ΦΩΤ. LARISSANET.GR//ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΙΑΡΗΣ

Η Χρύσα Βουλγαράκη, εγγονή του παλιού Λαρισαίου δημοσιογράφου και συγγραφέα Δαμιανού Βουλγαράκη, αφού δεν κατάφερε να γίνει δημοσιογράφος, έγινε διευθύντρια στο Γαλλικό Ινστιτούτο, “ικανοποιώντας” την άλλη μεγάλη αγάπη του παππού της, τα γαλλικά. Δείχνει εύθραυστη αλλά είναι πολύ δυναμική. Δεν είναι τυχαίο που βρέθηκε στο τιμόνι ενός από τους πιο ιστορικούς εκπαιδευτικούς και πολιτιστικούς φορείς της πόλης τόσο νέα. Επίσης είναι ακούραστη. Αυτό προκύπτει από τα αποτελέσματα της δουλειάς της. Και της το αναγνωρίζουν όλοι, παλιοί και νεότεροι. Τα χρόνια που είναι διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν από τα πιο ενδιαφέροντα, “γεμάτα” και επιτυχή σε όλα τα επίπεδα. Είναι καλή σε αυτό που λένε relations publiques –  δημόσιες σχέσεις. Σε μαγνητίζει με τις γνώσεις της, τον αυθορμητισμό της,  την αφοπλιστική της ειλικρίνεια που δεν την εμποδίζει να ομολογήσει πως ως μαθήτρια, το Γαλλικό Ινστιτούτο, τής ήταν αβάσταχτο. Έχει πολλή όρεξη για δουλειά και καινούριες ιδέες. Πιστεύει ακράδαντα στην ελληνογαλλική συμμαχία και ότι οι δεσμοί ανάμεσα στους λαούς, η ειρήνη, η αλληλεγγύη, η ανάπτυξη, χτίζονται με την παιδεία και τον πολιτισμό.

Γιατί Γαλλικά;

Γιατί στις διακοπές μου στον Πλαταμώνα, η στενή οικογενειακή μας φίλη Άντα Γουμενoπούλου που ήταν καθηγήτρια γαλλικών, μου μάθαινε κάθε καλοκαίρι, από τότε που άρχισα να μιλάω, τρία γαλλικά τραγουδάκια. Έτσι μου κόλλησαν τα γαλλικά. Επίσης εκείνη την εποχή στον Πλαταμώνα  παραθέριζαν πολλοί Γιουγκοσλάβοι, Σέρβοι, που μιλούσαν γαλλικά κι ήμουν το μόνο παιδάκι μεταξύ ενηλίκων που κάτι σκάμπαζα. Μετά ήταν και κάτι σαν οικογενειακή παράδοση. Ο παππούς έστειλε όλα τα εγγόνια του στο Γαλλικό Ινστιτούτο αναλαμβάνοντας το κόστος των διδάκτρων. Ήταν το δώρο του σε μας και ταυτόχρονα η απαίτησή του. Τα γαλλικά, η Γαλλία, ήταν κάτι σαν πολιτική θέση για την οικογένειά μου. Πόσοι σημαντικοί Έλληνες, καλλιτέχνες και πολιτικοί, σύμβολα του αγώνα για τη δημοκρατία, την ελευθερία, επί δικτατορίας ήταν αυτοεξόριστοι στο Παρίσι; Και μάλιστα, όλοι τότε, κάναμε πρώτα γαλλικά και μετά αγγλικά.

Και γιατί καθηγήτρια γαλλικών;

Γιατί δεν πέρασα δημοσιογραφία. Γλιτώσατε από μένα! (γέλια)

Εσύ γλίτωσες από τη δημοσιογραφία.

Ήξερα ήδη τρεις ξένες γλώσσες και η γαλλική φιλολογία στη Θεσσαλονίκη ήταν η δεύτερη επιλογή μου, όπου μπήκα τρίτη με 19,4. Θέλω να σου πω ότι ήταν πολύ ψηλά σε αντίθεση τώρα που έχει πέσει αλλά ξανανεβαίνει πάλι.

Πώς ήταν τότε στο Γαλλικό Ινστιτούτο;

Μας φαινόταν βουνό. Πολύ αυστηρό, πολύ δύσκολο. Έπρεπε να μιλάμε μόνο γαλλικά κι αυτό “μας την έσπαγε”. Όλοι οι φίλοι μου ήμασταν έξαλλοι. Και σήμερα τα παιδιά μας κάπως έτσι θα νιώθουν. Όταν ανεβαίναμε τα σκαλιά, θέλαμε να τρέξουμε και να φύγουμε!!! Ποτέ δε φανταζόμουν ότι εγώ θα δουλέψω εδώ και ποτέ δε φανταζόμουν ότι θα συμφωνήσω με τη μέθοδο, μέσα στο Γαλλικό μιλάμε ΜΟΝΟ γαλλικά. Τα λέμε με τους συμμαθητές – συμμαθήτριες που κάνουμε ακόμη παρέα, η παρέα του Γαλλικού -και γελάμε. Και σήμερα κάθε φουρνιά γίνεται παρέα μέσα από εκδηλώσεις, εκδρομές, πρότζεκτ. Όπως τότε. Τελικά το σύστημα ήταν σωστό.

Το Γαλλικό Ινστιτούτο ποτέ δεν ήταν απλώς ένα σχολείο.

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Λάρισας, από καταβολής του, το 1945, συνεχίζει τις τρεις βασικές του αποστολές: τη διδασκαλία γαλλικών και την οργάνωση των εξετάσεων, την οργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων (διαλέξεις/συζητήσεις, εκθέσεις, κινηματογράφος, παρουσίαση βιβλίων κ.ά.) και την παροχή πληροφοριών για τη σύγχρονη Γαλλία. Η δημιουργία και ανάπτυξη ελληνογαλλικών συνεργασιών, η μεγαλύτερη ενημέρωση για τη σύγχρονη Γαλλία και η προώθηση της διδασκαλίας των γαλλικών είναι σήμερα οι τρεις στόχοι του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα και τη Λάρισα. Νομίζω ότι η οδός Κούμα έχει ταυτίσει το όνομά της με το Γαλλικό Ινστιτούτο. Αν ρωτήσει κάποιος ποια είναι η οδός Κούμα, είναι σχεδόν βέβαιο πως θα πάρει την απάντηση ότι είναι η οδός όπου βρίσκεται το Γαλλικό Ινστιτούτο. Είναι σημείο αναφοράς αλλά συνάντησης όχι μόνο όσων μαθαίνουν γαλλικά αλλά και επειδή είναι εστία Πολιτισμού. Στο Γαλλικό Ινστιτούτο δίνεις ραντεβού με τον Πολιτισμό. Ανέκαθεν. Κοιτώντας αρχεία και φωτογραφίες επί διεύθυνσης των αδελφών Λήτου, της κ. Γιαγλάρα, του Τζίνο Πολέζε, έχω δει εκδηλώσεις πολύ προχωρημένες όχι μόνο για τη Λάρισα αλλά και για την Ελλάδα. Έχει έρθει για παράδειγμα μαύρο θέατρο σε μια εποχή που δεν ξέραμε τι είναι ή έχει εκθέσει εδώ έργα του ο Μυταράς.

Όταν ανέλαβες, άλλαξε η δομή της υπηρεσίας και το Γαλλικό Ινστιτούτο έγινε αυτόνομο μορφωτικό τμήμα.

Ναι έτσι είναι. Επίσημα από το 2006 είναι μορφωτικό τμήμα της Γαλλικής πρεσβείας με τρεις άξονες: το διπλωματικό όσον αφορά στις εμπορικές σχέσεις ή όταν έρχεται κάποιος ακόλουθος στη Στρατιά, την Αεροπορία, είμαστε η αντένα, ο συνδετικός κρίκος. Το εκπαιδευτικό κομμάτι όπου δε λειτουργούμε ως ανταγωνιστής του φροντιστηρίου αλλά ως φορέας γιατί σε μας επιμορφώνονται οι καθηγητές, εμείς δίνουμε τα πτυχία, εστιάζουμε στα εξειδικευμένα γαλλικά, για παράδειγμα ιατρική ορολογία, νομική, τουρισμό, προετοιμασία για τα Πανεπιστήμια, μάστερ εξ αποστάσεως, κοινά μεταπτυχιακά με το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Και τρίτος άξονας είναι ο πολιτισμός όπου δεν κάνουμε πια μόνο μετακλήσεις αλλά δημιουργούμε θεσμούς σε συνεργασία με τοπικούς φορείς.

Ο κατάλογος είναι μακρύς. Από την παρουσίαση του μποζολέ και τη γιορτή κρέπας…

…Το 1ο Φεστιβάλ κόμικς, το Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου, το Φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου σε συνεργασία με το ARTFOOLS, τα παραμύθια με τη Λένα Χαϊδούτη, τις εκθέσεις, τις διαλέξεις, τις λογοτεχνικές βραδιές…

Με σταθερές συνεργασίες με το ΚΕΘΕΑ ΕΞΟΔΟΣ, το Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας…

Τον Αριστέα, το Μορφωτικό Ίδρυμα της Ένωσης Συντακτών… Δίνουμε μεγάλη σημασία και στην κοινωνική διάσταση.

Υπάρχει κάποιο ιδιαίτερο σχέδιο για το χειμώνα;

Πολλά. Το σημαντικότερο θα έχει άξονα το θέατρο. Στο πλαίσιο του Low Budget Festival που πραγματοποιήθηκε από 25 Μαΐου έως 2 Ιουνίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, καλλιτεχνικός καρπός του tospirto.net,σε συνεργασία  με το Γαλλικό Ινστιτούτο, τρεις ταλαντούχοι Έλληνες σκηνοθέτες παρουσίασαν μεταφρασμένα έργα Γάλλων θεατρικών συγγραφέων, επιδιώκοντας να τονίσουν την κοινή γλώσσα και το όραμα που διέπει το θέατρο διεθνώς. Ο Βασίλης Μαυρογεωργίου καταπιάστηκε με το έργο του Νταβίντ Λεσκότ “Ένας άνθρωπος υπό χρεοκοπία”. Το έργο ανέβηκε στην Comedie de Reims και στο Theatre de la Ville του Παρισιού το 2007.  Η Έλλη Παπακωνσταντίνου με τη σειρά απέδωσε μέσα από την προσωπική της σκηνοθετική ματιά το έργο του Φαμπρίς Μελκιό “Ο συνένοχος θεατής”. Τέλος, ο Γιώργος Καραμίχος σκηνοθέτησε τη μαύρη κωμωδία του Ρεμί ντε Βος “Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος”. Και τις τρεις παραστάσεις θα τις δούμε στη Λάρισα, ενώ θα στηρίξουμε το Θεσσαλικό θέατρο και δυο ερασιτεχνικές ομάδες της πόλης στο ανέβασμα των εν λόγω έργων μέσα από τη δική τους οπτική γωνία και καλλιτεχνική άποψη.

Κάτι άλλο;

Στο χωριό της μουσικής στον Άγιο Λαυρέντιο Πηλίου θα εμφανιστούν τρεις σπουδαίοι Γάλλοι  μουσικοί τους οποίους θα φέρουμε για συναυλίες τα Χριστούγεννα. Ε, δε σου λέω άλλα. Μην τα πούμε όλα τώρα. Ας κρατήσουμε και κάτι γι′ αργότερα.

Τώρα με την οικονομική κρίση έχει μεγαλώσει το ενδιαφέρον για τη φοίτηση σε Γαλλικά Πανεπιστήμια;

Πάντα ήταν μεγάλη η ζήτηση δεδομένου και του επιπέδου της εκπαίδευσης της χώρας, πόσο μάλλον τώρα, αφού η Γαλλία είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα όπου μπορείς να φοιτήσεις στα Πανεπιστήμιά της δωρεάν. Και μάλιστα το γαλλικό κράτος σου χορηγεί και επίδομα στέγασης. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί φέτος τα 30 ντοσιέ Θεσσαλών υποψηφίων που ετοιμάσαμε για Γαλλικά Πανεπιστήμια έτυχαν όλα της πρώτης επιλογής τους. Ενώ υπάρχει και πρόγραμμα υποτροφιών. Με μεγάλη παράδοση στην ιστορία της γνώσης, τα Γαλλικά Πανεπιστήμια αποτελούν μια από τις καλύτερες επιλογές για σπουδές στη νομική, την ιατρική, τη φιλολογία, την τέχνη και τα οικονομικά. Προϋποθέσεις εγγραφής είναι το απολυτήριο λυκείου και καλή γνώση της γαλλικής γλώσσας.

© LARISSANET.GR. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο larissanet.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.

Κατευθύνθηκα να συναντήσω την Ηρώ Διώτη, έχοντας στο μυαλό μου να κάνω μια κουβέντα μαζί της άκρως πολιτική, χωρίς όμως να είναι πολιτική. Ακούγεται ίσως οξύμωρο, ίσως μπερδεμένο, αλλά αυτό που ήθελα, ήταν να σκιαγραφήσω την προσωπικότητα ενός μέλους του ελληνικού κοινοβουλίου που φοράει τζιν, σκουλαρίκι στη μύτη, μιλάει με όλους, δεν συνοδεύεται από αστυνομικό, και όπως λένε αρκετοί, «μια κυβέρνηση με Πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα θα την βρει σε υπουργικό θώκο».

Ήθελα με άλλα λόγια να μπορέσω να απαντήσω στην ερώτηση ενός φίλου δημοσιογράφου από την Αθήνα, ο οποίος με πήρε λίγες μέρες νωρίτερα στο τηλέφωνο, για να με ρωτήσει «ρε συ, τι φρούτο είναι αυτή η μικρή του ΣΥΡΙΖΑ, που εκλέχθηκε τρίτη στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ;». Όσο και αν φανεί παράξενο, την ίδια ερώτηση, με σχεδόν παρόμοια διατύπωση, την άκουσα και σε πολλές παρέες στη Λάρισα.

Ήξερα λοιπόν πώς να ξεκινήσω την κουβέντα μου μαζί της.

Διάβαζα πρόσφατα σε ένα site πως «υπάρχει μια βουλευτίνα από τη Λάρισα, η οποία δεν έχει αλλάξει ντύσιμο, που μετράει τις μέρες να φέρει στον κόσμο το πρώτο της παιδί αλλά κανείς δεν ξέρει τον άντρα της και τίποτα για την προσωπική της ζωή». Είσαι «παράξενο τρένο» τελικά;

«Όχι, απλώς είμαι Αριστερή», μου λέει σχεδόν αυτόματα.

Έτσι είναι οι Αριστεροί ή έτσι θα έπρεπε να είναι;

«Έτσι είναι», μου λέει με βεβαιότητα, ενώ ταυτόχρονα χαιρετάει από μακριά σχεδόν όλους τους θαμώνες του καφέ, στο οποίο βρεθήκαμε για να κουβεντιάσουμε. «Έτσι είναι η Αριστερά. Η προσωπική μου ζωή δεν ενδιαφέρει κανέναν».

Ναι, αλλά θεωρώ πως όταν κάποιος είναι πολιτικός κρίνεται για το συνολικό «πακέτο».

«Ναι. Αυτό είναι αλήθεια. Απλά δεν είναι δική μου δουλειά, και σε καμία περίπτωση προσωπική μου επιδίωξη, να φωτίσω πτυχές της προσωπικής μου ζωής».

Αυτό είναι η Αριστερά δηλαδή;

Αριστεροί είμαστε λόγω αντίληψης για το που πρέπει να πάει ο κόσμος. Η Αριστερά είναι η παράταξη που έδωσε διαχρονικά αγώνα για την κοινωνική χειραφέτηση, για την εξάλειψη της φτώχειας και της σκλαβιάς, για την ανάδειξη του πολιτισμού και της τέχνης, για την προστασία του περιβάλλοντος. Απλά, η Αριστερά είναι στάση ζωής.

Μιλάμε την επομένη της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Μόλις μου έχεις μιλήσει για «στάση ζωής». Ξέρεις, σκεφτόμουν χθες βράδυ, μαύρη επέτειο μιας δολοφονίας ενός μικρού παιδιού, πού είναι όλα αυτά τα χιλιάδες νέα παιδιά που ξεχύθηκαν στους δρόμους ολόκληρης της Ελλάδας τότε; Τι σκέφτονται σήμερα, σε τι ελπίζουν;

Ο Δεκέμβρης του ’08 ήταν το σημείο μηδέν. Το έβλεπες, το ένιωθες πως το πράγμα δεν πήγαινε άλλο. Καταλάβαινες πως σου κλέβανε το μέλλον. Δυστυχώς βρέθηκε μια αφορμή πολύ δυσάρεστη για να ξεσπάσει όλο αυτό το κύμα έντονης αμφισβήτησης και διαμαρτυρίας. Η γενιά εκείνη όμως, ριζοσπαστικοποιήθηκε, αποτέλεσε πρόπλασμα και των μελλοντικών κινημάτων, αυτών που είδαμε πρόσφατα να αναπτύσσονται στην ελληνική κοινωνία.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεσαι;

Με καμία. Θαυμάζω τις γυναίκες που αγωνίστηκαν όλους τους αιώνες και σε χειρότερες συνθήκες για έναν κόσμο που δεν θα τις υποτιμούν και δεν θα τις εκμεταλλεύονται.

Και σε ποια γενιά ανήκεις;

Στη γενιά των 700 ευρώ, η οποία δούλευε τελικά, όπως κι εγώ, στον ιδιωτικό τομέα για 560. Στη γενιά που ήρθε στο προσκήνιο μετά τις μεγάλες καταλήψεις και το άρθρο 16.

Αυτές οι γενιές καθόρισαν την μεγάλη εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε πιστός στις αξίες του καθ’ όλο το διάστημα της πορείας του. Δώσαμε το παρών σε όλες τις μάχες, σε όλους τους χώρους δουλειάς, ερμηνεύσαμε τα φαινόμενα στα οποία αναφέρεσαι και τα μετατρέψαμε σε πολιτικό αίτημα.

Ποιος είναι ο αγαπημένος Έλληνας και ποιος ο αγαπημένος σου ξένος συγγραφέας;

Δεν υπάρχει ένας ή μία, αλλά αγαπώ πολύ τον Παδούρα και τον Τζόναθαν Κόου. Και τον Ευγένιο Τριβιζά γιατί είναι ωραίος παραμυθάς.

Ξέρεις είναι πολλοί, αν όχι όλοι, αυτοί που, περιμένοντας να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, σκέφτονται «σε τι κόσμο θα το φέρω». Όταν κάθεσαι μόνη σου τα βράδια, το σκέφτεσαι ποτέ;

Το βλέμμα της γλυκαίνει. «Ναι. Φυσικά και το σκέφτομαι».

Και;

«Και τι; Να μην το γεννήσω;» Γελάει.

«Άκου. Σοβαρά. Το μέλλον θα είναι καλύτερο. Αυτό πιστεύω, γι’ αυτό αγωνίζομαι, και γι’ αυτό τελικά είμαι σίγουρη».

Και πως θα ήθελες να δεις το παιδί σου όταν μεγαλώσει;

«Ευτυχισμένο και ν’ αγωνίζεται. Ευτυχισμένο και να διεκδικεί»

Τι έχει αλλάξει μέσα σου αυτό το διάστημα που κυοφορείς;

Νοιάζομαι ακόμα περισσότερο για τους ανθρώπους και τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

Ποια είναι η προσωπικότητα που έχεις γνωρίσει και σου έχει κάνει τη μεγαλύτερη εντύπωση;

Δεν έχω γνωρίσει καμιά προσωπικότητα. Καθημερινοί άνθρωποι με εντυπωσιάζουν.

Ποιο τραγούδι περιγράφει τη ζωή σου, και ποιο περιγράφει τους στόχους σου;

Θα απαντήσω και για τα δυο με το τραγούδι των active member «Θα θελα να’ μουν», που λέει:

«…Να “μουν Εβραίος το ’40 στη Θεσσαλονίκη
ή ένα κύμα μεγάλο πάνω στα ξερονήσια,
να “στελνα πίσω τη ντροπή σ” αυτούς που ανήκει
και μια συγνώμη σ” αυτούς που χαθήκαν περίσσια.
Θα “θελα σκλάβος να “μουν με μαστιγιές στη πλάτη,
να κουβαλάω μάρμαρα του Παρθενώνα,
πεισματάρης μαθητής του Σωκράτη,
και τυφλός χριστιανός κάπου στον πρώτο αιώνα.
Στίχοι τούρκου ποιητή γραμμένοι σε λευκό κελί
και λίγο ελεύθερος στη χάση και στη φέξη,
να “μουν αλλόθρησκου στο κούτελο φιλί
και το γέλιο το πικρό στο Πέραμα του Ξέρξη…»

Όλα αυτά που μου λες θα παραμείνουν στο μυαλό σου, αν αύριο το πρωί ο Αλέξης Τσίπρας σου πει: «Ηρώ αναλαμβάνεις το τάδε υπουργείο;». Αλήθεια σε έχει απασχολήσει ποτέ η σκέψη πως αύριο μπορεί να κληθείς να κυβερνήσεις;

Κοίτα, αυτή είμαι. Και όχι, είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ το υπουργείο. Δεν είναι κάτι που μ’ απασχολεί. Ξέρω όμως πολύ καλά το μέγεθος της ευθύνης που πρόκειται ν’ αναλάβουμε. Και ξέρω επίσης πως ο κόσμος απαιτεί πλέον άλλα πράγματα και άλλες συμπεριφορές. Η κρίση αλλάζει τις συνειδήσεις.

Αυτό είναι και μια έμμεση απάντηση σε όσους λένε πως «μια ενδεχόμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι η επανάληψη, ως φάρσας αυτή τη φορά, του φαινομένου ΠΑΣΟΚ το 1981»;

Εγώ το 1981 ήμουν δυο χρονών. Ξέρω μόνο αυτά που μου λένε, αυτά που διαβάζω και αυτά που έχω διαπιστώσει στην πορεία. Οι ανάγκες του κόσμου σήμερα δεν έχουν χρώμα. Και καμία παράταξη σήμερα δεν μπορεί να γίνει ΠΑΣΟΚ. Δεν θα το επιτρέψει ο κόσμος.

Απογείωση ή προσγείωση;

Προσγείωση έγινε, έχουνε διαλύσει το αεροπλάνο και ψάχνουνε να συλλάβουν τους επιβάτες. Απογείωση μόνο με άλλο πλήρωμα..

«Μεγάλη ιδέα» ή «μικρός λογισμός»;

Μόνο μια μεγάλη ιδέα γνωρίζω που υπηρετεί το καλό όλων. Αυτή για την οποία παλεύουμε και προάγει την ελευθερία και την κοινωνική δικαιοσύνη. Καμιά άλλη μεγάλη ιδέα δεν υπάρχει. Μικροί λογισμοί υπάρχουν πολλοί και για τον καθένα μας διαφορετικοί.

«Μπορώ» ή «θέλω»;

Άμα θέλω μπορώ …

Λογοτεχνία ή ποίηση;

Κυρίως λογοτεχνία. Αλλά και ποίηση που μας κάνει να ονειρευόμαστε και να βλέπουμε τον κόσμο με άλλα μάτια.

Κινηματογράφος ή θέατρο;

Χρόνος και δυνατότητα να τα παρακολουθούμε.

Χατζιδάκις ή Θεοδωράκης;

Και τους δύο. Όπως και πολλούς άλλους.

Ανηφόρα ή κατηφόρα;

Τώρα μόνο ανηφόρα έχει …

Δέντρο ή δάσος;

Τα δάση να μείνουν στη θέση τους για να έχουμε και δέντρα έτσι ώστε να μην χάνουμε το δάσος κοιτώντας το δέντρο.

Νερό ή φωτιά;

Απαραίτητα και τα δυο για τη ζωή. Προτιμώ το νερό και το προτιμώ δημόσιο και προσβάσιμο από όλους.

Σκύλος ή γάτα;

Αφοσίωση και ανεξαρτησία. Και τα δυο.

Ταφή ή καύση;

Δικαίωμα επιλογής.

Ελληνική μουσική ή ξένη;

Δεν ξεχωρίζω. Η μουσική  έχει δική της γλώσσα.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο άγχος και ποια η μεγαλύτερη ανασφάλειά σου;

Να είναι καλά οι άνθρωποι που είναι κοντά μου.

Υπάρχει κάτι που να σ’ ενοχλεί στη Λάρισα;

Η Λάρισα είναι, ή μάλλον ήταν, μια πόλη όπου μπορούσε κανείς άνετα να ζήσει και να μεγαλώσει το παιδί του. Αν μ’ ενοχλεί κάτι, αυτό είναι το ότι πολύς κόσμος δεν συμμετέχει ενεργά σε όλες τις διαδικασίες που αφορούν τη ζωή του. Και ξέρεις κάτι; Αυτή είναι και η μάχη που πρέπει να δώσουμε όλοι μαζί. Να ενεργοποιήσουμε όλα τα ανακλαστικά της κοινωνίας. Να σπρώξουμε τους ανθρώπους να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους.

Θέλησα να την ρωτήσω και άλλα πολλά. Δεν ήθελα να ξεφύγω από το πλαίσιο της «πολιτικής- μη πολιτικής». Δεν ήθελα να μιλήσω για την οικονομία, τις αριστερές… ταλαντεύσεις, τις συνιστώσες, τη σκληρή, πεζή πολλές φορές, μονότονα επαναλαμβανόμενη, πολιτική πραγματικότητα. Μια επόμενη φορά.

Κράτησα λοιπόν ως τελευταία φράση της πως θα «πρέπει να ενεργοποιήσουμε όλα τα ανακλαστικά της κοινωνίας» και την ευχαρίστησα για την κουβέντα, δείχνοντας της πως θα μπορούσαμε να πούμε πολλά ακόμα.

«Αυτή είμαι», θα μου ξαναπεί. «Έτσι είναι οι φίλοι μου, έτσι είναι οι παρέες μου, αυτά πιστεύω. Όλα τα υπόλοιπα θα τα δείξει η ζωή».

Αυτό είναι το μόνο σίγουρο, σκεφτόμουν φεύγοντας, αλλά δεν θα μπορούσε να μην βασανίσει το μυαλό μου η σκέψη πως τελικά ο καθένας ορίζει με τη στάση του αυτό που βλέπουν οι υπόλοιποι. Μπορεί ο παραμορφωτικός φακός των ΜΜΕ, «καθεστωτικών» και μη, να αλλοιώνει την εικόνα, δύσκολα όμως αλλοιώνει την προσωπικότητα. Δεν είμαι τόσο σίγουρος για την επίδραση της  εξουσίας. Και αυτό είναι όμως κάτι που θα το δείξει η ζωή, και στην περίπτωση της Ηρώς. Μέχρι τότε ας ξαναδιαβάσουμε την «Λέσχη των τιποτένιων» και το «Τι ωραίο πλιάτσικο» του αγαπημένου της Τζόναθαν Κόου.

Και ποιος ξέρει;

Ίσως διαβάζοντάς τα κανείς, να καταλάβει περισσότερα πράγματα για την «μικρή του ΣΥΡΙΖΑ».

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΥΔΑΚΗ

ΦΩΤ. LARISSANET.GR//ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΙΑΡΗΣ

Η Νουτοπία, καινοτόμος εκπαιδευτική ομάδα, συνεχίζει για τρίτη χρονιά το εκπαιδευτικό της έργο με στόχο τη πολιτισμική διαμεσολάβηση για την αισθητική και συναισθηματική καλλιέργεια των παιδιών σχεδιάζοντας και εφαρμόζοντας διαθεματικά εκπαιδευτικά προγράμματα για τη προσχολική αγωγή και τη πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

Υπεύθυνες για το σχεδιασμό και την εφαρμογή των εκπαιδευτικών προγραμμάτων της Νουτοπίας, είναι η Λίνα Μουσιώνη, Δρ.Αρχαιολόγος – Λαογράφος, συγγραφέας παιδικών βιβλίων και η Αγγελική Βαφειαδάκη, Ιστορικός – Λαογράφος, εκπαιδευτικός ειδικής αγωγής.

Πώς γεννήθηκε η Νουτοπία; Όταν το πρωτάκουσα θυμήθηκα τη Νουτοπία του Τζον Λένον και  τη Νεφελοκοκκυγία του Αριστοφάνη.

Κάτι τέτοιο είναι. Πρόκειται για ένα λογοπαίγνιο σε σχέση με αυτό που θέλαμε να κάνουμε σε αυτή την καινούρια μορφή των εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων μας. Νους και τόπος. Η Νουτοπία είναι μια φανταστική χώρα όπου θέλει και όπως θέλει το μυαλό μας. Μπορούμε να πάμε σε αυτή όχι μόνο με το μυαλό μας αλλά και με την καρδιά μας και με το σώμα μας. Αυτή είναι η Νουτοπία. Τα πάντα μπορείς να κάνεις στη Νουτοπία. Ο στόχος είναι εκπαιδευτικός και ψυχαγωγικός. Θέλουμε να μαθαίνουμε αλλά περνώντας καλά. Επίσης, σημαίνει πολλά για μας το παιδί να βγάλει το συναίσθημά του, όχι μόνο τις δεξιότητές του. Οπότε το σύνθημά μας είναι “Νους – Σώμα – Συναίσθημα σε κίνηση”. Στη Νουτοπία παίζουμε. Μέσα από το παιχνίδι μαθαίνουμε τον εαυτό μας και επικοινωνούμε με τους άλλους.

Τελικά πώς γεννήθηκε η Νουτοπία; Ένα βράδυ μπροστά στο τζάκι τρώγοντας κάστανα και λέγοντας παραμύθια;

(γέλια). Θα μπορούσε. Ήταν μια ανάγκη που είχαμε κι οι δυο μας όταν τελείωσε η συνεργασία μας   με το Λαογραφικό Μουσείο. Είχαμε ένα μεγάλο απόθεμα αγάπης και δημιουργικότητας που θέλαμε να το  μοιραστούμε, να το κάνουμε πράξη.

Η Νουτοπία θα μπορούσε ν” ασχοληθεί και με ενήλικες;

Βέβαια. Θέλουμε να κάνουμε κάποια οικογενειακά προγράμματα. Γονείς και παιδιά. Είμαστε ανοιχτοί σε οποιαδήποτε ομάδα. Δουλέψαμε και με παιδιά με σύνδρομο down. Οποιαδήποτε ομάδα  θέλει να έχει συνεργασία μαζί μας, εμείς έχουμε τη δυνατότητα να εκπονήσουμε  ειδικά εκπαιδευτικά προγράμματα προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις, το χαρακτήρα της κλπ μέσα στο πλαίσιο “Νους – Σώμα – Συναίσθημα σε κίνηση”.

Η κα Λίνα Μουσιώνη (φωτ. larissanet.gr//Kώστας Μάντζιαρης)

Ένα οικογενειακό πρόγραμμα θα είχε ως στόχο να μάθουν οι γονείς να παίζουν με τα παιδιά τους;

Θα τους δώσει τη χρυσή ευκαιρία να περάσουν δημιουργικό χρόνο με τα παιδιά τους. Και να τον περάσουν καλά. Να ευχαριστηθούν και οι ίδιοι. Και να γνωριστούν καλύτερα.

Η βάση όλων των προγραμμάτων είναι το συναίσθημα, η συναισθηματική έκφραση. Να πουν ο ένας στον άλλο τι τους αρέσει, τι φοβούνται. Να μάθουν να συνεργάζονται. Τελειώνω πρώτος; Βοηθάω και το διπλανό μου. Αυτά τα πράγματα δεν είναι αυτονόητα. Στο σχολείο δυστυχώς δεν προλαβαίνουν να τα μάθουν. Προσπαθούμε να περνάμε αρχές και κοινωνικές δεξιότητες. Δε σπρώχνω τον άλλο για να πάω πρώτος.

Άρα δράτε επικουρικά στην εκπαίδευση.

Μπορούμε να είμαστε το έναυσμα για να δουλέψει ο εκπαιδευτικός στην τάξη του ένα θέμα σε μεγαλύτερο βάθος ή ένα πρότζεκτ όπως λέγονται στην σύγχρονη εκπαίδευση ή να το έχει κάνει κι εμείς να είμαστε το επιστέγασμα της προσπάθειας.

Πώς λειτουργείτε; Σας καλούν στα σχολεία, πηγαίνετε εσείς σε αυτά; Με το Γαλλικό Ινστιτούτο έχετε μια μόνιμη συνεργασία.

Με το Γαλλικό έχουμε μια διπλή συνεργασία. Και είναι από τις πιο απολαυστικές και πιο αγαπημένες γιατί μας πάει πάντα παρακάτω. Ήρθαμε να κάνουμε τα προγράμματά μας στα γαλλικά σπάζοντας τη ρουτίνα του μαθήματος. Μαθαίνουν για παράδειγμα τη γλώσσα κάνοντας όχι το χριστόψωμο που έχουμε εμείς αλλά τη γαλλική βασιλόπιτα “Galette des rois”. Η συνταγή δίνεται στα γαλλικά, τα παιδιά μαθαίνουν τα υλικά, δουλεύουν μιλώντας γαλλικά και φτιάχνουν τη βασιλόπιτα. Παράλληλα με αυτά τα προγράμματα μέσα στην τάξη, φέτος είναι η τρίτη χρονιά και θα διδάξουμε σουρεαλισμό, ένα εξαιρετικό πρόγραμμα που έφτιαξε η Νουτοπία κατά παραγγελία για το Γαλλικό…

Είναι για μεγάλα παιδιά;

Όχι είναι από τα τριαράκια μέχρι δώδεκα χρονών. Θα κάνουμε Μαγκρίτ, Νταλί και Μιρό.

Ωραία, να τους πείτε το ανέκδοτο πόσοι σουρεαλιστές χρειάζονται για να βιδώσουν μια λάμπα.

Πόσοι;

Μπλε! (γέλια).

…Παράλληλα λοιπόν, δύο Σάββατα κάθε μήνα γίνονται τα εκπαιδευτικά προγράμματα για όλα τα παιδιά της πόλης.

Στα ελληνικά.

Ε, ναι. Στα ελληνικά. Από 4 έως 7 χρονών και τώρα μέχρι 12. Στα σχολεία μας καλούν οι εκπαιδευτικοί, δουλεύουμε τμήμα τμήμα, με μικρές ομάδες παιδιών και σε ιδιωτικά και σε δημόσια.

Είναι ακριβά τα προγράμματα;

Όχι δεν είναι. Ανάλογα με τα υλικά του προγράμματος. Επίσης αναλαμβάνουμε τη συμμετοχή των παιδιών που δεν έχουν να πληρώσουν το αντίτιμο, με διακριτικότητα, σε συνεργασία με το δάσκαλο. Όταν πηγαίνουμε στην τάξη όλα τα παιδιά παρακολουθούν. Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιο παιδί να μην παρακολουθήσει επειδή δεν πλήρωσε. Τα προγράμματά μας είναι από 2-5 ευρώ για κάθε παιδί. Τα υλικά είναι δικά μας και τα παιδιά φεύγουν πάντα με μια κατασκευή.

Πάντως μου κάνει ευχάριστη εντύπωση που παρά τη δύσκολη συγκυρία η Νουτοπία έχει τόσο μεγάλη ανταπόκριση.

Είναι μεγάλη μας χαρά πραγματικά. Μας δίνει δύναμη να πάμε παρακάτω και να ονειρευόμαστε.

Το περιμένατε;

Είπαμε ξεκινάμε κι όπου μας πάει το καράβι. Και το καράβι μας πάει σε πολύ ωραία μέρη.

Κάθε χρονιά έχει κι άλλες προκλήσεις. Κάθε χρονιά είναι διαφορετική. Ενώ έχουμε και οι δύο μια  20ετή εμπειρία στα εκπαιδευτικά προγράμματα και μια μεγάλη επιστημονική γκάμα, λαογραφία, ιστορία, αρχαιολογία, ιστορία της τέχνης, βρίσκουμε συνέχεια καινούρια πράγματα, καινούρια αντικείμενα, καινούριους τρόπους. Να σου πω ένα παράδειγμα. Κάναμε ένα πρόγραμμα για το μήλο, “μήλο μου κόκκινο”. Όταν το ακούς φαντάζεσαι ότι αφορά στη διατροφή, για να καλλιεργήσεις στα παιδιά καλές διατροφικές συνήθειες.

Η κα Αγγελική Βαφειαδάκη (φωτ. larissanet.gr//Κώστας Μάντζιαρης)

Στην παράδοση πήγε το μυαλό μου, από το τραγούδι.

Μπορεί να πάει παντού. Εμείς ξεκινήσαμε με τα μήλα των Εσπερίδων, το μήλο της Γνώσης, το μήλο του Νεύτωνα, της Χιονάτης, της Έριδας, το μήλο του Μαγκρίτ, του Πικάσο. Και στο τέλος κάνουμε ένα εικαστικό έργο που το πλαστικοποιούμε και γίνεται σουπλά.  Το ίδιο κάνουμε και με τις νεράϊδες και τους δράκους σε Δύση και Ανατολή. Να μην ξέρουν μόνο την Τίνκερμπελ και τον κακό φτερωτό δράκο αλλά και το δράκο της ελληνικής παράδοσης. Ο καθένας με τη  δική του οπτική, τα δικά του χρώματα και μέσα από πολλά παιχνίδια. Κρύβουμε τα μαντήλια των νεραϊδών, έχουμε Κινέζο δράκο αυθεντικό, τρέχουμε, χορεύουμε, ονειρευόμαστε. Γι αυτό τα παιδιά έρχονται και ξανάρχονται. Υπάρχουν παιδιά που ξανάρχονται στο ίδιο πρόγραμμα!

Μα ένα παραμύθι που σου αρέσει, δε θες να το ακούσεις πάλι;

Ναι! Κι αυτό είναι μεγάλη ικανοποίηση για μας. Αφουγκραζόμαστε την ομάδα, τις ανάγκες της, τις επιθυμίες της. Και θέλουμε δίπλα μας και τον εκπαιδευτικό. Γιατί κακά τα ψέματα, ο εκπαιδευτικός την ξέρει την ομάδα του. Κι είναι μεγάλη χαρά για μας να σηκώνεται και να παίζει μαζί μας.

Τι θα κάνετε τα Χριστούγεννα;

Τα προγράμματα “Ω! Έλατο”  και “Το δικό μου Χριστόψωμο”. Στο πρώτο υπάρχει ένα μαγικό κουτί που ανοίγουμε και βγάζουμε όλα τα σύμβολα της γιορτής των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Από την ελληνική παράδοση, κάποια που έχουν ρίζες στην ελληνική αρχαιότητα αλλά και τα πιο σύγχρονα ευρωπαϊκά. Και φτιάχνουμε μικρές κατασκευές χριστουγεννιάτικες. Καράβια, εκκλησιές… Το Χριστόψωμο είναι ένα ξεχασμένο ψωμί. Δεν είναι βασιλόπιτα. Είναι ψωμί γιορτινό, κεντητό, στολισμένο, αφιερωμένο στο Χριστό. Και το κάνουμε τα Χριστούγεννα. Στέλνουμε την αυθεντική παραδοσιακή συνταγή στις μαμάδες. Τα παιδιά φεύγουν από τη Νουτοπία με το δικό τους Χριστόψωμο που το ψήνουν στο σπίτι τους.

Τι είναι για σας Χριστούγεννα;

Λίνα: Για μένα τα Χριστούγεννα είναι ελπίδα.

Αγγελική: Για μένα είναι αναδημιουργία. Να φτιάξουμε ό,τι χαλάσαμε, να ξαναβρούμε ό,τι ξεχάσαμε με το φως των Χριστουγέννων.

Info: Νουτοπία, δηλώσεις συμμετοχής στα τηλ. 2410 232552, 6972231470 και 6978333501

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

ΦΩΤ. LARISSANET.GR/KΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΙΑΡΗΣ

Με τον καθηγητή Management και Ανθρώπινων Πόρων του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών και συγγραφέα Δημήτρη Μπουραντά μιλήσαμε τελευταία φορά πριν ενάμιση περίπου χρόνο. Τότε ζούσε τον μύθο του καθηγητή Νίκου Αλεξίου και της φοιτήτριάς του Άννας, των δύο ηρώων του στο πολυδιαβασμένο «Όλα σου τα ’μαθα μα ξέχασα μια λέξη». Συνεχίζει ακόμα και σήμερα να ακούει ανθρώπους σε ολόκληρη την Ελλάδα να του μιλούν για το βιβλίο αυτό. Τότε, ενάμιση χρόνο πριν, μου είχε πει σε συνέντευξή του στο larissanet.gr πως «δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα».

Σήμερα;

Τον συνάντησα ξανά, έχοντας ο ίδιος εκδώσει ένα ακόμη βιβλίο, ετοιμάζοντας να κυκλοφορήσει μια ποιητική συλλογή, έχοντας βάλει ένα ακόμα προσωπικό στοίχημα στο χώρο της συγγραφής και έχοντας ιδρύσει την «Κοινωνία των Αξιών», ένα σχήμα με το οποίο θα κατέβει στις επόμενες εθνικές εκλογές.

Απλός και κατανοητός αποδέχεται να μιλήσουμε για όλα. Και απαντά πράγματι σε όλα χωρίς να διστάζει. Μιλάει για τους πολιτικούς, διαχωρίζει τους ηγέτες από τους ηγεμόνες, αναλύει το ελληνικό πρόβλημα και αποκαλύπτει με ποιον τρόπο θα μεγιστοποιούσε τη διαπραγματευτική ικανότητα της χώρας. Δεν διστάζει να μιλήσει για την περιουσία του, αν και άνθρωπος του συστήματος, όπως θα έλεγε κάποιος, τα βάζει μ’ αυτό και κάνει λόγο για κάποιους που έκαναν «πλιάτσικο» τα τελευταία 20 χρόνια.

Μιλάμε για τον καπιταλισμό και το διάδοχο μοντέλο, για την Αριστερά αλλά και τη Χρυσή Αυγή. Θα χαρακτηρίσει τον Βενιζέλο «αλαζόνα», τον Σαμαρά «αναξιόπιστο», την Αγγελοπούλου «ανίκανη» και τον Τσίπρα «έναν έξυπνο νέο καλών προθέσεων χωρίς ικανότητα διακυβέρνησης». Θυμάται τα χρόνια που ξεκίνησε μικρός από το χωριό του, λίγο έξω από τα Φάρσαλα, για να πάει στην Αθήνα και λέει ευθέως πως χρωστάει στην κοινωνία.

Ο Δημήτρης Μπουραντάς σε μια συνέντευξη που πραγματικά… «τα σπάει»:

Σε τι πνευματική κατάσταση σας βρίσκω αυτό τον καιρό;

Ετοιμάζομαι να κυκλοφορήσω μια ποιητική συλλογή. Έχω επίσης ένα βιβλίο σχεδόν έτοιμο αλλά για να κυκλοφορήσει στο εξωτερικό, στην Αμερική. Εκεί όμως είναι πολύ δύσκολο. Πήρα ήδη τρεις απορρίψεις.

Ναι, ε;

Ναι, είναι πολύ δύσκολο και ειδικά όταν ο συγγραφέας είναι ξένος. Σου λέει, «αν ζούσε εδώ, θα είχε κάποιο κύκλο». Θα πρέπει να πιστέψουν πάρα πολύ στο βιβλίο. Μα πάρα πολύ. Επίσης, όπως καταλαβαίνεις, μεγάλοι εκδοτικοί οίκοι δέχονται σωρεία προτάσεων. Να καταλάβεις οι δυο από τους τρεις εκδοτικούς οίκους μου απέρριψαν την πρόταση μέσα σε τρεις ώρες.

Να καταλάβω πως αυτό αποτελεί για σας ένα προσωπικό στοίχημα πλέον;

Ναι. Αποτελεί για μένα ένα προσωπικό στοίχημα. Και να σου πως γιατί το κάνω. Τους έστειλα εκατό σελίδες, είκοσι-τριάντα η περιγραφή του βιβλίου, και τέσσερα κεφάλαια. Και μου απάντησαν αρνητικά ο ένας σε τρεις ώρες και ο άλλος σε δυο ώρες. Αυτό δε γίνεται! Σημαίνει πως διάβασαν το γράμμα, είδε την ιδέα, είδε Έλληνας, και τότε…

Υπάρχει περίπτωση να το έκοψαν και επειδή είστε Έλληνας, με ότι αυτό συνεπάγεται στις μέρες μας;

Όχι. Κατηγορηματικά. Δεν παίζει ρόλο σ’ αυτές τις δουλειές. Και Τούρκος να ήμουνα, και Ιταλός, και Γάλλος, πάλι θα το έκοβαν. Είναι καθαρά για θέμα μάρκετινγκ. Παίζει ρόλο πως είσαι ξένος, είσαι απών. Και φυσικά παίζει μεγάλο ρόλο το πόσο είναι πνιγμένοι. Η μια μου έγραψε «εξαιρετική ιδέα, πραγματικά, αλλά έχουμε κλείσει για το 2013 το πλάνο δημοσιεύσεων».

Τι αφορά το βιβλίο αυτό; Είναι επιστημονικό;

Είναι για στελέχη. Η ιδέα είναι απλή και χρήσιμη. Και το λέω γιατί με έχει βοηθήσει εμένα. Είναι η φιλοσοφία στο μάνατζμεντ. Όταν θα γράψεις κάτι στιβαρό, ο μάνατζερ δεν θα το διαβάσει. Τις περισσότερες φορές λόγω έλλειψης χρόνου. Διαβάζουν γρήγορα πια. Οπότε, έχω πάρει 200 ρήσεις από φιλοσόφους, αρχαίους και σύγχρονους, και λέω για παράδειγμα: ένας μάνατζερ ή ηγέτης θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη. Εκεί λοιπόν βάζω τρεις-τέσσερις ρήσεις φιλοσόφων και τις αναλύω. Προσπαθώ δηλαδή να τους περάσω τη φιλοσοφία με έναν εύκολο τρόπο.

Θες να πεις για παράδειγμα για την ευθύνη των πολιτών, την ευθύνη που έχουμε επειδή εφησυχάσαμε, δεν συμμετείχαμε και το πολιτικό σύστημα μας οδήγησε στην καταστροφή. Λες λοιπόν την ρήση του Πλάτωνα «μια από τις τιμωρίες μας να μην καταδεχόμαστε να ασχοληθούμε με την πολιτική είναι να μας κυβερνούν οι κατώτεροί μας», και τελείωσες. Τα έχεις πει όλα. Θες να πεις στον άλλον για την αλαζονεία. Λέει ο Τολστόι: «ο άνθρωπος είναι σαν ένα κλάσμα. Αριθμητής είναι ο πραγματικός του εαυτός και παρονομαστής είναι η ιδέα που έχει για τον εαυτό του». Και όπως γνωρίζουμε από τα μαθηματικά όσο λοιπόν ο παρονομαστής τείνει στο άπειρο, το κλάσμα γίνεται μηδέν. Χρειάζεται αλήθεια να πεις κάτι περισσότερο;

Αυτό το τελευταίο που είπατε θα πήγαινε γάντι στον Βενιζέλο;

Θα πήγαινε σε πολλούς, αλλά σ’ αυτόν σίγουρα. Θυμήσου τον τρόπο με τον οποίο είχε χάσει τις εσωκομματικές εκλογές, τις πρώτες με αντίπαλο τον Γιώργο. Θυμάμαι το Mega να του δίνει 70% και σε λιγότερο από ένα μήνα είχε ανατραπεί. Δεν μπορώ να ξεχάσω το περιστατικό με τον καφέ (ΣΣ: τότε που ένας πολίτης είχε ρίξει έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ, έναν καφέ στον Βενιζέλο). Το έβλεπα. Βγήκε και δήλωσε: «εγώ ο μελλοντικός ηγέτης…». Τρελάθηκα! Ποιος ρε, να μην πω τίποτα; Αυτοχαρακτηρίζεσαι ηγέτης; Δεν αισθάνεσαι ποτέ ηγέτης. Οι άλλοι αισθάνονται πως είσαι πραγματικός ηγέτης. Αν αισθάνεσαι εσύ ηγέτης έχεις χάσει.

Ο Σαμαράς είναι ηγέτης;

Όχι.

Γιατί;

Το βασικό στοιχείο του ηγέτη είναι ότι αισθάνεται πως υπηρετεί το γενικό καλό. Ο ηγεμόνας αντίθετα πιστεύει πως το γενικό καλό θα πρέπει να υπηρετεί το δικό του. Και φυσικά υπάρχουν και άλλες διαφορές. Ο ηγέτης βασίζεται στον Αριστοτέλη και ο ηγεμόνας στον Μακιαβέλι. Ο ηγεμόνας αναρριχάται μέσα από τακτικές Μακιαβελικές, ο ηγέτης αναδεικνύεται για τη συνεισφορά του στο γενικό καλό.

Δες τι έκανε ο Σαμαράς.  Ο Σαμαράς προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός, πήρε ένα κόμμα στο 33%, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στο 43%, προκάλεσε δυο φορές εκλογές, και το πήγε στο 19%.Ο Σαμαράς λοιπόν περισσότερο πάει στον ηγεμόνα παρά στον ηγέτη, με τις έννοιες όπως τις ορίζουμε έτσι;

Ακόμα και αν δεχθώ πως «πάει προς τον ηγεμόνα», έστω και σ’ αυτό, έχει σχέδιο;

Όχι. Πάρε τα παραδείγματα. Τα νούμερα. Ο Σαμαράς έβγαινε και κατήγγειλε τον Παπανδρέου πως αυτό το μείγμα της πολιτικής δεν οδηγεί πουθενά. Οδηγεί σε ύφεση. Είχε παρουσιάσει πριν τις εκλογές ισοδύναμα 18 δισεκατομμυρίων για να μην πάρει άλλα μέτρα. Και τελικά αυτό το ίδιο φάρμακο που έλεγε πως οδηγεί στον θάνατο, το έδωσε τελικά ο ίδιος σε μεγαλύτερη δόση. Άρα δεν έχει καμία αξιοπιστία.

Αν ο Σαμαράς δεν ήταν στην κατηγορία του ηγεμόνα, όπως λέτε, και ήταν στην κατηγορία του ηγέτη και του μάνατζερ, τι θα έπρεπε να κάνει;

Κατ’ αρχήν θα έπρεπε να δώσει ένα όραμα. Το όραμα για την Ελλάδα δεν είναι να βγούμε από την κρίση. Αυτό είναι όρος επιβίωσης. Και φυσικά θα έπρεπε να έχει έτοιμο ένα επιχειρησιακό, στρατηγικό σχέδιο.

Και εναλλακτικό σχέδιο φαντάζομαι.Plan B δηλαδή…

Μα εννοείται. Αυτά διδάσκονται στα πρώτο έτος στην ΑΣΟΕ.

Ε, δεν μπορεί όμως ένας άνθρωπος που σπούδασε στα καλύτερα πανεπιστήμια να μην το ξέρει.

Μα φυσικά και το ξέρουν. Ξέρουν όλοι πως πρέπει να υπάρχουν εναλλακτικά σχέδια. Απλά δεν είναι στην ατζέντα τους.

Είναι σοβαρό αυτό που λέτε…

Είναι δυο θέματα. Στις ομάδες εμείς λέμε πως «δέκα έξυπνοι και ικανοί άνθρωποι, δεν κάνουν μια έξυπνη και ικανή ομάδα». «Δέκα ‘κανόνια’ παίκτες δεν κάνουν μια ομάδα ‘κανόνι’». Το δύσκολο, έλεγε ένας προπονητής, δεν είναι να βρεις τους καλούς παίκτες. Το δύσκολο είναι να τους βάλεις να παίξουν μαζί. Λοιπόν, αυτοί, και σαν άτομα και σαν ομάδα δεν έχουν τέτοια λογική, ούτε τέτοια νοοτροπία. Δεν έχουν λογική μάνατζμεντ. Ο Σαμαράς θα έπρεπε να είχε ένα σχέδιο. Άσε στην άκρη το εναλλακτικό. Βασικό μας πρόβλημα είναι η διαχείριση του χρέους και των ελλειμμάτων. Αυτό είναι το πρώτο δεδομένο. Πάνε μαζί. Το δεύτερο δεδομένο είναι αυτό που έλεγε «επανεκκίνηση της οικονομίας». Εκεί δεν είχε τίποτα. Και όχι μόνο δεν είχε τίποτα. Δεν έχει και τίποτα.

Ενώ στη διαχείριση του χρέους έχει σχέδιο;

Αυτό το καθορίζουν οι δανειστές. Αλλά συνδέεται απόλυτα με το δεύτερο. Αν εσύ είχες ένα πρόγραμμα που ξεκίναγε με γρήγορες νίκες, “good wins”, θα είχες και άλλη διαπραγματευτική δύναμη. Η διαπραγμάτευση δεν είναι αποτέλεσμα της διαπραγματευτικής ικανότητας. Είναι αποτέλεσμα της διαπραγματευτικής ισχύος.

Έχει η Ελλάδα διαπραγματευτική ισχύ;

Όχι, καθόλου.

Άρα πως θα μπορούσε να πετύχει;

Εμείς έχουμε μια άποψη. Εμείς λέμε πως η Ελλάδα θα πρέπει να βρει, έξω απ’ όλα αυτά που κάνουν, 20 δισ…

Και πως θα βρεθεί αυτό το ποσό;

Θα σου πω. Όταν εσύ θέλεις να κάνεις μια επιχείρηση και έχεις κεφάλαιο 15-20 δισ. μπορείς να πάρεις δάνειο άλλο τόσο. Τουλάχιστον άλλο τόσο. Άρα το ζητούμενο είναι να δούμε από μπορούμε να βρούμε αυτό το ποσό. Εγώ είχα γράψει από το 2009 και το είχα πει και προσωπικά στο Ζαννιά και σε άλλους ότι πρέπει να μαζέψουμε λεφτά που υπάρχουν και μπορούν να βρεθούν. Απ’ αυτούς που τα τελευταία 20 χρόνια στην Ελλάδα κάνουν πλιάτσικο. Και όταν μιλάω για «πλιάτσικο» εννοώ διαφθορά, φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή…

Ναι, αλλά τι σας κάνει να πιστεύετε πως αυτό είναι κάτι που μπορεί ή θέλει το πολιτικό σύστημα να κάνει;

Α, κοίτα. Λευτέρη εγώ δεν μιλάω τώρα για το αν θέλει ή μπορεί να κάνει το πολιτικό σύστημα. Εγώ μιλάω για το τι πρέπει να γίνει. Και δεν μιλάω για 100 μεγάλες οικογένειες επιχειρηματιών που είναι κρατικοδίαιτοι ή ότι άλλο. Εγώ σου μιλάω τουλάχιστον για 100.000 ανθρώπους.

Στον Διόνυσο που μένω, εγώ έχω ένα σπίτι 500 τ.μ. Υπάρχουν 1.500 περίπου τέτοια σπίτια. Και οι ιδιοκτήτες τους δεν είναι Βαρδινογιάννηδες ή Λάτσηδες. Είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες, δημόσιοι υπάλληλοι, δικαστές. Λοιπόν. Έχω ένα σπίτι στα τετραγωνικά που σου είπα. Έκανα ένα ταξίδι οικογενειακώς εφτά μέρες στο εξωτερικό, με φτηνά εισιτήρια. Στέλνω τα παιδιά μου σε ιδιωτικό σχολείο, από το γυμνάσιο και μετά, και έχω και δυο αυτοκίνητα 2.500 κυβικά. Το σπίτι μου θέλει συντήρηση 100.000 ευρώ το χρόνο. Τα δυο αυτοκίνητα θέλουν 3.500 ευρώ ασφάλεια. Όλα αυτά που σου λέω είναι νούμερα έτσι; Υπάρχουν αποδείξεις. Είναι δυνατόν λοιπόν εγώ να δηλώνω 80.000 ευρώ εφορία; Πρόσεξε μιλάμε για 1.500 σπίτια μόνο στον Διόνυσο. Έχω ένα εξοχικό στην Άνδρο το οποίο είναι «κοτέτσι» σε σχέση με άλλα. Και σου μιλάω για την Άνδρο. Δεν σου μιλάω για τη Μύκονο ή τη Σαντορίνη ή την Τήνο…

Όταν η χώρα ήταν σε πόλεμο παλιά σου έκαναν επίταξη το μουλάρι. Ε, λοιπόν και τώρα πόλεμο έχεις. Κινδυνεύει η χώρα μας. Εγώ δεν λέω να επιτάξουν κανέναν. Εγώ λέω να κάνουν ολικό πόθεν έσχες για τα δέκα τελευταία χρόνια με κριτήρια διαβίωσης τα οποία υπάρχουν ήδη σε τραπεζική πληροφορία. Δηλαδή, ο λογαριασμός της ΔΕΗ ή του νερού μου υπάρχουν. Ο λογαριασμός μου που πληρώνω στα σχολεία των παιδιών μου υπάρχει. Ο λογαριασμός για το ταξίδι που πραγματοποίησα υπάρχει. Τα ασφάλιστρα των αυτοκινήτων μου υπάρχουν. Έχεις λοιπόν όλα τα στοιχεία, έχεις τις καταθέσεις, έχεις τα ποσά που βγήκαν έξω, τα ξέρει η Τράπεζα της Ελλάδος, έχεις μετοχές, έχεις και τεκμήρια διαβίωσης. Ξέρεις επίσης και το αν κάποιος έχει πάρει δάνειο και τι χρωστάει. Όλα αυτά φαίνονται. Πιάνεις λοιπόν τον κανόνα «20-80», δεν πας να πιάσεις τον υδραυλικό στο Περιστέρι που έβγαλε 15.000 το χρόνο. Πιάνεις το 20% που διαθέτει το 80% αυτών των εισοδημάτων. Αν σε ένα χρόνο πάρεις τα λεφτά που πρέπει από τους 150.000 κατοίκους που πρέπει, έχεις τα 15 δισ. που σου χρειάζονται.

Και γιατί δεν το κάνουν λοιπόν;

Γιατί δεν θέλουν.

Ακούγοντας την πρότασή σας θα μπορούσε κάποιος ενδεχομένως, κάνοντας μια λογική συνεπαγωγή, να μιλήσει και για ευθύνη των πολιτών; Θέλω να πω, πως στις προηγούμενες εκλογές δεν αποδόθηκε δικαιοσύνη, με επιλογή των πολιτών. Με ευθύνη, αν θέλετε, των πολιτών. Δεν τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι της καταστροφής. Οι ίδιοι και πάλι κυβερνούν…

Οι πολίτες έχουν πολιτική ευθύνη αλλά από την άλλη μεριά οι πολίτες επιλέγουν αναγκαστικά μεταξύ συγκεκριμένων εναλλακτικών. Οι πολίτες λοιπόν πήγαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 27% από το 4%, δώσανε ένα άλλο 7% στη Χρυσή Αυγή συν ένα ποσοστό στον Καμμένο. Περίπου το 40% δηλαδή των πολιτών ψήφισε κόμματα, τα οποία ενδεχομένως δεν τον έχουν πείσει. Μη νομίζεις δηλαδή πως όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή κατάλαβαν τι είναι και τι θέλει να κάνει αυτός ο σχηματισμός. Από οργή και αγανάκτηση τους έδωσε το συγκεκριμένο ποσοστό. Τι όμως άλλο θα μπορούσε να κάνει ο πολίτης;

Δέχομαι τη λογική σας, αλλά εσείς που το διαπιστώνετε οφείλετε να δεχθείτε πως όσοι τώρα κάνουν κριτική στο σύστημα δεν έδωσαν στον πολίτη τη δική τους εναλλακτική.

Γι’ αυτό ακριβώς δημιουργήσαμε την «Κοινωνία των Αξιών». Μπας και μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι διαφορετικό.

Να σας προβοκάρω λίγο; Με τον Μίμη Ανδρουλάκη, που όπως διάβασα συμμετείχε σε μια εκδήλωσή σας, θα φτιάξετε το διαφορετικό;

Ο Μίμης είναι χρόνια φίλος. Ο Μίμης ψάχνεται και μαζί με άλλους συμμετέχει στις συζητήσεις και στις διεργασίες ανασύνθεσης του κεντροαριστερού χώρου, με την ευρύτερη έννοια όμως, που θα ακουμπάει μέχρι και τη δεξιά.

Δεν θα ήταν καλύτερο όλοι αυτοί που συμμετέχουν στις διεργασίες αυτές να απομονωθούν, να αφοσιωθούν στη συγγραφή ή όπου αλλού θέλουν και να αφήσουν κάποιον νέο να τα κάνει όλα αυτά;

Κατ’ αρχήν δεν είναι καθόλου σίγουρο πως όλοι αυτοί θα είναι στην «Κοινωνία Αξιών».

Εσείς θα τους θέλατε;

Δεν το έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου.

Τι είναι αυτό που σας προβληματίζει;

Θα σου πω. Γιατί δεν είναι μόνο ο Μίμης. Είναι και άλλοι, ακόμα και στελέχη της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Αυτή τη στιγμή δυο πρώην γενικοί γραμματείς της κυβέρνησης Καραμανλή συζητούν μαζί μου. Δεν τους ξέρει ο κόσμος. Είναι ηθικά στοιχεία, πέρασαν για δυο χρόνια με τη λογική «πάμε να βοηθήσουμε», όπως και πολλοί άνθρωποι, και δεν ξανασχολήθηκαν. Ή κάποιες περιπτώσεις από το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί όμως, για να μιλήσω με όρους μάρκετινγκ, δεν πρέπει να σου καθορίσουν το brand. Διότι, αν σου καθορίσει το brand ο Μίμης την έχεις βάψει. Το θέμα είναι να φτιάξεις εσύ το δικό σου brand και αν τους θέλεις επειδή γνωρίζουν το πολιτικό “know how” ή γιατί ενδεχομένως επηρεάζουν κάποιο κόσμο θα πρέπει να ενσωματωθούν. Αν πάλι πας να απογειωθείς μ’ αυτούς θα σκάσει το αεροπλάνο.

Θα κατεβείτε στις επόμενες εκλογές;

Ναι σίγουρα. Τώρα έχουμε πανελλαδική οργάνωση, και συνεχίζουμε. Θα κατεβούμε και θα πάρουμε και δυνατό ποσοστό. Όταν μιλάω για δυνατό ποσοστό εννοώ πως θα πάρουμε πάνω από 6-7%.

Χρηματοδότηση;

Δεν θες πολλά λεφτά. Δεν είναι δυνατόν να ξοδεύονται τα ποσά που έχουν διαθέσει όλοι αυτοί στο παρελθόν. Να σου πω για παράδειγμα εμείς έχουμε γραφεία στην Αθήνα, Πανεπιστημίου & Εμμ. Μπενάκη τα οποία μας στοιχίζουν μαζί με τα κοινόχρηστα 430 ευρώ…

Με συγχωρείτε. Πώς θα μάθει για σας ο κάτοικος της Τσαριτσάνης Ελασσόνας για παράδειγμα;

Θα μάθει. Από τα τοπικά κανάλια. Από το διαδίκτυο…

Αυτοί δηλαδή θα σας προβάλουν χωρίς λεφτά;

Ναι. Εννοώ ως κόμμα έτσι, όχι ως βουλευτής. Κοίτα να δεις. Έχουν χάσει όλοι τον μπούσουλα. Όταν καταρρέει το πολιτικό σύστημα καταρρέουν όλοι μαζί. Εγώ πιστεύω ακράδαντα πως με 100.000 ευρώ κάνουμε έναν εξαιρετικό προεκλογικό αγώνα.

Θα κατεβάσετε ψηφοδέλτια σε όλη την Ελλάδα;

Ναι.

Έχετε θέσει κάποιο απαγορευτικό όσον αφορά τους υποψήφιους βουλευτές που θα πλαισιώσουν τους συνδυασμούς σας;

Ναι. Και αυτό είναι κάτι που ισχύει και για τα στελέχη. Το απαραίτητο είναι να μην έχουν κακή εικόνα στον περίγυρό τους. Να μην έχουν σκελετούς στην ντουλάπα τους.

Και αυτό πως θα το μάθετε;

Δηλαδή αν πάρω τηλέφωνο 10 ανθρώπους στη Λάρισα, πάρω εσένα και άλλους δέκα οι οποίοι να μην γνωρίζεστε μεταξύ σας, δεν θα μάθω τις πληροφορίες που θέλω; Εγώ γνωρίζω, λόγω της δουλειά μου, ανθρώπους σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μου είναι πολύ εύκολο να κάνω κάτι τέτοιο, Και θέλω να σου πω, πως το έχω ήδη κάνει.

Με τι πρόγραμμα θα κατεβείτε στις εκλογές;

Το πρόγραμμά μας το φτιάχνουμε. Είναι πολύ προχωρημένο ήδη…

Βασικά μνημόνιο ή αντιμνημόνιο;

Δεν ισχύει η ερώτηση. Το μνημόνιο είναι εδώ. Το θέμα είναι πως θα παλέψεις το μνημόνιο από μέσα. Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να αυξήσεις τη διαπραγματευτική σου δύναμη.

Και γιατί ο Μπουραντάς θα είχε μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη από τον Σαμαρά;

Γιατί ο Σαμαράς ακολουθεί την ίδια πολιτική των φόρων και της ανεργίας που οδηγούν στον θανατηφόρο σπιράλ, μόνο και μόνο για να πάρει τη δόση. Είναι σαν τους ναρκομανείς…

Ναι αλλά θα πρέπει να το δεχτούν και οι δανειστές μας…

Γιατί αν κάνω αυτό που σου είπα πριν δεν θα το δεχθούν οι δανειστές;

Δηλαδή να υποθέσω πως αυτό θα το πείτε ξεκάθαρα στον ελληνικό λαό προεκλογικά…

Φυσικά και θα το πω. Ήδη το έχω γράψει πολλές φορές. Δεν κατάλαβα. Ποιον θα πρέπει να φοβηθώ; Άκου. Οι ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα σήμερα είναι οι ανέντιμοι πλούσιοι με τους έντιμους πλούσιους, οι φτωχοί με τους ανέντιμους πλούσιους. Εδώ που έχουμε φτάσει; Έχουμε καταστραφεί. Επιχειρήσεις, νέα παιδιά που δεν μπορούν να βρουν δουλειά…

Για πιο λόγο το κάνετε;

Αυτή είναι μια ερώτηση που μου την έκαναν και τα παιδιά μου. Θα σου πω. Εγώ κατάγομαι από ένα χωριό των Φαρσάλων. Από το Αχίλλειο, πέντε χιλιόμετρα έξω απ’ τα Φάρσαλα. Φύγαμε το 1965 εσωτερικοί μετανάστες στην Αθήνα. Ο πατέρας μου εργάτης, η μάνα μου αγράμματη. Δουλεύω από τα δέκα μου. Οι γονείς μου με τάισαν μέχρι τα δέκα, μου έδωσαν δυο αρχές και πολλή αγάπη. Ότι έκανα στη ζωή μου το έκανα μόνος μου. Μετά λοιπόν από την επιτυχία του βιβλίου μου, γυρίζοντας όλη την Ελλάδα για να το παρουσιάσω, με πιάνει κόσμος και μου λέει «καλά τα λες ρε Μπουραντά, αλλά τι κάνεις; Ποιο είναι το δια ταύτα;». Άρα είχα δυο εναλλακτικές. Ή να πω «εγώ τα παιδιά μου τα έχω εξασφαλισμένα, ιδέες έχω, η δουλειά μου είναι απολαυστική» ή να «συναισθανθώ την ευθύνη απέναντι σε μια κοινωνία που μου έδωσε τόσα πολλά και να το τολμήσω». Από κει και πέρα οι πολίτες θα κρίνουν. Πάντως όποιο και να είναι το αποτέλεσμα κερδισμένος θα είμαι. Αν αποτύχει θα έχω τον χρόνο να ασχοληθώ με αυτά που αγαπώ. Αυτό όμως που επιχειρώ είναι κάτι που γίνεται πολύ σοβαρά και με μεγάλη αγάπη.

Ποιοι άλλοι σας πλαισιώνουν στο εγχείρημά σας αυτό;

Είμαστε ένας πυρήνας γύρω στα 1.000 άτομα σε ολόκληρη την χώρα. Το 50% είναι στελέχη επιχειρήσεων. Το 15% περίπου είναι ακαδημαϊκοί, ένα 15-20% μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και το υπόλοιπο είναι επιστήμονες και ελεύθεροι επαγγελματίες.

Δεν φοβάστε πως θα σας κατηγορήσουν ότι είστε ένας σχηματισμός της ελίτ;

Μας το έχουν ήδη πει. Μας το έχουν πει όχι βλέποντας ποιοι είμαστε, αλλά από τα κείμενά μας. Κινούμαστε σε ένα επίπεδο από το μεσαίο και προς τα πάνω και, λόγω χρόνου, δεν έχουμε εκλαϊκεύσει ακόμα τα κείμενά μας. Τώρα, γνωστά ονόματα δεν υπάρχουν. Τα πιο «γνωστά» αν θέλεις είναι ο Φενέκος ο ναύαρχος, ο οποίος έχει κάνει στο ΝΑΤΟ, αυτός που κοντραρίστηκε με τον Βενιζέλο και παραιτήθηκε πριν ενάμιση χρόνο, ο Γιώργος Κορομηλάς, πρόεδρος του φορολογικού Ινστιτούτου, ο μακροβιότερος πρόεδρος της ΑΣΟΕ, ο Ανδρέας Κιντής, εγώ, διατηρούμε και μια σχέση με τον Χατζημαρκάκη τον ευρωβουλευτή…

Αυτός πάλι «παράξενο τρένο» δεν είναι;

Κοίταξε ο Χατζημαρκάκης έχει παράξενη εικόνα προς τα έξω. Αν τον γνωρίσεις είναι διαφορετικός, Είδες την τελευταία του δήλωση; Πως η Γερμανία έχει κερδίσει 78 δισ. από την Ελλάδα και δεν έχει πληρώσει τίποτα;

Δεν άργησε λίγο να το δηλώσει; Και γενικότερα πως σχολιάζετε τις τελευταίες κωλοτούμπες που κάνουν ο ένας μετά τον άλλον το τελευταίο διάστημα;

Τι περίμενες δηλαδή; Όταν έχεις μια κοινωνία κατακερματισμένη και σε απόλυτη σύγχυση αυτά είναι πράγματα φυσιολογικά. Και φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τώρα ξαναμοιράζεται η τράπουλα και παίρνουν όλοι θέση.

Μήπως όμως θα μπορούσε κάποιος να σας κατηγορήσει γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο; Πως δηλαδή τώρα που ξαναμοιράζεται η τράπουλα θέλετε κι εσείς να λάβετε θέση για να είστε στο παιχνίδι της επόμενης μέρας;

Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το αποδείξεις. Αυτό μπορεί να αποδειχθεί μόνο από τη διαδρομή σου. Αν η κοινωνία πιστέψει πως ότι κάνω το κάνω για να γίνω βουλευτής ή για να γίνω γνωστός, αυτό είναι δικαίωμά της.

Ο παραδοσιακός άξονας αριστερά-κέντρο-δεξιά εξακολουθεί να ισχύει;

Η ιστορία αυτή έχει τελειώσει. Βρίσκεις μέσα στη ΝΔ για παράδειγμα πιο κρατιστές απ’ ότι βρίσκει στον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει γίνει αχταρμάς η ιστορία. Αυτή τη στιγμή, δεδομένης της φάσης που περνάει το καπιταλιστικό σύστημα, μιας φάσης πολύ σκληρής, αφού έχει φτάσει να αμφισβητείται και το μοντέλο της κατανάλωσης, εμείς ιδεολογικά το έχουμε αναλύσει.

Δεν υπάρχει άρα επαλήθευση της κριτικής που ασκεί διαχρονικά η Αριστερά;

Όχι, γιατί η Αριστερά το έκανε πολύ μηχανιστικά και οικονομίστικα. Ενώ το πρόβλημα είναι πολιτισμικό πλέον. Αμφισβητείται πλέον το βασικό στοιχείο του πολιτισμού, το μοντέλο κατανάλωσης και το μοντέλο παραγωγής.

Και τι προβλέπετε τελικά;

Θα μεταλλαχθεί το σύστημα. Πιστεύω πως θα οδηγηθούμε σε μια πιο ουσιαστική σοσιαλδημοκρατία, αλλά με διαφορετικό μοντέλο κατανάλωσης και παραγωγής. Όλη αυτή η ιστορία με τα χρηματιστήρια και τις φούσκες κάποια στιγμή θα αρχίσουν να μαζεύονται.

Πρόταση για την επόμενη μέρα σε επίπεδο θεωρητικό-ιδεολογικό υπάρχει;

Δεν είναι εύκολο αυτό. Γίνεται προσπάθεια. Την κάνουμε και εμείς, μπορεί να τις βρει κάποιος στο διαδίκτυο. Ξέρεις έχουν στερέψει οι ιδέες. Σαν ρεύμα υπάρχει παντού. Ακόμα και στην Αμερική. Μην ξεχνάς πως ακόμα και εκεί είχαμε αγανακτισμένους…

Ναι, το “Occupy Wall Street”…

Ναι. Παράλληλα εκεί έχουν αρχίσει πολλοί να κάνουν ήδη άλλου είδος εμπόριο. Μέσα από το ίντερνετ. Και αμφισβητούν τι σημαίνει καλή ζωή.

Μιας και αναφερθήκατε στο ίντερνετ, ποια πιστεύεται πως θα είναι η κατάληξη των παραδοσιακών ΜΜΕ;

Τα παραδοσιακά μέσα έχουν ήδη τεράστια προβλήματα. Δεν θα σβήσει ποτέ η τηλεόραση, το ραδιόφωνο ή η εφημερίδα, αλλά οι δομές οι επιχειρηματικές από τη μια και τα συμφέροντα στα οποία στηρίχθηκαν καταρρέουν κι αυτά μαζί με το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο τα κόμματα. Ήταν τα συνδικάτα, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, ΜΜΕ και άλλα. Τώρα φεύγουν όλα μαζί. Είναι δύσκολο να κρατηθούν όλοι αυτοί αν καταρρεύσει τελικά ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Αν αύριο το πρωί είχαμε εκλογές και ο κόσμος σας αναδείκνυε κυρίαρχη δύναμη, τι θα κάνατε;

Θα σχημάτιζα μια κυβέρνηση με τους πιο άξιους αλλά όχι πολιτικούς. Μόνο τεχνοκράτες. Αλλά τεχνοκράτες με πολιτική αντίληψη και αξίες. Επαναλαμβάνω, τους άριστους στον τομέα του καθενός. Και επίσης έκτακτες δομές σε μηχανισμούς. Έχουμε πόλεμο. Να σου το πω αλλιώς. Γιατί κάναμε το 2004 τους Ολυμπιακούς Αγώνες μέσω του οργανισμού; Γιατί απλά το κράτος δεν μπορούσε να λειτουργήσει. Δεν μπορούσε να ανταποκριθεί σ’ αυτό το πρότζεκτ. Πρέπει να δημιουργήσεις ad hoc δομές και μια κυβέρνηση ανασυγκρότησης της χώρας.

Στον Αθήνα 2004 συμμετείχαν οι άριστοι τεχνοκράτες;

Μερικοί ναι.

Και τελικά κατάφεραν να αφήσουν ένα τεράστιο χρέος το οποίο πληρώνουμε σήμερα…

Ναι, γιατί εκεί μέσα μαζεύτηκαν και πολλοί κομματικοί. Το βασικό πρόβλημα ήταν πως το έκαναν στο πόδι, επίσης πως μαζεύτηκαν κυριολεκτικά στο παρά πέντε μετά τις παλινωδίες του Σημίτη και ως γνωστόν στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται και φυσικά τοποθέτησαν επικεφαλή μια γυναίκα, την Αγγελοπούλου η οποία ήταν ανίκανη.

Φοβάστε τη Χρυσή Αυγή;

Ναι τη φοβάμαι. Μεσοπρόθεσμα όμως. Τη φοβάμαι με την έννοια του ανεξέλεγκτου. Φοβάμαι τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες στην Ελλάδα οι οποίες δεν θα ελέγχονται. Η Χρυσή Αυγή είναι το καρκίνωμα που γέννησε το άρρωστο πολιτικό σύστημα. Και να σου πω και κάτι άλλο; Μπορεί να τους βολεύει κιόλας η ύπαρξή της, με τη λογική «αν δεν θέλετε αυτούς ψηφίστε εμάς».

Τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου;

Μόνο πολιτικός είναι ο τρόπος. Δεν υπάρχει άλλος. Εάν πας με κατασταλτικά μέτρα, θα τους γιγαντώσεις. Και όταν λέω πολιτικά δεν εννοώ σε επίπεδο αντιπαράθεσης. Εννοώ πως ο πολιτικός κόσμος πρέπει απλά να κάνει τη δουλειά του.

Αυτοί που κυβερνάνε σήμερα αγαπάνε τη χώρα;

Νομίζω πως όχι. Και αυτός είναι ένας από τους τρεις πιο μικρούς λόγους που με οδηγούν στην πολιτική. Πρώτον γιατί την αγαπάω αυτή χώρα. Οδηγούσα σήμερα και έβλεπα τον ήλιο και έλεγα μέσα μου «ρε συ τι ωραία χώρα έχουμε». Ο δεύτερος είναι πως έχω θυμώσει και ο τρίτος είναι πως ζω διαρκώς σε στοίχημα.

Τι προβλέπετε για το άμεσο μέλλον;

Σε επίπεδο κοινωνίας το 2013 θα είναι φρίκη. Το σενάριο ανάμεσα σε «φρίκη» και «κόλαση», νομίζω πως θα είναι «φρίκη». Δεν ξέρω τι θα είναι το 2014. Πολιτικά δεν βλέπω εκλογές σύντομα. Πιστεύω πως το 2013 θα το βγάλουμε με αυτή την κυβέρνηση. Και να σου πω το εύχομαι κιόλας, γιατί τυχόν εκλογές θα σημαίνει πως η κατάσταση θα έχει χειροτερεύσει και πως θα οδηγούμαστε προς την κόλαση. Άρα η πρόβλεψή μου είναι πως θα είναι το 2013 πολύ δύσκολα τα πράγματα για την κοινωνία, με μεγαλύτερη αύξηση της ανεργίας, μόλις εφαρμοστούν αυτά τα μέτρα, και περισσότερες επιχειρήσεις θα κλείσουν, και η μετανάστευση θα διογκωθεί. Υπάρχουν ήδη άνθρωποι που δεν έχουν να πάρουν φάρμακα, γενικά θα είναι μια φρίκη. Αυτό που δεν μπορώ να εκτιμήσω είναι μέχρι πότε το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούν να ελέγχουν τις ανεξέλεγκτες κοινωνικές εκρήξεις.

Πόσες πιθανότητες δίνεται στον ΣΥΡΙΖΑ να είναι η επόμενη κυβέρνηση;

Είναι 50-50. Αν δεν βγει ένας νέος πολιτικός σχεδιασμός θα έχει μεγάλες πιθανότητες. Διαφαίνεται πως πλέον οι Αμερικάνοι δεν θα είχαν αντίρρηση να βγει ο ΣΥΡΙΖΑ, με κάποιες παραδοχές ή δεδομένα, δηλαδή, επειδή αυτοί σκέφτονται και βλέπουν πιο μπροστά, σε ένα σενάριο ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων, μιας χαοτικής ενδεχόμενης κατάστασης, σίγουρα προτιμούν να υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και καλά κάνουν…

Κάτι τελευταίο. Επειδή έχετε μεγάλη εμπειρία από τις επαφές με ανθρώπους, στελέχη επιχειρήσεων, φοιτητές, είναι άλλωστε και το γνωστικό σας αντικείμενο, πως θα σκιαγραφούσατε την προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα;

Κατ’ αρχήν θα ήθελα να σου πω, πως τον Αλέξη, επειδή τυχαίνει να είμαι φίλος με όλη την οικογένειά του, τον εκτιμώ πολύ, τον συμπαθώ, πιστεύω πως είναι ένα έντιμο παιδί. Πιστεύω πως έχει αγνές προθέσεις, αλλά από την άλλη πλευρά είναι μέσα σε ιδεολογικά και πολιτικά στερεότυπα, έχει μια αντίληψη, σε ότι αφορά τη διακυβέρνηση η οποία είναι αδύναμη γιατί δεν έχει εμπειρίες, δεν έχει βγάλει δηλαδή ένα μεροκάματο όπως βγάζεις εσύ, και φυσικά δεν είναι μόνο αυτός σε αυτή την κατηγορία έτσι; Παρ’ όλα αυτά έχει εξαιρετικό μυαλό, αλλά το θέμα είναι πως ο σκληρός πυρήνας του ΣΥΡΙΖΑ και σαν άτομα και σαν ομάδα είναι αυτό που δείχνουν. Δεν έχουν ικανότητα διακυβέρνησης. Και η χώρα αυτή τη στιγμή έχει μεγαλύτερη ανάγκη από έναν μάνατζερ και λιγότερη από έναν πολιτικό.

Σας ευχαριστώ πολύ κ. Μπουραντά

Εγώ ευχαριστώ Λευτέρη.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΥΔΑΚΗ

ΦΩΤ. LARISSANET.GR//ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΙΑΡΗΣ

Το νέο έργο των Δημ. Αποστόλου και Αλ. Ρήγα με τη Βασιλική Ανδρίτσου και τον Αλέξανδρο Ρήγα στους πρωταγωνιστικούς ρόλους «Τα παιδιά θα “ρθούνε στις οχτώ…» είδαμε το Νοέμβριο στη Λάρισα.  Ένα κωμικό θρίλερ για τη ζωή μας, όπως μας είπε ο πολυσχιδής Αλέξανδρος Ρήγας. Μας είπε κι άλλα: για το ελληνοτουρκικό σίριαλ που ετοιμάζει, για το “αμάρτημα της μητρός μου” που συνεχίζεται, το μιούζικαλ με τη Δέσποινα Βανδή αλλά και γιατί ενώ έχουμε αγανακτήσει με όλα όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, δεν αντιδράμε.

Λέτε πως είναι κωμικό θρίλερ και σκέφτηκα μήπως γράφει την ιστορία της ζωής μας;

Είναι κωμωδία μέσα από μια σαρκαστική και καυστική ματιά για όλα αυτά που ζούμε. Αφορά στις ανθρώπινες σχέσεις. Με το σύντροφό μας, τα παιδιά μας, τους φίλους μας, με τη χώρα μας, την πολιτική… Είναι ένα κωμικό θρίλερ για τη ζωή μας. Το “θρίλερ” προκύπτει από τη συνθήκη. Ένα μεσοαστικό ζευγάρι βρίσκεται εγκλωβισμένο στο υπόγειο του σπιτιού του ενώ τους ληστεύουν. Εκείνη τη νύχτα λοιπόν, αυτοί οι δυο άνθρωποι προσπαθούν να απεγκλωβιστούν, να βρουν τρόπους διάσωσης και κάτω από αυτή την ακραία κατάσταση, τα λένε όλα! Ενώ οι ληστές αδειάζουν το σπίτι τους, αυτοί αδειάζουν τις ψυχές τους, ματώνουν, γελάνε, κλαίνε και ρισκάρουν για πρώτη φορά στη ζωή τους να είναι απόλυτα ειλικρινείς. Γιατί η αλήθεια έχει ρίσκο. Μπορεί να τα χάσεις όλα.

Μπορεί και να τα κερδίσεις όλα.

Ναι μπορεί. Αυτοί πάντως ρισκάρουν και τη σχέση με τον εαυτό τους και τη μεταξύ τους σχέση. Ομολογούν ποιοί πραγματικά είναι. Κι αυτό διαβάζεται έτσι κι αλλιώς. Θέλω να πω, είναι και αλληγορικό. Ο καθένας μπορεί να κάνει τη μετάφραση ή την προσαρμογή που θέλει.

Γράψατε στο σημείωμα του προγράμματος: “Όταν κάποιοι μας ληστεύουν, μας ξυπνάνε και τότε σηκωνόμαστε από τα κρεβάτια μας και αγωνιζόμαστε”.  Πράγματι κάποιοι μας ληστεύουν αλλά δεν έχουμε σηκωθεί ακόμη.

Ίσως επειδή κι αυτό σε πολλά εισαγωγικά, νιώθουμε λίγο ένοχοι. Νιώθουμε κάποιες τύψεις. Έχουμε ευθύνες κι αυτό μας μουδιάζει. Όχι πως κλέψαμε κι εμείς, πως μαζί τα φάγαμε κλπ, πάντως το αφήσαμε να συμβεί, το επιτρέψαμε. Κι αυτό μας μαγκώνει. Η ανοχή έχει ένα βαθμό συνυπευθυνότητας για ό,τι έχει γίνει. Δεν αργεί όμως η ώρα που θα αντιδράσουμε.

Ορίστε που έφτασε η κουβέντα. Κάνετε πάντα κωμωδίες που έχουν διπλή ανάγνωση.

Μα η κωμωδία είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις τα πιο σοβαρά, τα πιο δύσκολα πράγματα. Σε αρκετά από τα έργα μας , κυρίως στα θεατρικά που είμαστε πιο ελεύθεροι να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η τηλεόραση ξέρετε βάζει όρια…

Τώρα πιο πολύ…

Ναι υπάρχει ένας νεοσυντηρητισμός στην τηλεόραση, στο θέατρο ευτυχώς ακόμη όχι, γι αυτό το θέατρο επιβιώνει τόσους αιώνες. Όταν λοιπόν λες τα σοβαρά στα αστεία, ο άλλος μπορεί καλύτερα να τα χωνέψει, να τα αντέξει και εν τέλει να τα επεξεργαστεί.

Αλλά κι εσείς πολλές φορές το παρακάνετε και υπάρχουν αντιδράσεις. Όπως στο “Κορίτσια με τα μαύρα” ή στο “Ζείτε παίδες”.

Το “Ζείτε παίδες” ήταν μια πολύ σκληρή ματιά σε αυτό που ζήσαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια, τα χρόνια της μεταπολίτευσης. Αποφασίσαμε με το Δημήτρη να μιλήσουμε με γλώσσα σκληρή, καθαρά πολιτική, για την κοινωνία, για το από πού ξεκινήσαμε και πού φτάσαμε, τα βάλαμε και με τον εαυτό μας και με το σύστημα, με τη διαφθορά αλλά και τον ωχαδελφισμό, την απληστία και το κυνήγι της ματαιοδοξίας, τα παιχνίδια της εξουσίας… και δεν το μετανιώσαμε. Τα “Κορίτσια με τα μαύρα” ήταν μια πιο ειδική περίπτωση. Το ξαναλέω για πολλοστή φορά, η σάτιρά μας δεν αφορούσε στη θρησκεία και την πίστη κανενός αλλά στην εκκλησία στο βαθμό που την άγγιζε η διαφθορά. Η διαφθορά δεν αγιάζεται με τίποτα. Ρεπορτάζ χρησιμοποιήσαμε.

Οι όποιες αντιδράσεις σας έκαμψαν ποτέ;

Όχι κι ούτε μπορώ να σκέφτομαι όταν γράφω τι θα αρέσει σε αυτόν ή στον άλλο. Τότε δε θα έγραφα ποτέ. Η αλήθεια είναι όμως, ότι πιο νέος ήμουν πιο κάθετος, πιο απόλυτος, πιο αυστηρός. Τώρα που έχω μεγαλώσει, μάλλον έχω μαλακώσει. Βέβαια, διατηρώ τις απόψεις μου. Κρατώ την κριτική μου ματιά, τις αρχές μου αλλά ίσως είμαι λίγο πιο κομψός. Με μερικά πράγματα όσο κομψός και να είσαι, πάλι κάποιος θα ενοχληθεί. Ε, τι να κάνουμε. Δε μπορούν τα επώδυνα να ειπωθούν ανώδυνα. Κι εγώ θέλω να μιλάω γι αυτά που με πονάνε.

Αν δε μιλήσει ο καλλιτέχνης, ποιος θα μιλήσει;

Συμφωνώ απόλυτα. Ο καλλιτέχνης πρέπει να είναι οι κεραίες της κοινωνίας.

Είστε φαινόμενο. Γράφετε, παίζετε, σκηνοθετείτε. Αλλά φέτος ξεπεράσατε και τον εαυτό σας… κάνετε σίριαλ!

Α, ναι! Είμαι στο 1%! Καταλήγει σουρεαλιστικό πια το σκηνικό. Μέχρι πριν από τρία χρόνια παίζανε 35 ελληνικά προγράμματα και φέτος το εξής ένα (“Το αμάρτημα της μητρός μου”). Καθαρά συμπτωματικό είναι. Νιώθω πολύ περίεργα. Το κοινό έχει μια άδικη αίσθηση για τους ανθρώπους του θεάματος. Δεν είναι μόνο οι δέκα, είκοσι πρωταγωνιστές που βλέπει στο γυαλί. Υπάρχουν χιλιάδες εργαζόμενοι πίσω από αυτούς, τεχνικοί κλπ που αντιμετωπίζουν, όπως και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας, το φάσμα της ανεργίας. Και δεν ξέρει κανείς τίποτε γι αυτούς. Αλλά έχουν οικογένειες, ανάγκες, όνειρα.

Ετοιμάζετε ελληνοτουρκικό σίριαλ;

Όχι ακριβώς. Είναι μια σειρά για την οποία έχουν γίνει κάποιες συζητήσεις αλλά είναι νωρίς ακόμη. Θα είναι ελληνοτουρκική συμπαραγωγή, θα παίζουν Έλληνες και Τούρκοι ηθοποιοί και τα γυρίσματα θα γίνουν εδώ και στην Τουρκία. Θα είναι σειρά εποχής που αφορά στα γεγονότα στην Πόλη της δεκαετίας του ’50. Ένα πολιτικό – κοινωνικό έργο για τα ταραγμένα χρόνια του ξεριζωμού των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη που μεγάλωσαν και έζησαν, αγάπησαν και αγαπήθηκαν κι έπρεπε ξαφνικά να τα αφήσουν όλα πίσω τους. Μια πολύ σκληρή περίοδος και από τις δυο πλευρές, όχι μόνο γι αυτούς που έφυγαν αλλά και γι αυτούς που άφησαν πίσω. Σχέσεις ζωής που διακόπηκαν απότομα και παράλογα εξαιτίας των αποφάσεων των ηγετών και των δύο χωρών εκείνης της εποχής.

Ετοιμάζετε μιούζικαλ με τη Βανδή;

Έγιναν πάλι κάποιες συζητήσεις αλλά βάλαμε άνω τελεία.

Κάνετε με μεγάλη επιτυχία τρεις εντελώς διαφορετικές δουλειές ταυτόχρονα!

Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει το γράψιμο και τη σκηνοθεσία και λιγότερο το σανίδι. Στη σκηνή βγαίνω όταν έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω ή όταν έχω ανάγκη να είμαι πιο εξωστρεφής από ό,τι συνήθως. Τότε παίρνω την απόφαση να παίξω στο θέατρο ή να εμφανιστώ σε ένα σίριαλ. Η συγγραφή σε συνδυασμό με τη σκηνοθεσία είναι πια αυτό που με ενδιαφέρει πιο πολύ.

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. larissanet.gr//Κώστας Μάντζιαρης

Μια φορά κι έναν καιρό… παραμύθι μύθι μύθι, το κουκί και το ρεβύθι… αρχή του παραμυθιού, καλησπέρα της αφεντιάς σας…

Τη Λένα, αν και μια σταλιά κορίτσι, την ξέρει όλη η Λάρισα. Γιατί κάνει μια δουλειά περίεργη, αλλόκοτη, ασυνήθιστη. Λέει παραμύθια! Η Λένα είναι θεατρολόγος, μιλάει πολύ καλά γαλλικά και αγγλικά. Θα μπορούσε τουλάχιστον να είναι καθηγήτρια σε σχολείο και να “χει τα παραμύθια σα χόμπι. Ούτε να ακούσει. Λέει πως θα ένιωθε μισή. Δε φοβάται, δε νιώθει ανασφάλεια για το μέλλον, έχει εμπιστοσύνη στη ζωή. Έχει πολλές ιδέες και μια μια τις υλοποιεί. Τη Λένα μπορείτε να τη βρείτε στο Δημιουργικό Εργαστήρι της Κάκιας Χαλήμαγα – Χατζή όπου ήταν μαθήτρια και τώρα συνεργάτης, στο Γαλλικό Ινστιτούτο όπου έχει δημιουργήσει τον κύκλο ανάγνωσης και αφήγησης για ενήλικες κάθε Τετάρτη στις 8 μ.μ. και δυο Σάββατα το μήνα για παιδιά και στο καφενείο “Κανάρια” στο Φρούριο κάθε Τρίτη στις 10 μ.μ.

Είστε πολλοί παραμυθάδες;

Είμαστε αρκετοί. Εγώ είμαι από τους νεώτερους. Το κίνημα της νεοαφήγησης ξεκίνησε στην Ελλάδα το ’90. Παραμύθια λέγανε στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο από αρχαιοτάτων χρόνων επαγγελματίες παραμυθάδες. Ο ραψωδός ήταν ένα είδος παραμυθά. Οι ναυτικοί έπαιρναν παραμυθάδες στα καράβια για να περνάει ο καιρός. Εγώ είμαι θεατρολόγος και παραμυθού. Οι παραμυθάδες στην Ελλάδα προέρχονται από διάφορους χώρους. Η Σάσα Βούλγαρη η δασκάλα μου είναι ψυχοπαιδαγωγός. Η Αγνή Στρουμπούλη κοινωνιολόγος. Ο Στέλιος Πελασγός είναι παιδαγωγός, συγγραφέας…

Σε κάθε περίπτωση δεν είναι και το πιο συνηθισμένο επάγγελμα. Τι σε οδήγησε στο παραμύθι;

Με το θέατρο ασχολιόμουν από μικρή. Πριν πάω στο Δημιουργικό Εργαστήρι. Ήμουν το παιδάκι που μάζευε τα άλλα παιδάκια στη γειτονιά και κάναμε παραστάσεις.

Σα να λέμε παραμυθού από κούνια.

Δε θα μπορούσες να το πεις καλύτερα. Την πρώτη μου παράσταση αφήγησης, χωρίς να έχω συνείδηση τι ακριβώς κάνω αφού δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, την έκανα στο Λύκειο και μάλιστα στην Γ΄Λυκείου. Και θυμάμαι πώς όλοι οι καθηγητές του φροντιστηρίου μου έλεγαν “τι κάνεις παιδάκι μου, γιατί σπαταλάς το χρόνο σου, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένη”. Το θεωρούσαν πολύ επιπόλαιο τη χρονιά που έδινα Πανελλήνιες. Μόνο οι γονείς μου με παρότρυναν “κάνε το παιδί μου αφού σε ξεσκάει”. Δόξα το θεό, από γονείς και δασκάλους στάθηκα πολύ τυχερή στη ζωή μου.

Έγινε η παράσταση;

Βέβαια. Στο Χατζηγιάννειο. Έκανα τη διασκευή ενός παραμυθιού για ενήλικες, του Κορεάτη Τζίμι Λιάο το “Εκείνη κι εκείνος”. Μια φίλη μου μουσικός έγραψε τη μουσική και με συνόδεψε στη σκηνή. Ήταν λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 2003. Ήρθε το σχολείο και περάσαμε πολύ ωραία.

Γιατί επέλεξες τη θεατρολογία; Γιατί δεν πήγες σε μια Δραματική Σχολή;

Μια Δραματική Σχολή δε προσφέρει τη γνώση που ήθελα. Δε με κάλυπτε. Ούτε ήθελα να γίνω ηθοποιός. Αγαπώ το θέατρο αλλά έψαχνα κάτι άλλο που δεν ήξερα τι ήταν αυτό. Νομίζω πως το σύμπαν με οδήγησε στο παραμύθι. Θέλω να πω πως υπήρξαν διάφορες συμπτώσεις στη ζωή μου που σιγά σιγά με οδηγούσαν σε αυτό. Με αποκορύφωμα τη συνάντησή μου με τη δασκάλα μου τη Σάσα στο  πλαίσιο ενός μαθήματος που είχαμε στη Σχολή. Εντυπωσιάστηκα πολύ από την προσωπικότητά της και της ζήτησα να παρακολουθήσω τα σεμινάριά της. Με επέλεξε γιατί επιλέγει τους μαθητές κι όσο περνούσε ο καιρός ένιωθα ότι βρίσκω τον εαυτό μου, ότι αυτό πρέπει να κάνω στη ζωή μου αν θέλω να νιώθω πλήρης, ευτυχισμένη, χρήσιμη.

Πού σε βρίσκουμε;

Συνεργάζομαι με το Δημιουργικό Εργαστήρι, το Γαλλικό Ινστιτούτο και τα “Κανάρια”. Στα “Κανάρια”, ένα καφενείο στο Φρούριο, λέω παραμύθια για δεύτερη χρονιά κάθε Τρίτη στις 10 το βράδυ. Στο Γαλλικό ξεκίνησα πέρσι με παραμύθια για πιτσιρίκια δύο Σάββατα το μήνα. Και φέτος κάθε Τετάρτη λέω παραμύθια και σε μεγάλους. Δημιούργησα τον κύκλο ανάγνωσης και αφήγησης. Συναντιόμαστε, χαλαρώνουμε με τεχνικές γιόγκα και θεάτρου, πίνουμε τσάι και λέω ιστορίες.

Υπάρχει ανταπόκριση;

Ναι! Είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Είναι μια ευκαιρία για τον ενήλικα που δεν προλαβαίνει να χαλαρώσει, να διαβάσει, να επικοινωνήσει, να τα κάνει όλα αυτά στον κύκλο μας. Έρχονται μεγάλοι άνθρωποι που τους έχω μεγάλη αδυναμία, έρχονται νοικοκυρές, έρχονται και άντρες που δεν το περίμενα. Με τις φόρμες, χωρίς παπούτσια, με τις κουβερτούλες τους. Στα “Κανάρια” έρχεται η νεολαία.

Ο παραμυθάς είναι μόνος απέναντι όλων.

Δε νιώθω μόνη αν εννοείς αυτό. Χάνομαι τόσο πολύ μέσα στο παραμύθι. Δεν είχα ούτε από μικρή το άγχος της έκθεσης. Θέλω τόσο πολύ να ευχαριστήσω τον κόσμο που τα ξεχνάω όλα. Αυτό είναι το κύριο μέλημά μου. Δεν υπάρχει άλλη σκέψη εκείνη την ώρα.

Υπάρχει κάποιο παραμύθι που ξεχωρίζεις;

Αχ πώς να το κάνω αυτό; Πρώτο θα έβαζα το “ο Αστερνός και η Πούλιω” που με έχει σημαδέψει. Ήταν το πρώτο που δούλεψα με τη δασκάλα μου και με ξεκλείδωσε. Είναι ηπειρώτικο, εγώ το λέω σε Θεσσαλική παραλλαγή και με αυτό αρχίζω όταν ξεκινάω κάτι καινούριο στη ζωή μου. Το δεύτερο είναι αφρικάνικο το κοστούμι του Γιωργή που φθάρθηκε κι η μάνα του το “κανε σακάκι και μετά γιλέκο και μετά κουμπί και μετά παραμύθι.

Ε, δεν τον λένε Γιωργή…

Όχι εγώ τον είπα έτσι. Τα αλλάζω συνέχεια όλα. Να γιατί δεν έγινα ηθοποιός. Τη μια μπορεί να κάνω τη γριά πονηρή, την άλλη καλή, τη μια να “χει ευτυχισμένο και την άλλη λυπημένο τέλος.

Ποια παραμύθια αρέσουν στον κόσμο;

Αυτά που αρέσουν και στον παραμυθά.

Αρέσουν τα παραμύθια με λυπημένο τέλος;

Όταν πεις κάτι που βγαίνει από μέσα σου και το νιώθεις με όλο σου το είναι, θα αρέσει.

Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα στη δουλειά σου στο Δημιουργικό Εργαστήρι και στα παραμύθια τι θα έκανες;

Δε θα δούλευα σε άλλο Εργαστήρι Εικαστικών αν δεν ήταν η κυρία Κάκια. Αν η κυρία έπαιζε μπάσκετ θα παίζαμε όλοι μπάσκετ. Είναι η έμπνευσή μας, ο οδηγός μας. Μας αφήνει να εκφραζόμαστε, να δημιουργούμε, να αυτοσχεδιάζουμε.

Οι παραμυθάδες λένε ψέματα ή αλήθεια;

Αυτά που λένε οι παραμυθάδες είναι πιο αληθινά από όλα αυτά που ακούμε. Ο παραμυθάς λέει, ήμουνα κι εγώ εκεί με ένα κόκκινο βρακί… ψέματα κι αλήθεια, έτσι είν” τα παραμύθια. Ο παραμυθάς σου ξηγιέται από την αρχή, όχι σαν τους άλλους που ορκίζονται πως λένε αλήθεια και σε φορτώνουν ψέματα. Ο παραμυθάς είναι τίμιος. Δε συμβαίνει το ίδιο με τον παραμυθατζή. Γι αυτό θέλω να τονίσω, είμαι παραμυθού κι όχι παραμυθατζού.
 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΑΡΥΔΑΚΗ

ΦΩΤ. LARISSANET.GR//KΩΣΤΑΣ ΜΑΝΤΖΙΑΡΗΣ

Τον “Πλούτο” του Αριστοφάνη και το “Ζητείται ψεύτης” του Δημ. Ψαθά παρουσιάζει φέτος το Θέατρο Τεχνών που διανύει επιτυχώς τον ενδέκατο χρόνο λειτουργίας του. Εμείς συναντήσαμε μερικούς από τους συντελεστές των παραστάσεων και χαρήκαμε το κλίμα συνεργασίας και ενθουσιασμού που επικρατεί μεταξύ τους.

Η Έλενα Γραβάλου παίζει στον “Πλούτο” τον Καρύωνα, το δούλο του Χρεμύλου που βρίσκει τον Πλούτο. Είναι ένας πολύ όμορφος ρόλος, πολύ απαιτητικός αλλά “παίζοντας για παιδιά γινόμαστε κι εμείς παιδιά” λέει και γελάει. Στο βραδινό, παίζει το ρόλο της Ζωζώς, μιας φίλης του βουλευτή που έχει τον Ψευτοθόδωρο στη δούλεψή του και το ρόλο μιας κυρίας που ζητάει ρουσφέτι. Της αρέσουν όλα αλλά ξεχωρίζει τη συμμετοχή της στον “Πλούτο”. Παίζει γιατί της αρέσει, νιώθει πλήρης. “Φεύγω από δω γεμάτη. Γιατί πρόσφερα αγάπη και χαρά”.

Η μικρή της παρέας Αναστασία Παπαδήμα στο παιδικό παίζει τη Φτώχεια. Ρόλος επίκαιρος που έχει να δώσει πολλά μηνύματα και προβληματίζει μικρούς και μεγάλους γιατί αν γίνουν όλοι πλούσιοι ποιος θα δουλεύει, ποιος θα παράγει; “Με φοβούνται αλλά με θέλουν κιόλας. Καλύτερα είναι να μην υπάρχει ούτε πλούτος ούτε φτώχεια, να μπορούν όλοι να ζουν καλά” λέει. Έπαιζε παλιά και στην Ερασιτεχνική Σκηνή, πρώτη φορά παίζει επαγγελματικά κι έχει ενθουσιαστεί. Η συνεργασία είναι τέλεια, είναι πολύ χαρούμενη και θα “θελε να συνεχίσει αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα.

Ο Γιώργος Παπαδόπουλος παίζει το Βρασίδα, τον υπάλληλο του βουλευτή που χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του με την εμφάνιση του Ψευτοθόδωρου. Είναι επαγγελματίας ηθοποιός, δούλευε στο ΔΗΠΕΘΕ Δωδεκανήσων με έδρα τη Ρόδο που έκλεισε. “Κι όταν κλείνει ένα ΔΗΠΕΘΕ καταλαβαίνεις πόσο αντίξοες είναι οι συνθήκες, πώς να κρατηθεί μια ιδιωτική επιχείρηση”. Μιλάει με ικανοποίηση για τη μεγάλη ανταπόκριση που έχει η παράσταση, που έρχεται ο κόσμος, γελάει, περνάει καλά. “Αντί να ζητάμε ψεύτη, μήπως να ζητούσαμε κάποιον που να πει επιτέλους την αλήθεια;” τον ρωτάμε. “Μπα, δε μας αρέσουν οι αλήθειες, δε θέλουμε να τις ακούμε, μας ξεβολεύουν” απαντά αφοπλιστικά. “Αν δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις καλύτερα να μη μας πεις κανένα”.

Η σκηνοθέτης του “Πλούτου” Κατερίνα Ζαχοπούλου με σπουδές στην Αμερική και την Αυστρία παραδέχεται ότι είναι δύσκολη μια διασκευή του Αριστοφάνη για παιδιά αλλά τα μηνύματα είναι διαχρονικά και πανανθρώπινα κι αυτά κρατάς. Βρίσκει ότι η Λάρισα είναι μια ενδιαφέρουσα πόλη με ιδιαίτερη καλλιτεχνική κινητικότητα. Θεωρεί το παιδικό θέατρο πιο πολύπλοκο γιατί απευθύνεται σε ειδικό κοινό. “Τα παιδιά έχουν ειλικρίνεια, αυθορμητισμό και είναι πολύ έξυπνα. Κανείς δε μπορεί να τα ξεγελάσει” υποστηρίζει.

Ο Δημήτρης Τσατσανάκος είναι 25 χρονών, παίζει για πρώτη φορά και δε μπορεί να κρύψει τη χαρά του. Έκανε κάποια μαθήματα στο εργαστήρι “paratodas”, μετά πήγε στην οντισιόν του Θεάτρου Τεχνών και μεταμορφώνεται σε Βλεψίδημο και μια γριά, τη Ζουζού. “Γριά μεν τσαχπίνα δε”. Δυσκολεύτηκε με τους δυο ρόλους ταυτόχρονα αλλά τελικά καλύτερα έτσι γιατί είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Ελπίζει πως όλο αυτό θα είναι μόνο η αρχή.

Ο Δημήτρης Φωτίου είναι ο “παλιός”. Ανήκει στο δυναμικό του Θεάτρου Τεχνών τα τελευταία 5 χρόνια. Στο “Ζητείται ψεύτης” είναι ο βουλευτής που ψάχνει να βρει αυτόν που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά. Ένας υπέροχος ρόλος, επίκαιρος, “καθρέφτης” για όλους, όχι μόνο για τους πολιτικούς. “Ο Ψαθάς δεν είναι εύκολος, είναι απλός. Αλλά το απλό είναι δύσκολο. Κι επιπλέον αυτοί οι ρόλοι έχουν παιχθεί από ηθοποιούς ογκόλιθους...” επισημαίνει. Στο παιδικό κάνει την Αγλαΐα και τον Ερμή. “Μεγάλη πρόκληση να παίζει ένας άντρας μια γυναίκα στο παιδικό. Τα παιδιά τα ξενίζει γιατί έχουν συγκεκριμένα πρότυπα στο μυαλό τους”. Νιώθει τυχερός που βιοπορίζεται κάνοντας ό,τι αγαπάει, θέατρο και μουσική. Ενώ πιστεύει πως τις σκοτεινές εποχές σαν αυτή που διανύουμε, η τέχνη μπορεί να ανθίσει γιατί ο κόσμος τη χρειάζεται. “Η τέχνη παρηγορεί αλλά σε κρατάει και σε εγρήγορση. Σε κάνει να ελπίζεις”.

Ο Βασίλης Σακκάς παίζει τον Παναγή που ζητάει ρουσφέτι από το βουλευτή, κάτι που ο ίδιος δε θα έκανε ποτέ, όπως λέει. Πολυπράγμων, έχει σπουδάσει ελληνικό πολιτισμό, συλλέγει δημοτικά τραγούδια και χαίρεται που παίζει θεωρώντας το παιδικό πιο δύσκολο. Δεν ξέρει αν θα συνεχίσει. Θα αφήσει τη ζωή να αποφασίσει.

Ο Παναγιώτης Σουπιάδης ο μεγάλος, παλιός ηθοποιός, βρέθηκε στη Λάρισα από την Αθήνα εξαιτίας της ανεργίας. “Ο κλάδος μας έχει 95% ανεργία”. Νιώθει πολύ τυχερός που βρήκε δουλειά στο συγκεκριμένο θέατρο γιατί ακόμα και ο ηχολήπτης του έχει θεατρική παιδεία, είναι θεατρολόγος. Παίζει τον Ψευτοθόδωρο και τον Πλούτο. “Δεν αλλάζει ο Πλούτος τη ζωή μας. Εμείς αποφασίζουμε τι ζωή θέλουμε. Εδώ είμαστε ομάδα. Μια ωραία παρέα” μας διαβεβαιώνει. Δεν κάνει σχέδια γιατί όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει.

info

Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα της παράστασης “Ζητείται ψεύτης¨” του Δημ Ψαθά είναι: Πέμπτη-Παρασκευή–Σάββατο στις 9 το βράδυ και κάθε Κυριακή στις 7 το απόγευμα

Από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή, πραγματοποιούνται οργανωμένες πρωινές παραστάσεις για μαθητές, με την κωμωδία του Αριστοφάνη: “Ο Πλούτος και η Φτώχεια”

Οι διευθυντές των Σχολείων που ενδιαφέρονται να δουν οι μαθητές τους την παράσταση, μπορούν να επικοινωνούν με τη Βάνα Τακουρλή στο τηλ: 6977-168696 και την Κατερίνα Ζαχοπούλου στο τηλ: 6978-243122.

Για όλες τις παραστάσεις του «Θεάτρου Τεχνών» ισχύουν και τα εισιτήρια του Ο.Γ.Α.

ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΩΝ ΛΑΡΙΣΑΣ

(Τ. Βελησσαρίου & Πηνειού 9, τηλ. 2410-534313)

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΠΕΧΛΙΒΑΝΟ

Λίγο πριν το παλλαρισαϊκό συλλαλητήριο μίλησε στο larissanet.gr o κ. Στέφανος Ζαούτσος για τα «παιχνίδια» σε βάρος του ΤΕΙ Λάρισας.

Προσφυγές στο ΣτΕ και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια ετοιμάζει το ΤΕΙ Λάρισας για να μην κλείσουν τα Τμήματά του, ενώ υπάρχουν και σκέψεις για έκκληση στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να μην υπογράψει το Προεδρικό Διάταγμα.

Στην προχειρότητα με την οποία προχωρά το Σχέδιο «Αθηνά» και αποδυναμώνει το ΤΕΙ Λάρισας με το αιφνιδιαστικό κλείσιμο των Τμημάτων Μηχανολογίας και Ηλεκτρολογίας εστιάζει μιλώντας στην εφημερίδα larissanet.gr ο Διευθυντής της Σχολής Τεχνολογικών Εφαρμογών κ. Στέφανος Ζαούτσος.

H συνομιλία μας με τον κ. Ζαούτσο έγινε λίγες ώρες πριν ξεκινήσει το παλλαρισαϊκό συλλαλητήριο για τη σωτηρία του ΤΕΙ Λάρισας και μας επισήμανε πως «οι τελευταίες μάλιστα πληροφορίες που αφορούν το Σχέδιο Αθηνά αναφέρουν σαφή σχέση εταιρίας που συνέταξε την αποτύπωση του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας, με ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς οργανισμούς».

Η συνέντευξη με τον κ. Στέφανο Ζαούτσο έχει ως εξής:

Κύριε Ζαούτσο, το «νέο» σχέδιο «Αθηνά» συρρικνώνει το ΤΕΙ Λάρισας με το αιφνιδιαστικό κλείσιμο των Τμημάτων Μηχανολογίας και Ηλεκτρολογίας. Με ποια κριτήρια γίνονται οι αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση;

Κε Μπεχλιβάνο, και μόνο η απλή ανάγνωση του Σχεδίου Αθηνά αρκεί για να αντιληφθεί κανείς το διαλυτικό χαρακτήρα που επιβάλλουν οι προτάσεις του όχι μόνο για το ΤΕΙ Λάρισας αλλά και για όλο τον ακαδημαϊκό χάρτη των ΤΕΙ της χώρας. Τμήματα μετακινούνται σε περιοχές που δεν μπορούν να στηρίξουν εκπαιδευτικές δομές, Σχολές που μέχρι σήμερα διατηρούσαν συνέργειες και οσμώσεις μεταξύ των τμημάτων τους ακρωτηριάζονται, τμήματα χωρίς καμία υποδομή και προσωπικό εξακολουθούν να υφίστανται στο ακαδημαϊκό χάρτη. Είναι προφανές ότι κανένα κριτήριο εκπαιδευτικού, ακαδημαϊκού ή και αναπτυξιακού χαρακτήρα δεν ελήφθη υπόψη κατά τη σύνταξη του προτεινόμενου σχεδίου.

Μπορούν να σταθούν στο ΤΕΙ Χαλκίδας τα δύο Τμήματα;

Η μετεγκατάσταση ενός τμήματος Μηχανολογίας ή Ηλεκτρολογίας είναι εκ των ουκ άνευ αδύνατη πρώτα απ’ όλα για πρακτικούς λόγους. Tι θα συμβεί με τους χιλιάδες σπουδαστές που δεν έχουν αποπερατώσει τον κύκλο σπουδών τους; Πως θα μετακινηθεί ο πανάκριβος εξειδικευμένος εκπαιδευτικός και ερευνητικός εξοπλισμός; Ποιο πρόγραμμα σπουδών θα εφαρμοσθεί σε περίπτωση μιας τέτοιας μεταβολής;

Πέραν τούτου όμως και σε επικοινωνία με αξιόλογους συναδέλφους των τμημάτων της Χαλκίδας πήραμε την διαβεβαίωση ότι ουδέποτε οι ίδιοι ερωτήθηκαν για μια συγχώνευση των δύο τμημάτων στο Ίδρυμά τους. Και φυσικά θα πρέπει να αναρωτηθεί κανείς αν τα Ψαχνά Ευβοίας, έδρα του ΤΕΙ Χαλκίδας, είναι σε θέση από πλευράς πολεοδομικού ιστού να εξυπηρετήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα στην περιοχή τους.

Τί κρύβεται πίσω από τις «περίεργες» αυτές μετακινήσεις Τμημάτων;

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει σε πρώτο επίπεδο μία προσπάθεια συρρίκνωσης των Ιδρυμάτων σε ότι αφορά την οικονομία κλίμακας των προϋπολογισμών τους λόγω της δεδομένης οικονομικής κατάστασης της χώρας. Παρ’ όλα αυτά είναι αξιοπερίεργο ότι με βάση τα δεδομένα του σχεδίου ΑΘΗΝΑ και λαμβάνοντας υπόψη το γεγονός ότι αυτοτελείς εκπαιδευτικές δομές μετακινούνται μαζί με το επιστημονικό δυναμικό τους και τις εγκαταστάσεις τους σε γεωγραφικές περιφέρειες οι οποίες δεν είναι έτοιμες να τα υποδεχθούν, το κόστος είναι πλέον απαγορευτικό και σε καμία περίπτωση δεν επιβάλλεται κανένας οικονομικός εξορθολογισμός, ο οποίος θα έπρεπε να είναι και ένα επιπλέον κριτήριο σχεδιασμού για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση στην δύσκολη οικονομική περίοδο της χώρας. Oι τελευταίες μάλιστα πληροφορίες που αφορούν το Σχέδιο Αθηνά αναφέρουν σαφή σχέση εταιρίας που συνέταξε την αποτύπωση του ακαδημαικού χάρτη της χώρας, με ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς οργανισμούς. Και μόνο ο συνειρμός καταλαβαίνετε ότι δημιουργεί μία επιπλέον σύγχυση για το θέμα.

Ήδη έχουν παραιτηθεί ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του ΤΕΙ κκ. Τσιρίκογλου και Υψηλάντης, ενώ σήμερα διοργανώνεται το παλλαρισαϊκό συλλαλητήριο. Σκέφτεται κι άλλους τρόπους αντίδρασης η εκπαιδευτική κοινότητα;

Οι παραιτήσεις τόσο του προέδρου και αντιπροέδρου του ΤΕΙ Λάρισας αλλά και άλλων μελών τις εκπαιδευτικής κοινότητας του Ιδρύματος από θέσεις ευθύνης συμπεριλαμβανομένου εμού του ιδίου δίνουν τον τόνο και την ουσία του ζητήματος και δεν αποτελούν απλά μία δευτερογενή αντίδραση στο θέμα. Σε ότι αφορά τον τρόπο αντίδρασης κρίνεται άκρως απαραίτητη η καθολική συμμετοχή της κοινότητας του ΤΕΙ Λάρισας στο παλλαρισαικό συλλαλητήριο και στην πανεκπαιδευτική συγκέντρωση την Πέμπτη στο Υπουργείο Παιδείας στην Αθήνα. Φυσικά το ίδιο το σχέδιο Αθηνά καθώς και ο τρόπος επιβολής του χωρίς να τηρηθούν οι απαραίτητες προθεσμίες που ο ίδιος ο νόμος επιβάλλει, αποτελούν μείζον ζήτημα νομικής ακυρότητας το οποίο εικάζω ότι θα αντιμετωπιστεί από το Ίδρυμα με προσφυγές στο ΣτΕ ή και Ευρωπαϊκά δικαστήρια. Και φυσικά θα μπορούσε να απευθυνθεί μέσω των πολιτικών φορέων της πόλης έκκληση στο Πρόεδρο της Δημοκρατίας της χώρας για την άρνηση υπογραφής του σχετικού Προεδρικού Διατάγματος.

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Η προηγούμενη έκθεση της Κατερίνας Ντόντου ήταν πριν από δυο χρόνια στο Γαλλικό Ινστιτούτο με τίτλο “Tales on Tour”. Ακόμη δε μας έχει φύγει η χαρά που μας πρόσφεραν τα έργα της, έργα που απέπνεαν την αισιοδοξία ότι παρ” όλες τις καταστροφές η ζωή συνεχίζει να μας ξαφνιάζει ευχάριστα. Ότι παρά τις δυσκολίες, η ζωή είναι ωραία. Κάνει ξανά την έκπληξη διοργανώνοντας αυτή τη φορά ένα καλλιτεχνικό γεγονός της μιας μέρας με πίνακες μικρών διατάσεων προσιτών στην τιμή, στη λογική του κινήματος της cheap art. Γιατί πιστεύει ότι ένα έργο δεν έχει τιμή αλλά αξία. Η τιμή μπαίνει γιατί πρέπει να μπει, επειδή η τέχνη κοστίζει και για τον καλλιτέχνη. Ραντεβού με την τέχνη λοιπόν, την Παρασκευή 5 Απριλίου στις 8 μ.μ. στο ισόγειο του ΟΥΗΛ στην έκθεση της Κατερίνας Ντόντου με τίτλο “Άλφα”.

Πρόκειται για μια έκθεση διαφορετική από τις άλλες λόγω διάρκειας και τιμής.

Έτσι ακριβώς. Είναι μια έκθεση που θα διαρκέσει μια μέρα, δηλαδή την Παρασκευή 5 Απριλίου το βράδυ οπότε θα γίνουν και τα εγκαίνια μέχρι και το μεσημέρι της επόμενης που θα μαζέψουμε. Θα πραγματοποιηθεί στον ισόγειο χώρο του κτιρίου του ΟΥΗΛ που είναι ένας χώρος που μου αρέσει πολύ και ταιριάζει με την αισθητική μου. Στηρίζεται στην έννοια του event, του γεγονότος, όπως ορίζει το κίνημα της cheap art. H cheap Art ξεκίνησε σαν κίνημα το 1982 στην Αμερική από το Bread and Puppet Theater, σαν απάντηση στην όλο και μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση της τέχνης. Από τη γέννησή της σαν κίνημα παγκοσμίως, η cheap Art είναι αντίθετη στην κυριαρχία  των σκληρών νόμων της αγοράς τέχνης, αφού κατά κύριο λόγο βασίζεται στην άμεση και χωρίς διαμεσολαβήσεις σχέση του δημιουργού με το κοινό.
Η ανάγκη βέβαια για τέχνη προσιτή στον καθένα υπήρχε σε όλο τον κόσμο πολύ πριν από αυτή τη χρονολογία και υπάρχει φυσικά και στη σημερινή εποχή σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.

Τι θα δούμε;

Θα δείτε έργα μικρών διαστάσεων και χαμηλών τιμών. Άρα πρόκειται για έργα προσιτά σε όλους. Όλοι μπορούν να τα αποκτήσουν, να τα έχουν στο χώρο τους και να τα χαίρονται. Είναι τέχνη για τον κόσμο και όχι τέχνη για την τέχνη.

Είναι παλιά ή καινούρια έργα;

Είναι καινούρια έργα, καινούρια δουλειά, που φτιάχτηκε ειδικά γι′ αυτό το σκοπό, γι′ αυτή την έκθεση. Το θέμα μου είναι οι πόλεις, πόλεις της φαντασίας μου, πόλεις ιδανικές και δέντρα που για μένα συμβολίζουν τον κύκλο της ζωής. Χρησιμοποιώ μικτές τεχνικές και κολάζ πάνω στον καμβά και έντονα χρώματα.

Οι πίνακες θα έχουν τίτλους;

Βέβαια! Και μάλιστα σε πολλές γλώσσες θέλοντας να δώσω και το μήνυμα της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιότητας της τέχνης και της εποχής γενικότερα. Ο γενικός τίτλος της έκθεσης είναι “Άλφα” κι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον καθένα διάφορα πράγματα. Για μένα σημαίνει αρχή, αγαπημένο πρόσωπο, ατομική προσπάθεια, αντίσταση και πολλές άλλες έννοιες που μπορεί να ξεκινούν από αυτό το γράμμα.

Ποια ανάγκη σας οδήγησε στη δημιουργία αυτής της έκθεσης;

Η ανάγκη που οδηγεί νομίζω κάθε καλλιτέχνη. Να επικοινωνήσω με το κοινό. Διάγουμε μια περίοδο που αυτό είναι πολύ δύσκολο πια. Στις μέρες μας, όλοι είμαστε πολύ στριμωγμένοι. Έπρεπε να βρω έναν τρόπο, ας πούμε ανατρεπτικό για τα ειωθότα, για να μπορέσω να εκφραστώ. Να αποφύγω την πεπατημένη. Όχι ότι αυτός ο τρόπος δεν κοστίζει. Η τέχνη κοστίζει και για τον καλλιτέχνη. Δε φτάνει μόνο το ταλέντο. Χρειάζονται και υλικά, μετά χρειάζεται και μια αίθουσα για να στεγάσει τα όνειρά του κοκ. Όλα αυτά τα κόστη κρατάνε τους καλλιτέχνες κλεισμένους στο σπίτι και στο εργαστήριο. Και τον κόσμο μακριά από τους καλλιτέχνες και τα έργα. Πρέπει να βρούμε τρόπους να συναντιόμαστε.

Είστε σύζυγος και μητέρα δυο μικρών παιδιών. Η καθημερινότητα δεν εμποδίζει τη δημιουργία;

Τίποτε δε μπορεί να εμποδίσει τη δημιουργία. Ίσα ίσα που η καθημερινότητα μπορεί να γίνει και πηγή έμπνευσης. Ίσως έχει να κάνει με το πόσες αντοχές και ταυτόχρονα με το πόσο μεράκι και όρεξη έχεις. Κι εγώ έχω! Όχι ότι είναι εύκολο. Θέλει χρόνο, επιμονή, υπομονή. Για παράδειγμα γι′ αυτή την έκθεση δουλεύω ενάμιση χρόνο.

Καλή επιτυχία.

Σας ευχαριστώ και σας περιμένω.

Στη φωτ. ο μαθητής της Γ’ τάξης του 10ου Γυμνασίου Λάρισας Κωνσταντίνος Αγιάννης με τον Σύμβουλο Πληροφορικής Ν. Λάρισας κ. Δημήτρη Κολοκοτρώνη

Πρώτος στον 25^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πληροφορικής ήρθε ο Λαρισαίος μαθητής  του 10ου Γυμνασίου Λάρισας Κωνσταντίνος Αγιάννης.

Οι διακριθέντες μαθητές στο διαγωνισμό αποτελούν την  Εθνική Ομάδα Νέων Πληροφορικής. Επικεφαλής είναι ο μαθητής της Γ’ τάξης του 10ου Γυμνασίου Λάρισας Κωνσταντίνος Αγιάννης, ενώ στην τετράδα βρίσκονται και οι μαθητές Αριστοφάνης Ροντογιάννης (Κολέγιο Αθηνών), Ραφαήλ Κετσετσίδης (Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη) και Γιώργος Βενιζέλος (Εκπαιδευτήρια Μαντουλίδη).

H Εθνική Ομάδα Νέων θα συμμετάσχει στην Διεθνή Βαλκανική Ολυμπιάδα Πληροφορικής Νέων (Junior Balcanic Olympic Informatics –JBOI) για το έτος 2013.

Ο Λαρισαίος μαθητής μίλησε στο larissanet.gr για τη διάκρισή του στον 25^ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Πληροφορικής.

Κωνσταντίνε, τι σημαίνει για σένα η πρωτιά στο διαγωνισμό;

Μου αρέσει η Πληροφορική, ασχολήθηκα πολύ με τον προγραμματισμό, επομένως αυτή η διάκριση με χαροποιεί πολύ.

Ποια ήταν η προετοιμασία σου;

Τα βασικά πράγματα για την πληροφορική τα έμαθα στο σχολείο από την καθηγήτριά μου Ευαγγελία Μουλώτσιου, αλλά η κυρίως προετοιμασία έγινε μέσω διάφορων ιστοσελίδων στο διαδίκτυο. Προγραμματισμό έμαθα στο διαδίκτυο.

Πόσο χρόνο περνάς καθημερινά στον υπολογιστή σου;

Ανάλογα με τον ελεύθερο χρόνο που έχω, περίπου 2 ώρες τη μέρα.

Tα επόμενα σχέδιά σου;

Σκοπεύω να τελειώσω το Λύκειο και είναι πιθανόν να σπουδάσω Πληροφορική.

«Δεν αφήσαμε άλλον δρόμο στην Τρόικα από το να επιμείνει στα καθαρού δημοσιονομικού χαρακτήρα μέτρα πού θα εξασφάλιζαν την αποδέσμευση των δόσεων προς την Ελλάδα»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΠΕΧΛΙΒΑΝΟ

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών φέρουν την ευθύνη για την αποτυχημένη συνταγή της Τρόικα γιατί δεν διαπραγματεύθηκαν από την πρώτη στιγμή τους όρους των Μνημονίων, έτσι ώστε να περιληφθούν και όροι καθαρά αναπτυξιακού χαρακτήρα, δηλώνει σε συνέντευξή του στο larissanet.gr ο Λαρισαίος πρόεδρος του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου Ελλάδας κ. Γιάννος Γραμματίδης.

Η σωστή συνταγή για την ελληνική οικονομία θα ήταν να συντρέχουν παράλληλα μέτρα αναπτυξιακά μαζί με μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα σημειώνει ο κ. Γραμματίδης, επισημαίνοντας πως δεν υπάρχει σχέδιο για ένα αναπτυξιακό σοκ στη χώρα μας και εκτιμά πως τα πρώτα σημάδια της ανάκαμψης αναμένονται το πρώτο τρίμηνο του 2015!

Ο πρόεδρος του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμελητηρίου θεωρεί μεγάλη ευκαιρία, αλλά και ανάγκη να δημιουργηθούν οι πρώτους αγρότες-επιχειρηματίες, συνδυάζοντας τα παραδοσιακά μας προϊόντα με στοιχεία καινοτομίας και υγιεινής διατροφής.

Ο κ. Γραμματίδης εξηγεί πώς μπορεί να πέσει ρευστό στην αγορά, ενώ εξέφρασε την αισιοδοξία ότι «κάθε επόμενο Πάσχα θα είναι καλύτερο από το φετινό».

Αναλυτικά η συνέντευξη με τον κ. Γιάννο Γραμματίδη:

Κύριε Γραμματίδη μετά από πέντε χρόνια βαθιάς ύφεσης η κυβέρνηση επιμένει στην αποτυχημένη συνταγή της Τρόικα. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί με επιτυχία η «συνταγή Ομπάμα» στην Ελλάδα;

Υπάρχει μια βαθειά παρεξήγηση ως προς τα αίτια πού η οικονομία μας εξακολουθεί να βρίσκεται σε βαθειά ύφεση. Νομίζουν δηλαδή πολλοί, ίσως μάλιστα και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ότι η παράταση της ύφεσης οφείλεται στην αποτυχία των μέχρι σήμερα συμφωνιών με την Τρόικα. Η αλήθεια είναι ότι την βασική ευθύνη φέρουν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις πού είτε δεν διαπραγματεύθηκαν από την πρώτη αρχή τους όρους των Μνημονίων έτσι ώστε να περιληφθούν και όροι καθαρά αναπτυξιακού χαρακτήρα, είτε απέτυχαν να εφαρμόσουν εκείνους τους όρους πού επέβαλλαν ριζικές μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του οικονομικού μοντέλου της χώρας. Μεταρρυθμίσεις πού θα περιόριζαν το εύρος και το βάθος του δημόσιου τομέα με αυτονόητα δημοσιονομικού χαρακτήρα αποτελέσματα, θα τον εκσυγχρόνιζαν και θα τον έκαναν αποτελεσματικότερο και φιλικότερο στον πολίτη και στην επιχειρηματικότητα, θα έβαζαν ένα τέρμα στην άσκηση επιχειρηματικότητας από το κράτος πού το καθιστά ανταγωνιστή και μάλιστα δεσπόζοντα ανταγωνιστή του ιδιώτη επιχειρηματία, θα άνοιγαν τα επαγγέλματα για όλους τους πολίτες, θα έδιναν προοπτική στις βαριές μας βιομηχανίες όπως είναι ο τουρισμός, η ναυτιλία, η γεωργία, θα απάλλασσε τον επιχειρηματία από το δόκανο της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς και άλλα πολλά. Για το ότι σε μεγάλο βαθμό δεν έγιναν όλες αυτές οι δομικές αλλαγές πού είχαν συμφωνηθεί με την Τρόικα, δεν ευθύνεται η Τρόικα, αλλά εμείς πού δεν τις τολμήσαμε από τον φόβο του πολιτικού κόστους. Έτσι δεν αφήσαμε άλλον δρόμο στην Τρόικα από το να επιμείνει στα καθαρού δημοσιονομικού χαρακτήρα μέτρα πού θα εξασφάλιζαν την αποδέσμευση των δόσεων προς την Ελλάδα.

Η σωστή συνταγή θα ήταν να συντρέχουν παράλληλα μέτρα εκσυγχρονισμού της οικονομίας, τελικά μέτρα αναπτυξιακά, μαζί με μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα και με τρόπο συστηματικό και  ισόρροπο.

Πως θα μπορούσε να πέσει ρευστό στην αγορά;

Με την συστηματική και ορθολογική αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων και με απλοποιημένες διαδικασίες υπαγωγής των επιχειρήσεων σε αυτά, με την ενίσχυση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων πού από μόνο του θα δημιουργούσε χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα έδινε πνοή σε χιλιάδες επιχειρήσεις, πού είτε εξαρτώνται από τα δημόσια έργα είτε συνδέονται στενά με αυτά, με την έγκαιρη ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών και με την εξεύρεση έξυπνων λύσεων για την ενίσχυση του προγράμματος έργων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Με τις επιταγές της κυβέρνησης η ανάπτυξη …μετατίθεται για το 2014. Μπορούμε να προκαλέσουμε ένα αναπτυξιακό σοκ και πως;

Είναι αλήθεια ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί τεχνικά να επιτευχθεί πριν από το τέλος του 2014, στην καλύτερη περίπτωση, ακόμα και με ένα αναπτυξιακό σόκ, όπως το ονομάζετε. Πρώτα από όλα γιατί για κάτι τέτοιο χρειάζεται σχέδιο και σχέδιο τέτοιο δεν υπάρχει. Επιπλέον, θα πρέπει να αποδώσουν οι όποιες μεταρρυθμίσεις λαμβάνουν χώρα, γιατί άλλο πράγμα ο σχεδιασμός ή και η νομοθέτηση των μεταρρυθμίσεων κι άλλο πράγμα η εφαρμογή τους στην πράξη. Υπάρχουν ακόμα εστίες αντίστασης στον κρατικό μηχανισμό αλλά και σε μικρές οργανωμένες ομάδες της κοινωνίας. Πρέπει να τις εξουδετερώσουμε με τρόπο δημοκρατικό αλλά και αποφασιστικό. Η ανάπτυξη και η ανταγωνιστικότητα δεν διατάσσονται, αλλά αποτελούν αποτέλεσμα συστηματικής δουλειάς. Τέλος, βασικό μοχλό θα αποτελέσει η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών σαν πρώτο βήμα προς την κεφαλαιακή τους ενίσχυση. Κάτω από συγκεκριμένες προϋποθέσεις τα πρώτα σημάδια της ανάπτυξης θα πρέπει να αναμένονται το πρώτο τρίμηνο τού 2015.

 Σε ποιούς παραγωγικούς τομείς πρέπει να στραφούν οι νέοι της Λάρισας για να βγουν από το οικονομικό και επαγγελματικό αδιέξοδο;

Λόγω του αγροτικού χαρακτήρα της περιοχής, συνιστάται η ενασχόληση με τον αγροτοδιατροφικό τομέα και τον αγροτουρισμό. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία αλλά και ανάγκη να δημιουργήσουμε τους πρώτους αγρότες-επιχειρηματίες πού θα συνδυάσουν τα παραδοσιακά μας προϊόντα με στοιχεία καινοτομίας, με στοιχεία υγιεινής διατροφής πού απηχεί και την σύγχρονη στροφή των καταναλωτών στις ξένες αγορές. Πού θα ανοίξουν μόνοι τους τις ξένες αγορές και θα αποκλείσουν τους μεσάζοντες πού ευθύνονται για την διαμόρφωση υψηλών τιμών των αγροτικών προϊόντων. Τέλος, πού θα εισαγάγουν στην αγροτική παραγωγή νέες τεχνολογίες, ιδιαίτερα σε σχέση με την ενέργεια και την ορθολογική διαχείριση του υδάτινου πλούτου μας.

Πώς μπορεί η χώρα μας να μετατραπεί ξανά σε ένα απέραντο εργοτάξιο;

Όπως ήδη είπαμε με την αξιοποίηση του ΕΣΠΑ, την  ενίσχυση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων και των μικρών έως μεσαίων έργων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Η πρόσφατη απεμπλοκή των μεγάλων έργων, δηλαδή της κατασκευής των οδικών μας αξόνων, είναι ένα σημαντικό βήμα στην σωστή κατεύθυνση και μπορεί να συντελέσει σημαντικά στην δημιουργία ενός απέραντου εργοταξίου μια και τα έργα αυτά αναμένεται να απασχολήσουν πολλές χιλιάδες συμπατριώτες μας.

To φετινό Πάσχα θα’ ναι το τελευταίο τόσο δύσκολο για τους Έλληνες;

Κάθε επόμενο Πάσχα θα είναι καλύτερο από το φετινό. Αρκεί όλοι, πολιτεία και πολίτες να κάνουμε το καθήκον μας και να συντελέσουμε έμπρακτα στην μεγάλη εθνική προσπάθεια για έξοδο από την κρίση και πέρασμα σε αναπτυξιακή τροχιά.

© LARISSANET.GR. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο larissanet.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.

Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου

Φωτ. Κώστας Μάντζιαρης

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ένας νέος πολιτικός στη Λάρισα αποφασίζει να δηλώσει δημόσια πως στο επερχόμενο συνέδριο της ΝΔ, δεν θα στήριζε για την αρχηγία της το βαρύ όνομα του Θεσσαλικού κάμπου, τον Γιώργο Σουφλιά, αλλά τον νέο από τη Θεσσαλονίκη. «Η πολιτική σου καριέρα τελείωσε πριν ξεκινήσει» του είχαν πει φίλοι και γνωστοί. Την ίδια φράση  «η καριέρα σου μόλις τελείωσε» του είπαν χρόνια μετά, πάλι φίλοι και γνωστοί, μόλις τους ανακοίνωσε πως θα πει «όχι» στο μνημόνιο, κάτι που θα σήμαινε την διαγραφή του. Είναι η ίδια φράση ακριβώς που τον ακολούθησε όταν ανακοίνωσε πως θα στηρίξει το εγχείρημα του Πάνου Καμμένου. Είναι ακριβώς η ίδια φράση που χρησιμοποιούν σήμερα όλοι όσοι πληροφορούνται πως ο Χρήστος Ζώης πρόκειται να κατέβει στις ερχόμενες εκλογές ως επικεφαλής ενός δικού του κόμματος.

Καβάλησε το καλάμι; Το κάνει για να διαπραγματευτεί την επιστροφή του στη ΝΔ; Και αν αποτύχει τι θα κάνει; Θα στήριζε κυβέρνηση της Αριστεράς και ποια η γνώμη του για τον Αλέξη Τσίπρα; Θα στηρίξει Κώστα Αγοραστό και Κώστα Τζανακούλη στη Λάρισα στις αυτοδιοικητικές εκλογές; Τι θα έκανε αν ο Κώστας Καραμανλής…;

Ο πρώτος Λαρισαίος αρχηγός πολιτικού κόμματος ανοίγει τα χαρτιά του στο larissanet.gr, αποκαλύπτει πως του έγινε πρόταση να πάει σπίτι του για να επιστρέψει πιο εύκολα στη ΝΔ, προβλέπει πως η «Νέα ΜΕΡΑ» θα αποκτήσει κι άλλους βουλευτές σ’ αυτή την Βουλή –πέρα των δυο που ήδη έχει- και μιλάει για όλους και για όλα.

Ο κόσμος λέει πως καβαλήσατε το καλάμι και φτιάξατε ένα κόμμα για να γίνετε Πρόεδρος…

(γελάει) Ο κόσμος το λέει αυτό;

Μερίδα του κόσμου…

Πρώτα απ’ όλα δεν επεδίωξα να γίνω τίποτα. Αυτό που έγινε, έγινε γιατί το ήθελαν άλλοι. Και επειδή ακριβώς δεν το ήθελα, έγινε με τόσο μεγάλη πλειοψηφία. Εγώ, απλώς αποδέχθηκα την πρόταση που μου έγινε. Είναι και τιμή, είναι και ευθύνη, αλλά είναι μόνο αυτό. Δε νομίζω ότι μπορεί να χαρακτηριστεί «ψώνιο» το να κάνεις μια προσπάθεια που θεωρείται από πολλούς ρομαντική. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά ποιοι είμαστε, ξέρουμε τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε. Εγώ έχω χαρακτηρίσει αυτό τον δρόμο «αναρρίχηση» και όχι απλώς «ανηφόρα», αλλά σε κάθε περίπτωση κάνουμε κάτι που μας αρέσει, το κάνουμε γιατί το πιστεύουμε, έχουμε καθαρή τη συνείδησή μας και οι στόχοι μας είναι επίσης καθαροί και αγνοί. Εγκαταλείψαμε όλοι «σίγουρες καριέρες», όταν διαπιστώσαμε ότι για να υπηρετήσουμε την «καριέρα» μας, έπρεπε προηγουμένως να υπηρετήσουμε άλλους. Εμείς δεν βρεθήκαμε στην πολιτική για να υπηρετούμε άλλον, πέραν του λαού. Και αυτό που ζητήθηκε ήταν να μην υπηρετήσουμε τον λαό, αλλά να υπηρετήσουμε τα συμφέροντα άλλων. Νομίζω πως αυτό ο κόσμος το έχει καταλάβει και γι’ αυτόν τον λόγο στήριξε την προηγούμενή μου προσπάθεια, γι’ αυτό και βλέπει με συμπάθεια κι αυτή την προσπάθεια.

Υπάρχει όμως και μια άλλη μερίδα του κόσμου που λέει πως τη νέα σας προσπάθεια την κάνετε για να διαπραγματευτείτε πιο εύκολα την επιστροφή σας στη ΝΔ ή σε μια νέα μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη με κορμό τη ΝΔ.

Εμένα μου ζήτησαν να καθίσω σπίτι μου για να διευκολύνω την επιστροφή μου στη ΝΔ. Άρα αυτό δεν ισχύει.

Αυτό πότε σας το ζήτησαν;

Άλλη ερώτηση.

Ποιος σας το ζήτησε; Βουλευτές της ΝΔ, συνεργάτες του Πρωθυπουργού, ο ίδιος ο Σαμαράς;

Άλλη ερώτηση.

Εάν δεν προχωρήσει το εγχείρημα της «Νέας ΜΕΡΑ»;

Τι εννοείς αν δεν προχωρήσει;

Αν η «Νέα ΜΕΡΑ» κατέλθει για παράδειγμα στις επόμενες εκλογές και δεν μπει στη Βουλή.

Αυτό είναι πολύ νωρίς για να το πει κανείς.

Δεν είναι κάτι που σας απασχολεί όμως;

Για να απαντήσω σ’ αυτό το υποθετικό ερώτημα θα έπρεπε να απαντήσω πρώτα τι θα συμβεί αν η Νέα ΜΕΡΑ μπει στη Βουλή, και μάλιστα με μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ότι και εμείς οι ίδιοι πιστεύουμε…

Συγγνώμη, αλλά αυτή θα ήταν μια εύκολη απάντηση.

Όχι. Αυτή είναι η δυσκολότερη απάντηση.

Για ποιόν λόγο;

Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση θα πρέπει να αποφασίσεις με ποιους όρους, με ποιο περιεχόμενο και με ποιους θα μοιραστείς την εμπιστοσύνη που σου έχει δείξει ο ελληνικός λαός. Είδατε τι συνέβη με τα υποτιθέμενα πλαίσια κυβερνητικής συνεργασίας από πέρυσι μέχρι φέτος. Έχουν ξεχαστεί. Έγιναν μόνο και μόνο για να δικαιολογήσουν τον σχηματισμό κυβέρνησης και έκτοτε έχουν εγκαταλειφθεί, για να έρθουν κάποιοι ένα χρόνο μετά να ζητήσουν αναπροσαρμογή.

Θα μπορούσατε λοιπόν εσείς και το κόμμα σας, σε περίπτωση που μπείτε στη Βουλή, να αποτελέσετε το «δεξιό άλλοθι» για μια κυβέρνηση Τσίπρα;

Εμείς κατεβαίνουμε διεκδικώντας την εμπιστοσύνη όλων των Ελλήνων. Και αυτά που θα πούμε θα είναι ξεκάθαρα. Δεν θα υπάρχουν σκοτεινές γωνίες. Ούτε γκρίζες γραμμές. Συνεπώς θα είναι ευανάγνωστα. Και θα εμπιστευτούμε τον ελληνικό λαό και την κρίση του. Ο καθένας από μας, και προσωπικά δεν έχω καμία αμφιβολία, θα ταχθεί μετά τις εκλογές εκεί που θα τον έχει τάξει ο ελληνικός λαός. Εμείς την καταγωγή μας δεν την κρύβουμε. Όλοι ξέρουν πως ανήκουμε στην κεντροδεξιά. Και υπό την έννοια αυτή δεν την αγνοεί και κανείς άλλος. Οι απόψεις μας είναι σαφείς, οι σκέψεις μας διέπονται από την φιλοσοφία και την ιδεολογία με την οποία έχουμε εμποτιστεί, και συνεπώς αυτά όλα δεν μπορεί παρά να ληφθούν υπόψη.

Άρα λοιπόν τι είναι αυτό που θα σας εμποδίσει, για να συνεχίσω πάνω στο ίδιο σενάριο, να δώσετε στήριξη σε μια μελλοντική κυβέρνηση υπό τον Αντώνη Σαμαρά;

Μ’ αρέσει που με μεγάλη ευκολία συζητάτε όλα τα σενάρια της επόμενης μέρας, χωρίς όμως να συζητήσουμε της προηγούμενης. Ξαναλέω, λοιπόν, πως ο καθένας θα ταχθεί εκεί που θα τον εμπιστευτεί ο ελληνικός λαός. Εμείς έχουμε ξεκάθαρα αντίθετες απόψεις με τον Αντώνη Σαμαρά, για όλο το πλαίσιο της πολιτικής που ασκεί ετούτη την ώρα. Ο Αντώνης Σαμαράς βλέπει την κυβέρνηση του μόνο στο πλαίσιο ενός μνημονίου. Το πλαίσιο της δικής μας πολιτικής δεν μπορεί να υλοποιηθεί εντός ενός μνημονίου. Γιατί πάρα πολύ απλά άλλες είναι οι προτεραιότητες αυτών που ορίζουν τις θέσεις τους εντός των μνημονίων και άλλες οι δικές μας προτεραιότητες και ανάγκες. Αυτή λοιπόν είναι μια κεφαλαιώδη διαφορά.

Πολλοί είναι όμως εκείνοι που υποστηρίζουν σήμερα πως το δίπολο «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» που «έπαιξε» στις προηγούμενες εκλογές σήμερα έχει ξεπεραστεί από τα πράγματα. Αντιλαμβάνομαι πως εσείς δεν ασπάζεστε αυτή την ανάλυση.

Θεωρώ πως αυτό το δίπολο, όπως το προσδιορίσατε, εξακολουθεί να διχάζει το εκλογικό σώμα υπό την έννοια πως οι Έλληνες βλέπουν τον εαυτό τους να τοποθετείται πολιτικά στο ένα ή το άλλο στρατόπεδο. Ένα 80% των Ελλήνων θεωρούν τους εαυτούς τους «αντιμνημονιακούς» και ένα 20% «μνημονιακούς». Εμείς είναι προφανές πως ανήκουμε σε εκείνους τους Έλληνες που τάσσονται στην πρώτη κατηγορία, που βλέπουν δηλαδή τα μνημόνια ως κατάρα και όχι ως σωτηρία για τη χώρα.

Ένας πολίτης λοιπόν που ανήκει στην παραπάνω κατηγορία, που αναγιγνώσκει δηλαδή την πραγματικότητα υπό το πρίσμα που μόλις περιγράψατε, γιατί στις εκλογές να ψηφίσει εσάς και όχι τον Αλέξη Τσίπρα ή τον Πάνο Καμμένο, αν θέλει κάτι πιο δεξιό;

Εμείς θα παρουσιάσουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο. Εμείς πιστεύουμε πως η επόμενη μέρα ορίζεται όχι απέναντι στο μνημόνιο ή κόντρα σ’ αυτό, αλλά από το περιεχόμενο μιας πρότασης που μπορεί να υποκαταστήσει το μνημόνιο. Θα μπορούσα να πω πως μετά το «μνημόνιο» και το «αντιμνημόνιο» έρχεται η ώρα του «μεταμνημονίου». Εκεί ακριβώς θέλουμε να είμαστε παρόντες. Γι’ αυτό ελπίζουμε να έχουμε και χρόνο στα ΜΜΕ και χώρο αργότερα για να το κάνουμε πιο συγκεκριμένο και πιο απτό για τους πολίτες. Σήμερα οι πολίτες ενδιαφέρονται για το πως θα επιβιώσουν την επόμενη μέρα. Πως θα ξαναπάρουν τη ζωή τους απ’ την αρχή. Πως θα ξαναζήσουν. Η διαφορά μεταξύ μνημονίου και αντιμνημονίου είναι μια διαφορά που δεν μας έχει εγκαταλείψει, αλλά αυτό που ο πολίτης ψάχνει σήμερα είναι το μετά.

Τώρα που αναφερθήκατε στα ΜΜΕ έχω να σας κάνω την εξής διαπίστωση. Πριν λίγες μέρες που ο Ανδρέας Λοβέρδος ανακοίνωσε το δικό του κόμμα, σχεδόν όλα τα ΜΜΕ φιλοξένησαν τις θέσεις και τις απόψεις του, κάτι όμως που δεν συνέβη στην δική σας περίπτωση. Έχετε μια εξήγηση γι’ αυτό;

Κοιτάξτε, χρειάζεται περισσότερο χώρο και χρόνο κάποιος για να εξηγήσει ότι έχει κάνει στροφή 180 μοίρες. Εμείς δεν χρειαζόμαστε ούτε τον ίδιο χώρο, ούτε τον ίδιο χρόνο. Εμείς είμαστε συνεπείς, δεν έχουμε αλλάξει απόψεις, δεν έχουμε αλλάξει θέσεις, απλά αυτό για το οποίο δουλεύουμε είναι να βρούμε το στίγμα της επόμενης μέρας. Εμείς δεν ζητούμε να αναβαπτιστούμε. Δεν παρουσιαζόμαστε με μια οβιδιακή μεταμόρφωση όπως ο φίλος μου ο Ανδρέας, ο οποίος αφού ψήφισε και υπέγραψε όλα τα μνημόνια, ακόμα και το επικαιροποιημένο ως αναγκαίο, σήμερα εμφανίζεται να έχει ένα διαφορετικό σχέδιο δράσης. Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν αυτό είναι αρκετό για κάποιον ώστε να αναβαθμιστεί και να επιβιώσει.

Συγγνώμη, αλλά δεν έχει ο καθένας το δικαίωμα στο λάθος;

Βεβαίως και το έχει. Γι’ αυτό και σας λέω πως αυτός έχει περισσότερη ανάγκη για χώρο και χρόνο, απ’ ότι εγώ, για να εξηγήσει πως έκανε λάθος και να ζητήσει συγγνώμη.

Πολιτικοί οι οποίοι θα αναγνώριζαν αυτό το λάθος, τουλάχιστον όπως το ορίζετε εσείς, θα είχαν θέση στη Νέα ΜΕΡΑ;

Εγώ θα πω ότι κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Οφείλεις όμως να εξηγήσεις τη νέα σου θέση, οφείλεις να κάνεις μια βαθιά αυτοκριτική, και εγώ προσωπικά θα ήμουν ο τελευταίος που θα απαγόρευε σε κάποιον να έχει μια δεύτερη ευκαιρία. Όλοι δικαιούνται μιας δεύτερης ευκαιρίας, ακόμη και αυτοί που είναι υπεύθυνοι για αυτό που ζούμε σήμερα. Όμως για το πώς και από πού θα υπηρετήσουν τον ελληνικό λαό, αυτό είναι κάτι που θα αποφασίσει ο ελληνικός λαός.

Σήμερα που μιλάμε είναι 21^η Απριλίου και η «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», φαντάζομαι θα το έχετε δει, δημοσιεύει μια δημοσκόπηση της Metron Analysis, σύμφωνα με την οποία το 30% των ερωτηθέντων εκτιμούν πως «στην περίοδο της δικτατορίας τα πράγματα ήταν καλύτερα». Αυτό θα ήθελα να το συνδυάσω με κάτι που μου έλεγε τις προάλλες ένας κοινός μας φίλος, ότι «πριν τη Νέα ΜΕΡΑ προηγείται πάντα μια Χρυσή Αυγή», και να σας ζητήσω να το σχολιάσετε.

Εγώ πιστεύω κατ’ αρχήν πως σήμερα η εποχή μας είναι πολύ διαφορετική από εκείνη, αλλά πάντως και οι δυο εποχές έχουν δυο κοινά χαρακτηριστικά. Το πρώτο είναι πως τότε είχαμε μια κατάλυση της δημοκρατίας, ενώ σήμερα έχουμε κατάλυση της λειτουργίας της δημοκρατίας. Και υπό την έννοια αυτή έχουμε μια κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου και τότε και σήμερα. Το δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό είναι πως η τότε κρίση αξιοπιστίας του πολιτικού κόσμου οδήγησε στο να γίνει ανεκτό το πραξικόπημα στο ξεκίνημά του, και σήμερα οι Έλληνες αναγνωρίζοντας τις πολύ μεγάλες ευθύνες του πολιτικού κόσμου για το ότι φτάσαμε ως εδώ, είναι έτοιμοι καθοδηγούμενοι από τα βασικά ένστικτα όπως η οργή, να απευθυνθεί σε επιλογές οι οποίες είναι ακραίες και οι οποίες δεν έχουν πραγματικά να του δώσουν διέξοδο. Θέλω να πιστεύω ότι, επειδή έχει κυλήσει πολύ νερό στ’ αυλάκι από τότε, οι Έλληνες έχουν την ωριμότητα να μην προσπαθήσουν να διορθώσουν ένα λάθος, κάνοντας ένα μεγαλύτερο. Επίσης θα πρέπει να γίνει κατανοητό πως δεν τιμωρείς κανέναν, τιμωρώντας τον εαυτό σου.

Μιλήσατε για ακραίες καταστάσεις. Είναι ακραίος ο κίνδυνος για τη χώρα να βρεθεί εκτός ευρώ;

Εγώ δεν θα χαρακτήριζα ως «ακίνδυνη» μια έξοδο της χώρας από το ευρώ, υπό την έννοια πως μπαίνουμε σε περιπέτειες για τις οποίες δεν ξέρω αν είμαστε προετοιμασμένοι. Εμείς όμως λέμε πως ενώ είναι επιλογή μας το ευρώ, δεν θα το κάνουμε αυτό έχοντας υποστεί κάθε κόστος. Αυτό σημαίνει πως επειδή αναγνωρίζουμε την επικινδυνότητα μιας τέτοιας εξέλιξης, όταν δεν είσαι μάλιστα προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο, αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα να έχει η χώρα ένα σοβαρό σχέδιο με το οποίο θα μπορεί να αντιμετωπίσει μια τέτοιου είδους αναπότρεπτη, αν κριθεί τέτοια, εξέλιξη. Έχω πει επίσης και το εξής: δεν είναι μόνο στο χέρι της Ελλάδας το τι θα συμβεί. Να σας το πώς διαφορετικά. Δεν είναι μόνο στο χέρι της Ελλάδος το αν θα παραμείνουμε στη ευρωζώνη ή αν το ευρώ εξακολουθήσει να είναι το κοινό μας νόμισμα. Και το λέω αυτό γιατί αναπτύσσονται δυναμικές σε όλες της χώρες, της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης, που αποδεικνύουν πως δεν υπάρχει πλέον κανένα ταμπού, και ότι όλα τελούν υπό κρίση και αμφισβήτηση. Και ρωτάω. Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα εξακολουθεί με ένα μοναδικό τρόπο να υπερασπίζεται με κάθε κόστος την παραμονή της στο ευρώ, αυτό σημαίνει ότι αυτή έχει κερδηθεί; Υπάρχουν οι Ιταλοί, υπάρχουν οι Γερμανοί,  ναι ακόμα και αυτοί οι ίδιοι οι Γερμανοί, οι οποίοι μέσω μιας πολιτικής διαδικασίας μπορεί να φτάσουν να αμφισβητήσουν αυτό το οποίο εμείς θεωρούμε μοναδικό επίτευγμα, δηλαδή το ίδιο το ευρώ. Και τότε τι γίνεται; Η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα, πολύ δε περισσότερο Κύπρος. Είναι μια χώρα που το 25% ψήφισε Γκρίλο. Αύριο αυτό μπορεί να γίνει 35% ή 45%, κάτι που μπορεί με τη σειρά του να οδηγήσει σε άλλου είδους εξελίξεις. Η Ελλάδα με ποιον τρόπο είναι έτοιμη για να μην αιφνιδιαστεί ξανά;

Αναφερθήκατε στην Κύπρο. Είναι πολύ πλέον αυτοί που υποστηρίζουν πως η πρόσφατη περιπέτεια της Κύπρου, μετά το πρώτο «όχι» της Κυπριακής Βουλής αποδεικνύει πως το μνημόνιο είναι μονόδρομος. Αναρωτιέμαι, όταν η ΝΔ έλεγε «όχι» στο μνημόνιο και εσείς προσωπικά, μήπως διέπραττε τότε ολέθριο λάθος, δεδομένου ότι δεν υπήρχε σχέδιο Β; Τι θα γινόταν τότε σε περίπτωση που η ελληνική Βουλή υιοθετούσε το «Όχι» που υποστηρίζατε;

Πρώτα απ’ όλα να πω δυο κουβέντες για την Κύπρο. Το πρώτο είναι πως οι Κύπριοι, αν και επιμελώς κρύβεται, πέτυχαν κάτι. Πέτυχαν να εξαιρέσουν, ανεξαρτήτως αν η αναταραχή στην κυπριακή οικονομία είναι δεδομένη, το κούρεμα στους μικροκαταθέτες. Δεύτερον πέτυχαν να μην γίνει κούρεμα σε όλες τις τράπεζές τους. Άρα μας απέδειξαν ότι ακόμα και ένα «Όχι» το οποίο δεν έχει καμία άλλη προετοιμασία, αν είναι αποφασιστικό, μπορεί να οδηγήσει στην βελτίωση των δεδομένων. Επίσης μας απέδειξαν πως δεν αρκεί να έχεις καλές προθέσεις ή να διέπεσαι από ένα αγωνιστικό πνεύμα. Πρέπει να ξέρεις και που θα πάει το πράγμα την επόμενη μέρα. Και ακριβώς επειδή δεν γνώριζαν, δεν ήταν προετοιμασμένοι, απέδειξαν πως όταν δεν ισχύουν αυτοί οι δυο παράγοντες τότε τελικά υποτάσσεσαι.

Με ρωτήσατε επίσης για την προσωπική μου εμπειρία και την τότε στάση της ΝΔ. Τώρα τι πρέπει να σας πω; Ότι πίστευα πως όταν ο κ. Σαμαράς επικαλούνταν τα «Ζάππεια» ως εναλλακτικό δρόμο, είχε την εμπιστοσύνη μου; Ίσως έκανα το λάθος να πιστέψω πως τα εννοούσε; Ίσως έκανα το λάθος να πιστέψω πως ήταν επαρκής ως εναλλακτικός δρόμος; Κοιτάξτε, αν έλεγε δημόσια ή να μου έλεγε κατ’ ιδίαν πως είχε αμφιβολίες, μπορεί και να με είχε κλονίσει. Θα ήθελα όμως να θυμίσω ότι ακόμα και μετά την ψήφιση του μνημονίου, ο κ. Σαμαράς εμφανίστηκε στους Έλληνες υπερασπιζόμενος την αποφασιστικότητά του να διαπραγματευτεί και να πετύχει. Ούτε διαπραγματεύτηκε ποτέ, ούτε πέτυχε ποτέ κάτι. Εγώ δεν θα άλλαζα γνώμη ούτε και σήμερα. Εγώ διεγράφην από τη ΝΔ έχοντας προβλέψει ότι θα συμβούν, υπογράφοντας το δεύτερο μνημόνιο, λιγότερα απ’ όσα τελικά συνέβησαν.

Δεν πιστώνετε καμία επιτυχία στον Αντώνη Σαμαρά;

Δεν ξέρω τι ο ίδιος μπορεί να θεωρεί επιτυχία…

Ο ίδιος θεωρεί επιτυχία πως σήμερα για παράδειγμα, έχουμε αποφύγει τη συζήτηση για έξοδο της χώρας από το ευρώ, κάτι που δεν ήταν σίγουρο μέχρι το βράδυ των τελευταίων εκλογών.

Αυτό ποιος μας το έλεγε; Αυτό μας το έλεγαν τότε όσοι ταυτόχρονα υπερασπίζονταν και την ανάγκη να εκλεγεί μια κυβέρνηση φιλομνημονιακή. Δεν είναι λογικό λοιπόν οι ίδιοι άνθρωποι σήμερα να σου πιστώνουν μια τέτοια «επιτυχία»;

Το δικό σας εναλλακτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση, αν μου επιτρέπετε να το ονομάσω έτσι, πότε θα είναι έτοιμο;

Πιστεύω πως στα τέλη Ιουνίου θα παρουσιάσουμε τους βασικούς πυλώνες μιας τέτοιας πολιτικής και δράττομαι της ευκαιρίας να σου πω πως δεν βλέπω την κυβέρνηση να έχει κάποιο σχέδιο. Ακόμα και σ’ αυτή την φιλομνημονιακή κυβέρνηση εγώ θα αναγνώριζα τη διάθεση, αφού κέρδισε χρόνο όπως η ίδια ισχυρίζεται, να εργάζεται για την προετοιμασία και την παρουσίαση και την εφαρμογή ενός τέτοιου σχεδίου. Μα ούτε αυτό δεν κάνει. Της έχουν απαγορεύσει ακόμα και να ψάχνει τον εναλλακτικό δρόμο. Ακόμα και το σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας. Δεν το βλέπω. Και δεν είμαι εμπαθής. Έχω πάρα πολλούς και καλούς φίλους στη ΝΔ που είναι και υπουργοί  αλλά αναρωτιέμαι, ποιο είναι το σχέδιο που έχουν και δεν κατανοεί κανένας; Το σχέδιο είναι πάμε ως τις γερμανικές εκλογές και βλέπουμε. Τι φανερώνει μια τέτοια επίκληση; Ότι υποσυνείδητα έχεις παραιτηθεί κάθε εθνικής προσπάθειας και αναθέτεις σε έναν τρίτο έξω απ’ την Ελλάδα να φτιάξει ένα περιβάλλον που μπορεί να βοηθήσει και την Ελλάδα, ενώ η ίδια παραμένει θεατής.

Θα κατεβάσετε ψηφοδέλτια σε όλους τους νομούς της χώρας;

Ο στόχος μας είναι αυτός. Να έχουμε υποψηφίους σε όλη τη χώρα. Αυτό όμως είναι κάτι που θα κριθεί τελικά από τον χρόνο που θα ’χουμε μπροστά μας.

Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα καθορίσουν την επιλογή των υποψηφίων σας;

Νομίζω ότι κοντά μας μπορεί να έρθουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν ένα ίχνος στη ζωή τους, και ταυτόχρονα κουβαλάνε ένα θετικό φορτίο. Δηλαδή μεταξύ ενός που αντιδρά στο μνημόνιο και ενός άλλου που έχει μια ιδέα για το πώς μπορούμε να ανασυγκροτήσουμε τη ζωή μας, είναι προφανές πως θα διάλεγα τον δεύτερο.

Οι πρώτες εκλογές που προγραμματισμένα έχουμε μπροστά μας είναι αυτές της αυτοδιοίκησης και των ευρωεκλογών, σε ένα  χρόνο από τώρα. Θα κατεβείτε και στις δύο;

Στις εκλογές παίρνουν μέρος οι πολιτικές δυνάμεις που νιώθουν πως έχουν κάτι να πουν. Εμείς στις ευρωεκλογές έχουμε να πούμε πάρα πολλά. Έχουμε χαρακτηριστεί ως το πρώτο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα που κινείται στον χώρο της κεντροδεξιάς. Και για μας είναι ένας ευρωσκεπτικισμός θετικός υπό την έννοια ότι δεν έχουμε την πρόθεση να δεχθούμε αδιαμαρτύρητα πια ότι συμβαίνει στην Ευρώπη χάριν του κοινού ευρωπαϊκού οράματος. Κι αυτό γιατί πολύ απλά βλέπουμε πως κάτι τέτοιο δεν γίνεται ισότιμα και δεν γίνεται με τον ίδιο τρόπο σε όλες τις χώρες. Έχουν αλλάξει πάρα πολλά από την τελευταία αναμέτρηση για το Ευρωκοινοβούλιο. Προβλέπω πως τα διλλήματα θα είναι πολύ ισχυρά και θα υπάρχει έντονη ιδεολογική αντιπαράθεση. Άρα είναι προφανές πως θα είμαστε παρόντες.

Οι αυτοδιοικητικές εκλογές είναι κάτι ξεχωριστό. Έχουν άλλο χαρακτήρα, πιο τοπικό. Εκεί δηλαδή τα πρόσωπα παίζουν πολύ μεγαλύτερο ρόλο, και οι τοπικές κοινωνίες καλούνται να αντιμετωπίσουν αυτές τις επιλογές μέσα από ένα πιο σύνθετο περιβάλλον και προϋποθέσεις. Παρ’ όλα αυτά έχουμε και για αυτές τις εκλογές, για τη σκοπιμότητά τους, για τον προσανατολισμό της αυτοδιοίκησης, για το ποιο θα πρέπει να είναι το κριτήριο της επιλογής του κόσμου και μπορεί τελικά να επηρεάσουμε  πολύ περισσότερο μ’ αυτά που θα πούμε παρά μ’ αυτά που θα κάνουμε.

Θα σας ρωτήσω για τον Ευρωσκεπτικισμό, επιτρέψτε μου όμως να παραμείνω για λίγο στις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. Δεδομένου πως είστε Λαρισαίος, ο λαός της Λάρισας σας τίμησε κατ’ εξακολούθηση και ανήκετε στον χώρο της κεντροδεξιάς, το κόμμα σας θα στηρίξει τις υποψηφιότητες Αγοραστού-Τζανακούλη;

Ξέρεις πολύ καλά πως υπάρχουν συμπάθειες για ανθρώπους με τους οποίους έχουμε βρεθεί στα ίδια μετερίζια στο παρελθόν. Όμως είναι πολύ νωρίς να τοποθετηθεί κανείς σε μια τέτοια ερώτηση, δεδομένου ότι μέχρι την ώρα εκείνη πρέπει να δούμε και να μετρήσουμε πολλά. Πρέπει να δούμε και να μετρήσουμε τους εαυτούς μας, πρέπει να δούμε την απήχηση της άποψής μας, πρέπει όμως να δούμε και τι θέλουν οι Λαρισαίοι, όπως επίσης τι θέλουν και οι φερόμενοι ως υποψήφιοι.

Γνωρίζω πως είστε πολιτικός που ασπάζεται το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης. Δεν φοβάστε μήπως εκφράζοντας τον ευρωσκεπτικισμό, έστω και έτσι όπως νωρίτερα τον περιγράψατε, μήπως τελικά γίνει ζημιά στη σκέψη μιας μερίδας του κόσμου;

Συγγνώμη, είμαστε όντως φιλοευρωπαίοι, αλλά μέχρι σήμερα τι τελικά σήμαινε  αυτό; Μέχρι σήμερα ίσως σήμαινε πως θέλω να ανήκω σε μια Ευρώπη που μου δίνει χρήματα και επιδοτήσεις ή που δεν χρειάζεται να δέχομαι ελέγχους στα σύνορα ή θέλω να ανήκω σε μια Ευρώπη με το κοινό νόμισμα της οποίας μπορώ να κυκλοφορώ και να αγοράζω αγαθά. Αυτά δεν τα υποτιμώ, αλλά στον αντίποδα μιας τέτοιας Ευρώπης, σήμερα δημιουργείται μια άλλη, όπου μια μεγάλη χώρα, η Γερμανία, δείχνει να αδιαφορεί για τον σεβασμό στα χαρακτηριστικά των άλλων λαών, για τις ισότιμες σχέσεις μεταξύ των εταίρων, αντιθέτως προωθεί έναν ηγεμονισμό ο οποίος παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές. Αυτός ο ηγεμονισμός που προωθείται πιο επιστημονικά, πιο πολιτικά, δε σημαίνει πως είναι λιγότερο βίαιος. Εάν ευρωσκεπτικισμός σημαίνει όχι σε μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων, όχι σε μια Ευρώπη με ηγεμόνες και υποτακτικούς, ναι είμαι ευρωσκεπτικιστής. Και σας το λέω εγώ που έχω ζήσει στην Ευρώπη, κινούμαι με άνεση στην Ευρώπη, την αγαπάω, και θεωρώ πως η Ευρώπη όπως την οραματιστήκαμε ήταν το μεγαλύτερο ειρηνικό πείραμα και ένωσης λαών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Αυτό το ειρηνικό πείραμα το απειλεί πια ο ηγεμονισμός μιας χώρας η οποία θέλει να επιβάλλει την δικιά της τάξη πραγμάτων. Μην έχετε αυταπάτες. Σας παραπέμπω στο τελευταίο συνέδριο του CDU όπου η κα. Μέρκελ είπε ανερυθρίαστα πως η Γερμανία είναι και πάλι στην κορυφή! Ξέρετε πότε ήταν ξανά στην κορυφή η Γερμανία; 70 χρόνια πριν. Είναι αδιανόητες τέτοιου είδους παραδοχές και αναφέρομαι στην κα Μέρκελ η οποία αναμένεται να είναι ξανά καγκελάριος. Και αυτή είναι η απάντησή μου σε όσους εθελοτυφλούν και ελπίζουν πως μετά τις γερμανικές εκλογές θα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα αρνάκι. Ας μην εθελοτυφλούν. Χειρότερη θα είναι η αντιμετώπισή μας, όχι καλύτερη.

Άρα έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν μιλάει για συμμαχία του Ευρωπαϊκού Νότου και ποια είναι η γνώμη σας για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ;

Ο Τσίπρας λέει το αυτονόητο. Δεν λέει καμία σοφία. Δεν λέει κάτι που είναι ιδεολογικά φορτισμένο. Λέει πως οι χώρες του νότου που αντιμετωπίζονται συλλήβδην από τη Γερμανία ως χώρες παρίες, ως χώρες «μαύρα πρόβατα», θα πρέπει να βρουν έναν κοινό τρόπο αντίδρασης. Και να μην το υποτιμούμε αυτό γιατί και στο παρελθόν κάπως έτσι κερδήθηκαν για παράδειγμα τα ΜΟΠ, με τη συνεργασία των χωρών του νότου. Χρειάζεται όμως μια ηγεσία που θα κατανοεί τις δυνατότητές της εντός της ίδιας ευρωπαϊκής οικογένειας.

Τώρα όσον αφορά τον Αλέξη Τσίπρα, η άποψή μου είναι πως είναι ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος έχει διανύσει ιδεολογικά μια πολύ μεγάλη διαδρομή, από την κομμουνιστική αριστερά ως την light κεντροαριστερά, προσπαθεί να δώσει μια ομοιογένεια συνθέτοντας πολλά ετερόκλητα στοιχεία στον χώρο του, και ένα κυβερνητικό πρόσημο στην προσπάθεια που καταβάλει ως αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι εξακολουθεί να κάνει πολλά λάθη, θεωρώ ότι στην προσπάθειά του να αποκτήσει κυβερνησιμότητα κάνει λάθη, δείχνει δηλαδή ένα άγχος το οποίο του στερεί αξιοπιστία, σε κάθε όμως περίπτωση αναγνωρίζω πως έχει ένα έργο πολύ δύσκολο, και υπό την έννοια αυτή δεν θα ήθελα να τον κρίνω πολύ αυστηρά. Είναι όμως υποχρεωμένος ως αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης να παίξει τον ρόλο του με μεγαλύτερη σοβαρότητα. Δεν μπορεί σε ένα κόμμα αξιωματικής αντιπολίτευσης να αντιμετωπίζουν ζητήματα υπαρξιακά και να θέτουν ψηλά στην ατζέντα και στις προτεραιότητές τους απασχολώντας την ελληνική κοινωνία επί μακρόν, ζητήματα τα οποία θα έπρεπε να είναι λυμένα, όπως αυτά του νόμου και της τάξης. Δεν θα έπρεπε να δείχνουν πως βγάζουν αλλεργία σε ζητήματα νόμου και τάξης, άνθρωποι που αύριο μπορεί να κυβερνήσουν αυτό τον τόπο.

Δυο τελευταίες ερωτήσεις. Η πρώτη είναι που βρήκατε τα λεφτά για να κάνετε κόμμα.

Εμείς στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια εκ των ενόντων.

Δηλαδή μου λέτε πως τα βάζετε από την τσέπη σας;

Ναι. Όχι μόνο εγώ, όλοι πληρώνουμε την προσπάθειά μας. Ο καθένας έχει συνεισφέρει βάσει των δυνατοτήτων του. Ελπίζουμε όμως ότι επειδή έχουμε στις τάξεις μας και δύο βουλευτές στο κοινοβούλιο και φιλοδοξούμε αυτοί να γίνουν περισσότεροι, με την έκδοση των κουπονιών που περιμένουμε να μας σφραγίσει η Βουλή, να μπορέσουμε να χρηματοδοτήσουμε την προσπάθειά μας.

Δεν μπορώ να μην σας ρωτήσω. Μου είπατε μόλις πως ευελπιστείτε τους δυο βουλευτές να τους κάνετε περισσότερους. Εννοείτε σ’ αυτή την Βουλή; Αναμένετε προσχωρήσεις;

Αυτό ακριβώς εννοώ.

Υπήρξατε υφυπουργός του Καραμανλή, φίλος του, τον στηρίξατε με προσωπικό κόστος. Πιστεύετε πως υπάρχει ρόλος σήμερα για τον Κώστα Καραμανλή και τι θα κάνατε στην περίπτωση που ο πρώην Πρωθυπουργός αναγκαζόταν να επιστρέψει στην ηγεσία της ΝΔ και καλούσε πανστρατιά;

Εγώ παραμένω φίλος του Καραμανλή, αλλά δεν τον επικαλούμαι για να κερδίσω απ’ αυτή την επίκληση, ούτε σπεκουλάρω πάνω σ’ αυτή την σχέση. Θεωρώ ότι ο Καραμανλής είχε μια μοναδική ευκαιρία, αλλά δυστυχώς αυτή την ευκαιρία δεν την αξιοποίησαν και δεν τον βοήθησαν αρκετοί από τους συνεργάτες του. Πιστεύω δε, ως θέση αρχής και όχι μόνο για τον Καραμανλή, ότι όποιος άνθρωπος έχει στη ζωή του την ευκαιρία να επιστρέψει εκεί που ήταν, με την εμπειρία που διαθέτει πια, είναι προφανώς πολύ καλύτερος. Είμαι όμως υποχρεωμένος να μην ανακατέψω τον Καραμανλή σε κανένα σενάριο, σημερινό ή αυριανό, γιατί ο ίδιος έχει ξεκαθαρίσει ότι αυτό δεν τον ενδιαφέρει, οπότε είμαι υποχρεωμένος να το σεβαστώ.

Ευχαριστώ για την κουβέντα.

Εγώ ευχαριστώ.

© LARISSANET.GR. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο larissanet.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.

Από την Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. Κώστας Μάντζιαρης

Είπαμε τόσα πολλά με τη Βίβιαν που είναι αδύνατο να χωρέσουν σε αυτές τις γραμμές. Θα προσπαθήσω να τα συμπτύξω όσο μπορώ. Η Βίβιαν είναι ένας γλυκός και ευγενικός άνθρωπος, πάρα πολύ καλή ηθοποιός που μαζί με τους συναδέλφους της, Δημήτρη Ζωγραφάκη, Χρήστο Τριπόδη και Ασπασία Κοκόση, διασκέδασαν τους Λαρισαίους το χειμώνα με τους “Κουμπάρους” στο “μικρό θέατρο”.  Δεν είναι “χθεσινή” στη Λάρισα…. Θυμάται με νοσταλγία τα χρόνια στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, τη συνεργασία της με τη Λήδα Τασοπούλου, μίλησε με τα καλύτερα λόγια για τους Ρέππα-Παπαθανασίου και τη συμμετοχή της στην παράσταση “Αττική Οδός”, μετανιώνει που δεν έπαιξε στην τηλεόραση με το Γιάννη Μπέζο, με τον οποίο όμως έπαιξε στο θέατρο και οι λέξεις που της έρχονται στα χείλη είναι ήθος, επαγγελματισμός και… τι ωραία ατμόσφαιρα! Παρά τον κόπο και την ανασφάλεια που έχει αυτή η δουλειά νιώθει ευλογημένη. Δεν ψάχνει πια την τέχνη στα υπόγεια και τα μαύρα ρούχα. Σημασία έχει η αλήθεια του ηθοποιού όπου και ό,τι και να παίζει.

Τι σχέση έχεις με τη Λάρισα.

Στη Λάρισα έχω κουμπάρους. (γέλια)

Πλάκα μας κάνεις; Στη Λάρισα που έχεις κουμπάρους ήρθες να κάνεις τους “κουμπάρους”;

Είδες σύμπτωση; Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον. Σοβαρά τώρα, έχω παντρέψει τις παιδικές μου φίλες Εμμανουέλα και Βάσω. Η Βάσω έχει καταγωγή από τη Λάρισα κι έχει την οικογένειά της εδώ και η Εμμανουέλα έχει παντρευτεί το Βασίλη που είναι Λαρισαίος και ζουν εδώ.  Το Βασίλη τον ξέρω από πέντε χρονών και πρωτοήρθα στη Λάρισα όταν ήμουν 15 χρονών. Με έστελναν οι γονείς μου Σαββατοκύριακα στους φίλους μας κι ήταν η πρώτη μου εξόρμηση σαν κοπελίτσα εκτός Αθηνών. Πηγαίναμε στη “Λάμπα”, τη “Μπιμπερό”. Μετά έπαιξα στο Θεσσαλικό, στο “Ράφτη κυριών” με το Χάρη Σώζο, τη Νεφέλη Ορφανού, το Γιώργο Ζωγράφο. Μέναμε στο Σπίτι του Ηθοποιού. Ήταν πολύ ωραία. Κι έτσι έκανα κι άλλους φίλους στη Λάρισα. Την αγαπώ πολύ αυτή την πόλη. Εξάλλου δεν της λείπει τίποτα.

Πόσο δύσκολο είναι να είσαι μακριά από το γιο σου;

Άγγιξες ευαίσθητη χορδή. Δεν υπάρχουν λέξεις. Ήταν πολύ δύσκολη η απόφαση να φύγω αλλά και πολύ μεγάλη η ανάγκη να δουλέψω. Είπα, είναι λίγοι μήνες, θα τον βλέπω δυο μέρες την εβδομάδα, θα περάσει. Αλλά περνάει δύσκολα. Είναι και μικρούλης. Δύο ετών. Με παρηγορεί που βρίσκεται σε ένα απόλυτα προστατευμένο περιβάλλον με το μπαμπά του, τη μαμά μου και κυρίως με τον παππού του που λατρεύει. Τι να κάνουμε; Έτσι είναι η δουλειά μας.

Στο Mega έχεις τρία παιδιά;

Στο  Mega έχω δύο κι ένα που κυοφορώ. Και είμαι καναλάρχης στο πλαίσιο της καμπάνιας του καναλιού για το χειμερινό του πρόγραμμα. Παρουσιάζει καθημερινούς τύπους ανθρώπων, μια νοικοκυρά – μητέρα, μια κομμώτρια, ένα χασάπη και το χασαπόπουλο, έναν ιδιοκτήτη γραφείου τελετών και νομίζω πως το μήνυμά της είναι διπλό. Ότι για το πρόγραμμα ενός καναλιού πρέπει να αποφασίζουν οι άνθρωποι που το βλέπουν και ότι ο καθένας θα μπορούσε να είναι καναλάρχης. Τουλάχιστον το δικό μου δείχνει πως το να “σαι καναλάρχης δεν αποκλείει να είσαι μάνα και νοικοκυρά. Είναι μια δουλειά που έγινε με πολύ κέφι.

Άρεσε;

Ναι, άρεσε πολύ. Κι εμένα μου άρεσε.

Συνήθως κάτι τέτοια εκτοξεύουν την καριέρα ενός ηθοποιού.

Ε, νομίζω πως δεν τίθεται θέμα εκτόξευξης (γέλια). Πάντως κακό δεν της κάνει… της καριέρας. Σου δίνει αναγνωρισιμότητα. Και κακά τα ψέμματα η αναγνωρισιμότητα δίνει δουλειά στον ηθοποιό. Είναι όμως κρίμα ηθοποιοί όπως ο Σπυριδάκης και ο Μαυροματάκης να γίνονται γνωστοί από διαφημίσεις. Ειδικά ο Μαυροματάκης είναι από τους ηθοποιούς που εύχεσαι να γίνεις. Εξαιρετικός. Ήθος, γκάμα; Τι να σου πω; Από την άλλη, ένας καλός ηθοποιός ό,τι και να του δώσεις, από κλασικό ρόλο μέχρι διαφημιστικό, θα είναι καλός. Θα ξεχωρίσει. Η στόφα φαίνεται.

Επειδή γίνεται πολύ λόγος για το θέμα, πληρώθηκες;

Ναι, πληρώθηκα. Έκανα κι άλλα δύο. Ένα για το master chef κι ένα για το σίριαλ του Μπέζου “κλινική περίπτωση”.  Τα πληρώθηκα και θέλω να το πω γιατί στις μέρες μας σπάνια πληρώνεσαι αυτό που έχεις δουλέψει. Να “ναι καλά η κ. Μόσχα Xάρκα. Κυρία με κάπα κεφαλαίο.

Ας έρθουμε τότε στους “Βασιλιάδες”. Έχουν γυριστεί καινούρια επεισόδια;

Όχι δεν έχουν γυριστεί. Τα καινούρια που εσείς θα δείτε, καμιά 20αριά, είναι παλιά για μας. Γυρίστηκαν πριν ενάμισι χρόνο και με αυτά κλείνει ένας πρώτος κύκλος για το σίριαλ. Δεν ξέρω αν θα υπάρξει δεύτερος. Κανονικά, για να έχει το σίριαλ ένα γκραντ φινάλε, πρέπει να υπάρξει. Θα το ήθελα. Αυτή τη δουλειά την αγάπησα πολύ. Οι επαναλήψεις συν τα παλιά μεν άπαιχτα δε, τους καλύπτουν για ένα χειμώνα. Διατηρώ μια μικρή ελπίδα μέσα μου ότι επειδή τη σειρά εκτός από μας την αγάπησε πολύ και ο κόσμος θα συνεχιστεί. Κοίτα, είναι ένα καθημερινό που ανέβασε τον πήχη σε όλα τα επίπεδα. Οι σκηνοθέτες του είναι καταπληκτικοί, τα παιδιά που δουλεύουν στην παραγωγή το ίδιο, το σκηνικό, οι ερμηνείες των ηθοποιών παρότι οι ταχύτητες στο καθημερινό είναι τρελές, ήταν όλα πολύ υψηλού επιπέδου. Κατά τ” άλλα, όσα λένε για τα χρήματα, αλήθεια είναι.

Τι πήγε στραβά;

Δε μπορώ να ξέρω. Κανείς μας δεν ξέρει. Λίγο η κρίση, λίγο η συγκίνηση, λίγο τα λόγια του παπά… (γέλια). Τι να σου πω;

Παίζεις τη Δέσποινα, την οικιακή βοηθό της Τιτίκας.

Α, ναι. Υπέροχος ρόλος. Τον χάρηκα πάρα πολύ. Τη Δέσποινα την αγάπησα γιατί είναι ζωντανή, βιτριολικά ειλικρινής, γι αυτή τη σχέση αγάπης – μίσους που έχει με την Τιτίκα. Κι αυτό με στεναχωρεί επιπλέον. Αν ήταν κάποιος άλλος ρόλος, κάποιο άλλο σίριαλ, μπορεί να μη με πείραζε τόσο.

Σε αυτό το σίριαλ ένας λαϊκός και φτωχός τύπος αποκτά ξαφνικά χρήμα κι εξουσία. Τα λεφτά και η δύναμη αλλάζουν τον άνθρωπο;

Αυτό το σίριαλ λέει πως όχι. Δεν τον αλλάζουν. Εγώ διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.

Εσένα θα σε άλλαζαν;

Δεν ξέρω. Ελπίζω πως όχι. Αλλά δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά. Στη ζωή βλέπουμε πως ακόμη και τα λίγα λεφτά και η λίγη εξουσία αλλάζουν τον άνθρωπο.

Έχεις κάνει πολύ διαφορετικά πράγματα.

Είναι από τα καλά της δουλειάς. Από την άλλη, ήμουν από αυτά τα παιδιά που έψαχναν την τέχνη στα υπόγεια και τα μαύρα ρούχα. Έπεσα και σε ένα έτος φοβερό στο Εθνικό. Δάσκαλοι και συμμαθητές απίστευτοι. Αλλά προετοιμάστηκα για ένα θέατρο που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Μόνο με έναν άνθρωπο που έτυχε να δουλέψω, τον Πέτρο Σεβαστίκογλου, ήταν όλα ιδανικά. Κάναμε πρόβες για μήνες, αυτοσχεδιασμούς, ερευνούσαμε για την εποχή, διαβάζαμε βιογραφίες κοκ και μετά κάναμε την παράσταση. Απόλυτα προετοιμασμένοι ψυχικά και σωματικά.

Στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού το “Ellis Island”

Ναι! Δε λέω πως όλα είναι άρπα κόλα αλλά δεν είναι ούτε έτσι. Ε, ας μας το πει κάποιος. Όπως για παράδειγμα στις σχολές, ούτε καν στου Εθνικού που ήμουν εγώ, δε σε προετοιμάζουν για τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση. Θυμάμαι στην ταινία “Βασιλική” του Βαγγέλη Σερντάρη, σε μια σκηνή έπρεπε να πηγαίνω, μεσ” στο χιόνι με το αμπέχονο, στη Βουλγαρία με -10, διαγώνια αλλά να φαίνεται πως πάω ευθεία και μου ήταν αδύνατο να καταλάβω τι μου ζητούσε ο σκηνοθέτης, να συντονιστώ με την κάμερα. Με τα πολλά, έβαλαν πάνω στο χιόνι κάτι πορτοκαλί φωσφορίζοντα σημάδια για να τ” ακολουθώ και να γυριστεί η σκηνή. Tragic! (γέλια).. Καταλαβαίνεις;

Προσπαθώ.

Επίσης στη “Λόλα”, στο πρώτο μου καθημερινό στην τηλεόραση, δυσκολεύτηκα πάρα πολύ. Μαθαίνεις όμως, τι να κάνεις;

Πώς πήραν οι γονείς σου την απόφασή σου να γίνεις ηθοποιός;

Όταν ήμουν μικρή ήθελα να κάνω πιάνο, γαλλικά και μπαλέτο. Τρέλα με το μπαλέτο. Κι ο μπαμπάς με πήγε κιθάρα, γερμανικά κι ελληνικούς χορούς. Στους ελληνικούς χορούς έπεσε μέσα γιατί τους λατρεύω. Στο σχολείο με φώναζαν βλαχάκι. Είχαμε μάθημα το Διγενή Ακρίτα και τον είπα όλον απ” έξω. Μου λέει ο δάσκαλος, πού τον ξέρεις; Του λέω, τον τραγουδάω. Ήξερα όλα τα ριζίτικα γιατί πηγαίναμε στην Κρήτη απ” όπου είναι ο καλύτερος φίλος του πατέρα μου. Κάναμε παρέα  με το Ρος Ντέιλι, ρακές, κοχλιούς και τέτοια. Και μετά μου κάναν τα παιδιά μια καζούρα… Τη φράση θέλω να γίνω ηθοποιός δεν την είχα ξεστομίσει ποτέ. Ήμουνα βέβαια σε διάφορες θεατρικές ομάδες αλλά ως εκεί. Τους το ανακοίνωσα μόνο την προηγουμένη των εξετάσεων στο Εθνικό. Τους ήρθε λίγο απότομο και μάλλον δεν είχαν το χρόνο ν” αντιδράσουν. Μετά, δεν ήταν παράταιρο με ό,τι έκανα μέχρι τότε.

Πώς ήταν στο Εθνικό;

Τα καλύτερά μου χρόνια! Από τις ωραιότερες περιόδους της ζωής μου.

Τι κέρδισες από την επιλογή σου;

Καλούς φίλους. Πολλές ζωές. Όχι μόνο εξαιτίας των ρόλων. Να, σήμερα ζω εδώ, αύριο μπορεί να είμαι στην Αλεξανδρούπολη. Κάθε σεζόν αλλάζεις και περιβάλλον και συναδέλφους. Και ξεκινάς πάλι από την αρχή. Λένε, γιατί οι ηθοποιοί φιλιούνται κι αγκαλιάζονται. Δε μπορούν να φανταστούν τι έχουν ζήσει μαζί. Εμείς τώρα στο “μικρό θέατρο” τόσους μήνες μοιραζόμαστε την καθημερινότητά μας, τις στεναχώριες μας, χαρές, δυσκολίες. Εκ των πραγμάτων. Κι έτσι φτιάχνεις άλλη μια οικογένεια και μετά άλλη μια κι άλλη μια. Γίνεσαι συγγενής με τον άλλο. Είναι μεγάλο κέρδος για τη ζωή σου αλλά και υλικό για να δουλέψεις.

Τι ονειρεύεσαι;

Να είμαι καλά. Να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι. Να είναι όλοι καλά γιατί δε γίνεται να “σαι καλά όταν οι γύρω σου δυστυχούν. Και να μπορώ να ζω από αυτή τη δουλειά. Κάποτε ονειρευόμουν ρόλους. Να παίξω τη νύφη στο “Ματωμένο Γάμο” του Λόρκα, στην “Αίτηση Γάμου” του Τσέχοφ, σε όλα του Τσέχοφ… κι ακόμη τα ονειρεύομαι. Να τι μου έμαθε η φετινή δουλειά, “οι κουμπάροι”. Πως δεν έχει σημασία τι παίζεις αλλά πώς παίζεις. Αν δίνεις την ψυχή σου θα συμβεί το θαύμα. Όταν το υποστηρίζεις, όταν βγάλεις την αλήθεια του, θα πάρει άλλη υπόσταση, θα αποκτήσει αξία. Για σένα και τους άλλους.

Από την Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. Κώστας Μάντζιαρης

Η Στέλλα Νταβαρούκα και η Έφη Σδούκου είναι καθηγήτριες του Μουσικού Σχολείου Λάρισας. Φιλόλογος η μια, εικαστικός η άλλη. Η μια πρόσφατα συνταξιοδοτήθηκε αλλά δύσκολα μπορεί να χρησιμοποιήσει παρελθόντα χρόνο: ήταν καθηγήτρια. Εξάλλου ήδη της λείπει το σχολείο, η τάξη, η επικοινωνία με τους μαθητές. Η πρώτη έγραψε ένα παραμύθι και η δεύτερη το εικονογράφησε. Σύντομα στην παρέα των “ευτυχισμένων κολυμπρίν” μπήκε και μια τρίτη, κι αυτή καθηγήτρια του Μουσικού Σχολείου, η μουσικός Φρόσω Αστ. Κτιστάκη, που το μελοποίησε. Κάπως έτσι ξεκίνησαν τα ταξίδια τους τα “ευτυχισμένα κολυμπρίν” για να έρθουν στη ζωή μας, στα όνειρά μας. Ή μήπως ήταν πάντα εδώ;

Γιατί έγραψες παραμύθι;

Σ.Ν. Γενικά γράφω. Τα ποιήματα, μου βγαίνουν πιο εύκολα. Γιατί έγραψα παραμύθι κατάλαβα εκ των υστέρων. Νομίζω πως η αλήθεια λέγεται μόνο απλά και ο πιο απλός τρόπος για να πεις την αλήθεια είναι τα παραμύθια. Γι αυτό έγραψα παραμύθι. Και να σκεφτείς ότι τα παραμύθια δεν είναι η αδυναμία μου. Η ποίηση με τραβάει περισσότερο.

Γι αυτό έγραψες ένα ποιητικό παραμύθι.

Σ.Ν. Ναι τα συνδύασα, το παραμύθι και το ποίημα. Τόσο στη φόρμα όσο και στο περιεχόμενο. Η ποίηση υπερισχύει μέσα μου. Μάλιστα μεγαλώνοντας θέλω να μιλάω όλο και πιο λίγο. Αν μπορούσα να τα πω όλα με μια λέξη… Και στη γραφή με χαρακτηρίζει η συντομία. Θα έλεγα πιο σωστά η οικονομία. Να πω όσο πιο πολλά μπορώ με τις λιγότερες λέξεις. Αισθάνομαι ότι χρειαζόμαστε μια οικονομία. Στην ψυχή μας, στις δυνάμεις μας. Να μιλάμε μόνο όταν έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό. Αλλιώς να σιωπούμε.

Αυτό θυμίζει Καβάφη. “Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον/όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις/μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες”.

Σ.Ν. Μα είναι ο αγαπημένος μου ποιητής. Το πρώτο μου βιβλίο ποίησης ήταν δικό του. Έπεσε στα χέρια μου από το παζάρι της Λάρισας και το ευγνωμονώ γι αυτό. Τα βιβλία της παιδικής και της εφηβικής μου ηλικίας από το παζάρι τα αγόραζα.

Τα κολυμπρίν δεν έχουν σχέση με τα κολιμπρί.

Σ.Ν. Όχι. Τα κολιμπρί είναι μικρά υπέροχα πουλιά. Τα κολυμπρίν είναι δικής μου εμπνεύσεως πλάσματα που πετούν, κολυμπούν, περπατάνε και προστατεύουν τη γη και τους ανθρώπους. Κάτι σα φύλακες άγγελοι, νεράιδες και γοργόνες. Ας τα φανταστεί ο καθένας όπως θέλει. Εμένα με ενδιέφερε να εστιάσω στο τι προσφέρουν. Και το όνομα το διάλεξα γιατί είναι μελωδικός αυτός ο συνδυασμός του κάπα, του λάμδα και του ρο. Ήρθαν σαν όνειρο. Ένα πρωί ξύπνησα κι είχα τους δυο πρώτους στίχους στο μυαλό μου. Και σηκώθηκα να γράψω και το υπόλοιπο.

Και είναι ευτυχισμένα;

Σ.Ν. Ναι γιατί προσφέρουν και μάλιστα χωρίς αντάλλαγμα. Ανιδιοτελώς. Είναι η φύση τους να είναι ευτυχισμένα.

Μπορούν να μοιάσουν οι άνθρωποι στα κολυμπρίν;

Σ.Ν. Τώρα αν πω ότι αυτό ονειρεύομαι θα με πουν ρομαντική. Αλλά βλάπτει λίγος ρομαντισμός; Ανάμεσα στις δυο μας φύσεις, στο καλό και το κακό, τον άγγελο και το διάβολο που έχουμε μέσα μας και πολεμάνε ποιος θα επικρατήσει, αυτός ο αγώνας όλης μας της ζωής, έχει νόημα. Όταν λοιπόν επικρατεί ο άγγελος, το κολυμπρίν, δεν έχει μεγάλη σημασία; Για μας, τους αγαπημένους μας, τους άλλους ανθρώπους, την κτίση. Ναι, ο καθένας μπορεί να γίνει κολυμπρίν.

Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με την Έφη;

Σ.Ν. Με την Έφη γνωριζόμαστε χρόνια. Την Έφη πρώτα την εκτίμησα ως ζωγράφο και μετά ως άνθρωπο. Πρώτα γνώρισα τη δουλειά της και άγγιξε όπως λέμε τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής μου. Και μετά γίναμε φίλες κι αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα. Ήταν η μόνη που είχα το θάρρος να της δείξω τι είχα γράψει. Κι εκείνη ένιωσε την ανάγκη να το ζωγραφίσει. Έτσι έγινε. Και μετά ήρθε κάποια άλλη, η Φρόσω Αστ. Κτιστάκη που ένιωσε την ανάγκη να το μελοποιήσει. Χαίρομαι γιατί η καθεμιά μας το ένιωσε σαν προσωπική της ανάγκη. Δεν έγινε κατόπιν σχεδίου. Κάνε εσύ αυτό να κάνω εγώ το άλλο. Προέκυψε. Σα φυσική εξέλιξη. Σα το φαινόμενο του ντόμινο.

Με τη μουσική πώς συνέβηκε;

Σ.Ν. Στην παρουσίαση του βιβλίου ήθελα να υπάρχει οπωσδήποτε μουσική. Είμαστε καθηγήτριες του Μουσικού Σχολείου… δε μπορούμε να ζήσουμε χωρίς μουσική. Απευθύνθηκα λοιπόν στη Φρόσω και στο Γιάννη Μακρυγιάννη να κάνουν μια μουσική επένδυση στην παρουσίαση. Διάβασαν το βιβλίο και η Φρόσω χωρίς καλά καλά να το καταλάβει το μελοποίησε.

Δηλαδή σαν τραγούδι.

Σ.Ν. Ναι, ναι. Άλλα κομμάτια του παραμυθιού τραγουδιούνται και άλλα απαγγέλλονται.

Άρα μπορεί να γίνει και cd.

Σ.Ν. Αυτός είναι ο επόμενος στόχος μας. Ο εκδότης έτσι ήθελε να γίνει από την αρχή. Ήταν θέμα χρόνου. Αν όλα πάνε καλά, αν αγαπηθεί το παραμύθι μας, θα επανακυκλοφορήσει και ηχογραφημένο.

Έφη εσύ πώς ένιωσες όταν σου έδειξε το παραμύθι;

Ε.Σ. Όταν το διάβασα ρώτησα τη Στέλλα πώς φανταζόταν τα κολυμπρίν; Τι χρώμα έχουν; Γιατί εμένα αυτό που με ενδιέφερε ήταν η εικόνα. Κι αυτό το παραμύθι μου γέννησε πολλές εικόνες. Σε όλα μου απαντούσε… δεν ξέρω!

Ε, ο καθένας στον τομέα του.

Ε.Σ. Και τους κακούς; τη ρώτησα. Σαν κάτι μαύρο που σκεπάζει τα πάντα, μου είπε. Έτσι τους έκανα σα μαύρα σύννεφα αλλά με φωτεινά μάτια. Μου είπε μια κυρία που το διάβασε και με συγκίνησε, αφού βγαίνει φως από μέσα τους, κάτι καλό έχει μείνει, υπάρχει ελπίδα. Και τα κολυμπρίν τα φαντάστηκα σαν ανθρώπους… μεταλλαγμένους. Και πουλιά και ψάρια, όλα μαζί. Μετά από μια κουβέντα που είχαμε με τον παραμυθά Στέλιο Πελασγό κατάλαβα ότι τα έφτιαξα έτσι επηρεασμένη από την παράδοση όπου οι νεράιδες και τα ξωτικά έχουν ανθρώπινη μορφή και πόδια ζώων. Δεν έγινε όμως συνειδητά. Δεν το σκέφτηκα, μου βγήκε. Είναι αυτό που λέμε  “συλλογικό ασυνείδητο”. Και δε μοιάζουν μεταξύ τους. Το καθένα είναι μοναδικό. Κι επειδή αγαπώ το χρώμα πάρα πολύ τους έβαλα όλα τα χρώματα που μου αρέσουν.

Σε σένα το παραμύθι τί είπε;

Ε.Σ. Μου έφερε αμέσως εικόνες κι αυτό για μένα είναι ευτυχία, δημιουργία. Πολύ μου αρέσει η εικόνα με τον πόλεμο. Με προβλημάτισε πολύ. Ήθελα να αποδώσω τον πόλεμο στο παρελθόν και στο παρόν.

Έχεις ξανακάνει εικονογράφηση;

Ε.Σ. Όχι και μου άρεσε. Είναι ένα παιχνίδι. Είναι άλλο πράγμα από τη ζωγραφική. Όμως θα μπορούσε να υπάρχουν αυτές οι εικόνες και χωρίς το παραμύθι. Και να λέει η κάθε εικόνα τη δική της ιστορία.

Οπότε μπορεί να γίνει και μια έκθεση ζωγραφικής;

Ε.Σ. Το συζητάμε κι αυτό. Πολλά σκεφτόμαστε. Ακόμη και το animation!

Όπως ο Πλάτωνας και η Πανδώρα! Τι προσδοκάτε από αυτό το βιβλιαράκι;

Σ.Ν. Να το αγαπήσουν κάποιοι. Να τους κάνει να αισθανθούν πιο αισιόδοξοι, πιο δυνατοί.

Ε.Σ. Για μένα ήταν ένας ήταν ένας νέος τρόπος έκφρασης. Ήταν ένα στοίχημα να ερμηνεύσω την ιδέα του άλλου. Αλλά και επικοινωνία. Μου άρεσε που μου έλεγαν μετά, πρόσεξα αυτό, γιατί αυτό το σχήμα, αυτό το χρώμα…

Σ.Ν. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Στέλιο Τσιανίκα του βιβλιοπωλείου “Γνώση” με του οποίου την παρότρυνση και βοήθεια το παραμύθι μας έγινε βιβλίο. Επίσης στον καθηγητή του ΜΣΛ μουσικό Γιάννη Μακρυγιάννη που συνέδραμε μουσικά στην παρουσίασή του.

«Στην εποχή της κρίσης οι ασθενείς δεν θα κάνουν πρόληψη, θα καπνίζουν, θα ζουν σε άσχημες συνθήκες και δυστυχώς όπως είπαμε θα έχουμε και φυματίωση. Αυτές είναι οι συνέπειες της κρίσης στο αναπνευστικό…»

Συνέντευξη στον Χρήστο Μπεχλιβάνο

Φωτ. larissanet.gr//Kώστας Μάντζιαρης

Διασχίζοντας τους διαδρόμους του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας για να φτάσουμε στη Γ’ Πτέρυγα, παρατηρούμε συνωστισμό ασθενών, λίγο πριν συναντήσουμε τον Θεσσαλό Καθηγητή Πνευμονολογίας κ. Κ. Γουργουλιάνη στο γραφείο του Διευθυντή στην Πνευμονολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας για να συζητήσουμε σχετικά με τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην Κλινική και στους ασθενείς με πνευμονολογικές παθήσεις.

«Η υγεία συρρικνώνεται…», «οι ασθενείς κόβουν τα φάρμακα, δεν κάνουν πρόληψη και συνωστίζονται στα επείγοντα του νοσοκομείου γιατί δεν έχουν να πληρώσουν στα εξωτερικά ιατρεία» θα μας πει στο ξεκίνημα της κουβέντας μας, όσο μας ετοιμάζει έναν εσπρέσο, σκέτο, όπως τον πίνει και ο ίδιος. Η απαλή μυρουδιά του καφέ διαχέεται στον καθαρό αέρα του μικρού γραφείου. Φανατικός αντικαπνιστής ο  Διευθυντής της Πνευμονολογικής.

«Πώς τα πάνε οι καπνιστές τώρα με την κρίση;» τον πειράζω.

Οι περισσότεροι μας λένε: «Έχω όλα τ’ άλλα, τώρα θα κόψω και το τσιγάρο!»

Eπιμένει πως η μεγαλύτερη κρίση είναι η κρίση Παιδείας και επιχειρεί μία ιστορική αναδρομή στον 19ο αιώνα με έναν παραλληλισμό στην οικονομική κρίση και την κρίση στην Υγεία.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΙ ΓΡΙΠΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ…

 Οι γιατροί κοιτώντας πίσω στην ιστορία της Ιατρικής μπορούμε να κάνουμε πρόγνωση. Θυμίζω ότι η πανδημική γρίπη που περάσαμε – νωρίτερα από την επιδημική γρίπη- υπήρξε πρόγνωση πότε θα περάσει, πότε θα κάνουμε εμβόλιο…

Μπορούμε να διδαχθούμε από την ιστορία.

Όσον αφορά την οικονομία δεν μπορούμε να διδαχθούμε κάτι τέτοιο, παρότι η αίσθησή μου είναι, ότι όπως εμείς στην Ιατρική συγκρίναμε τη γρίπη που περάσαμε πριν από δύο χρόνια με τη γρίπη του ΄18, το άλλο θέμα είναι να συγκρίνεις τη σημερινή οικονομική κρίση με την κρίση του ‘28.

Θα δεις λοιπόν ότι μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν πάρα πολλές ομοιότητες. Πάντα υπήρχε κι εκεί μία οικονομική φούσκα, μία στεγαστική φούσκα. Τα ίδια πράγματα γινόταν και τότε. Η έξοδος από την κρίση και τότε και τώρα είναι πάλι η ίδια. Εμείς, ξέρουμε δηλαδή ότι η οικονομική κρίση είναι μία κρίση με ταχεία επιδείνωση και η ανάκαμψη είναι πολύ βραδεία. Αυτή η πορεία σκοτώνει και σήμερα, όπως και τότε ορισμένα πράγματα. Δηλαδή, η Υγεία σκοτώνεται και η Παιδεία καταρρέει στον καιρό της κρίσης.

Επιχειρώντας έναν παραλληλισμό της γρίπης των δύο μεγάλων πανδημιών που πέρασε ο πλανήτης και της οικονομικής κρίσης, για την πρώτη μπορούσε να προβλέψει κανείς μερικά πράγματα όχι όμως και για τη δεύτερη.

Στη γρίπη του 2009 η ελληνική κυβέρνηση αγόρασε εμβόλια περισσότερα κι απ΄ τον πληθυσμό και μας περίσσεψαν, στην οικονομική κρίση πρόληψη δεν είδαμε…

Η κρίση έχει πρόωρα συμπτώματα. Για παράδειγμα ο ασθενής που παθαίνει κρίση άσθματος έχει κάποια βράδια που δεν μπορεί να κοιμηθεί. Και εδώ με την οικονομία είχαμε κάποια συμπτώματα αλλά οι πρωθυπουργοί ήταν καθησυχαστικοί. Η οικονομική κρίση έχει πρόωρα συμπτώματα τα οποία όμως δεν τα βλέπουμε αλλά μαθαίνεις μ’ αυτά να ζεις.

Η οικονομική ύφεση της τελευταίας πενταετίας πόσο και πώς επηρέασε την Πνευμονολογική Κλινική και τους ασθενείς;

Η Πνευμονολογία και η Πνευμονολογική Κλινική έχει το χαρακτηριστικό να νοσηλεύει ανθρώπους που προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα. Θέλω να πω, στον καιρό της φυματίωσης αυτοί που αρρώσταιναν ήταν κυρίως οι καπνεργάτες. Λιγότερο αρρώσταιναν οι πλούσιοι. Έτσι, λοιπόν, αργότερα η Πνευμονολογία άρχισε να αντιμετωπίζει τα προβλήματα του περιβάλλοντος, της ρύπανσης, της κακής επαγγελματικής υγιεινής στους χώρους εργασίας, του καπνίσματος. Μία από τις ειδικότητες που θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης σε μεγάλο βαθμό είναι η Πνευμονολογία. Το ξέρουμε. Διαχρονικά έτσι γινόταν.

Τι γίνεται σήμερα;

Οι άνθρωποι συνεχίζουν να καπνίζουν. Πρέπει να πω για να κάνουμε πάλι μία σύγκριση με το παρελθόν, στις οικονομικές κρίσεις και στον πόλεμο η καπνοβιομηχανία βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να κάνει διαφήμιση. Η διαφήμιση του τσιγάρου, του δίνει την ελπίδα της ανάκαμψης. Περνάει το μήνυμα ότι «είσαι δυνατός», «είσαι ελεύθερος…».

Οι άνθρωποι στην κρίση καπνίζουν περισσότερο, νομίζουν ότι έτσι θα βρουν μία λύση, οπότε θα έχουμε τις συνέπειες του καπνίσματος.

Επίσης, οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα για να πληρώσουν τον γιατρό, καπνίζουν απρόσεκτα και αυτό συνδυάζεται με κακές συνθήκες διατροφής. Συνήθως τρέφονται ακατάστατα, με προκατασκευασμένα και φθηνά τρόφιμα και δεν θεωρούν ότι το κάπνισμα  είναι αρρώστια, αλλά τρόπος ζωής. Άρα, θα έχουμε περισσότερο κάπνισμα, λιγότερες επισκέψεις στους γιατρούς και μικρότερα ποσοστά προληπτικών ελέγχων. Παλιότερα ο ασθενής θα έκανε και μία ακτινογραφία, τώρα δεν θα την κάνει διότι στοιχίζει.

Ένα άλλο θέμα είναι οι λοιμώξεις και κυρίως η φυματίωση.

Φυματίωση το 2013;

Ναι, φυματίωση το ’13. Οι άνθρωποι που έχουν χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό επίπεδο, οι άνθρωποι που μεταναστεύουν και ζουν μαζί είναι ευάλωτοι στη φυματίωση. Θυμίζω, ότι τα ίδια είχαμε πάλι και στην προηγούμενη κρίση. Στην Ελλάδα πεθάνανε 4.000 άνθρωποι από φυματίωση. Τώρα, μας βρίσκει σε μία καλύτερη κατάσταση, έχουμε φάρμακα και ένα σύστημα Υγείας δομημένο σε σχέση με την προηγούμενη κρίση. Θα έχουμε πάλι φυματίωση.

Έχουμε μπει σε μία αύξηση της φυματίωσης. Εμείς στην Κλινική νοσηλεύουμε κάθε ημέρα 4-5 άτομα με φυματίωση.

Η φυματίωση υπάρχει και αν μπορώ να κάνω μία πρόβλεψη, θα έχουμε φυματίωση μετά την ανάκαμψη της κρίσης περίπου είκοσι χρόνια μετά. Αυτό διδάσκει η ιστορία από την προηγούμενη κρίση. Γιατί για να φτάσει μετά την ανάκαμψη ο μισθός του δυστυχισμένου εργάτη, ή ενός που εργάζεται σε ένα σπίτι -εσωτερικός- σε ένα καλό επίπεδο θα περάσουν πολλά χρόνια.

Θα περάσει η κρίση και θα μας μείνει η φυματίωση!

Πάνε στο γιατρό οι ασθενείς;

Οι ασθενείς επειδή δεν έχουν χρήματα να πάνε στο γιατρό συνωστίζονται και για τα πολύ μικρά τους προβλήματα, όπως με ένα κρυολόγημα,  στα επείγοντα περιστατικά του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Λάρισας.

Έτσι, διαλύεται ο θεσμός της πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας και του γιατρού που γνωρίζει τον ασθενή και θα λύσει το πρόβλημά του. Ο ασθενής πλέον δεν θα έχει έναν γιατρό να τον έχει υπό την εποπτεία του. Επίσης, ο ασθενής κόβει τα φάρμακά του. Στα δικά μας νοσήματα όπως η πνευμονολογική ανεπάρκεια, το άσθμα είναι χρόνια νοσήματα, όπως και η υπέρταση που πρέπει ο ασθενής να παίρνει το φάρμακό του.

Βλέπουμε ότι παίρνουν τα φάρμακα το χειμώνα, και το καλοκαίρι επειδή αισθάνονται καλύτερα τα κόβουν. Άρα, προσπαθεί να μειώσει από τα φάρμακα που δεν καταλαβαίνει ότι έχει άμεση βελτίωση και κρατάει τα καρδιολογικά του φάρμακα, διότι τα έχει συνδέσει με το θάνατο. Επομένως έχουμε αρρώστους που θα τρέχουν μόνο όταν έχουν πρόβλημα.

Οι ασθενείς δεν θα κάνουν πρόληψη, θα καπνίζουν, θα ζουν σε άσχημες συνθήκες και δυστυχώς όπως είπαμε θα έχουμε και φυματίωση. Αυτές είναι οι συνέπειες της κρίσης στο αναπνευστικό…

Από την οικονομική κρίση υπήρξαν συνέπειες και περικοπές και στα νοσοκομεία, ενώ οι ασθενείς τρέχουν πλέον μόνο στα δημόσια νοσοκομεία…

Έχουμε πάλι «το πρόβλημα του εκκρεμούς» κι αυτό δεν συμβαίνει πρώτη φορά στην Ελλάδα. Πάμε από τις συνθήκες της ευμάρειας και της άνεσης στις συνθήκες του τίποτα. Για παράδειγμα δεν υπάρχουν προμηθευτές για να πάρουμε χάρτινα επιστόμια για τα σπιρόμετρα. Εμείς, προσπαθούμε να λειτουργήσουμε σαν να μην υπάρχει κρίση. Δηλαδή, έχουμε οργανώσει προγράμματα προληπτικού ελέγχου σε όλη τη Θεσσαλία. Πάμε σε όλη τη θεσσαλική περιφέρεια για να βρούμε τους ανθρώπους που καπνίζουν να κάνουμε σπιρομέτρηση και να τους …«τρομάξουμε». Προσπαθούμε να βρούμε, όσο μπορούμε, χορηγούς και ευεργέτες. Δύσκολη εποχή για ευεργέτες.

Αγοράζουμε εμείς, με διάφορα τεχνάσματα –ακόμη και από ευρωπαϊκά προγράμματα- χάρτινα επιστόμια για σπιρομέτρηση. Είναι ευτελούς αξίας αλλά οι εταιρίες δεν συμμετέχουν στους διαγωνισμούς για λίγα χρήματα διότι δεν θα τα πάρουν ποτέ.

Λοιπόν, κάνουμε σαν να μην υπάρχει κρίση.

«Πολλοί καπνιστές λένε: «ο παππούς μου πέθανε στα 95 χρόνια και δεν είχε πρόβλημα από το τσιγάρο, γιατί να έχω εγώ». Αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν σε λίγα χρόνια…»

Με την απαγόρευση του καπνίσματος τι αποτελέσματα είχαμε; 

Όπου εφαρμόστηκε η απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, εφαρμόστηκε σε όλο τον κόσμο εκτός από την Ελλάδα,  το κάπνισμα μειώθηκε 10% – 15%. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν έγινε αυτό. Οι Έλληνες καπνίζουν αρειμανίως. Ως Εθνική Επιτροπή πήγαμε να δούμε δημάρχους (εκτός Θεσσαλίας) για να κινητοποιήσουν τη δημοτική αστυνομία και δεν μας δέχθηκαν. Τα εστιατόρια συνδέουν την κρίση με το κάπνισμα και δεν απαγορεύουν το τσιγάρο για να μη χάσουν πελάτες.

Προβλέπω ότι θα έχουμε αύξηση στο κάπνισμα, ουσιαστικά δεν υπάρχει κανένα μέτρο, και θα έχουμε όλες τις συνέπειες που προαναφέραμε (καρκίνοι κ.α.), τις οποίες θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε σε 20-25 χρόνια όταν θα έχει περάσει η κρίση.

Είναι τραγικό να λες σε έναν άνθρωπο που τον βλέπεις και συνεργάζεσαι χρόνια να κόψει το τσιγάρο, αυτός μπορεί να είναι στο συνεργείο που πας να κάνεις το αυτοκίνητο σέρβις, είναι ο δάσκαλος των παιδιών σου, ο ανώτερος υπάλληλος σε μία κρατική εταιρεία κ.α. κι αυτοί να λένε ότι «ο παππούς μου πέθανε στα 95 χρόνια και δεν είχε πρόβλημα από το τσιγάρο, γιατί να έχω εγώ», κι αυτοί οι άνθρωποι πέθαναν σε λίγα χρόνια.

Έξι στους δέκα Θεσσαλούς με καρκίνο!

Εμείς κάνουμε δέκα βρογχοσκοπήσεις την εβδομάδα σε ασθενείς από όλη τη Θεσσαλία, από τους οποίους οι έξι έχουν καρκίνο του πνεύμονα και ξέρουμε ότι θα πεθάνουν σε λίγους μήνες. Είναι τραγικές ιστορίες, αλλά εγώ επιμένω και κάθε φορά που βλέπω να καπνίζουν φωνάζω. Αλλά είναι γραφικό, δεν μπορείς να πηγαίνεις στο εστιατόριο και να φωνάζουν «ήρθε ο Γουργουλιάνης, τι θα κάνουμε!».

Τέλος, ο κ. Γουργουλιάνης θα επισημάνει πως το κάπνισμα σε συνδυασμό αφενός με την κακή διατροφή και τη θεσσαλική κουζίνα που περιλαμβάνει πολύ κρέας και αφετέρου με την κακή σωματική άθληση δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό σε βάρος του ανθρώπινου οργανισμού. Πολλοί πάντως προσπαθούν να κόψουν το τσιγάρο και απευθύνονται στο Ιατρείο Διακοπής Καπνίσματος. Πόσοι τα καταφέρνουν; 35% – 40% στον πρώτο χρόνο, ενώ καλύτερα είναι τα ποσοστά στις πρώτες εβδομάδες. Το χειρότερο πάντως είναι ότι λόγω και της κρίσης ατόνησαν τα μέτρα διακοπής καπνίσματος στους δημόσιους χώρους και αυξήθηκαν οι καπνιστές! Τις συνέπειες στα πνευμόνια τους θα κληθούν να τις αντιμετωπίσουν αργότερα, όταν θα’ χει περάσει η οικονομική κρίση…

Δείτε τη συνέντευξη στην έντυπη έκδοση εδώ

© LARISSANET.GR. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο larissanet.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.

«Στόχος μου μια επαναστατική δημιουργική ανατροπή – Αγωνιώ για το μέλλον της Θεσσαλίας – Δεν θα διστάσω να συγκρουστώ για τα συμφέροντα της Θεσσαλίας – Η οικογένειά μου είναι το στήριγμά μου»

Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου

Φωτ. larissanet.gr//Κώστας Μάντζιαρης

Οκτώβριος του 2009. Η ΝΔ συντρίβεται εκλογικά, ο Γιώργος Παπανδρέου πηγαίνει στο Μαξίμου, ο Κώστας Καραμανλής στο σπίτι του κι ο Κώστας Αγοραστός στο δικό του. Πολλοί στη Λάρισα τον θεωρούν τελειωμένο. Το παιχνίδι της διαδοχής στη ΝΔ ξεκινά, ο Αγοραστός συμπορεύεται με την Ντόρα Μπακογιάννη, και όταν ο Αντώνης Σαμαράς πραγματοποιεί το εντυπωσιακότερο come back στη Μεταπολιτευτική ιστορία, τον Αγοραστό τον ξεγράφουν ακόμα περισσότεροι.

Ο νέος αρχηγός της ΝΔ μιλάει για «σφουγγάρι», σε μια προσπάθεια να ενώσει την «γαλάζια» παράταξη, και αυτό τον οδηγεί στο να στηρίξει τον Κώστα Αγοραστό για υποψήφιο Περιφερειάρχη. Ο τελευταίος εκτελεί μια υποδειγματική προεκλογική καμπάνια, ανατρέπει τα προγνωστικά και αναλαμβάνει πρώτος αιρετός Περιφερειάρχης Θεσσαλίας.

Δυόμιση χρόνια μετά, κάθεται απέναντι μου και ανοίγει την καρδιά του. Μιλά για το όραμά του και για τα προβλήματα που συνάντησε στην Περιφέρεια. Μου μιλάει για τον Σαμαρά, τον Τσίπρα, τον Καραμανλή, την Ελλάδα, την Ευρώπη. Μιλάει για τις επόμενες εκλογές, για τα χρίσματα, για τον Κώστα Τζανακούλη, αλλά και για την οικογένειά του, τον αθλητισμό και τον πιο μεγάλο του αντίπαλο.

Ο Κώστας Αγοραστός μιλάει στο larissanet.gr για το σήμερα και το αύριο.

Δυόμιση χρόνια στην Περιφέρεια…

Ναι. Περίπου.

Τι είναι πιο δύσκολο, να είσαι περιφερειάρχης ή βουλευτής;

Περιφερειάρχης.

Γιατί;

Γιατί, πρώτον θα πρέπει να δομήσεις τη θεσσαλική συνείδηση, μπαίνοντας στην ουσία των προβλημάτων κάθε περιοχής. Μιλάμε για τα νησιά, τη Μαγνησία, την Καρδίτσα, τα Τρίκαλα, την Λάρισα. Διαφορετικά προβλήματα, διαφορετική φιλοσοφία, διαφορετικές προοπτικές, διαφορετικές ταχύτητες, διαφορετικές προτεραιότητες. Καλείσαι να δομήσεις μια ομοιογένεια και μια ενότητα. Ξέρεις, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Επίσης ο νέος μου ρόλος είναι ρόλος εκτελεστικός. Πρέπει να σχεδιάσεις και να εκτελέσεις γρήγορα και σωστά. Με αίσθηση του κατεπείγοντος χωρίς να χάνεις τη βασική, κεντρική σου, στόχευση. Με διαφάνεια, χωρίς αποκλεισμούς. Είναι τελείως διαφορετικός ο ρόλος του Περιφερειάρχη, πιο σύνθετος, πιο πολύπλοκος, γι’ αυτό και πιο συναρπαστικός.

Αν γυρνούσαμε νοητά δυόμιση χρόνια πίσω, τι είναι αυτό που δεν περιμένατε να συναντήσετε στην Περιφέρεια Θεσσαλίας;

Είχα τις ενστάσεις μου για τον «Καλλικράτη», δεν πίστευα όμως ποτέ την χαοτική κατάσταση που δημιουργούν οι συναρμοδιότητες. Δεν μπορούσα επίσης να φανταστώ την ατολμία των κεντρικών υπηρεσιών να λάβουν γρήγορα αποφάσεις. Ατολμία, γραφειοκρατία και γκρίζες ζώνες που δημιουργούνται από την επικάλυψη αρμοδιοτήτων, δημιουργούν με τη σειρά τους την ασφαλιστική δικλείδα όλων όσων δεν θέλουν ή δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά τους.

Έχοντας λοιπόν την εμπειρία από το κοινοβούλιο και έχοντας πλέον διοικήσει μια μεγάλη Περιφέρεια, έχετε καταλήξει τελικά τι είναι αυτό που κάνουμε λάθος ως χώρα;

Στην ταχύτητα σίγουρα. Δεν παίζουμε, επιτρέψτε μου την έκφραση,  δημιουργικά με τον χρόνο. Ερχόμαστε Επιμηθείς και όχι Προμηθείς. Επίσης είχαμε δημιουργήσει ως κράτος μια μηχανή μετάθεσης ευθυνών. Όταν υπήρχε ανάπτυξη ή μάλλον «ανάπτυξη», αυτό επικαλύπτονταν…

Σας διακόπτω. Όλα αυτά η κυβέρνηση τα έχει αντιληφθεί; Τι ήταν το τελευταίο πράγμα που είπατε στον Πρωθυπουργό;

Να απλουστεύσει τις διαδικασίες. Να εμπιστευτεί τις Περιφέρειες. Να μειώσει τους οργανισμούς και να γίνει εξορθολογισμός του προσωπικού. Να δουλέψει επιτέλους ο καθένας εκεί που μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα για να παραχθεί κοινωνικός πλούτος. Και φυσικά να σκοτώσει τη γραφειοκρατία. Να τελειώσει με την πολυνομία δημιουργώντας ένα νέο «Ιουστινιανό κώδικα». Ξέρεις, ο Πρωθυπουργός είναι από τους πολιτικούς εκείνους που ακούνε.

Πως αξιολογείτε την κυβέρνησή του;

Η κυβέρνηση αυτή κάνει μια μεγάλη προσπάθεια. Και ο Σαμαράς ακόμη μεγαλύτερη, στα πολύ δύσκολα. Επίσης κανείς δεν πρέπει να αγνοεί πως η συγκεκριμένη κυβέρνηση είναι ουσιαστικά κάτι το πρωτοφανές για την πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης. Δεν είναι εύκολο να κυβερνάς με δυο εταίρους, με τους οποίους μπορεί να σε χωρίζουν και πολλά.

Αν επιτρέπονταν να συμβουλεύσετε τον Πρωθυπουργό ενόψει ανασχηματισμού, τι θα του λέγατε, μιας και γνωρίζετε πολύ καλά όλους τους υπουργούς;

Να κάνει αυτό που κάνει ο καθένας από μας στην προσωπική του ζωή όταν έχει ένα πρόβλημα: να διαλέξει τους καλύτερους. Όπως ο αγρότης διαλέγει τον καλύτερο γεωπόνο ή κάποιος που αντιμετωπίζει πρόβλημα υγείας τον καλύτερο γιατρό ή τον καλύτερο δικηγόρο και πάει λέγοντας. Αυτό είναι κατά τη γνώμη μου κομβικό σημείο για τη λειτουργία, όχι μόνο μιας κυβέρνησης, αλλά ολόκληρης της χώρας. Συνηθίζω να λέω, και είναι αρχή μου, πως διεκδικώ το δικαίωμα στο λάθος, όχι όμως την απραξία και την ατολμία. Δεν στηρίζουμε την πολιτική μας επάνω στο παλαιοκομματικό μοντέλο της απειλητικής ετερότητας. Με λίγα λόγια, δεν ψάχνουμε για εχθρούς, έτσι ώστε να μπορούμε να φορτώνουμε εκ των υστέρων τυχόν λάθη. Συμμάχους ψάχνουμε, συνέργειες και κινητοποίηση όλων των υγιών κομματιών της κοινωνίας. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να φέρει θετικό αποτέλεσμα για τον πολίτη.

Γνωρίζετε πολύ καλά πως αυτή η κυβέρνηση βαδίζει έναν δρόμο τον οποίο καθορίζουν άλλοι, αφού έχουν υπογράψει τα μνημόνια. Αναρωτιέμαι, αν ο Κώστας Αγοραστός ήταν πριν τρία χρόνια στη Βουλή και όχι εδώ που μιλάμε σήμερα, τι θα έκανε; Θα ψήφιζε «ναι» ή «όχι» στο μνημόνιο;

Είμαι κατά του μνημονίου. Από τότε. Μιλούσα για μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, υποστήριζα πως μας πήγαιναν δέσμιους στο ΔΝΤ για να δοκιμάσουν τις ανοχές, τις αντοχές και τις αλλαγές στην κοινωνία, κάτι που αποτελεί γνωστή πρακτική του ΔΝΤ. Τελικά φάνηκε, αφού και οι ίδιοι το ομολόγησαν, πως έκαναν λάθη. Θα ερχόμουν σε πολύ δύσκολη θέση αν ήμουν στη Βουλή. Είμαι κατά του μνημονίου.

Κάποια «καμπανάκια» χτυπούσατε, απ’ όσο θυμάμαι και από το βήμα της Βουλής, επί κυβερνήσεως Κώστα Καραμανλή…

Ναι έλεγα για τη φοροδιαφυγή…

Ποιο ήταν το μεγάλο λάθος του Καραμανλή; Πόσο ευθύνεται η κυβέρνησή του για όσα περνάμε σήμερα;

Θα επιμείνω στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Τεράστιο θέμα. Ο Καραμανλής είχε μεγάλη ευκαιρία στα χέρια του. Να σου πως όμως κάτι; Η ευθύνη καταμερίζεται σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Σκεφτείτε για παράδειγμα πως όταν μπήκαμε στο ευρώ, δεν θωρακιστήκαμε ως χώρα. Κάποιοι πίστεψαν πως το ευρώ είναι πανάκεια και από μόνο του θαυματουργό. Αντιθέτως όμως ήταν προβληματικό και αυτό είναι κάτι που γνώριζε η πολιτική και οικονομική ελίτ των Βρυξελλών. Γνώριζαν για παράδειγμα πως όταν ένα νόμισμα είναι σκληρό, αυξάνει αμέσως το κόστος ζωής ή ότι θα αυξηθούν κατευθείαν οι τιμές βασικών προϊόντων μιας και η στρογγυλοποίηση έγινε προς τα πάνω ή ότι στη συνείδηση των πολιτών υπάρχει μεγάλη πιθανότητα -όπως και έγινε τότε- το ένα ευρώ να «γίνει» μια δραχμή. Κοιτάξτε. Μας έδωσαν φθηνό χρήμα ως αντιστάθμισμα όλων όσων προείπα, ενώ θα έπρεπε να μας δώσουν την τεχνογνωσία και φυσικά οι ελληνικές κυβερνήσεις θα έπρεπε να είχαν σκεφτεί με όρους μέλλοντος. Και επειδή ακριβώς η κουβέντα δεν έγινε με όρους μέλλοντος, σήμερα μιλάμε με το «αν». Αν είχαμε χτυπήσει την φοροδιαφυγή, αν είχαμε χτυπήσει το λαθρεμπόριο καυσίμων, αν είχαμε αποτρέψει τα παρασιτικά φαινόμενα, αν… Αυτή η κουβέντα πρέπει να λάβει τέλος.

Μιλήσατε για την Ευρώπη. Πού πιστεύετε πως οδηγείται η Ευρώπη μετά απ’ όλα όσα συμβαίνουν; Από τι κινδυνεύει;

Η Ευρώπη κινδυνεύει από τους ίδιους τους πολίτες της. Και αυτό γιατί η Ευρώπη ξεκίνησε με ένα όραμα. Ξεκίνησε με στόχο την καλυτέρευση της ζωής τους, των συνθηκών εργασίας, για ανάπτυξη και αλληλεγγύη. Σήμερα όλα αυτά δεν τα βλέπουν οι πολίτες. Σήμερα δεν βλέπουν την Ευρώπη των πολιτών, αλλά την Ευρώπη των πλούσιων κρατών. Βλέπουν τις πλούσιες χώρες να θεωρούν πως μπορούν να λειτουργήσουν εις βάρος των αδύναμων κρατών. Πού είναι η συμμαχία και η αλληλεγγύη; Εγώ για παράδειγμα έχω συγκεκριμένη στρατηγική για την καινοτομία, κάτι που ενδεχομένως να με φέρνει απέναντι στους «ειδικούς» της Ευρώπης. Αν δεν μπορέσω να τα καταφέρω μέσω της συνεργασίας και των συμμαχιών, γιατί θα πρέπει να σκύψω το κεφάλι και να μην συγκρουστώ όταν θέλω να εξυπηρετήσω τις ανάγκες του Θεσσαλού;

Μιλάτε συνεχώς για συμμαχία και μου δίνετε πάσα για να γυρίσω ξανά στα δικά μας. Σε ένα χρόνο από τώρα περίπου έχουμε Περιφερειακές εκλογές. Θα είστε υποψήφιος της ΝΔ; Θα ζητήσετε τη στήριξη όλων των κομμάτων;

Στις προηγούμενες εκλογές ο συνδυασμός μας έλαβε τη στήριξη της ΝΔ, ανεξαρτήτως αν ο συνδυασμός είχε δημιουργηθεί πριν τη στήριξη. Κοίτα. Κανένας δεν προέρχεται από πολιτική παρθενογένεση. Αυτό είναι δεδομένο. Όταν όμως ο κόσμος σε ψηφίζει, και μάλιστα σε ποσοστό άνω του 50%, δείχνει πως οι πολίτες ξεπερνούν τα στενά ιδεολογικά και κομματικά πλαίσια. Εμείς είμαστε εδώ αγωνιώντας για το αύριο της Θεσσαλίας, για την καλυτέρευση της ζωής του Θεσσαλού και δεν διστάζουμε να συγκρουστούμε όταν διαπιστώνουμε πως δεν εξυπηρετούνται τα συμφέροντα των Θεσσαλών.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Αλέξη Τσίπρα;

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι το νέο. Και ως νέο ελκύει. Πρέπει όμως να πω, αυτό που έλεγε ο αείμνηστος Κων/νος Καραμανλής, πως στον πολιτικό διάλογο υπάρχει μια τεράστια απόσταση ανάμεσα στην κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Κι αυτό γιατί ενώ η αντιπολίτευση κινείται στον απέραντο χώρο του επιθυμητού, η κυβέρνηση περιορίζεται στο στενό χώρο του εφικτού. Επίσης θα ήθελα να προσθέσω το εξής: όταν κάποιος κατέχει οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα και μπορεί με την πρότασή του να βοηθήσει τη χώρα, οφείλει να το κάνει τώρα. Τώρα υπάρχει ανάγκη. Τώρα πρέπει να μιλήσει. Όχι αφού αναλάβει κάποια μεγαλύτερη θέση ευθύνης.

Η Βουλή για σας είναι ένα κεφάλαιο το οποίο έχει κλείσει οριστικά;

Ναι. Οριστικά.

Ποιες είναι οι σχέσεις σας με τον Κώστα Τζανακούλη;

Πολύ καλές. Θεωρώ πως και οι δυο έχουμε ως κύριο μέλημά μας τη συνεργασία για το καλό, στη συγκεκριμένη περίπτωση, της πόλης της Λάρισας. Γι’ αυτό άλλωστε όλοι βλέπουν πως εμείς βοηθάμε με έργα ουσίας την πόλη. Με περιφερειακούς δρόμους, με σχολεία, με νηπιαγωγεία, με πάρκα, με εκδηλώσεις κλπ. Όπου μπορούμε βοηθάμε.

Πόσες ώρες δουλεύετε την ημέρα;

Άστο αυτό. Και να σου πω δεν θα μας πιστέψει κανείς.

Τι σας έχει λείψει όλα αυτά τα χρόνια, ασχολούμενος με τα κοινά;

Κοίτα, δεν μετανιώνω…

Δεν είναι δύσκολο για την οικογένειά σας;

Ναι. Πολύ. Όμως η οικογένειά μου έχει συμβιβαστεί μ’ αυτό. Με στηρίζει η γυναίκα μου. Πολύ. Αν δεν ήταν αυτή από πίσω εγώ δεν θα μπορούσα να κάνω τόσα πράγματα.

Και τα παιδιά σας;

Ναι. Και τα παιδιά μου με βοήθησαν πολύ. Γεννήθηκαν ενώ είχα μπει στην πολιτική. Εγώ προέρχομαι από τον ιδιωτικό τομέα. Αναγκάστηκα να συνεχίσω τις δουλειές του πατέρα μου όταν πέθανε ξαφνικά. Πήγα στο Πανεπιστήμιο, μετά οι Λαρισαίοι με εξέλεξαν δημοτικό σύμβουλο, έγινα Πρόεδρος δημοτικού συμβουλίου με τον Κώστα Τζανακούλη, μετά βουλευτής, και σήμερα Περιφερειάρχης. Δεν μετανιώνω για τίποτα, γιατί όλα ήταν ένα σχολείο. Αγωνίσθηκα πολύ, απέκτησα φιλίες, απέκτησα αναγνωρισιμότητα, πάλεψα για τον συμπολίτη μου και σήμερα από τη θέση του Περιφερειάρχη, όλα όσα έχω πετύχει στο παρελθόν, τα αξιοποιώ για το καλό της Θεσσαλίας.

Πως σας αρέσει να χαλαρώνετε;

Παρακολουθώντας αθλητικές διοργανώσεις. Έχω σταματήσει δυστυχώς να αθλούμαι από τότε που πέρασα την πόρτα της Περιφέρειας, και είναι κάτι που μου λείπει, αλλά όποτε μπορώ παρακολουθώ όλα τα αθλήματα, όλες τις ομάδες. Επίσης παρακολουθώ την συμφωνική ορχήστρα, ίσως κάποιο θέατρο, λίγο κινηματογράφο… χρόνος δεν υπάρχει.

Αφήνοντας κάποια στιγμή το τιμόνι της Περιφέρειας, τι θα θέλατε να λέει ο Θεσσαλός πολίτης για σας;

Ότι η θητεία μας ήταν μια επαναστατική δημιουργική ανατροπή και θετική δύναμη αλλαγής. Χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς διακρίσεις.

Σε πιο προσωπικό επίπεδο;

Αισθάνομαι πως κινούμαι σε πιο φιλικό για μένα περιβάλλον, απ’ ότι όταν ήμουν βουλευτής, Θέλω να γίνει ακόμα καλύτερο.

Ήθελα να τελειώσω μ’ αυτό, αλλά επιτρέψτε μου να σας ρωτήσω κάτι ακόμα. Πόσα άτομα σας παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο για να τους βρείτε δουλειά;

Αυτή είναι η μεγαλύτερη κοινωνική αδικία… Πάρα πολλά άτομα. Κάθε μέρα.

Πως αισθάνεστε;

Χάλια. Χάλια και ανήμπορος να βοηθήσω όσο θα ήθελα. Η δική μου φιλοσοφία είναι έργα για να προκύψουν θέσεις εργασίας. Δεν είναι απλά να δώσεις ένα πιάτο φαί. Και αυτό το κάνουμε όταν μπορούμε, αλλά το θέμα είναι στον άνεργο να δώσεις ελπίδα και δημιουργία ζωής. Γι’ αυτό και νιώθω πως ο μεγάλος μου αντίπαλός μου είναι ο χρόνος. Θέλω πολύ γρήγορα να γίνονται τα έργα, πιέζουμε όσο μπορούμε. Ξέρεις όταν ηγείσαι μιας Περιφέρειας πρέπει να είσαι σαν το διαμάντι: Σκληρός, διάφανος και πολύτιμος.  Μακριά από λαϊκισμό, με αίσθημα δικαιοσύνης και πολιτική ίσων ευκαιριών. Αυτό θέλω. Γι’ αυτό αγωνίζομαι κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και γι’ αυτό θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για όσο καιρό ακόμα με εμπιστεύονται οι Θεσσαλοί.

Ευχαριστώ για την κουβέντα.

Εγώ ευχαριστώ.

Δείτε τη συνέντευξη στην έντυπη έκδοση εδώ

© LARISSANET.GR. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο larissanet.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.

«Αιχμηρή, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, δε χαρίζει κάστανα σε κανέναν, με δηλητηριώδες χιούμορ, αισιόδοξη, πιστεύει ότι εδώ και τώρα πρέπει να σταματήσει η καταστροφική πορεία της χώρας και του κόσμου όλου αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί αν δεν κουνήσουμε κι εμείς το δαχτυλάκι μας»

Από την Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. Κώστας Μάντζιαρης

Η Άννα Χατζησοφιά γεννήθηκε στον Τύρναβο. Σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και στις δραματικές σχολές του Ωδείου Αθηνών και του Β. Ρίτσου.
Εργάστηκε ως ηθοποιός στο Θεσσαλικό θέατρο και, στη συνέχεια, ως σεναριογράφος και ηθοποιός σε κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση. Είναι σεναριογράφος πολλών ελληνικών σίριαλ, τα περισσότερα εκ των οποίων παίζονται ξανά και ξανά στην τηλεόραση συνεχίζοντας να έχουν πολύ μεγάλη τηλεθέαση. Έγραψε το σενάριο για τις τηλεοπτικές σειρές «Εξ αδιαιρέτου» (ΕΤ1) και «ΛΟΛΑ» (ΑΝΤ1) και, μαζί με το Χάρη Ρώμα συνέγραψε τις σειρές «Μεν και Δεν», «Κακός Βεζίρης», «Κωνσταντίνου και Ελένης», «Λίφτινγκ», «Καφέ της χαράς», «Δεληγιάννειο Παρθεναγωγείο».
Σκηνοθέτησε στο θέατρο το «Ένα καπέλο από ψάθα Ιταλίας» του Ευγένιου Λαμπύς και την «12η Νύχτα» του Σαίξπηρ
Έγραψε επίσης πολλά κείμενα για επιθεωρήσεις.
Ήταν υποψήφια (έκτη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας) με το ΣΥΡΙΖΑ στις  εκλογές του 2009, και στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012 ήταν υποψήφια βουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στη Β΄ περιφέρεια της Αθήνας.
Η ενασχόλησή της με την πολιτική δεν είναι όψιμη. Είναι στην Αριστερά από 15 χρονών ενώ είναι μέλος της διοίκησης του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών και Ένωσης Ελλήνων Σεναριογράφων. 

Τώρα που δεν κάνει τηλεόραση κάνει θέατρο. Παρουσίασε στην πόλη μας την καινούρια της κωμωδία “Γάμοι, κηδείες και δεν έχω τίποτα να φορέσω”.

Αιχμηρή, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, δε χαρίζει κάστανα σε κανέναν, με δηλητηριώδες χιούμορ, αισιόδοξη, πιστεύει ότι εδώ και τώρα πρέπει να σταματήσει η καταστροφική πορεία της χώρας και του κόσμου όλου αλλά αυτό δε μπορεί να συμβεί αν δεν κουνήσουμε κι εμείς το δαχτυλάκι μας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο αν το θελήσουν οι λαοί. Από κάτω προς τα πάνω κι όχι αντίστροφα.

Ας ξεκινήσουμε από κει που ξεκινήσατε, από το Θεσσαλικό.

Αχ, το Θεσσαλικό. Με το που τέλειωσα τη δραματική σχολή ήρθα απευθείας στο Θεσσαλικό κι έμεινα για πέντε έξι χρόνια. Τότε ήταν άλλες εποχές. Ήμασταν οι Ταλιμπάν του κάμπου. Με το που βρέθηκα με τον Τσιάνο άρχισα να του λέω… θυμάσαι που είχαμε πάει εκεί και έσταζε… Δεν είχε πλάκα, δύσκολα ήταν, ταλαιπωρία. Αλλά υπήρχε ένα μεράκι, μια αγάπη γι αυτό που κάναμε, είχαμε μια αυτοθυσία. Μας άρεσε όλο το πακέτο. Και η δυσκολία. Το μπουλούκι. Όταν πηγαίναμε σε κανονικά θέατρα στη Λαμία, το Βόλο, νιώθαμε τρομερές χλίδες… γιατί έχουμε παίξει στα πιο απίθανα μέρη και μας έχουν συμβεί τα πιο απίθανα πράγματα. Μια φορά στη Φαρκαδόνα, παίζαμε επιθεώρηση, με τη Ρίκα Βαγιάννη και το Σπύρο Παπαδόπουλο, υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι για όλους και μας λένε υπάρχει στην ταράτσα άλλο ένα μικρό δωματιάκι γιατί το καλοκαίρι λειτουργούσε εκεί θερινό σινεμά. Τα μαζεύουμε με τη Ρίκα και πηγαίνουμε. Μέχρι να ετοιμαστούμε όμως χιόνισε, εμείς δεν είχαμε πάρει τίποτα χαμπάρι και βγήκαμε με τα τιραντέ και τα τακούνια κι έπρεπε να διασχίσουμε όλη την ταράτσα για να φτάσουμε στη σκηνή (γέλια). Ήταν όμως μια εποχή ανόδου.

Σήμερα νιώθεις πως δεν έχεις προοπτική, πως όλα συρρικνώνονται και αντί για μπροστά γυρνάμε πίσω.

Δεν έχεις άδικο. Κι όσον αφορά στα ΔΗΠΕΘΕ έχουν εγκαταλειφθεί εντελώς. Αλλά για να λέμε την αλήθεια ολόκληρη, κάποια στιγμή και ο θεσμός έγινε… θεσμός. Δηλαδή έπαψε να είναι και λίγο μεράκι και λίγο τρέλα. Στο Θεσσαλικό βέβαια δεν συνέβη αυτό και ιδιαίτερα στις περιόδους του Κώστα Τσιάνου, την πρώτη και το restoration που λέω εγώ. Ο Τσιάνος είναι από τους ανθρώπους που αγαπάει πάρα πολύ τη δουλειά του, το “χει στήσει όλο αυτό, έχει χύσει αίμα γι αυτή την ιστορία, έχει μια άλλη αντίληψη. Όμως στις περισσότερες πόλεις λειτουργούν ένας διευθυντής, κάποια συμβούλια και κάποιοι μετακλητοί που έχουν κάνει σίριαλ ή δεν έχουν κάνει, με όρους όχι θεάτρου, όχι ρεπερτορίου αλλά αιθουσάρχη. Σε άλλα ΔΗΠΕΘΕ πάλι έχουν φαγωθεί κονδύλια. Αλλού μπερδεύουν την τέχνη με τον ερασιτεχνισμό και με την έκφραση. Που είναι πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά όπως λέει και ο Βασίλης Παπαβασιλείου άλλο είναι κάνω τέχνη άλλο εκφράζομαι. Το πρώτο προϋποθέτει γνώση, αφοσίωση, έρευνα, προσήλωση, το δεύτερο το κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου, για να γλιτώσεις από τη στεναχώρια, τα ναρκωτικά, να μην κάθεσαι στο καφενείο να τα πίνεις. Δε μπορούν να μπερδεύονται αυτές οι δύο δημιουργίες. Άρα τα ΔΗΠΕΘΕ εγκαταλείφθηκαν αλλά χάσανε και το δρόμο τους. Έτσι κι αυτά, όπως και άλλα πράγματα, θέλουν έναν επαναπροσδιορισμό.

Οπότε η Πολιτεία έχει ευθύνη.

Τεράστια. Καταρχάς διότι άφησε να συμβεί, ίσως τα έσπρωξε κιόλας. Και τώρα δώσαμε έναν μεγάλο αγώνα για να μην κλείσουν τα μικρά θέατρα στην Αθήνα. Τα οποία έχουν ένα κοινό που στις δύσκολες εποχές που περνάμε, το θέλει ο μεγάλος θεατρικός επιχειρηματίας.

Και στα οποία γίνονται ωραίες παραστάσεις, καινούριες προτάσεις…

Γίνονται και δε γίνονται. Και στα μεγάλα και στα μικρά. Το θέατρο τα χωράει όλα. Εδώ ήταν άλλος ο λόγος. Διότι όταν ο επιχειρηματίας λέει στον ηθοποιό, έλα με ποσοστό, που αυτό σημαίνει κάτω του βασικού μισθού, λέει και ο ηθοποιός γιατί να μην πάω στο μικρό να κάνω την τρέλα μου με τους φίλους μου; Τι πάει να πει άδεια θεάτρου; Θα μας ακούν στα Λονδίνα και στα Βερολίνα και θα γελάνε. Αυτά εντάσσονται στην επίθεση απέναντι στον πολιτισμό.

Και η Αυτοδιοίκηση δέχεται επίθεση.

Σίγουρα πρέπει να αλλάξουν πράγματα. Πολλά έγιναν στραβά από την αρχή. Σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, αν έχεις μπάρμπα στην  Κορώνη. Και τώρα τι κάνουν; Πετάνε έξω τα παιδιά τους και παίρνουν άλλα για να δημιουργήσουν νέες δεξαμενές ψήφων. Ξαφνικά προσπαθούν να μας πείσουν ότι υπάρχουν 5-6 χιλιάδες επίορκοι; Και τι πάει να πει επίορκος; Για όνομα του Θεού.

Από την άλλη, παρά τα όσα συμβαίνουν, η Αριστερά δεν πείθει στο βαθμό που θα περίμενε κανείς.

Σε ποιες ιστορικές περιόδους έχει συμβεί αυτό; Εκτός ίσως από το ’17 ή το ’44; Δεν είναι εύκολο να είσαι Αριστερός… Κοιτάξτε, ισχύει και το “αυτοί ξέρω πως θα τα κάνουν μαντάρα, οι άλλοι δεν ξέρω τι θα κάνουν”. Όμως δε νομίζω πως όσοι δεν εμπιστεύονται την Αριστερά το κάνουν μόνο από φόβο. Είναι εγκλωβισμένοι σε μια χρόνια πελατειακή σχέση, υπάρχουν δεσμοί αίματος.

Η Αριστερά δεν έχει ευθύνες; Την κατηγορούν για πολυφωνία. Άλλα λέει ο ένας άλλα ο άλλος…

Καταρχάς επί της ουσίας δε λέει κανένας διαφορετικά πράγματα. Η πολιτική αντίληψη για την προοπτική της χώρας είναι η ίδια. Από κει και πέρα, επειδή μπορεί να υπάρχουν κάποιες διαφορετικές αποχρώσεις στις απόψεις ή και διαφορετικές απόψεις για επιμέρους θέματα, δε σημαίνει τίποτα. Διογκώνονται όμως επί τούτου από ΜΜΕ που υπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα. Στο κάτω κάτω, η Αριστερά πάντα είχε πολυφωνία και πάντα προχωρούσε μέσα από αυτή. Η πολιτική της θέση είναι η πολυφωνία. Ας ρωτήσω λοιπόν ρητορικά: Χτυπάμε το δογματισμό  και τη δικτατορική αντίληψη της μονοφωνίας ή την επιδιώκουμε; Πιστεύουμε στην απολυταρχική μοναρχία ελέω Θεού και στο αλάνθαστο του Πάπα ή πιστεύουμε στη δημοκρατία; Να τα ξέρουμε αυτά, αν είναι κακό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Έτσι εκτρέφονται φαινόμενα τύπου Χομεϊνί. Πιστεύω στην πολυφωνία. Με τους φίλους μου έχουμε επιμέρους διαφωνίες αλλά συμφωνούμε στο βασικό: πρέπει να τελειώνει αυτή η ιστορία, πρέπει να προχωρήσουμε στο αύριο, πρέπει να ανατραπεί εδώ και τώρα αυτή η καταστροφική πορεία της χώρας που οδηγεί τους πολίτες της να πυρπολούνται λεωφόρο Πεντέλης και Αναπαύσεως γωνία.

Είστε αισιόδοξη;

Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος παρότι έχω περάσει ζόρικα τα τελευταία χρόνια. Αλλά δεν πιστεύω καθόλου στο thing positive, να σκέφτεσαι θετικά και να εκπέμπεις θετική ενέργεια. Αυτά τα θεωρώ χαζά και new age αμερικανιές. Πιστεύω στη δουλειά και στην προσπάθεια, όχι γενικά κι αόριστα κελαηδήστε ωραία μου πουλάκια, κελαηδήστε. Πρέπει όλοι να προσπαθήσουμε να αλλάξει ρότα αυτός ο τόπος. Και να απενοχοποιηθούμε γιατί σε αρκετούς ανθρώπους έχει περάσει αυτή η μπακάλεια λογική “εμείς φταίμε”. Μου έλεγε μια κυρία στη λαϊκή “ναι αλλά κι εμείς ψωνίζαμε…”. Της λέω είστε υπάλληλος σε κάποιο υπουργείο, στέλεχος κόμματος, όχι ένα μικρό ψιλικατζίδικο έχω, μου λέει. Πώς ακριβώς αυτή η γυναίκα χρέωσε τη χώρα; Είναι και οι άλλοι που δε θέλουν να δράσουν, κάθονται σπίτι, δεν κατεβαίνουν σε καμιά διαδήλωση και λένε “ο ΣΥΡΙΖΑ τι κάνει γι αυτό; Ή τι έκανε ο Τσίπρας;”. Τι ακριβώς θα έπρεπε να κάνει δηλαδή; Να καταλάβει τα χειμερινά ανάκτορα; Ή περιμένουν να περπατήσει ο Τσίπρας πάνω στα κύματα; Ε, δε θα περπατήσει. Όλοι μαζί πρέπει να περπατήσουμε και να σπρώξουμε το κίνημα. Αν περιμένουμε το Μεσσία, νομίζω ότι θα αργήσει μια μέρα.

Και μια αιωνιότητα, μη σας πω! (γέλια)

Ναι, πιστεύω ότι μπορεί και ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας να σηματοδοτήσει μια νέα σελίδα, μια νέα ημέρα για την ανασυγκρότηση της χώρας αλλά φυσικά με όλους μαζί, διαφορετικά δε γίνεται. Και δεν εννοώ μόνο στην Ελλάδα. Οι όποιες αλλαγές πρέπει να γίνουν κινηματικά. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας, είναι ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Αλλιώς θα πάμε σε καταστάσεις hunger games. Βλέπουμε ότι ξαναμοιράζεται ο πλούτος διεθνώς, εξαλείφεται η μεσαία τάξη, εξαφανίζονται όλα τα δικαιώματα, γυρνάμε σε πράγματα προ Βαστίλης. Έχει κατατεθεί νομοσχέδιο που νομιμοποιεί τα δώρα… ευγνωμοσύνης;!!! Γυρνάμε στο μπαξίσι δηλαδή!

Πιστεύετε στην ενότητα της Αριστεράς;

Πιστεύω στη ενότητα του λαϊκού κινήματος. Σε μια ενότητα από κάτω προς τα πάνω. Από την άλλη δεν πιστεύω στην ενότητα γενικώς, να κάτσουν όλα τα κόμματα να τα βρουν. Δε γίνεται να τα βρουν οι θύτες με τα θύματα, πώς να το κάνουμε; Πώς να τα βρεις με τον Άδωνη Γεωργιάδη για παράδειγμα. Άλλα συμφέροντα εκπροσωπεί εκείνος, άλλα ιδεώδη εκπροσωπεί η Αριστερά.

Τι γίνεται με την τηλεόραση;

Βράζει και χύνεται. Τι να γίνει; Κοίτα, εμένα μου αρέσει η τηλεόραση, μου αρέσει να κάνω σενάρια, μου αρέσει η συγγραφή και νομίζω ότι καλά ήταν όσο κράτησε.

Δεν το μετανιώσατε που ρίξατε μεγαλύτερο βάρος στο σενάριο;

Όχι, δε με ανάγκασε κανένας. Εξάλλου νομίζω πως επειδή το αγαπώ πολύ και το έκανα με πολύ μεράκι, πήγε τόσο καλά.

Τώρα που δεν κάνετε τηλεόραση;

Τώρα που δεν κάνω τηλεόραση, είπα να ξανακάνω θέατρο. Και είναι μια χαρά.

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Με τον καθηγητή, συγγραφέα και πρόεδρο της «Κοινωνίας Αξιών» Δημήτρη Μπουραντά δεν είναι η πρώτη φορά που μιλάμε. Πνεύμα ανήσυχο και με τεράστια διείσδυση στο χώρο των τεχνοκρατών μέσω του γνωστικού του αντικειμένου, αλλά και του απλού πολίτη μέσω των βιβλίων του, ο καθηγητής έχει πάντα κάτι ενδιαφέρον να πει.

Πριν λίγες μέρες βρέθηκε στη Λάρισα, με ένα νέο βιβλίο αυτή τη φορά να βρίσκεται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων. «Μιλώντας στα παιδιά μου για την πραγματικά επιτυχημένη προσωπική και επαγγελματική ζωή» είναι ο τίτλος του βιβλίου, και για όσους φανταστούν πως ο Φαρσαλινός καθηγητής έχει επιλέξει τα συγγραφικά του πονήματα να ακολουθήσουν την Αμερικάνικη πεπατημένη, ως οδηγοί εύκολων λύσεων και απλών υποδείξεων, θα διαπιστώσπουν πως κάνουν λάθος.

Ο πρόεδρος της «Κοινωνίας Αξιών», παρά το φορτωμένο πρόγραμμά του δεν αρνήθηκε να μιλήσει στη larissanet.gr, απαντώντας σε μερικά ερωτήματα για το που πάει η χώρα, πως κρίνει την κυβέρνηση, τι θα κάνει με το κόμμα του.

Ολόκληρη η συνέντευξη:

Πως εκτιμάτε το κλίμα αισιοδοξίας, για ανάκαμψη που έχει δημιουργηθεί τελευταία;

Παρότι τελευταία έχει δημιουργηθεί ένα κλίμα αισιοδοξίας, που εύχομαι να έχει υπόσταση, τα γεγονότα και τ’ αποτελέσματα δείχνουν ότι ο απολογισμός της κυβέρνησης είναι εντελώς αρνητικός. Συγκεκριμένα, η ύφεση θα φτάσει, αν δεν ξεπεράσει το 5%, η ανεργία συνεχίζει την εκτόξευσή της, η φτώχια απλώνεται. Η κυβέρνηση δεν έχει να παρουσιάσει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στα μέτωπα του πολέμου όπως η επανεκκίνηση της οικονομίας, η πάταξη της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής και της δασμοδιαφυγής, οι μεταρρυθμίσεις του κράτους, η υγεία, η ανεργία, η φτώχια. Το μόνο που έχουμε σ’ ένα χρόνο είναι η αύξηση των φόρων σε όσους έχουν στο χέρι και η μείωση των συντάξεων και μισθών που ενισχύουν το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Επιπλέον, η κυβέρνηση προκαλεί με τους νόμους που περνά για την επιβράβευση όσων (σε μεγάλο ποσοστό φοροδιαφυγάδων έχουν βγάλει χρήματα στο εξωτερικό και τα επαναφέρουν, φορολογώντας μόνο το 10%, την απαλλαγή από τις ευθύνες των τραπεζικών που έδωσαν δάνεια στα κόμματα και τις υπέρογκες επιχορηγήσεις των κομμάτων μέσω φτώχιας. Διακρίνεται από προχειρότητα και ερασιτεχνισμούς όπως για παράδειγμα το φορολογικό νομοσχέδιο και το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Τι προβλέπετε για το αύριο;

Βραχυπρόθεσμα, η ύφεση θα συνεχισθεί και το 2014, υπάρχει κίνδυνος ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων αφού κατά πάσα πιθανότητα θα ληφθούν και άλλα εισπρακτικά και κοινωνικά άδικα μέτρα. Μακροπρόθεσμα, τα νέα δεν είναι επίσης καλά. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν δυο αντίστροφες δυναμικές. Η μια δυναμική αφορά την μετανάστευση Ελλήνων και Ελληνικών επιχειρήσεων, σε άλλες χώρες. Η άλλη αντίστροφη δυναμική που ξεκινά είναι να έρθουν ξένοι ν’ αγοράσουν επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, λιμάνια, αεροδρόμια, παραλίες, ελληνικές επιχειρήσεις ακόμη και αγροτική γη. Αν αυτές οι δυο δυναμικές δεν αντιμετωπισθούν τότε σε είκοσι χρόνια η Ελλάδα θα υπάρχει αλλά θα είναι μια ξένη Ελλάδα.

Τι προτείνει η Κοινωνία Αξιών για την έξοδο από το φαύλο κύκλο της ύφεσης;

Χρειάζεται να σχεδιαστεί και κυρίως να υλοποιηθεί με ταχύτητα, αποφασιστικότητα και αποτελεσματικότητα ένα σχέδιο έκτακτων μέτρων, τα οποίο θα υλοποιηθούν με έκτακτες δομές (π.χ. το 2004 για τους Ολυμπιακούς Αγώνες) και μηχανισμούς και έκτακτους ανθρώπους αφού το υφιστάμενο κράτος είναι σχεδόν διαλυμένο και ανίκανο. Τέτοια άμεσα μέτρα πρέπει ν’ αφορούν το ολικό πόθεν έσχεν για δέκα χρόνια πίσω με τεκμήρια διαβίωσης, καταθέσεις (εντός και εκτός) χώρας, περιουσιακά στοιχειά, επενδύσεις κλπ των διακοσίων χιλιάδων πλουσιότερων οικογενειών στην Ελλάδα, να ενισχυθεί η ρευστότητα των υγειών και εξαγωγικών επιχειρήσεων, να μειωθούν οι φόροι, να υποστηριχθεί η υποκατάσταση των εισαγωγών και η αύξηση των εξαγωγών, η ριζική ανακατανομή του ανθρώπινου δυναμικού στο κράτος ώστε να ενισχυθούν τα μέτωπα. Ταυτόχρονα χρειάζεται να αρχίσει υλοποίηση ενός εθνικού συνεκτικού στρατηγικό σχέδιο ανασυγκρότησης που θα προβλέπει ριζικές και ταυτόχρονες τομές παντού, στην επιχειρηματικότητα, στην αγορά, στη δικαιοσύνη, στην υγεία, στην παιδεία, στο κράτος κτλ. Βεβαίως, η υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου απαιτεί μια ικανή, αποτελεσματική και έντιμη διακυβέρνηση. Αν αυτά υπήρχαν, θα μπορούσαμε να διεκδικήσουμε από την Ε.Ε. ένα σχέδιο τύπου Μάρσαλ και να επιτύχουμε μια «καταιγίδα» ανάπτυξης.

Η Κοινωνία Αξιών ως ένα νέο κόμμα πιστεύετε ότι θα μπορέσει να επηρεάσει τα πράγματα για μια καλύτερη πορεία;

Η Κοινωνία Αξιών διαθέτει ένα αξιολογότατο στελεχιακό δυναμικό με επαγγελματική και κοινωνική διαδρομή, με σαφές αξιακό υπόβαθρο, ένα ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο που διαφοροποιείται από όλα τα άλλα κόμματα, και ολοκληρώνουμε ένα εθνικό συνεκτικό στρατηγικό σχέδιο για την ανασυγκρότηση και την ολική επαναφορά της χώρας. Το όραμα μας δεν είναι έξοδος από την κρίση. Αυτό είναι όρος επιβίωσης. Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα και ο Ελληνισμός διαθέτει όλα όσα χρειάζονται για να γίνει ισχυρή πολιτική, οικονομική και πολιτισμική δύναμη, πρωτοπόρα και πρότυπο σε όλους τους τομείς όπως η οικονομία, η δημοκρατία, η κοινωνική αλληλεγγύη, η καλή ζωή και η ανθρωπιά. Επίσης, η αντίληψή μας για τη διακυβέρνηση της χώρας σε όλα τα επίπεδα διαφέρει από όλα τα άλλα κόμματα αφού πιστεύουμε ότι αυτή πρέπει να στελεχώνεται από τους πιο άξιους και άριστους και όχι από τα κομματικά στελέχη, τους ημέτερους και τους αρεστούς. Η Κοινωνία Αξιών δεν έχει στόχο να μπει στη Βουλή για να γίνουν κάποιοι βουλευτές. Αποστολή μας είναι να κάνουμε τομή στο πολιτικό σύστημα, να επιβάλλουμε ένα άλλο αξιακό σύστημα και πολιτικό πολιτισμό και να επιτύχουμε το όραμά μας για τη χώρα χτίζοντας από την αρχή την Ελλάδα που αξίζει στους Έλληνες. Ο πήχης πράγματι είναι ψηλός. Αλλά μόνο γι’ αυτό αξίζει ν’ αγωνισθούμε. Το αν θα το πετύχουμε θα εξαρτηθεί από δύο παραμέτρους. Πρώτον, από το αν εμείς μπορούμε να κάνουμε τα σωστά πράγματα σωστά και να πείσουμε τους πολίτες. Δεύτερον, από το αν οι πολίτες μας στηρίξουν και συμμετέχουν αφού πρώτα μας αξιολογήσουν αυστηρά και αντικειμενικά και κάνουν ορθολογικές επιλογές έξω από συναισθηματισμούς, εξαρτήσεις, λαϊκισμούς, εντυπωσιασμούς, τη διαφήμιση και την προπαγάνδα. Ασφαλώς, παλεύουμε έχοντας ελάχιστους οικονομικούς πόρους και ένα σύστημα κεντρικών (όχι τοπικών) ΜΜΕ που δυσκολεύεται να δώσει χώρο και πρόσβαση σε προσπάθειες σαν τη δική μας. Είμαστε όμως αισιόδοξοι ότι θα επιτύχουμε στις προσεχείς Ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές ένα ποσοστό με προοπτική ανατροπής του κατεστημένου πολιτικού συστήματος.

Ποια ήταν τα βασικά μηνύματα για την τοπική ανάπτυξη στην πρόσφατη ομιλία που διοργάνωσαν όλοι οι σύλλογοι πολιτών στα Φάρσαλα;

Εγώ προσωπικά και η Κοινωνία Αξιών πιστεύουμε ότι χωρίς τοπική ανάπτυξη δεν υπάρχει ανάπτυξη της χώρας. Ανεξάρτητα από τι κάνει το πολιτικό σύστημα και το κράτος, οι τοπικές ελίτ έχουν ευθύνη να πάρουν πρωτοβουλίες, να εμπνεύσουν, να πείσουν, να καθοδηγήσουν και να υποστηρίξουν τους πολίτες να αναπτύξουν επιχειρηματικές πρωτοβουλίες, αξιοποιώντας τους πόρους και τα πλεονεκτήματα του κάθε τόπου.
Η τοπική ανάπτυξη ασφαλώς απαιτεί την αποδοτική παραγωγή, καινοτόμων υψηλής ποιότητας προϊόντα του και υπηρεσιών, δημιουργία τοπικών brands (μάρκες), δίκτυα προώθησης και πωλήσεων. Όλα αυτά με τη σειρά τους απαιτούν συνεργασίες και συνέργιες ώστε να επιτυγχάνονται οι απαραίτητες οικονομίες κλίμακες.

Νικολέτα Βλαβιανού: «Η Φαύστα σατιρίζει την κοινωνική υποκρισία» – «Οι τοπικές κοινωνίες πρέπει να πάρουν τα ΔΗΠΕΘΕ στα χέρια τους»

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. Κώστας Μάντζιαρης

Η φετινή πρωταγωνίστρια του Θεσσαλικού θεάτρου, Νικολέτα Βλαβιανού είναι μια πολύ αγαπημένη ηθοποιός.  Ξεχειλίζει από ενέργεια πάνω στη σκηνή αλλά και στη ζωή, αγάπη για τη δουλειά της και αισιοδοξία παρά τη μαυρίλα που μας περιβάλλει. Μας μίλησε για το ρόλο της και τις δυσκολίες του. Για το έργο που είναι απίστευτα επίκαιρο. Ένα έργο που ενώ γράφτηκε από τον Μποστ το 1963 εξακολουθεί να είναι “μια αξεπέραστη σάτιρα που στηλιτεύει το μικροαστισμό και τον καθωσπρεπισμό μιας κοινωνίας φαινομενικά ευνομούμενης κι ωστόσο βαθιά υποκριτικής κι ολέθρια αυτιστικής και κατά συνέπεια ιδιαίτερα ανθεκτικής ώστε να επιβιώνει ανά τους αιώνες, φτάνοντας ανέγγιχτη ως τις μέρες μας”. 

Ας ξεκινήσουμε από τη Φαύστα; Δύσκολη ε;

Ναι δύσκολη. Είναι ένα έργο έμμετρο, σε δεκαπεντασύλλαβο και… στον κόσμο του! Το έργο γενικώς και η Φαύστα ειδικώς. Μπορεί να είναι κωμωδία αλλά ταυτόχρονα είναι βαθιά κοινωνικοπολιτικό κι εκπληκτικά επίκαιρο. Είναι μια κριτική που κάνει ο Μποστ πάνω στη μικροαστική κοινωνία, στις συμπεριφορές της, στο πώς αντιλαμβάνεται ό,τι συμβαίνει γύρω της ή δεν το αντιλαμβάνεται. Με έναν υπερβολικό, σχεδόν γκροτέσκο τρόπο. Η Φαύστα λέει για παράδειγμα “ωραία που είναι η ζωή για μία παντρεμένη που αρκείται σε μικρές χαρές και σπάνια έξω βγαίνει”. Την κωμωδία, ευφυείς άνθρωποι όπως ήταν ο Μποστ, μπορούσαν να τη χρησιμοποιήσουν για να περάσουν μηνύματα, να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο του κατεστημένου της εποχής και τελικά κάθε εποχής. Με ένα πολύ λεπτό χιούμορ. Τίποτα δε χαρίζεται στο θεατή στο πιάτο. Κάνει μόνο νύξεις. Για το πώς ας πούμε κάποιοι πολιτικοί καπηλεύονται προβλήματα όπως το οικολογικό…

Άρα υπάρχουν διάφορα επίπεδα.

Πολλά, στο συγκεκριμένο έργο. Από μια πρώτη ματιά είναι μια τελείως εξτρίμ σουρεαλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας μιας οικογένειας που δεν… υπάρχει αλλά είναι και απολύτως υπαρκτή ταυτόχρονα. Μέσα από την αφέλεια, το σνομπισμό, τον ωχαδελφισμό, το πέρα βρέχει, σκιαγραφεί το μικροαστό που θέλει να γίνει μεγαλοαστός, δεν τα καταφέρνει και δεν το παραδέχεται. Η Φαύστα σατιρίζει την κοινωνική υποκρισία.

Ποιος κάνει το “Ριτσάκι” το ωραίο κοριτσάκι;

Ο Χάρης Φλέουρας.

Έγκλημα! (γέλια). Ο Σταύρος Νικολαΐδης ποιον κάνει;

Τη Μαριάνθη, την υπηρέτρια.

Θα μας τρελάνει ο Τσιάνος φέτος;

Νομίζω ότι είναι από τις πιο εμπνευσμένες στιγμές του Κώστα Τσιάνου. Κι έχω δουλέψει πολύ με τον Κώστα κι εδώ και στο Εθνικό. Είναι από τα έργα που τον έχουν τσιγκλίσει πάρα πολύ. Καταρχάς το κάνει κέφι. Και καταλαβαίνεις πότε ο Τσιάνος κάνει κέφι κάτι, όταν λέει “δε με φτάνει ο χρόνος”. Γιατί είναι γνωστό ότι έχει μια ταχύτητα στα ανεβάσματα. Όταν ένα έργο του αρέσει πολύ και του γεννάει συνέχεια ιδέες λέει, δε μου φτάνει ο χρόνος. Έχει βάλει πολλά τραγούδια και χορό. Κι επιπλέον παρουσιάζει τις τρεις διαφορετικές εποχές του έργου. Κάτι που δεν έχουν κάνει άλλοι σκηνοθέτες.

Δηλαδή;

Το Ριτσάκι χάνεται και το ξαναβρίσκουν μετά από 12 χρόνια και στο τέλος τους ξαναβλέπουμε γέρους. Άρα είναι τρεις φάσεις που τονίζονται με διάφορους τρόπους. Ενδυματολογικά ας πούμε. Είναι μια ιδέα του Τσιάνου που έχει πολύ ενδιαφέρον.

Η Φαύστα λοιπόν, που ενώ δεν έκλαψε το Ριτσάκι, μοιρολόγησε τον Καραϊσκάκη…

Ε, βέβαια γιατί ο Καραΐσκος ήτο ιδέα, θρύλος! (γέλια). Εκεί θέλει να δείξει ο Μποστ πως κάτι ασήμαντο μπορεί να γιγαντώσει και το σημαντικό να περάσει απαρατήρητο. Μα μιλάει τόσο στο σήμερα. Εδώ ο κόσμος χάνεται και ακούω κάποιους να λένε “άσε φέτος μόνο δέκα μέρες θα πάμε διακοπές” ή “κομμένο το μανικιούρ – πεντικιούρ κάθε βδομάδα, μόνο μια φορά το μήνα πια”. Δε μπορώ να συμμεριστώ τέτοιες στεναχώριες όταν υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια. Συγνώμη κιόλας. Ε, αυτό είναι η Φαύστα.

Σου έχει αδυναμία ο Τσιάνος…

Αλήθεια; Για πες, γιατί εμένα συνέχεια με μαλώνει. Σοβαρά τώρα. Έχω δουλέψει με πολλούς σκηνοθέτες και του εμπορικού και του εναλλακτικού θεάτρου. Δάσκαλοι σαν τον Τσιάνο δεν υπάρχουν πια. Μετριούνται σε τρία δάχτυλα. Έχει κάνει μια ασύλληπτη διαδρομή, έχει συνεργαστεί με όλους τους μύθους, Χατζηδάκι, Θεοδωράκη, Δώρα Στράτου, Μελίνα Μερκούρη, Κουν, Ροντήρη… κι είναι πια κι ο ίδιος μύθος. Εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε ή το ξεχνάμε επειδή ερχόμαστε σε καθημερινή επαφή μαζί του. Η εμπειρία του σε συνδυασμό με τη γνώση του είναι μεγάλη τύχη για τον ηθοποιό που δουλεύει μαζί του. Δεν είναι ο σκηνοθέτης με τον ηθοποιό αλλά ο δάσκαλος με το μαθητή. Κάτι που δεν του αρέσει καθόλου αλλά τι να κάνουμε έτσι είναι.

Τελευταία έκανες δυο πολύ ψαγμένες παραστάσεις. “Άντρες μετά μουσικής” και  “Μίστερ Λαβ”. Τι λες, άντρες πεταμένα λεφτά;

Όχι βέβαια. Είναι αλήθεια πως βλέπουμε τον κόσμο με πολύ διαφορετικό τρόπο αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Μπορεί να κάνει πιο δύσκολη τη σχέση μας μαζί τους. Τους καταλαβαίνω. Ή μάλλον έχω αποδεχτεί ότι έτσι είναι. Στο “Μίστερ Λάβ” ας πούμε, αυτός της πήρε τη ζωή αλλά αυτή τον στοίχειωσε. Ω, δεν υπάρχει σωτηρία στη σχέση αρσενικού – θηλυκού. (γέλια)

Ασχολείσαι και με τη σκηνοθεσία.

Κοίτα εγώ είμαι ομαδικός τύπος. Μου αρέσουν οι ομάδες κι έτσι λειτουργώ.  Κάναμε το “Γιαννάκη”, ένα πολύ ωραίο παιδικό έργο στο θέατρο του Νέου Κόσμου που πήγε πολύ καλά και θα το παίξουμε και του χρόνου.

Έχεις κάνει πολλή τηλεόραση.

Όλα τα πράγματα κάτι σου παίρνουν, κάτι σου δίνουν. Στην τηλεόραση πρέπει να “σαι πολύ προσεκτικός. Με βοήθησε βέβαια αλλά έχασα και δουλειές που με ενδιέφεραν.

Εσύ πολιτικές επιστήμες δε σπούδασες στο Πάντειο; Τι μύγα σε τσίμπησε;

Έλα μου ντε. Στο Πάντειο με τσίμπησε. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω ηθοποιός. Αρχαιολόγος ήθελα να γίνω αλλά με αυτό το τρελό σύστημα των μονάδων… δεν τα κατάφερα. Πήγα στο Πάντειο και μπήκα στην περίφημη θεατρική του ομάδα για πλάκα, από κει έχουν βγει πολλοί, Κραουνάκης κλπ… και μετά πήγα στη δραματική σχολή του Λεωνίδα Τριβιζά και μετά τα ξέρεις.

Όμως είσαι ευχαριστημένη.

Την αγαπώ πολύ τη δουλειά μου. Είναι μια δουλειά δύσκολη, μη ανταποδοτική σε σχέση με αυτό που δίνεις και στην Ελλάδα ακόμα πιο δύσκολη. Στο λίκνο του πολιτισμού δυστυχώς οι τέχνες και οι καλλιτέχνες δεν εκτιμούνται ούτε προστατεύονται όσο θα περίμενε κανείς κι όσο θα έπρεπε. Δε βλέπετε τι γίνεται με τα ΔΗΠΕΘΕ; Έχει δρομολογηθεί μια καταστροφή. Η πολιτεία τα “χει γραμμένα στα παλιά της τα παπούτσια, το υπουργείο πολιτισμού δεν τα επιχορηγεί. Δεν τα θέλουν! Πώς είναι δυνατό να λες ότι σ” ενδιαφέρει ο πολιτισμός και να κλείνεις τα ΔΗΠΕΘΕ; Νομίζω πως είναι πια στο χέρι των τοπικών κοινωνιών. Αυτές πρέπει να αποφασίσουν. Να αντιδράσουν, να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Όπως και για μια σειρά άλλα πράγματα. Δε θέλουν έξυπνους και μορφωμένους ανθρώπους γι αυτό δε θέλουν τα ΔΗΠΕΘΕ.

Πού πάει η πατρίδα;

Τι να σου πω; ΄Οσο κι αν θέλω να είμαι αισιόδοξη, τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Κι όχι μόνο εδώ, παγκοσμίως. Από την άλλη μεριά υπάρχει μια ύπνωση. Τι φοβόμαστε; Τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί δηλαδή; Η ιστορία πάντα γράφεται με ένα βήμα μπροστά κι ας έχει γκρεμό.

Σαν τις Σουλιώτισσες.

Α γεια σου. Η αλήθεια είναι όμως, πως τώρα που καλοκαίριασε, επανάσταση στην Ελλάδα δε γίνεται. Από Οκτώβρη πάλι. (γέλια)

Καλή επιτυχία.

Σας ευχαριστούμε. Σας περιμένουμε.

«Ποια είναι τα θέματα στις παρέες στα σοβαρά ή στην πλάκα; Το σεξ και τα λεφτά. Ε, τώρα που κανείς δεν έχει λεφτά, μιλάμε για το σεξ…»

Συνέντευξη της ηθοποιού Ασπασίας Κοκόση στη larissanet.gr

Από την Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. Μιχάλης Κοντός

Έχει τελειώσει το ΤΕΙ Βρεφονηπιοκομίας Αθηνών, τη Δραματική Σχολή Νέου Ελληνικού Θεάτρου Γιώργου Αρμένη, έχει κάνει πολύ θέατρο, αρκετή τηλεόραση και λίγο κινηματογράφο στον οποίο έχει μεγάλη αδυναμία. Είναι ο πιο ζωντανός άνθρωπος που ξέρω. Σφύζει από ενέργεια και αισιοδοξία. Λατρεύει τη δουλειά της, δεν κωλώνει πουθενά, επιδιώκει να τσαλακώνεται γιατί αυτό σημαίνει ηθοποιός όπως λέει. Είναι η μόνη από τους “Κουμπάρους” την κωμωδία που ανέβασε το χειμώνα το Μικρό Θέατρο που παρέμεινε στη Λάρισα. Και γι αυτό φταίει ο συνάδελφός της  Σταύρος Νικολαΐδης που της πρότεινε να κάνουν bar theater στην “avli” (πρώην “Potami” στην Αγία Μαρίνα). Είναι εκεί κάθε Τετάρτη μετά τις 11 μ.μ. με την παράσταση “fucking IMPOSSIBLE”! Ναι καλά διαβάσατε. Πήγα να το δω μάλλον με το ζόρι, κουλτουριάρα γαρ… Όχι μόνο πέρασα υπέροχα, όχι μόνο γέλασα με την ψυχή μου αλλά θαύμασα και ζήλεψα τη θεατρικότητα των κειμένων, τα σκηνοθετικά ευρήματα, το υποκριτικό ρεφλέξ. Είναι κάτι παραπάνω από διασκέδαση, κάτι παραπάνω από μια σάτιρα για το σεξ και τα προβλήματά μας με αυτό.

Να μου το θυμηθείτε αυτό το κορίτσι θα πάει μπροστά και μακριά και ψηλά.

Γιατί και θέλει και μπορεί.

Είναι τολμηρό.

Είναι αλλά όσο για τόσο. Είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους, που όλοι συζητάμε στις παρέες. Ποια είναι τα θέματα στις παρέες στα σοβαρά ή στην πλάκα; Το σεξ και τα λεφτά. Ε, τώρα που κανείς δεν έχει λεφτά, μιλάμε για το σεξ (γέλια). Να σου πω πως προέκυψε αυτή η ιστορία. Πριν από δυο χρόνια είχα μείνει για ένα τρίμηνο άνεργη κι ένας φίλος μου πρότεινε να κάνω σ” ένα ιντερνετικό κανάλι αφηγήσεις ερωτικών ιστοριών απ” αυτές τις ευτράπελες που όλοι έχουμε ζήσει και τις εξομολογούμαστε στους φίλους με γέλια και κλάματα. Του τύπου σε μένα θα τύχουν όλα; Πού πάω και τα βρίσκω κλπ. Αυτές τις “καμένες” ιστορίες, τα “ιατρικά περιστατικά”. Ε, λοιπόν αυτό δεν έγινε ποτέ αλλά μου έμειναν οι ιστορίες. Κάνω φέτος τους “Κουμπάρους” στο Μικρό Θέατρο, με βλέπει ο Σταύρος Νικολαΐδης και μου λέει, μετά την πρεμιέρα κιόλας, “θες να κάνουμε ένα stand up”; Του λέω κι εγώ, είσαι ο άνθρωπός μου, γιατί μου αρέσει πολύ αυτό το είδος και πάντα ήθελα να το κάνω, είχα και στο συρτάρι τις ιστορίες. Έτσι ξεκίνησαν όλα.

Φαντάζομαι τις ξανάγραψες τις ιστορίες.

Ναι βέβαια, πρώτα στα καμαρίνια του Μικρού Θεάτρου και μετά κατά τη διάρκεια της περιοδείας που κάναμε σε Βόρεια Ελλάδα και Κρήτη. Η ιδέα για το κομμάτι “το σεξ ανά τους αιώνες” ήταν του Σταύρου αλλά τα κείμενα τα έγραψα πάλι εγώ εκτός από το Μεσαίωνα με τους καλόγερους…

Το καλύτερο είναι η νεράιδα και το παλικάρι, η γνωστή σκηνή με Παπαμιχαήλ – Βουγιουκλάκη, που έχετε τους διαλόγους πλέι μπακ.

Επέμενα πολύ σε αυτό. Είναι πραγματικά πολύ αστείο. Αφού κι εμείς με κόπο κρατιόμαστε. Γιατί η Ιουλιέτα με τη γλάστρα;

Όλα γίνονται απολύτως σοβαρά. Είναι θέατρο, είναι Σέξπιρ και μετά… ανατροπή.

Ναι είναι θέατρο. Αυτό θέλαμε. Δεν είμαστε απλώς διασκεδαστές, είμαστε ηθοποιοί. Δε λέμε ανέκδοτα. Υπάρχει ένα κείμενο με αρχή, μέση και τέλος, σκηνικά, κοστούμια, μουσική, φώτα. Δουλέψαμε καθημερινά επί ενάμισι μήνα. Δεν είναι άρπα κόλα δουλειά. Όχι μόνο στις πρόβες αλλά και τώρα στη σκηνή. Ο ρυθμός είναι καταιγιστικός, οι αλλαγές αλλεπάλληλες. Το είδες. Ιδρώνουμε.

Το είδα όπως είδα ότι δε σε πειράζει να τσαλακώνεσαι.

Ε, τι ηθοποιός θα “μουνα. Να παίζω δηλαδή μόνο την ωραία και τη μοιραία; Επιδιώκω να τσαλακώνομαι, όχι μόνο δε με πειράζει. Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ο ηθοποιός είναι γυμνός. Πρέπει να είναι έτοιμος να εκτεθεί 100%. Είναι και θέμα χαρακτήρα και θέμα άποψης. Εγώ θέλω να νιώθω ελεύθερη στη δουλειά μου. Πόσο μάλλον όταν αυτό που κάνουμε είναι bar theater με στοιχεία stand up. Οπότε υπάρχουν και σημεία αυτοσαρκασμού. Δεν το φοβάμαι. Αυτοσαρκάζομαι, εκτίθεμαι, τσαλακώνομαι. Και δεν πρέπει να μπερδεύουμε τον ηθοποιό με το ρόλο. Η Τασώ Καβαδία για παράδειγμα, που έπαιζε πάντα την κακιά, ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος.

Τολμάς και κάνεις αστεία με τη Λάρισα.

Φυσικά. Άλλωστε οι Λαρισαίοι και οι Λαρισαίες έχουν χιούμορ. Εξάλλου τι λέω; Κάτι που δεν ξέρουν; Για τις καφετέριες που είναι πάντα γεμάτες και τις Λαρισαίες που είναι πάντα προσεγμένες. Κοίτα ό,τι κάναμε δεν είναι μόνο για τη Λάρισα. Θα το πάμε κι αλλού. Τις προάλλες συζητούσα με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη που έχει… αστειατόριο στη Θεσσαλονίκη και ενθουσιάστηκε.

“Οι κουμπάροι” πήγαν καλά.

Ναι πήγαν καλά και για μένα ήταν ένα στοίχημα. Συνήθως δε μου δίνουν ρόλους ντάμας αλλά σουμπρέτας. Έχω αυτό το μπρίο. Αλλά νομίζω πως τα έβγαλα πέρα. Ήταν για μένα μια καινούρια εμπειρία, ένας ρόλος που αγάπησα πολύ, μια ευκαιρία. Γιατί έχω παίξει άπειρες υπηρέτριες του ελληνικού και του ξένου ρεπερτορίου καθώς και όλες τις γυναίκες-πειρασμό-ίντριγκα. Αλλά καμαρώνω πως καμία δεν την έπαιξα ίδια με την άλλη. Επίσης μου άρεσε που ξέφευγε από την κωμωδία. Η Χριστιάνα κατά βάθος ήταν ένα τραγικό πρόσωπο.

Γιατί έγινες ηθοποιός;

Έγινα ηθοποιός γιατί όταν έχασα το μπαμπά μου ένιωσα ότι έπρεπε να κάνω τους άλλους να γελάνε και πιο πολύ τη μαμά μου που ήταν… δύσκολα. Ήμουν πολύ χαρούμενη όταν το κατάφερνα και αποφάσισα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Έτσι μπήκα στη διαδικασία.

Είσαι κωμική ηθοποιός;

Είμαι ηθοποιός. Άσε που πιστεύω πως ο κωμικός ηθοποιός είναι πολύ καλός στην κωμωδία αλλά στο δράμα είναι καλύτερος!

Και πήγες στη Δραματική Σχολή του Γιώργου Αρμένη.

Όπου πέρασα καταπληκτικά γιατί είχα υπέροχους δασκάλους. Τον Αρμένη, τον Καταλειφό και τον Μπουσδούκο. Ο κ. Μπουσδούκος ήταν ο αγαπημένος μου. Και ο Λιγνάδης που δίδασκε σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα με μια φίλη πριν πάω στη Δραματική. Η Σχολή του Αρμένη έχει το εξής καλό. Σε βγάζει αμέσως στον κόσμο. Κάθε εξάμηνο ετοιμάζαμε ένα έργο και δίναμε παραστάσεις!

Ακόμη δεν το μετάνιωσες που έγινες ηθοποιός;

Τρελάθηκες μου φαίνεται. Ξέρω που το πας. Ότι είναι σκληρή δουλειά, κακοπληρωμένη, ότι έχει μεγάλη ανεργία κλπ. Πες μου μια δουλειά σήμερα που δεν είναι έτσι. Τουλάχιστον εμένα μου αρέσει. Σκέψου να έκανα κάτι που δε θα μου άρεσε και να ήμουν και κακοπληρωμένη κλπ. Αυτή η δουλειά με κάνει να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να πιστεύω πως στο τέλος όλα θα πάνε καλά. Με κάνει να νιώθω δημιουργική και αισιόδοξη.

Πώς βλέπεις την Ασπασία μετά από δέκα χρόνια;

Ωραία ερώτηση. Να σου πω. Σε δέκα χρόνια πιστεύω πως δε θα ψάχνω, θα με ψάχνουν. Θα χτυπάνε τα τηλέφωνα για ωραίες δουλειές, ωραίες συνεργασίες. Έτσι θα γίνει.

© LARISSANET.GR. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν στο larissanet.gr. Απαγορεύεται η αναπαραγωγή από επισκέπτες της ιστοσελίδας.