Του Λευτέρη Παπαστεργίου
Περιοδικό. Στάντιουμ. Μονοπώλιο. Μαγαζιά «μύθοι» που είδαν και άκουσαν τους έρωτες, τα πάθη και τις πρώτες ανησυχίες μιας άλλης γενιάς. Πρώτα βήματα, πρώτες «νύχτες». Και μουσική. Μουσική βγαλμένη από τα βινύλια και τη φαντασία των παιδιών που καθόταν πίσω από τις κονσόλες, έτοιμα να απογειώσουν τη διάθεση και το μυαλό όλων όσων επέλεγαν τα μαγαζιά τους. Υπάρχει κάτι που να συνδέει το τότε με το τώρα; Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα; Ποια η σημερινή διασκέδαση και πως τη βιώνει ένας άνθρωπος που για 31 χρόνια κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά. Ο Τάσος Γέμτος δεν χρειάζεται συστάσεις. Τον καλώ και τον προκαλώ. Κάπως έτσι ξεκινάει η κουβέντα μας.
Να πιάσουμε το νήμα από την αρχή; Πως βρέθηκες πίσω από τις κονσόλες;
Μου άρεσε πολύ η μουσική. Από μαθητής ακόμα. Θυμάμαι τους συμμαθητές μου να κάνουν σκαστό από το σχολείο κι εγώ να περνάω ώρες ατελείωτες στο Division και να βλέπω, να ακούω, να μαθαίνω… Σιγά-σιγά άρχισα να παίζω. Στα καλά μαγαζιά της εποχής. Έκανα ένα διάλειμμα και μόλις γύρισα από την Ιταλία, όπου είχα πάει για σπουδές, ήρθε το Μονοπώλιο καφέ. Η πορεία είχε ξεκινήσει…
Άλλες εποχές…
Εντελώς διαφορετικές. Σκέψου πως τότε τα μαγαζιά είχαν πίστα. Η αγωνία του Dj, ο ιδρώτας στο πρόσωπό του για να σηκωθούν οι πελάτες να χορέψουν. Αν δεν το κατάφερνες ήσουν αποτυχημένος. Τότε τα μαγαζιά διέθεταν τη δισκοθήκη τους. Και όλοι εμείς που παίζαμε μουσική είχαμε τη δική μας. Πηγαίναμε για δουλειά και κουβαλούσαμε δυο βαλίτσες με δίσκους.
Και τώρα;
Τώρα έχει χαθεί η ταυτότητα. Η ταυτότητα των μαγαζιών. Η ταυτότητα της διασκέδασης. Η ταυτότητα της νύχτας. Τώρα παίζει το MP3. Η τεχνολογία έχει αντικαταστήσει τη φαντασία. Σήμερα ένα μαγαζί ξεκινάει με καφέ, συνεχίζει με τσίπουρο, γίνεται μπαρ και καταλήγει ελληνάδικο. Ο ίδιος χώρος…
Μια σύγχυση δηλαδή…
Ακριβώς. Αυτή είναι η λέξη. Ο Dj έχει καταλήξει τζουκ-μποξ. Έχει καταλήξει χειριστής υπολογιστή. Έχει χαθεί η μαγεία, έχει χαθεί το θράσος, έχει στερέψει η φαντασία…
Διακρίνω μια νοσταλγία για τα παλιά;
Μόνο σε μένα; Και στους περισσότερους που βγαίνουν να διασκεδάσουν στις ηλικίες μας, η ίδια νοσταλγία υπάρχει.
Γιατί όμως να είναι έτσι;
Έτσι είναι η ζωή πλέον. Μπορώ να σου μιλήσω για το επάγγελμά μας, για να πάρεις μια ιδέα. Σήμερα υπάρχουν τα μέσα για να φτιάξει κανείς μουσική, μέσα πολύ περισσότερα από τότε, αλλά λείπει η φαντασία και η έμπνευση. Όλα γίνονται πλέον μέσα σε ένα δωμάτιο, μπροστά σε έναν υπολογιστή. Κάνε την αναγωγή και σε άλλες δουλειές… Θες και κάτι ακόμα; Γύρνα και κοίτα εκείνες τις τρεις κοπέλες πίσω μας.
(Στο Epicure 5 όπου πίνουμε καφέ, κοιτώντας την κεντρική πλατεία, κάθονται πίσω μας τρεις κοπέλες, οι οποίες είναι με τα κινητά στα χέρια και δεν ανταλλάσσουν ούτε κουβέντα. Τις κοιτάζω…)
Αυτό το πράγμα γίνεται, όπως ξέρεις, και τα βράδια. Για ποια διασκέδαση μιλάμε;
Πλέον δεν φλερτάρουν…
Δεν φλερτάρουν, δεν χορεύουν, δεν διασκεδάζουν… Τότε, ήξερες πως οι νύχτες έχουν κόσμο. Όποια μέρα κι αν έβγαινες. Τώρα; Τώρα έχουμε καταφέρει να μεταφέρουμε το Σάββατο στην Παρασκευή και μέχρι εκεί. Έχουν αλλάξει τα πάντα… Τότε υπήρχαν λίγα μαγαζιά, με την ταυτότητά του. Υπήρχε «πόρτα». Υπήρχαν κανόνες. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα…
Τι σε ενοχλεί πιο πολύ μέσα στα μαγαζιά;
Ότι δεν υπάρχει επαφή του κόσμου με τον Dj. Ακούνε ένα τραγούδι, υψώνουν το κινητό και σε λίγα δευτερόλεπτα μαθαίνουν ποιο κομμάτι παίζω. Δεν έρχονται να ρωτήσουν. Δεν μας δίνουν την χαρά και την ανταμοιβή. Σα να γίνονται όλα μηχανικά…
Μίλα μου για το ραδιόφωνο…
Άλλη μεγάλη αγάπη. Και πονεμένη ιστορία. Το 1998 ξεκίνησα τον Enjoy. Ήθελα μια επιχείρηση στη μουσική πέραν της νύχτας. Δυστυχώς όμως τα κυκλώματα και στο χώρο αυτόν είναι πολλά…
Ποτά, ναρκωτικά, γυναίκες…
Με τα ναρκωτικά δεν είχα ποτέ σχέση. Είδα πολλά, αλλά κρατήθηκα μακριά. Από ποτά, ναι. Πολλά. Πίναμε και διασκεδάζαμε. Οι γυναίκες, άλλο κεφάλαιο. Ο Dj πάντα τραβούσε τις γυναίκες…
Οικογένεια;
Ναι. Ηρεμήσαμε και βρήκαμε την υγεία μας. Μεγάλο πράγμα η οικογένεια…
Λεφτά;
Δεν τα υπολόγισα ποτέ. Πέρασαν πάρα πολλά από τα χέρια μου…
Αν γυρνούσαμε τον χρόνο πίσω;
Θα έκανα τα ίδια πράγματα ακριβώς, αλλά πολύ καλύτερα. Η μουσική δεν σταματάει ποτέ να κυλάει στο αίμα μου…
Όνειρο;
Ένα μαγαζί. Ένα νυχτερινό μαγαζί όπως παλιά. Το έχω στο νου μου έντονα…
