναι το ότι έχουν λείψει οι μεγάλες χειρονομίες. Τα τελευταία χρόνια έχουμε βυθιστεί σε μια απίστευτη γκρίνια, μιζέρια, μισαλλοδοξία, και έχουμε ξεχάσει να ζούμε. Η ζωή είναι ένα δώρο. Ένα δώρο όπως και να έρθει. Άμα λοιπόν δεν ξυπνάς το πρωί, δεν βλέπεις απέναντι τον κάμπο και λες «είναι υπέροχο», και άμα δεν λες πόσο συναρπαστικό είναι το ότι μετά από μια σειρά συμπτώσεων είμαι κι εγώ εδώ, και αν δεν πίνεις το κρασί σου με χαρά, και αν δεν αγκαλιάζεις το κορίτσι σου με χαρά, κι αν δεν τραγουδάς με χαρά, τότε είσαι υπεύθυνος εσύ για ότι κι αν σου συμβεί. Πρέπει να βρούμε ξανά τη θετική μας ματιά. Πρέπει να αρχίσουμε να ξαναγουστάρουμε.
Σε ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.