«Αν από το νηπιαγωγείο μαθαίναμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι, δεν θα είχαμε ρατσιστικά φαινόμενα και φασιστικές συμπεριφορές. Θαύματα δε γίνονται. Κανείς δεν ξυπνάει δημοκράτης. Όλα μαθαίνονται. Όμως απέναντι από τον πολιτισμό, απέναντι από την παιδεία, είναι η εξουσία. Και την εξουσία καθόλου δεν τη βολεύει να ξέρουμε. Ο πολιτισμός κάνει κακό στην εξουσία όπως το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία. Δεν είναι τυχαίο που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τους πρώτους που κυνηγούν είναι τους καλλιτέχνες, το πρώτο που επιβάλουν είναι η λογοκρισία. Η εξουσία ή αφανίζει τον πολιτισμό ή τον εκμεταλλεύεται»

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Φωτ. Γιάννης Κωνσταντινίδης

Ο Θανάσης Παπαγεωργίου είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Εργάζεται στο θέατρο από το 1962 και είναι συνιδρυτής του ιστορικού Θεάτρου Στοά που λειτουργεί υπό τη διεύθυνσή του επί σαράντα χρόνια στου Ζωγράφου.

Η «Στοά» βοήθησε πάρα πολύ ώστε να αποκτήσει το ελληνικό κοινό εμπιστοσύνη στο ελληνικό έργο. Έχει γράψει τη δική του ιστορία στο ελληνικό θέατρο και θεωρείται Σχολή όπως το θέατρο Τέχνης του Κουν και το Εθνικό. Ο ίδιος είναι αυστηρός αλλά όχι απρόσιτος. Η εμπειρία του, η αφοπλιστική του ειλικρίνεια, η επιμονή του να δημιουργεί, μας γεμίζει ελπίδα, επιδρά θεραπευτικά στην ψυχή μας. Άλλωστε, όπως εξομολογείται, αν δε γινόταν ηθοποιός θα γινόταν γιατρός. Και τα δυο κοντά είναι. Στη Λάρισα ήρθε στο Θέατρο του Μύλου με τα «Επείγοντα περιστατικά» του κομίστα Αρκά που ήταν επίσης θεραπευτικά. Αν δεν τα είδατε χάσατε. Εγώ σας είχα προειδοποιήσει.

Όταν διάβασα για τα γενέθλια του Στοά, περίμενα ότι θα ανεβάσετε Μάριο Ποντίκα όχι Μποστ.

Είναι ο πιο πολυπαιγμένος μας. Έχουμε ανεβάσει τα επτά από τα έντεκα έργα του. Αλλά ο Μποστ είναι άλλο πράγμα. Είναι πιο… πανηγυριώτικος. Τα έχει όλα.

Σαράντα και πλέον χρόνια..

Σαραντατρία…

Και επιμένετε ελληνικά. Το 90% των έργων που έχετε ανεβάσει είναι Ελλήνων συγγραφέων.

Έτσι είναι. Στόχος μας από την αρχή ήταν να βρούμε ελληνικό ρεπερτόριο, να προωθήσουμε τα ελληνικά έργα, να αποκτήσουμε ελληνικό θέατρο βασικά. Ήταν μια προσπάθεια που ξεκίνησε ο Κάρολος Κουν και πραγματικά το πάλεψε, όπως κι εμείς. Δεν ήταν εύκολο, ξέρετε. Τώρα πια, το ελληνικό ρεπερτόριο είναι σε πρώτη ζήτηση, οι θεατές κάνουν ουρές. Τότε όμως, πριν από τριάντα χρόνια, ήταν κάτι σαν αποδιοπομπαίος τράγος. Το ελληνικό έργο ήταν αντιεμπορικό εντελώς.

Γράφονται όμως και καλά έργα.

Και βέβαια γράφονται και γράφονταν. Απλώς η πατροπαράδοτη ξενομανία μας και η ξιπασιά μας δεν μας επέτρεπαν να εκτιμήσουμε τους Έλληνες συγγραφείς. Όταν ο Κουν ανέβαζε Κεχαΐδη, Καμπανέλη, Σκούρτη και Αναγνωστάκη, όλοι λέγανε ποιοι είναι αυτοί. Προτιμούσαν Τένεσι Ουίλιαμς, Μαριβό, Πιραντέλο κλπ. Κι ακόμα έχουμε ξενολαγνεία αλλά νομίζω το “χουμε πολεμήσει κι ως ένα βαθμό τουλάχιστον στο θέατρο το “χουμε νικήσει.

Και το χρωστάμε και σε σας. Το Αρκά τον είχατε σκηνογράφο;

Τον Αρκά τον γνωρίζουμε από το 1976. Μόλις είχε αποφοιτήσει από την αρχιτεκτονική Σχολή και ήθελε να ασχοληθεί με τη σκηνογραφία. Μας έκανε τέσσερα έργα, τις «Εσωτερικές ειδήσεις» την «Άλλη Κυριακή», το «Φώντα» και τους «Θεατές» του Ποντίκα. Πολύ ωραία σκηνικά.

«Οι εχθροί εξ αίματος» απέκτησαν δεύτερη πράξη.

Ναι, το «Βιολογικό μετανάστη». Τώρα και οι δυο πράξεις έγιναν ένα έργο, τα «Επείγοντα περιστατικά». Όπως ξέρετε, στο έργο δεν πρωταγωνιστούν πρόσωπα αλλά ανθρώπινα μέλη. Κι εδώ υπάρχει ένας ξένος, το μεταμοσχευμένο νεφρό, ο μετανάστης. Κάθε άνθρωπος από καταβολής του κόσμου είχε την πεποίθηση πως είχε μεγαλύτερο δικαίωμα από οποιονδήποτε άλλον για να ζήσει. Το «πας μη Έλλην βάρβαρος» σε επέκταση, ας πούμε. Υπάρχει μια ξενοφοβία και ένα αίσθημα ιδιοκτησίας. Η γη μου, το σπίτι μου. Όποιος εμφανίζεται δίπλα, είναι αντίζηλος, αντίπαλος. Πολύ δύσκολα θα ενωθούμε για να καταφέρουμε κάτι από κοινού. Παλιότερα ήταν ξένοι οι άνθρωποι της Περιφέρειας που ερχόντουσαν στην Αθήνα. Δεν ήταν πρωτευουσιάνοι. Το έχουμε στο DNAμας. Δε θα βγει εύκολα.

Και ιδιαίτερα αυτή την περίοδο της κρίσης είναι ακόμη περισσότερο οξυμένο. Και το αίσθημα της ξενοφοβίας και της ιδιοκτησίας.

Όλα αυτά τα προβλήματα οξύνονται τέτοιες περιόδους κι επειδή προσφέρονται για εκμετάλλευση. Σημασία έχει πώς μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε όλα αυτά. Είδατε που τώρα κάνουμε πολιτική κουβέντα; Γιατί είναι ζητήματα πολιτικής. Γιατί το έργο του Αρκά είναι βαθιά πολιτικό. Άλλωστε κι ο ίδιος ως κομίστας αλλά και όλοι οι σπουδαίοι γελοιογράφοι όπως και ο Μποστ, ο πετρόπουλος, ο ΚΥΡ, αρθρώνουν λόγο πολιτικό. Μην κοιτάτε που μένουν κάποιες ατάκες με τις οποίες γελούν τα μικρά παιδιά.

Και οι μεγάλοι γελούν.

Αυτοί ελπίζω να καταλαβαίνουν γιατί γελούν. Όσο για τα μικρά παιδιά κάποια στιγμή θα μεγαλώσουν και θα καταλάβουν κι αυτά.

Λέγατε πως πρέπει να βρούμε τρόπο να τα αντιμετωπίσουμε. Μια παράσταση είναι ένας τρόπος.

Και βέβαια είναι, το θέατρο διδάσκει ήθος, πολιτισμό. Άρα, τελικά, ο τρόπος είναι η παιδεία. Αν όλα αυτά τα μαθαίναμε από το νηπιαγωγείο, όπως θα “πρεπε, δε θα “χαμε θέματα. Αν από το νηπιαγωγείο μαθαίναμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί αλλά ίσοι, δε θα είχαμε ρατσιστικά φαινόμενα και φασιστικές συμπεριφορές. Θαύματα δε γίνονται. Κανείς δεν ξυπνάει δημοκράτης. Όλα μαθαίνονται. Όμως απέναντι από τον πολιτισμό, απέναντι από την παιδεία είναι η εξουσία. Και την εξουσία καθόλου δεν τη βολεύει να ξέρουμε. Ο πολιτισμός κάνει κακό στην εξουσία όπως το τσιγάρο κάνει κακό στην υγεία. Δεν είναι τυχαίο που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα τους πρώτους που κυνηγούν είναι τους καλλιτέχνες, το πρώτο που επιβάλουν είναι η λογοκρισία. Η εξουσία ή αφανίζει τον πολιτισμό ή τον εκμεταλλεύεται.

Κι εσείς δεν τα πάτε καλά με την εξουσία.

Πώς θα μπορούσα;

Πριν από δυο χρόνια είχατε στείλει μια πολύ αιχμηρή επιστολή στον τότε υπουργό Πολιτισμού Γερουλάνο.

Λέτε για τότε που αρνήθηκα την επιχορήγηση για το θέατρο. Ποτέ μου δεν τα πήγαινα καλά με την εξουσία αλλά για το συγκεκριμένο γεγονός φταίει ότι ο κ. Γερουλάνος δεν είχε καμία σχέση με τον πολιτισμό ούτε είχε και καμιά διάθεση να κάνει κάτι για τον πολιτισμό. Πώς τα κατάφερε να φτιάξει μέσω του… πολιτισμού τους δρόμους που οδηγούσαν στις ιχθυοκαλλιέργειές του, είναι απορίας άξιο.

Ήταν δικές του;

Βέβαια, αυτή είναι η δουλειά του. Τώρα πώς βρέθηκε στο υπουργείο Πολιτισμού, αυτό είναι ένα άλλο ανέκδοτο που αφορά και πολλούς άλλους που έχουν τοποθετηθεί στο εν λόγω υπουργείο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις βάζουν εκεί όποιον θέλουν να ξεφορτωθούν, να του δώσουν ένα χαρτοφυλάκιο για να μη γκρινιάζει, ενώ δεν έχουν ιδέα από το αντικείμενο. Γι αυτό δε μένουν και πολύ καιρό. Ή δεν αντέχουν και φεύγουν ή τους… φεύγουν. Με κάποιες εξαιρέσεις όπως η Μελίνα ή ο Μικρούτσικος. Αλλά αυτοί ήταν καλλιτέχνες, ήξεραν και πονούσαν το χώρο και έκαναν έργο. Ο Τσάτσος έμεινε για ενάμισι μήνα και μετά ο Ι.Μ. Παναγιωτόπουλος για 40 μέρες. Δεν κάνεις πολιτισμό έτσι. Δεν υπάρχει προγραμματισμός, δεν υπάρχει σχέδιο, δεν υπάρχει βούληση. Το Σταύρο Μπένο που ήταν ερωτευμένος με την τέχνη, τον κράτησαν ένα χρόνο. Το υπουργείο Πολιτισμού είναι αδιάφορο για την Πολιτεία. Κι αν δεν υπήρχαν οι αρχαιότητες μπορεί να μην το “χε καθόλου.

Ευκαιρίας δοθείσης τι γίνεται με το Θεατρικό Μουσείο;

Το Θεατρικό Μουσείο ρημάζει. Το Θεατρικό Μουσείο είναι όλη η ιστορία του ελληνικού θεάτρου, χιλιάδες τόμοι, ντοκουμέντα ανεκτίμητης αξίας για έναν… Αφρικανό όχι μόνο για έναν Έλληνα, κειμήλια. Είναι παγκόσμια αυτή η κληρονομιά που σαπίζει και καταστρέφεται σε ένα χώρο γεμάτο υγρασία και ποντίκια. Είναι κλειστό, δε δέχεται κοινό, φοιτητές, καλλιτέχνες, τουρίστες κοκ και οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας.

Πώς και δεν έχει ξεσηκωθεί όλο το ελληνικό θέατρο;

Μα τι παραπάνω να κάνουμε; Λένε τη γνωστή ιστορία πως δεν υπάρχουν χρήματα. Για αλλού βέβαια υπάρχουν. Και ο Κ. Γεωργουσόπουλος και ο Γ. Μιχαλακόπουλος (πρόεδρος και αντιπρόεδρος κυνηγιούνται διαρκώς από τα δικαστήρια για τα χρέη του Μουσείου στο ΙΚΑ. Δεν θέλουν να το συντηρήσουν. Υπήρξε μια ελπίδα να το πάρει το Μέγαρο αλλά το Μέγαρο καταρρέει κι αυτό. Δε ζει ο Λαμπράκης να επιβάλλει τη θέλησή του. Ποιο Μουσείο μου λέτε; Κάποιοι μπορεί να πουν και με το δίκιο τους, εδώ δεν υπάρχει παιδεία, υγεία, δουλειά, η ανεργία έχει φτάσει στο 30%. Αλλά κι αυτό είναι η ιστορία μας. Όταν υπάρχουν επιστολές και χειρόγραφα κείμενα του 1880, δεν τα πετάς έτσι… Τι θα κληροδοτήσουμε στις μέλλουσες γενιές; Ποια είναι η Ελλάδα μας; Ζητούσαμε από τον Τζαβάρα να δώσει αυτά που χρωστούσε το υπουργείο στο ελληνικό θέατρο, 2 εκατομμύρια ευρώ για 70 θέατρα. Δεν τα έδωσε. Μια μέρα πριν φύγει από το υπουργείο Πολιτισμού έδωσε 3,5 εκατομμύρια (!) για τον περίβολο μια εκκλησίας σε ένα χωριό στην εκλογική του περιφέρεια!

Βοήθειά μας!

Καταλάβατε; Αυτή είναι η κατάσταση.

Είστε ταυτόχρονα σκηνοθέτης και ηθοποιός.

Δυστυχώς. Είναι δύσκολο και κουραστικό αλλά έχει και τα καλά του. Ελέγχεις καλύτερα τα πράγματα στη δουλειά σου. Η αλήθεια είναι πως στο θέατρό μας έχουμε μάθει να δουλεύουμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο, έχουμε τις δικές μας ιδέες, τις δικές μας αρχές, δεν είναι εύκολο να βρούμε κάποιον να συντονιστούμε, να μας αντέχει. Έχει γίνει όμως κι αυτό. Πολλοί με έχουν σκηνοθετήσει, ακόμη και νέα παιδιά, ο Γιάννης Αναστασάκης εδώ έγινε σκηνοθέτης. Κι άλλοι… Χρειάζεται να αναπτυχθεί μια σχέση εμπιστοσύνης, να υπάρχει μια αλληλοεκτίμηση… Οι συνεργασίες είναι περίπλοκη υπόθεση.

Και τότε πώς ανεβάζετε έργα σύγχρονων συγγραφέων; Ένας φίλος μου σκηνοθέτης ορκιζόταν «δε θα ξανακάνω έργο ζώντος συγγραφέως».

(Γελάει). Δεν έχει άδικο. Η μεγαλύτερη κατάρα στη δουλειά μας είναι να ανεβάζεις, όχι ζώντος, γιατί υπάρχουν και οι ξένοι, αλλά έργο Έλληνα συγγραφέα εν ζωή. Ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος. Έχουμε κάνει μεγάλες επιτυχίες, παραστάσεις που έχουν γραφτεί στην ιστορία και να “χεις τον συγγραφέα να λέει πως του καταστρέψαμε το έργο! Δε λέω ονόματα αλλά έχουν μια γκρίνια… Δεν έχουν εμπιστοσύνη σε κανέναν Έλληνα σκηνοθέτη. Φυσικά και δεν θα το δει ο σκηνοθέτης όπως το είδε ο συγγραφέας. Μα αυτό είναι θέατρο. Αλλιώς γιατί να ανεβαίνουν και να ξανανεβαίνουν τα έργα; Αν για παράδειγμα εγώ και ο Τσιάνος κάνουμε το ίδιο έργο, άλλη παράσταση θα κάνω εγώ κι άλλη ο Τσιάνος. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Αυτό είναι δημιουργία.

Με το Αρκά δεν είχατε τέτοια προβλήματα;

Όχι καθόλου. Βέβαια, αυτός, επειδή είναι εικαστικός, είχε ένα θέμα με τα κουστούμια. Αλλά το ξεπεράσαμε.

Αν δε γινόσασταν σκηνοθέτης και ηθοποιός;

Θα γινόμουν γιατρός. Αλλά τα οικονομικά της οικογένειάς μου δεν μου το επέτρεψαν. Όμως να σας πω κάτι; Νομίζω πως πάλι γιατρός έγινα. Γιατί η τέχνη γιατρεύει την ψυχή. Γιατρός, ηθοποιός, παπάς, δάσκαλος, αυτά είναι κοντά. Λειτουργήματα είναι.

Η τηλεόραση;

Ποτέ δεν είχα τόσο καιρό. Όταν έχεις ένα θέατρο να κουμαντάρεις δεν έχεις το χρόνο να κάνεις γυρίσματα. Όταν δε η τηλεόραση πήρε φόρα μετά τη Μαντάμ Σουσού και κάνει ό,τι κάνει με τον τρόπο που τον κάνει, ψεκάστε – σκουπίστε, ούτε να την ξέρω ούτε να με ξέρει…

Ετοιμάζετε κάτι άλλο στο θέατρο Στοά;

Το χειμώνα θα επαναλάβουμε τη «Μήδεια» του Μποστ γιατί είναι τα είκοσι χρόνια που έφυγε ο Μέντης και ήταν ένα έργο και μια παράσταση σταθμός και για κείνον και για μας.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ 

Η Ειρήνη Γκουντουβά Καραθανάση είναι γιατρός στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας, μέλος του Δ.Σ. του Ιατρικού Συλλόγου, υποψήφια διδάκτωρ στο Τμήμα Ιατρικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και μητέρα. Κατέρχεται υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την παράταξη «Νέα Αρχή» και τη Ρένα Καραλαριώτου γιατί ονειρεύεται μια νέα αρχή για τη Λάρισα. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τα προβλήματα του πολίτη στο χώρο της υγείας, θα αγωνιστεί για την ανάπτυξη και υλοποίηση προγραμμάτων πρόληψης για την υγεία των δημοτών.

Γιατί με τη Ρένα;

Η Ρένα Καραλαριώτου είναι εκπρόσωπος της γενιάς μου. Μιας γενιάς που θα κληθεί να διαχειριστεί τη δύσκολη οικονομική και αξιακή συγκυρία, να βγάλει με επιτυχία τη Λάρισα από το αδιέξοδο και να την οδηγήσει στη νέα εποχή. Ο ανεξάρτητος συνδυασμός «Λάρισα – Νέα Αρχή» όχι μόνο συμβολίζει, αλλά εκπροσωπεί ουσιαστικά το νέο, το φρέσκο, το δημιουργικό. Η Ρένα Καραλαριώτου, με την εμπειρία της στην Αυτοδιοίκηση, με το όραμά της για τη Λάρισα του 2020, μας εμπνέει να ονειρευτούμε και υλοποιήσουμε όλοι μαζί μια Νέα Αρχή για την πόλη μας. Να χτίσουμε μια πόλη όπου το μέλλον των παιδιών μου, των παιδιών μας δεν θα είναι δώρο, αλλά επίτευγμα, επιστέγασμα σκληρής δουλειάς, στοχευμένων παρεμβάσεων, σωστού σχεδιασμού και αποτελεσματικής εκτέλεσης του προγράμματός μας.

Γιατρός, μαμά…

Θεωρώ ότι οι γιατροί έχουμε μια αυθόρμητη τάση που μας ωθεί να ασχολούμαστε συστηματικά και επιτυχώς, κατά βάση, με τα κοινά. Η εξήγηση είναι απλή: κατά την άσκηση του λειτουργήματός μας καθημερινά λαμβάνουμε κρισιμότατες αποφάσεις ευθύνης, αποφάσεις κυριολεκτικά ζωής ή θανάτου. Αυτό το αίσθημα ευθύνης της προάσπισης της ζωής, είναι οδηγός σε όλο μας το βίο και μοιραία μεταφράζεται κατ’ επέκταση σε ενεργή συμμετοχή μας στην αυτοδιοίκηση. Το γεγονός ότι είμαι μητέρα αποτελεί για μένα όχι τροχοπέδη, αλλά ένα επιπλέον ισχυρότατο κίνητρο για την ενασχόλησή μου με τα κοινά της πόλης μας. Το μέλλον της Λάρισας είναι το μέλλον των παιδιών μας. Και γι’ αυτό το μέλλον θα παλέψω δίπλα στη Ρένα και τους συνεργάτες της.

Στον τομέα της υγείας τα προβλήματα τα ξέρετε από πρώτο χέρι. Πώς θα μπορούσε να βοηθήσει ένας δήμος; Αν εκλεγείτε πού θα μπορούσατε να βοηθήσετε;

Τυγχάνει μέσα από την εργασία μου στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας να γνωρίζω πολύ καλά τα προβλήματα στο χώρο της υγείας. Η θητεία μου την τελευταία τριετία ως μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ιατρικού Συλλόγου Λάρισας μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω από πολύ κοντά τις δυσκολίες του συστήματος υγείας και δώσω αγώνα για την επίλυση των προβλημάτων του.

Βασικός στόχος του συνδυασμού μας «Λάρισα Νέα Αρχή» είναι ότι κάθε πολίτης θα πρέπει να έχει πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Αποτελεί πάγια θέση μας ότι το αγαθό της υγείας οφείλει να έχει δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα και ως νέα δημοτική Αρχή αυτό θα το διασφαλίσουμε με κάθε τρόπο.

Προς αυτή την κατεύθυνση θα δημιουργήσουμε νέες κοινωνικές υποδομές και υπηρεσίες πρόνοιας, ένα δίκτυο κοινωνικής προστασίας  που θα υπηρετεί το χαρακτήρα ανθρωπιάς και αλληλεγγύης που θέλουμε να έχει η πόλη μας. Σκοπός μας είναι η ανάπτυξη και υλοποίηση προγραμμάτων πρόληψης  για την υγεία των δημοτών. Για τον σκοπό αυτό θα υλοποιηθεί ένα εκτεταμένο πρόγραμμα προληπτικής ιατρικής.

Η εκλογή μου θα μπορούσε να προσφέρει σημαντικό έργο στο τομέα της πρόληψης με τη γνώση που κατέχω από την ειδικότητα της Γενικής Ιατρικής και από τη συμμετοχή μου σε προγράμματα πρόληψης στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας. Επιπλέον, η εμπειρία μου ως ιατρού της κινητής μονάδας πρόληψης της 5^ης ΥΠΕ, μου δίνει τη δυνατότητα να γνωρίζω από κοντά τα ζητήματα που χρήζουν άμεσης προσοχής από τη νέα δημοτική Αρχή.

O κ. Μιχάλης Σακελάρης είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τη «Νέα Λάρισα»

Του Γιάννη Ανδρεάκη

Το όνομά του και η συμμετοχή στο ψηφοδέλτιο του Ντίνου Διαμάντου προκάλεσε συζητήσεις στην Εκτελεστική Γραμματεία των ΑΝΕΛ. Bάζει πλώρη για το επόμενο δημοτικό συμβούλιο, επιλέγοντας να κάνει πράξη αυτό που ο ίδιος ονομάζει «συνένωση δυνάμεων και προσώπων με ειδικό πολιτικό βάρος και εμβέλεια μέσα από τη »Νέα Λάρισα»». Ο Μιχάλης Σακελάρης δίνει το στίγμα του για τη δημοτική προσπάθεια μέσω της Larissanet.

Τι ήταν αυτό που σας έφερε κοντά με τον Ντίνο Διαμάντο, ώστε να δώσετε τη μάχη σ’ αυτές τις δημοτικές εκλογές συμμετέχοντας στην παράταξη «Νέα Λάρισα»;

Το πολιτικό πλαίσιο που έχει ορίσει από την πρώτη στιγμή ίδρυσης της Νέας Λάρισας ο Ντίνος Διαμάντος καταλήγει σε ένα σαφές αυτοδιοικητικό και βαθύτατα πολιτικό μήνυμα: Δήμος Ισχυρός… Ανεξάρτητος! Στην κατεύθυνση αυτή συμπορευτήκαμε έχοντας ως όπλο μας την σθεναρή αντίσταση σε κεντρικές πολιτικές που συνθλίβουν την αξιοπρέπεια των πολιτών αλλά και με δημιουργικό λόγο μέσα από ένα στρατηγικό τοπικό αναπτυξιακό σχέδιο που με τη συνένωση δυνάμεων και προσώπων με ειδικό πολιτικό βάρος και εμβέλεια μέσα από την »Νέα Λάρισα» μπορούμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο.

Ποια κατά τη γνώμη σας είναι τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Δήμος Λαρισαίων;

Ζητήματα όπως η καθαριότητα, το κυκλοφοριακό, η καλή κατάσταση των δρόμων και των πεζοδρομίων, η μείωση των τελών στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες αλλά και στους επαγγελματίες και επιχειρηματίες της πόλης, αναμφίβολα αποτελούν προβλήματα για τη Λάρισα που τείνουν να παγιωθούν.

Ιεραρχώντας αυτά αλλά και δεκάδες άλλα προβλήματα που βιώνουν καθημερινά οι Λαρισαίοι τοποθετώ στην κορυφή το πρόβλημα της ανεργίας. Στόχος και δέσμευση προς τους συμπολίτες μου είναι ότι από την πρώτη ημέρα του Νέου Δήμου θα συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις στη δημιουργία ευνοϊκού και υγιούς οικονομικού περιβάλλοντος με την ενεργοποίηση όλου του στελεχιακού δυναμικού του Δήμου Λαρισαίων προς την κατεύθυνση της βελτίωσης της ποιότητας των υπηρεσιών, και της συνεχούς συνεργασίας με τους επιμελητηριακούς φορείς, τον εμπορικό σύλλογο και τους επιχειρηματίες της Λάρισας ώστε να συμβάλουμε άμεσα στην βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος και του επιχειρηματικού κλίματος, κινητοποιώντας τους συμπολίτες μας προς την κατεύθυνση της υλοποίησης βιώσιμων επενδύσεων που θα δημιουργήσουν θέσεις απασχόλησης και νέα εισοδήματα.

Ποιο είναι το μήνυμα με το οποίο ο Μιχάλης Σακελάρης διεκδικεί την ψήφο του Λαρισαίου δημότη;

Θεωρώ την αυτοδιοίκηση μοχλό ανάκαμψης και ανάτασης της Πατρίδας μας, στήριγμα των γηρατειών και ελπίδα των νέων. Το μέλλον της Λάρισας απαιτεί έναν Δήμο ανοιχτό, ριζικά ανανεωμένο σε ιδέες αλλά και πρόσωπα, με αναπτυξιακή κατεύθυνση, συμπαραστάτη και αρωγό όλων των συμπολιτών μας. Θέλω να δω και θα παλέψω γι” αυτό, τον Δήμο της Λάρισας »φίλο» και »συνεργάτη» των νέων ανθρώπων που με όρεξη και μεράκι χτίζουν τη ζωή τους και το μέλλον τους στα γερά θεμέλια της »Νέας Λάρισας» και του νέου Δημάρχου του, Ντίνου Διαμάντου.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

Η κα Ελένη Ξυνοπούλου είναι υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος με τον Κώστα Τζανακούλη

ΤΟΥ ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ

Φυσικός, μουσικός, πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας του Δήμου Λαρισαίων, χρόνια δημοτική σύμβουλος, πρόεδρος οργανισμών, πρ. Αντιδήμαρχος με ατέλειωτες δράσεις στον πολιτιστικό και κοινωνικό τομέα κυρίως, την ξέρουν και οι… πέτρες. Το να υπηρετεί την πόλη είναι γι “ αυτήν κάτι αυτονόητο. Έχει θέσει εαυτόν στην υπηρεσία του ανθρώπου, του δημότη. Διεκδικεί την ψήφο μας γι” άλλη μια φορά με το συνδυασμό «Λάρισα Πόλη του αύριο» του Κ. Τζανακούλη με την υπόσχεση να κάνει τα καλά καλύτερα.

Ποιο είναι το επίκεντρο όλης αυτής της δραστηριότητας και ποιος ο στόχος;

Πρώτα και πάνω απ’ όλα είμαι Λαρισαία, άρα η συμμετοχή μου στα κοινά είναι η έκφραση της ανησυχίας μου τόσο για την καθημερινότητα της πόλης όσο και για το μέλλον της. Είμαι εκπαιδευτικός που σημαίνει ότι στο κέντρο των ενδιαφερόντων μου είναι η παιδεία, κεφαλαιώδης παράγοντας για τον πολιτισμό. Υπηρετώ την επιστήμη της Φυσικής που ερευνά τη σχέση του ανθρώπου με ό,τι ονομάζουμε φύση, άρα ερευνά και αναπτύσσει η ίδια τον τομέα του πολιτισμού. Είμαι μουσικός οπότε είμαι κοντά σ’ αυτό που εκφράζει κάθε καλλιτεχνική δημιουργία. Η Τέχνη ανήκει στον πολιτισμό συνεπώς με εκφράζει ως άτομο και θέλω να την υπηρετώ. Πολιτισμός όμως δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν υπάρξει η μέριμνα για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, άρα η Κοινωνική Πολιτική.

Πόσο σημαντικός είναι για σας ο τομέας του πολιτισμού; Τι έχετε πετύχει ως δημοτική αρχή και τι θέλετε ακόμη να πετύχετε;

Ο πολιτισμός υπηρετεί την ίδια τη ζωή και προσωπικά θεωρώ πολιτισμό οτιδήποτε εκφράζει την καθημερινότητα του ατόμου. Αυτό σημαίνει ότι έχει άμεση σχέση με τον τρόπο ζωής αλλά και τη συμπεριφορά των πολιτών.Από εκεί και  πέρα, ένας φορέας πολιτισμού θα πρέπει να συνδράμει αυτό που υπηρετεί, την αισθητική καθώς και την καλλιτεχνική – πνευματική δημιουργία του τόπου. Επιθυμία μου είναι ο συμπολίτης να νιώθει ότι ο πολιτισμός αποτελεί καθημερινή πρακτική. Παράλληλα, ο δημιουργός και ο καλλιτέχνης να ξέρουν ότι δίπλα του υπάρχει η ίδια η Πόλη, μέσα από τον σχετικό φορέα. Στον τομέα αυτό, κατά γενική ομολογία, έχω δώσει επιτυχημένες εξετάσεις.

Πιστεύετε πως η κοινωνική πολιτική είναι αναγκαία; Και τι κάνετε προς αυτή την κατεύθυνση;

Μιλάμε για έναν τομέα που έχει άμεση σχέση με αυτό που χαρακτηρίζουμε Ανθρώπινα Δικαιώματα: «βασικά δικαιώματα και θεμελιώδεις ελευθερίες που δικαιούνται όλοι οι άνθρωποι και δεν μπορούν να παραβιαστούν από καμία εξουσία». Δηλαδή, όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα της συμμετοχής στον πολιτισμό, το δικαίωμα στην τροφή, δικαίωμα στην εργασία, την εκπαίδευση και το δικαίωμα στη στέγη. Ο δημοτικός φορέας που είναι επιφορτισμένος με ό,τι έχει σχέση με την κοινωνική πολιτική θα πρέπει να είναι η στοργική αγκαλιά κάθε αδύναμου. Έχω καταθέσει όλη μου τη δραστηριότητα στην υπόθεση αυτή και βιώνω την αγωνία να υπάρχει αξιοπρέπεια για όλους.

Τόσα χρόνια τριβής με τα κοινά έχουν δημιουργήσει κάποια φθορά, κάποια ψυχολογική και σωματική κούραση αφού οι ευθύνες είναι πολλές;

Η ενασχόληση με τα κοινά είναι το απόλυτο «θέλω» μου. Υπηρετώντας τα κοινά, υπηρετώ πρώτα τον άνθρωπο και μετά το δημότη και μέσα από αυτές τις διαδικασίες ολοκληρώνομαι ως άτομο. Έτσι, υπηρετώ την πόλη χωρίς να αισθάνομαι ότι υπάρχει κάποια φθορά. Πράττω για μένα το αυτονόητο.

Πώς θα συμπυκνώνατε το δικό σας όραμα για τη Λάρισα και κυρίως στους τομείς που υπηρετείτε;

Ήδη έμμεσα έχω απαντήσει στην ερώτηση καταθέτοντας τις απόψεις μου τόσο για τον Πολιτισμό, όσο και την Κοινωνική Πολιτική. Αν όμως πρέπει να δώσω ακόμα μια απάντηση, θέλω να πω πως υπόσχομαι σε κάθε συμπολίτη ότι είμαι και θα είμαι αφοσιωμένη στις ιδέες αυτές. ΠΟΣΥΜΠ συμπολίτη ότι είμαι και θα είμαι αφοσιωμένη στις ιδέες αυτές.

ENTYΠΗ LARISSANET

H Βασιλεία Ζάχου είναι πρωταθλήτρια του Ανσάμπλ, φοιτήτρια, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Ρένα Καραλαριώτου

«Ονειρεύομαι μια πόλη σύγχρονη, καθαρή, που προσφέρει ποιότητα ζωής, μια πόλη ζωντανή που κρατάει τους νέους, που τους εμπνέει, που τους δίνει την ευκαιρία να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους, να δημιουργήσουν, να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους»

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΣΠΡΟΥΔΗ

Άσος για το ψηφοδέλτιο της Ρένας Καραλαριώτου θεωρείται η, μόλις είκοσι χρονών πρωταθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής και φοιτήτρια της Παιδαγωγικής Ακαδημίας, Βασιλεία Ζάχου. Η Βασιλεία έχει λάβει μέρος σε πανελλήνια και πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα στα οποία έχει διακριθεί, ενώ η συμμετοχή της με την Εθνική Ομάδα Ανσάμπλ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012 αποτελεί την κορυφή των επιτυχιών της. Σήμερα είναι προπονήτρια ρυθμικής γυμναστικής στη Γυμναστική Ένωση Λάρισας. Παρά το νεαρό της ηλικίας της είναι συγκροτημένη και προσγειωμένη ενώ η ενασχόλησή της με τα κοινά αφορά στην αγάπη της για την πόλη και την προσφορά στην κοινωνία.

Η Λάρισα εκπροσώπησε την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου στέλνοντας μία αθλήτρια της ΓΕΛ. Και το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι η παροχή ενός μόνιμου χώρου προπονήσεων

Έχεις ζήσει το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων, είσαι φοιτήτρια του Παιδαγωγικού και υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Ρένα Καραλαριώτου. Πώς συνδυάζονται όλα αυτά;

Είναι αλήθεια ότι πρέπει να έχεις πολλή όρεξη και πολλή αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Πέρα από τον αθλητισμό, αγαπώ τη γνώση αλλά και την πόλη μου. Πιστεύω ότι, ιδιαίτερα όσο είμαστε νέοι, οφείλουμε να προσφέρουμε όσο μπορούμε στην κοινωνία. Έμαθα από την οικογένειά μου ότι πρέπει να γίνω ένας χρήσιμος πολίτης για την κοινωνία. Αυτό προσπαθώ να κάνω καθημερινά και γι’ αυτό το λόγο αποφάσισα να ασχοληθώ και με τα κοινά.

Γιατί με τη Ρένα;

Γιατί είναι και η ίδια νέα και στην ηλικία και κυρίως στις αντιλήψεις, έχει αποδείξει τις ικανότητές της στη διοίκηση και είναι βέβαιο ότι μπορεί να υλοποιήσει τις αλλαγές που χρειάζεται η πόλη μας. Η Ρένα Καραλαριώτου πιστεύει στους νέους ανθρώπους, τις γνώσεις τους, την όρεξή τους για δουλειά και δίνει ευκαιρίες. Και τέλος γιατί εκφράζει το όραμα το οποίο τόσο εγώ η ίδια όσο και όλα τα νέα παιδιά μοιραζόμαστε για το μέλλον της πόλης μας.

Αν εκλεγείς, πώς θα μπορούσες να προσφέρεις;

Έχοντας συμμετάσχει σε διεθνούς εμβέλειας αθλητικές διοργανώσεις, έχω αποκτήσει εμπειρίες που μπορούν να φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες σε ό,τι αφορά στην προώθηση του αθλητισμού στη Λάρισα. Άρα ο αθλητισμός είναι σίγουρα ένας τομέας στον οποίο θα μπορούσα να προσφέρω. Αισθάνομαι έτοιμη να μάθω στο πλευρό της κυρίας Καραλαριώτου και να βοηθήσω στην υλοποίηση του προγράμματος του συνδυασμού στο μέτρο των δυνάμεών μου και με οποιοδήποτε τρόπο μου ζητηθεί. Το ζητούμενο είναι η σκληρή δουλειά για να πετύχουμε τους στόχους μας. Η διάκριση σε επίπεδο πρωταθλητισμού απαιτεί προσωπικές θυσίες και σκληρή δουλειά. Αυτό το γνωρίζω καλά. Είμαι έτοιμη να δουλέψω το ίδιο σκληρά για την πόλη που όλοι αγαπάμε.

Ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι αθλητές και ιδιαίτερα στη ρυθμική γυμναστική;

Αυτό που θέλω να τονίσω πρώτα είναι πως αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Δεν είναι σωστό να υπάρχουν διακρίσεις μεταξύ των αθλημάτων. Όλοι οι αθλητές κάνουν θυσίες, όποιο άθλημα και να ακολουθούν. Ειδικά στη ρυθμική και την ενόργανη γυμναστική που χρειάζονται καθημερινά το ελάχιστο 5 ώρες προπόνησης. Η ρυθμική γυμναστική είναι το ομορφότερο άθλημα, σε αυτή την κατηγορία ανήκει και το μπαλέτο. Πιστεύω ότι είναι το ιδανικότερο για τα κορίτσια αφού δημιουργεί όμορφο σώμα και καλλιεργεί το νου. Για να επιβιώσει λοιπόν αυτό το τόσο όμορφο και θηλυκό άθλημα, πρέπει να υπάρξει ενδιαφέρον από την πολιτεία. Να μεριμνήσει για τα κίνητρα των αθλητών, γιατί καλώς ή κακώς, η αγάπη τους μόνο δεν φτάνει. Πρέπει οι αθλητές γενικά, να στηρίζονται ώστε να έχουν τη δύναμη να παλέψουν για την υλοποίηση των στόχων τους. Πλέον έχουν κοπεί πολλά από αυτά τα προνόμια, όπως η ελάχιστη μοριοδότηση των αθλητών. Αθλητές όπως και εγώ, θυσιάσαμε τα πάντα για τον πρωταθλητισμό. Το κράτος οφείλει στα άτομα που με τις διακρίσεις τους έφεραν την Ελλάδα σε υψηλές θέσεις στο εξωτερικό να τους προσφέρει όσα τους αξίζουν. Κάποια στιγμή έρχεται ο καιρός, που ο πρωταθλητισμός για έναν αθλητή έχει ημερομηνία λήξης. Τι γίνεται λοιπόν, με αυτά τα παιδιά; Στο εξωτερικό, η αντιμετώπιση προς τους αθλητές είναι εντελώς διαφορετική.

Όσον αφορά στη ρυθμική γυμναστική στη Λάρισα, από την πολιτεία είμαι απογοητευμένη. Η ΓΕΛ σαν σύλλογος για χρόνια έφερνε και φέρνει πολλά μετάλλια και διακρίσεις. Δεν μπορεί να μην έχουμε λοιπόν ένα σταθερό χώρο, ένα γυμναστήριο για να κάνουμε προπονήσεις. Το ζητάμε εδώ και χρόνια από τότε που ζούσε ο ιδρυτής αυτού του συλλόγου Κώστας Παπαγεωργίου, στον οποίο οφείλουμε πολλά και εμείς οι αθλήτριες. Αυτό παλεύουμε και με τον νέο πρόεδρο Γεώργιο Βαϊόπουλο. Δεν ζητάμε πολυτέλειες, ένα χώρο ζητάμε για να προπονούμαστε. Οι 2 ώρες που είναι 2 φορές την εβδομάδα μέσα στο κυρίως ταπί δεν φτάνουν για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η θέληση και το όραμα υπάρχει από όλα τα μέλη του συλλόγου και από τις αθλήτριες, αυτό που λείπει είναι το ενδιαφέρον και η στήριξη της πολιτείας. Είμαι σίγουρη πως με την κ. Ρένα Καραλαριώτου θα εισακουστούν τα προβλήματά μας και θα δοθούν λύσεις.

Είναι δύσκολο να κάνεις πρωταθλητισμό, παράλληλα με το σχολείο. Θα έλεγες στα παιδιά να κυνηγούν τα όνειρά τους;

Θα τους έλεγα να μην ψάχνουν τον εύκολο δρόμο. Αν και μικρή, η εμπειρία μου στον αθλητισμό μου δίδαξε ότι δεν υπάρχει εύκολος δρόμος για να πετύχεις. Η διάκριση, σε όλα τα επίπεδα, απαιτεί σκληρή δουλειά, αφοσίωση και πάνω απ’ όλα αγάπη γι’ αυτό που κάνεις. Σίγουρα λοιπόν, θα τους έλεγα όχι μόνο να κυνηγούν τα όνειρά τους, αλλά να μην τα εγκαταλείπουν ποτέ, όσα εμπόδια και αν βρεθούν μπροστά τους. Τα όνειρά μας είναι άλλωστε αυτά που μας δίνουν τη δύναμη και την ώθηση να συνεχίζουμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Και νομίζω ότι αυτό λείπει σήμερα από την κοινωνία, αλλά και από την πόλη μας. Ένα όνειρο για το αύριο. Αυτό θέλουμε να φέρουμε στη Λάρισα και σε αυτό θέλω να συμβάλλω κι εγώ.

Πώς ονειρεύεσαι τη Λάρισα του αύριο; Πιστεύεις ότι χρειάζεται μια νέα αρχή;

Πιστεύω ότι η ανανέωση φέρνει την πρόοδο και την εξέλιξη. Με αυτό το σκεπτικό, ναι, σίγουρα η πόλη μας έχει ανάγκη μια νέα αρχή. Σε ότι αφορά στο πρώτο σκέλος της ερώτησης, θα σας πω πως ονειρεύομαι το μέλλον της πόλης μας όπως κάθε νέος άνθρωπος. Ονειρεύομαι μια πόλη σύγχρονη, καθαρή, που προσφέρει ποιότητα ζωής, μια πόλη ζωντανή που κρατάει τους νέους, που τους εμπνέει, που τους δίνει την ευκαιρία να αναπτύξουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους, να δημιουργήσουν, να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρά τους. Μια πόλη με σύγχρονες αθλητικές και πολιτιστικές υποδομές. Μια πόλη που οι πολίτες της ζουν με ασφάλεια και έχουν όλα όσα χρειάζεται ο σύγχρονος άνθρωπος και σύγχρονη οικογένεια.

O κ. Δημήτρης Δεληγιάννης είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη «Συμπαράταξη Λαρισαίων»

«Αλίμονο αν καλούμαστε απλά να αλλάξουμε τον κουρασμένο Δήμαρχο της 16ετίας με έναν ξεκούραστο. Αρσενικό ή θηλυκό, αδιάφορο…»

Συνέντευξη στον Λευτέρη Παπαστεργίου

Το πραγματικά καινούργιο και ελπιδοφόρο στοιχείο των δημοτικών εκλογών στη Λάρισα είναι η συνένωση του προοδευτικού και δημοκρατικού κόσμου της πόλης στη Συμπαράταξη Λαρισαίων, υποστηρίζει με συνέντευξή του στη Larissanet oκ. Δημήτρης Δεληγιάννης. Αναφερόμενος στο εκλογικό δίλημμα για τη Λάρισα, ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την «Συμπαράταξη» υπογράμμισε ότι το θέμα δεν είναι να αλλάξει ο απερχόμενος δήμαρχος με ένα ξεκούραστο Τζανακούλη (αρσενικό ή θηλυκό), όπως λέει χαρακτηριστικά, σημειώνοντας πως η όποια επιλογή δημάρχου προκρίνει και μια συγκεκριμένη αντίληψη για την πολιτική.

Ασχολούμενος επί εικασαετίας με ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, δηλώνει προσβεβλημένος γι’ αυτό που αποκαλείται σήμερα σε επίπεδο Δήμου ως «κοινωνική πολιτική».

Οδηγούμαστε σε ενδιαφέρουσες εκλογές. Σε τι μοιάζουν και σε τι διαφέρουν από τις δυο τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις;

Είναι διαφορετικές οι εκλογές αυτές. Όλοι το αντιλαμβανόμαστε. Το κυρίαρχο είναι η κρίση. Και αυτή την κρίση πρέπει κάποιος να την αντιμετωπίσει. Οι συμπολίτες μας αναζητούν λύσεις γι’ αυτό που τους συμβαίνει. Σε μια πόλη όπου, ας μη γελιόμαστε, ένα βαθιά συντηρητικό σύστημα εξουσίας πελατειακών σχέσεων επιχειρεί με κάθε τρόπο να επιβιώσει. Με ή χωρίς το σημερινό Δήμαρχο. Απότοκο αυτής της κατάστασης είναι και τα τουλάχιστον τρία ψηφοδέλτια από τον συντηρητικό χώρο, στοιχείο πρωτόγνωρο για τα δημοτικά μας πράγματα. Από την άλλη πλευρά, υπάρχει μια μοναδική προσπάθεια σε πανελλαδικό επίπεδο για συνένωση του προοδευτικού κόσμου της πόλης με έναν γνήσια αυτοδιοικητικό συνδυασμό, τη Συμπαράταξη Λαρισαίων. Και αυτό -πέρα από τις όποιες προσπάθειες συγκεκριμένων μηχανισμών να το ακυρώσουν- είναι το πραγματικά καινούργιο και ελπιδοφόρο στοιχείο αυτών των εκλογών.

Το θέμα είναι να φύγει ο «δήμαρχος της 16ετίας» ή σχετίζεται και με την πολιτική κατάσταση; Στηρίζεστε από τρία κόμματα ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι. Προφανώς υπάρχει και ευρύτερο πολιτικό ενδιαφέρον.

Δεν βρισκόμαστε, κε Παπαστεργίου, στη δεκαετία του ’80 όπου το διακύβευμα ήταν αν δίπλα στο όνομα «Λάρισα» υπήρχε πράσινη, κόκκινη ή γαλάζια σημαιούλα. Αυτό δεν αφορά τους πολίτες. Από την άλλη πλευρά, αλίμονο αν καλούμαστε απλά να αλλάξουμε τον κουρασμένο Δήμαρχο της 16ετίας με έναν ξεκούραστο. Αρσενικό ή θηλυκό, αδιάφορο… Κακά τα ψέματα, η όποια επιλογή δημάρχου προκρίνει και μια συγκεκριμένη αντίληψη για την πολιτική. Παίρνεις θέση ως πολίτης για τις συντηρητικές επιλογές που γίνονται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας και ειδικότερα στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Παίρνεις θέση για το τι προτεραιότητες βάζουμε ως κοινωνία.

Πόσο, αλήθεια πιστεύατε, πριν ένα χρόνο, όταν η «Λαρισαίων Πόλις» έθεσε ανοικτά το ζήτημα της συνεργασίας, ότι η προσπάθεια θα έπαιρνε τη σημερινή της μορφή, διεκδικώντας μάλιστα τη νίκη στις εκλογές.

Το πίστευα. Και προσωπικά το υποστήριζα εδώ και πολλά χρόνια. Η πορεία βέβαια για την επίτευξη της συνεργασίας δεν ήταν εύκολη. Κουλτούρα συνεργασιών, βλέπετε, δεν υπάρχει. Ως μέλος της ομάδας εργασίας δεν σας κρύβω πως ήταν πολλές οι δύσκολες στιγμές. Στιγμές σύγκρουσης, στιγμές που όλοι στοιχημάτιζαν ότι θα αποτύχουμε. Από την άλλη πλευρά, πολλοί ήταν εκείνοι που σε κρίσιμες στιγμές στήριξαν με πάθος το εγχείρημα. Και βλέποντάς τα πια από μια απόσταση, μοιάζει να επιβεβαιώνεται η φράση του φίλου που, προφητικά μιλώντας, είπε στην πρώτη μας συνάντηση πως «είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε». Το χρωστούσαμε στην πόλη αυτό κε Παπαστεργίου. Και συμμετέχουμε σε ένα συναρπαστικό ταξίδι που είμαι σίγουρος –σήμερα περισσότερο από ποτέ- πως θα έχει αίσιο τέλος.

Στη «Συμπαράταξη» έχετε δώσει βάρος στην κοινωνική πολιτική, μιλάτε για ένα «δήμο – ασπίδα». Το θέμα και λόγω της επαγγελματικής σας ιδιότητας το γνωρίζετε. Τι μπορεί να αλλάξει σχετικά άμεσα από την πλευρά του Δήμου; Ποια μπορεί να είναι τα πρώτα μέτρα;

Θα σας απαντήσω χωρίς περιστροφές. Μετά από 20 χρόνια ενασχόλησής μου με το χώρο, αισθάνομαι προσβεβλημένος γι αυτό που αποκαλείται «κοινωνική πολιτική» στο δήμο μας. Η κοινωνική πολιτική δεν είναι φιλανθρωπία. Ούτε αφορμή για δημόσιες σχέσεις με φόντο το κοινωνικό παντοπωλείο. Ο χώρος χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Έχεις να κάνεις με ανθρώπους. Με τον πόνο και τις ανάγκες τους. Δεν αρκεί να παίρνεις ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα και να «φτιάχνεις» έναν κοινωνικό ξενώνα. Πρέπει να ξέρεις πώς θα τον λειτουργήσεις. Η πρότασή μας αφορά στην οργάνωση μιας αντιδημαρχίας κοινωνικής πολιτικής για την υποστήριξη ενός δικτύου δομών για την ενίσχυση της οικογένειας, για τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Εκεί χρειάζεται να «επιστρατεύσουμε» το απίστευτο ανθρώπινο δυναμικό της πόλης. Να μιλήσουμε με σύγχρονους όρους για το εθελοντικό κίνημα, να συντονιστούμε με φορείς που κάνουν καταπληκτική δουλειά στην πόλη, με τους Ενεργούς Πολίτες, με το Κοινωνικό Ιατρείο. Να τους παρέχουμε μέσα, χώρους. Να βοηθήσουμε στην εκπαίδευσή τους. Να δημιουργηθεί ένας «δήμος-ασπίδα» για τον πολίτη, που σήμερα δοκιμάζεται.

Ας ξεκινήσουμε από τα ελάχιστα: Άμεση εφαρμογή του Κοινωνικού τιμολογίου για τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες στη ΔΕΥΑΛ. Να τεθεί σε λειτουργία το ακινητοποιημένο σήμερα «λευκό ταξί», που είναι ειδικά διαμορφωμένο για να διευκολύνει την μετακίνηση ανθρώπων με κινητικά προβλήματα. Είναι ντροπή να δηλώνουν αδυναμία Δήμαρχος και Αντιπεριφερειάρχης να βρεθούν 6.000 ευρώ για τα καύσιμα της χρονιάς! Ας δώσουμε ένα διαφορετικό στίγμα. Η πόλη το χρειάζεται.

Αρκετοί, πάντως εκφράζουν επιφυλάξεις για το πώς μπορούν να συνδιαμορφωθούν ενιαίες αντιλήψεις και λογικές σε επίπεδο διοίκησης του Δήμου, εάν βεβαίως η «Συμπαράταξη» κερδίσει τις εκλογές;

Το έχω ακούσει και εγώ. Είναι, όμως, έτσι; Ποια είναι η ουσία του εγχειρήματός μας; Ποιους προσπαθήσαμε να ενώσουμε; Δεν μιλάμε για συγγενείς ιδεολογικά χώρους, για έναν κόσμο προοδευτικό, με κοινές αρχές και αξίες; Δεν ζούμε όλοι στο ίδιο περιβάλλον ζώντας στην καθημερινότητά μας τα τραγικά αποτελέσματα σκληρών νεοφιλελεύθερων πολιτικών; Και πραγματικά, τι μας συμβαίνει που φτάσαμε να θεωρούμε δύσκολο να συνεργάζονται άνθρωποι με κοινές ιδεολογικές αναφορές, και «φυσιολογικό» να συνεργάζονται στην άσκηση κυβερνητικής εξουσίας σοσιαλδημοκράτες με ακροδεξιούς; Και εδώ θέλω να είμαι απόλυτα σαφής. Με πολλούς φίλους από τις άλλες παρατάξεις που συμπορευόμαστε σήμερα έχουμε ξανασυναντηθεί στα όργανα του Δήμου. Αυτά που μας χώριζαν είναι ελάχιστα σε σχέση μ’ αυτά που μας ενώνουν. Είχαμε θέσεις κοινές. Τώρα καλούμαστε να τις υλοποιήσουμε. Να αναδείξουμε μια διαφορετική διάσταση της πολιτικής. Αυτό είναι και το νόημα της συμμετοχής μου στη Συμπαράταξη Λαρισαίων, στο πλευρό του Απόστολου Καλογιάννη. Από τη θέση ενός ενεργού πολίτη που αναλαμβάνει τη δική του ευθύνη για την πόλη του.

 ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

O Σπύρος Καβαλλιεράτος είναι μουσικός – υπ. περιφερειακός σύμβουλος με την Ηρώ Διώτη

Του Γιάννη Ανδρεάκη

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Δραπετσώνα. Από το 1999 ζει μόνιμα στη Λάρισα. Είναι διπλωματούχος κιθαριστής και εργάζεται ως συμβασιούχος καθηγητής στο ΔΩΛ και στα Μουσικά Σχολεία της περιφέρειας Θεσσαλίας. Έχει συμμετάσχει σε εκατοντάδες πολιτιστικές εκδηλώσεις, κυρίως στη Θεσσαλία, αλλά και την υπόλοιπη Ελλάδα και έχει συνεργαστεί στενά με το Θεσσαλικό Θέατρο, το Μουσείο Β. Τσιτσάνη στα Τρίκαλα και πολλούς άλλους πολιτιστικούς φορείς. Είναι παντρεμένος με την επίσης μουσικό Ιωάννα Σιοπούδη, με την οποία έχει δύο παιδιά. Είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με το συνδυασμό της Ηρώς Διώτη γιατί πιστεύει ακράδαντα στο ανθρώπινο δυναμικό της Θεσσαλίας και θέλει να αγωνιστεί για την ενδυνάμωση των ήδη υπαρχόντων πολιτιστικών φορέων και τη δημιουργία καινούργιων, ώστε να μην θεωρείται αυτονόητο ότι ένας νέος πρέπει σώνει και καλά να φύγει για να δημιουργήσει.

«Επειδή η κατάσταση στην πολιτική έχει προ πολλού ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας· επειδή η αποφορά της διαφθοράς μας πνίγει από παντού· επειδή δεν γίνεται ανανέωση με παλιά υλικά, η υποψηφιότητά σου μοιάζει στα μάτια μου σαν ένα δροσερό αεράκι ελπίδας και ανανέωσης» σου έγραψε κάποιος στο facebook. Αυτοί ήταν οι λόγοι που σε έκαναν να αποφασίσεις να είσαι υποψήφιος;

Αυτό το έγραψε ένας αγαπημένος καθηγητής μου από το Λύκειο της Δραπετσώνας, όπου μεγάλωσα, και το φοβερό είναι ότι έχει να με δει 22 χρόνια! Με συγκίνησε η σιγουριά του για έναν άνθρωπο που έχει να τον δει τόσο καιρό και, κυρίως, ότι δεν είχε κανένα όφελος να το κάνει, μιας και ζούμε τόσο μακριά. Τώρα, για το αληθές της περιγραφής της πολιτικής κατάστασης, νομίζω ότι δεν αμφιβάλει κανένας πως έτσι είναι τα πράγματα, άσχετα απ’ το αν προσπαθεί κιόλας να κάνει κάτι να την αλλάξει, έστω και λίγο… Εγώ, για πρώτη φορά, θέλησα να προσπαθήσω να βοηθήσω σε μια αλλαγή, κυρίως επί των θεμάτων του πολιτισμού της Θεσσαλίας. Έχω βαρεθεί να βλέπω υπέροχους ανθρώπους, ταλαντούχους καλλιτέχνες, δραστήριους υπεύθυνους σε συλλόγους, ανθρώπους που με απίστευτο μεράκι δίνουν την ψυχή τους στον πολιτισμό, να σκύβουν το κεφάλι μπροστά στο κούνημα του δακτύλου ενός τυχάρπαστου και άσχετου «υπεύθυνου του πολιτισμού». Ήθελα να δείξω με την υποψηφιότητά μου ότι πρέπει οι άξιοι επιτέλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Για να το πω όπως ο Μπουκόφσκι: «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες».

Πώς οραματίζεσαι το πολιτιστικό γίγνεσθαι; Για τι θες να αγωνιστείς;

Αυτό που με εντυπωσίασε από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη Λάρισα το 1999, ήταν το πόσους ταλαντούχους καλλιτέχνες έχει και το πόσο λίγη σημασία τους δίνουνε. Αντιθέτως, στους εξ Αθηνών προερχόμενους, βλέπουν ένα χρυσό φωτοστέφανο, ανεξάρτητα από την πραγματική τους αξία. Βλέπω μια έλλειψη κρίσης και αυτό βέβαια έχει να κάνει με την παιδεία μας. Θέλω να αγωνιστώ για την ενδυνάμωση των ήδη υπαρχόντων πολιτιστικών φορέων και τη δημιουργία καινούργιων, ώστε να μην θεωρείται αυτονόητο ότι ένας νέος πρέπει σώνει και καλά να φύγει για να δημιουργήσει. Πιστεύω ακράδαντα στο ανθρώπινο δυναμικό της Θεσσαλίας και ότι μπορεί να κάνει πράγματα που στέκονται σε διεθνές επίπεδο. Η παράσταση «Ο κόσμος των κρουστών» που πραγματοποιήθηκε πριν λίγες μέρες με τη στοργική βοήθεια του Θεσσαλικού Θεάτρου και την πρωτοβουλία του Γιάννη Μακρυγιάννη είναι ένα πολύ πολύ μικρό δείγμα του τί μπορεί να γίνει. Όσοι μπόρεσαν να βρούνε εισιτήριο καταλαβαίνουν τι εννοώ!

Τι λένε οι μαθητές και οι συνάδελφοί σου μουσικοί για την υποψηφιότητά σου; Τα παιδιά σου; Η Ιωάννα;

Οι συνάδελφοι και οι φίλοι μου κατάλαβαν αμέσως το λόγο που με ώθησε, γιατί πολύ απλά, γνωρίζουν κι αυτοί την κατάσταση. Η Ιωάννα με στηρίζει απόλυτα, αλλά περισσότερο η Τερψιχόρη, η μεγαλύτερη κόρη μου, που νομίζει ότι το είσαι υποψήφιος είναι κάτι ιδιαίτερο… Πού να φανταστεί ότι είναι οι μισοί Λαρισαίοι!!!

Γιατί «συστρατεύτηκες» με την Ηρώ Διώτη;

Άνθρωποι από τον συνδυασμό και στενοί φίλοι, όπως ο Γιώργος Παπαϊωάννου, ο Γιάννης Μπέης από τα Τρίκαλα, ήταν αυτοί που με πρότειναν. Δε θα μπορούσα να είμαι σε άλλο συνδυασμό. Εκτιμώ πολύ την Ηρώ Διώτη, είναι μία από μας και πολύ δυναμική. Μέσα στο συνδυασμό είναι και άλλοι φίλοι, όπως ο Μανώλης του ιστορικού κουτουκιού στον Αγ. Αχίλλειο, που όλοι τον ξέρουν, αλλά ελάχιστοι γνωρίζουν ότι λέγεται Γκουντοβάς… Νιώθω πολύ άνετα μαζί τους!

Η μουσική είναι «δρόμος ανατροπής»;

Όχι, η μουσική δεν είναι «δρόμος ανατροπής»…η συνείδηση είναι…

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

H Χρύσα Βουλγαράκη είναι διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας – υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Ρένα Καραλαριώτου

«Η Λάρισα έχει μια δυναμική αξιοποιήσιμη, δεν διαφέρει πολύ από ευρωπαϊκές επαρχιακές πόλεις αλλά όπως είπα και πριν, της λείπει η ταυτότητα»

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Η Χρύσα Βουλγαράκη δε χρειάζεται συστάσεις. Εγγονή του παλιού Λαρισαίου δημοσιογράφου και συγγραφέα Δαμιανού Βουλγαράκη, η πιο επιτυχημένη ίσως διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου με σημαντική δράση στα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά δρώμενα της πόλης, κατέρχεται υποψήφια δημοτική σύμβουλος με το συνδυασμό «Λάρισα Νέα Αρχή» πιστεύοντας ότι η Λάρισα πρέπει να κάνει μια νέα αρχή. Αξιοποιώντας το ανθρώπινο δυναμικό της που είναι πολύ αξιόλογο, να καταφέρει να αποκτήσει ταυτότητα.

Στις εθνικές εκλογές ήσασταν υποψήφια βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ. Στις τοπικές, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με τη Ρένα Καραλαριώτου. Τι άλλαξε;

Η αλήθεια είναι ότι μετά την προηγούμενη μου εμπειρία στην πολιτική ως υποψήφια βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ το 2009, είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ ξανά. Είναι ένας χώρος που δεν ταιριάζει στις αξίες μου και κυρίως σ’ αυτό που εγώ ονομάζω «προσωπική ηθική». Ακόμη και τώρα που είμαι υποψήφια, δεν μου αρέσει να μιλώ με κάποιον και ειδικά με κάποιον που γνωρίζω και να βάζω την προσωπική μου σχέση σε μια άλλη βάση λόγω των εκλογών. Δε μου αρέσει και δεν το κάνω. Σέβομαι πολύ τον άνθρωπο είτε είναι φίλος, γνωστός, συνεργάτης, συγγενής, άγνωστος.

Η επαγγελματική μου γνωριμία και συνεργασία με την κ. Καραλαριώτου και γενικότερα η συνάντησή μου μ” ένα άτομο που ξέρει να συνεργάζεται, να ακούει, να θέλει να μάθει όταν δεν ξέρει, ν” ανοίγει τα φτερά του συνεργάτη της αντί να του τα κόβει όπως συνηθίζεται σε αριβίστες και ανασφαλείς πολιτικούς, με έπεισε να στηρίξω την προσπάθειά της.

Τα κριτήρια λοιπόν ήταν πολλά. Το βασικότερο είναι πως πιστεύω ότι ο θεσμός της Τοπικής Αυτοδιοίκησης πρέπει να εστιάζει στα άτομα και όχι στα κόμματα – χρίσματα. Προσωπικά δεν θα ήθελα ποτέ ξανά να είμαι υπό τη σκέπη ενός χρίσματος. Οι προτάσεις της ανεξάρτητης κίνησης «Λάρισα – Νέα Αρχή» με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνη, σέβονται τον πολίτη, ζητούν την έμπρακτη συμμετοχή του και όχι ως θεατή.

Θεωρείστε η πιο επιτυχημένη διευθύντρια του Γαλλικού Ινστιτούτου Λάρισας, δεδομένου ότι και οι προηγούμενοι διευθυντές έκαναν εξαιρετική δουλειά. Πού πιστεύετε πώς οφείλεται η επιτυχία σας;

Όπως είπατε «και οι προηγούμενοι διευθυντές έκαναν εξαιρετική δουλειά». Η ιστορία του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα αλλά και τη Λάρισα, το βαρύ του παρελθόν, έκαναν τη   θέση της διευθύντριας την οποία ανέλαβα το 2006, να συνοδεύεται από ευθύνη και υποχρεώσεις. Το παρελθόν βαρύ, η ευθύνη τεράστια, ο πήχης πολύ υψηλός!

Τώρα αν είναι επιτυχείς οι δραστηριότητες, αν είμαι η «πιο επιτυχημένη διευθύντρια», δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Το κοινό της Λάρισας είναι ένα δύσκολο κοινό, απαιτητικό.

Εκπροσωπώντας αυτό το φορέα, από την αρχή της θητείας μου, προσπαθώ να βλέπω το μέλλον. Να βλέπω σε μια πηγή πολιτισμού και ουσιαστικής γνώσης, στη δημιουργία θεσμών. Έχω δίπλα μου εξαιρετικούς και πιστούς συνεργάτες τόσο στα πολιτιστικά όσο και στα εκπαιδευτικά προγράμματα. Προσωπικά μου αρέσουν οι καινοτόμες δράσεις, στις οποίες και λόγω της υπηρεσίας μας, έχω άμεση πρόσβαση. Συνεργαζόμαστε με Μουσεία, Πολιτιστικά Ιδρύματα και Κέντρα, ανταλλάσσουμε ιδέες. Θεωρώ ότι η «επιτυχία» οφείλεται σε όλα αυτά, στο ανοιχτό πνεύμα, στην ανάγκη αναζήτησης και δημιουργίας, στην ομαδικότητα και φυσικά στην εργατικότητα.

Έχετε δώσει μεγάλη βαρύτητα στον πολιτισμό. Σε τι κατάσταση βρίσκεται σήμερα και τι θα κάνει γι” αυτόν ο συνδυασμός σας, αν κερδίσει;

Η βαρύτητα στην πολιτιστική δραστηριότητα πέρα ότι είναι επιβεβλημένη από το Γαλλικό Υπουργείο Εξωτερικών για τα Γαλλικά Ινστιτούτα, αποτελεί για μένα και τον άμεσο σύνδεσμο με τη γλώσσα, την παιδεία. Η Γαλλία είναι ένα κράτος που επενδύει σημαντικά στον πολιτισμό. Θέλω να διοχετεύσω όλον αυτόν τον πλούτο στην πόλη μου. Η χρυσή τομή λοιπόν βρίσκεται στο φορέα που θα υπηρετεί τη γαλλική γλώσσα και κουλτούρα μέσα από το ελληνικό «καλούπι». Πιστεύω ακράδαντα ότι η αναβάθμιση της πολιτιστικής ζωής σε μια πόλη, γίνεται με τη συμμετοχή και προσφορά του πολίτη προς τον Συν-πολίτη.

Όπως είπα και πριν η Λάρισα έχει δύσκολο κοινό, μερικές φορές όμως, χωρίς ταυτότητα.

Και αυτός είναι και ο στόχος, να έχουμε ως πόλη ταυτότητα.

Στις προτάσεις του συνδυασμού μας είναι η ενεργή συμμετοχή των πολιτών. Επίσημοι πολιτιστικοί φορείς (Δημοτικό Ωδείο – Θεσσαλικό Θέατρο – Δημοτική Σχολή Μπαλέτου – Φιλαρμονική – Δημοτική Πινακοθήκη – Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη – Αθλητικοί Οργανισμοί – Πολιτιστικοί οργανισμοί) να εντάξουν τα καθιερωμένα ή καινοτόμα project στις ετήσιες εκδηλώσεις του δήμου. Οι ήδη υπάρχουσες εθελοντικές κοινωνικές και πολιτιστικές οργανώσεις να εντάξουν τη δράση τους στις δημοτικές δομές. Να συσταθεί Καλλιτεχνική Επιτροπή του Δήμου, αξιοποιώντας τους διακεκριμένους καλλιτέχνες και ειδικούς της πόλης, με εθελοντική προσφορά εκ μέρους τους. Αυτές είναι ενδεικτικά κάποιες από τις προτεραιότητες του συνδυασμού μας.

Ως Λαρισαία από τζάκι, ποια είναι η Λάρισα που ονειρεύεται η Χρύσα Βουλγαράκη;

Η οικογένειά μου είναι από τις παλιές οικογένειες της Λάρισας, με δράση στην κοινωνία της πόλης. Αυτή η οικογένεια, μου έδωσε τα εφόδια για να αποκτήσω αξίες, να είμαι ελεύθερη αλλά να σέβομαι τα όρια, μου έμαθε να αγαπώ τη Λάρισα, να θέλω να είμαι ενεργή και παρούσα.   Καμαρώνω όταν επισκέπτες μιλούν κολακευτικά για την πόλη μας. Έχουμε πολλά πράγματα να δείξουμε και δεν αναφέρομαι μόνο στο Αρχαίο Θέατρο ή τη Δημοτική Πινακοθήκη αλλά στους ανθρώπους.

Η Λάρισα που ονειρεύομαι είναι μια σύγχρονη και ανθρώπινη πόλη. Έχουμε την πολυτέλεια να ζούμε σε μια πόλη όπου υπάρχει ακόμη επικοινωνία μεταξύ των πολιτών, υπάρχει η χειραψία, η συναναστροφή, υπάρχει ο άνθρωπος.

Η πόλη που ονειρεύομαι, πέρα από την καθημερινή ποιότητα που είναι επιτακτική ανάγκη, χρειάζεται τις προτάσεις του πολίτη, τη συμμετοχή του πολίτη. Θέλει τον πολίτη ενεργό στη ζωή της, τον θέλει εθελοντή.

Η Λάρισα έχει μια δυναμική αξιοποιήσιμη, δεν διαφέρει πολύ από ευρωπαϊκές επαρχιακές πόλεις αλλά όπως είπα και πριν, της λείπει η ταυτότητα.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

O Στέλιος Δημότσιος είναι παγκόσμιος πρωταθλητής στίβου, υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος Θεσσαλίας με τη «Συμμαχία Υπέρ των Πολιτών»

Ο παγκόσμιος πρωταθλητής Στέλιος Δημότσιος στον προεκλογικό… στίβο της Περιφερειακής Αυτοδιοίκησης

Συνέντευξη στον Γιάννη Ανδρεάκη

Πολλά και ενδιαφέροντα όσα δηλώνει ο παγκόσμιος πρωταθλητής στίβου Στέλιος Δημότσιος στη συνέντευξη που παραχωρεί στη larissanet με την ιδιότητα του υποψήφιου περιφερειακού συμβούλου, μετέχοντας στο συνδυασμό «Συμμαχία Υπέρ των Πολιτών» του νυν και εκ νέου υποψήφιου περιφερειάρχη Κώστα Αγοραστού.

Αναφέρεται διεξοδικά στις ομοιότητες, αλλά και τις διαφορές, που έχει η προεκλογική μάχη σε σχέση με τους αγώνες μέσα στους αθλητικούς στίβους. Υπογραμμίζει ότι «η μεγαλύτερη πρόκληση που θα κλιθεί να αντιμετωπίσει η Θεσσαλία είναι η αντιμετώπιση της ύφεσης και της ανεργίας, καθώς είναι δύο από τα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα», ενώ ζητά την ψήφο των πολιτών της Περιφερειακής Ενότητας Λάρισας ώστε να αξιοποιήσει τη γνώση και την εμπειρία του από τη μακροχρόνια θητεία του στον αθλητισμό και στη δημόσια διοίκηση προς όφελος των Θεσσαλών.

Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές της προεκλογικής μάχης, σε σχέση με τους πολλούς αγώνες που έχετε δώσει μέσα στους στίβους όλου του κόσμου;

Οι ομοιότητες της προεκλογικής μάχης με τον πρωταθλητισμό είναι πάρα πολλές. Και στις δύο περιπτώσεις απαιτείται σωστός προγραμματισμός, πολύ δουλειά, αφοσίωση και όπως διαπιστώνω τώρα πλέον πολύ «τρέξιμο». Οι διαφορές εντοπίζονται κυρίως στα γεωγραφικά όρια, μιας και στην περίπτωση της προεκλογικής μάχης αυτά ταυτίζονται με τα γεωγραφικά όρια του Νομού Λάρισας, ενώ στην περίπτωση του πρωταθλητισμού στον στίβο απλά δεν υπήρχαν, μιας και για 20 χρόνια εκπροσωπούσα την χώρα μου, την πόλη μου και τον τόπο καταγωγής μου την Αγιά Λάρισας, σε όλο τον κόσμο, αγωνιζόμενος σε Παγκόσμια και Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα και σε τρείς Ολυμπιάδες (Σύδνεϋ 2000, Αθήνα 2004, Πεκίνο 2008).

Ποιες είναι – κατά τη γνώμη σας – οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσει η Θεσσαλία τα επόμενα πέντε χρόνια;

Η μεγαλύτερη πρόκληση που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η Θεσσαλία είναι η αντιμετώπιση της ύφεσης και της ανεργίας, καθώς είναι δύο από τα προβλήματα που μαστίζουν τη χώρα. Έχοντας διττό ρόλο, όντας παγκόσμιος πρωταθλητής στίβου και Μηχανολόγος – Μηχανικός στο Δήμο Λαρισαίων, απόφοιτος του ΑΤΕΙ της πόλης μας, όσον αφορά στη Θεσσαλία μεγάλη πρόκληση θα αποτελέσει η ολοκλήρωση των έργων που βρίσκονται ήδη σε εξέλιξη, καθώς και η απορρόφηση μεγάλου αριθμού κονδυλίων, μεγαλύτερο από αυτό που έχει ήδη απορροφηθεί. Να τονίσω εδώ ότι η Περιφέρεια Θεσσαλίας είναι η περιφέρεια με τη μεγαλύτερη απορρόφηση πόρων από το ΕΣΠΑ ανά την επικράτεια.

Σε αθλητικό επίπεδο, είναι προσωπικό στοίχημα η όσο καλύτερη αξιοποίηση των αθλητικών υποδομών που ήδη υπάρχουν, όπως και η προαγωγή του αθλητισμού σε όλα τα επίπεδα, αναπτυξιακού και αγωνιστικού, προσδοκώντας από όλα τα παραπάνω την διοργάνωση μεγάλων αθλητικών γεγονότων, τα οποία θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη του αθλητικού τουρισμού.

Τι ήταν αυτό που σας έπεισε να συστρατευτείτε με τον Κώστα Αγοραστό και ποιο είναι το μήνυμα που στέλνετε στους ψηφοφόρους της Περιφερειακής Ενότητας Λάρισας;

Το πολιτικό ήθος και το έργο του κ. Αγοραστού ως περιφερειάρχη της Θεσσαλίας, καθώς και η ανάγκη μου να συμπορευτώ με ανθρώπους που σέβονται και εκτιμούν τις ανάγκες του νομού μας και γενικότερα της περιφέρειας, με ώθησαν να συστρατευτώ με το συνδυασμό «Συμμαχία Υπέρ των Πολιτών».

Όντας ο ίδιος ενεργός πολίτης της Λάρισας και αφουγκραζόμενος τις ανάγκες της περιφέρειας ζητώ την υποστήριξη των συμπολιτών μου, ώστε να μου δοθεί η ευκαιρία να αξιοποιήσω τη γνώση και την εμπειρία μου από τη μακροχρόνια θητεία μου στον αθλητισμό και στη δημόσια διοίκηση προς όφελος των Θεσσαλών.

 Η Αγγέλα Βαγενά είναι υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την «Συμπαράταξη Λαρισαίων»

«Αποφασιστικής σημασίας είναι η στάση μας στη βάση προγραμματικών δεσμεύσεων προς όφελος των εργαζομένων, των νέων, των φτωχών, των ανέργων και γενικότερα της μεγάλης πλειοψηφίας των μη προνομιούχων δημοτών»

Συνέντευξη στον Γιάννη Ανδρεάκη

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο διεξάγεται η μάχη των επόμενων δημοτικών εκλογών αναλύει η Αγγέλα Βαγενά, υποψήφια δημοτική σύμβουλος με την «Συμπαράταξη Λαρισαίων», με συνέντευξη που παραχωρεί στη larissanet. «Αν δεν είχαμε την πρόθεση να κάνουμε κάτι διαφορετικό, δεν θα είχε κανένα νόημα να δώσουμε αυτή τη μάχη απλά για την αλλαγή των προσώπων» υπογραμμίζει η κ. Βαγενά και προσθέτει πως «λύση στα προβλήματα των Δήμων και των δημοτών θα δοθεί μόνο αν συνδυαστεί με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας για μια καλύτερη ζωή». Μάλιστα, ως ιδιαίτερα σημαντική προγραμματική θέση η υποψήφια δημοτική σύμβουλος αναδεικνύει «την τοποθέτηση των βάσεων ώστε να γίνει ο Δήμος κύτταρο Δημοκρατικής διοίκησης της κοινωνίας». Στη δήλωση με την οποία ανακοινώσατε την ένταξή σας στην «Συμπαράταξη Λαρισαίων» επισημάνατε ότι «αυτή η εκλογική μάχη έχει ξεκάθαρο πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο». Πως θα αναλύατε αυτό το περιεχόμενο των προσεχών δημοτικών εκλογών;

Αν κοιτάξουμε γύρω μας θα δούμε μια κοινωνία κατεστραμμένη. Ανεργία, φτώχεια, διάλυση του κοινωνικού κράτους, υγεία, παιδεία, χαμηλές συντάξεις, απελπισίες και αυτοκτονίες, την ίδια ώρα που τα μονοπώλια και οι πολυεθνικές συσσωρεύουν τεράστιο πλούτο μέσω της κυβερνητικής πολιτικής. Γι’ αυτό το λόγο η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι εκπρόσωποί της δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια. Γιατί η κυβερνητική πολιτική επηρεάζει άμεσα και την Τοπική αυτοδιοίκηση. Έλλειψη πόρων από την Κεντρική Διοίκηση προς την Τοπική Αυτοδιοίκηση δημιουργούν σοβαρά προβλήματα στις κοινωνικές υπηρεσίες των Δήμων. Γι’ αυτούς λοιπόν τους λόγους εκτός από τα τοπικά ζητήματα πρέπει να ασχολούμαστε και με τα γενικότερα κοινωνικά ζητήματα. Όλοι όσοι ασφυκτιούν κάτω από το βάρος των προβλημάτων έχουν τη δυνατότητα να καταδικάσουν την κυβερνητική πολιτική.

Ποια είναι – κατά τη γνώμη σας – τα πλέον σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Λαρισαίος δημότης;

Η ανεργία που παρουσιάζεται ιδιαίτερα στους νέους ανθρώπους αλλά και σε φτωχούς ανθρώπους που βρίσκονται κοντά στο στάδιο της σύνταξής τους έχοντας χάσει τη δουλειά τους πρόσφατα και τους λείπουν τα απαραίτητα ένσημα για να συνταξιοδοτηθούν και δεν έχουν τη δυνατότητα να τα εξαγοράσουν. Η ανεργία ως αποτέλεσμα της έντασης των ιδιωτικοποιήσεων και της εμπορευματοποίησης της δημοτικής περιουσίας και επιχειρήσεων. Η έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας και προσφοράς, οι φθηνές ή και δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες στους φτωχούς και στους άπορους (ΔΕΥΑΛ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, συγκοινωνίες). Η έλλειψη κοινωνικών υποδομών όπως οι παιδικοί σταθμοί για τις εργαζόμενες μητέρες ώστε να ωφελούνται όλα τα νέα ζευγάρια. Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι νέοι, γνωρίζουν πως τα προβλήματα τους δεν έχουν «τοπικό χαρακτήρα» και γι’ αυτό αναζητούν πολιτικές απαντήσεις. Αποφασιστικής σημασίας είναι η στάση μας στη βάση προγραμματικών δεσμεύσεων προς όφελος των εργαζομένων, των νέων, των φτωχών, των ανέργων και γενικότερα της μεγάλης πλειοψηφίας των μη προνομιούχων δημοτών.

Με ποια επιχειρήματα θα πείθατε τον πολίτη ώστε να στηρίξει με την ψήφο του αφενός τον Απόστολο Καλογιάννη ως υποψήφιο δήμαρχο Λαρισαίων και αφετέρου εσάς ως υποψήφια δημοτική σύμβουλο;

Αν δεν είχαμε την πρόθεση να κάνουμε κάτι διαφορετικό, δεν θα είχε κανένα νόημα να δώσουμε αυτή τη μάχη απλά για την αλλαγή των προσώπων. Λύση στα προβλήματα των Δήμων και των δημοτών θα δοθεί μόνο αν συνδυαστεί με την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και της νεολαίας για μια καλύτερη ζωή. Κάποιοι προσπαθούν να υποβαθμίσουν τον πολιτικό χαρακτήρα των εκλογών αυτών, για να κρύψουν την έντονη αντίθεση των εργαζομένων στην πολιτική τους.

Υποστηρίζουμε ένα πρόγραμμα που στηρίζεται στις πραγματικές ανάγκες τις κοινωνίας, ένα πρόγραμμα που στηρίζει την κοινωνία. Πέρα από καλύτερες υπηρεσίες με εξάλειψη της γραφειοκρατικής αγκύλωσης, θα δώσουμε τη μάχη για την ανατροπή της εκχώρησης των ανταποδοτικών τελών και την καταπολέμηση της ανεργίας Θα διεκδικήσουμε το πέρασμα όλων των αμφισβητούμενων ελεύθερων χώρων στα χέρια του Δήμου για δημιουργία πρασίνου και πολιτιστικών κέντρων. Και το σημαντικότερο θα βάλουμε τις βάσεις ώστε να γίνει ο Δήμος μας κύτταρο Δημοκρατικής διοίκησης της κοινωνίας. Οι βάσεις για τον Δήμο μας ξεκινάνε από τη συμμετοχή όλων των πολιτών στις λαϊκές συνελεύσεις – βασικό κύτταρο δημοκρατίας – ένα σώμα ουσιαστικού και αποφασιστικού διαλόγου, προγραμματισμού, ιεράρχησης και αγωνιστικής διεκδίκησης των προβλημάτων που αφορούν την τοπική κοινωνία Το στοίχημα λοιπόν που μπαίνει σε μας είναι να φτιάξουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται τη Δημοτική Αρχή εκείνη που θα εμπνεύσει μαζικά την κοινωνία της Λάρισας και θα τη στρέψει σε μια άλλη κατεύθυνση.

Όσον αφορά εμένα προσωπικά, οι συμπολίτες μου γνωρίζουν πολύ καλά την προσωπική μου πορεία, τη στάση, τη λειτουργία και τη συμπεριφορά μου, ξέρουν πολύ καλά ότι αποτιμώ με κριτική και αυτοκριτική τις απαιτούμενες συνθέσεις με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.

Χρόνια τώρα είμαι μπροστά στον αγώνα για τις διεκδικήσεις μας και τη ριζική αλλαγή της κοινωνίας. Έχω συνηθίσει να παλεύω στα δύσκολα και έχω δείξει συνέπεια σ’ αυτά που υποστηρίζω, από όποια θέση αγωνιζόμουνα και με οποιοδήποτε κόστος. Συνεχίζω με μεγαλύτερη πλέον δύναμη αυτό τον αγώνα.

 ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

O Απόστολος Σουρλαντζής είναι υποψήφιος Δημοτικός Σύμβουλος με τη «Συμπαράταξη Λαρισαίων»

«Ο πολιτισμός ενώνει και σφυρηλατεί το πνεύμα της δημοκρατικής συνύπαρξης και του σεβασμού της διαφορετικότητας»

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Ο Aπόστολος Σουρλαντζής, υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη «Συμπαράταξη Λαρισαίων», με επικεφαλής τον Απόστολο Καλογιάννη, είναι ένας από τους καταξιωμένους εκπαιδευτικούς της Λάρισας. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Φιλολόγων, απέκτησε πολύτιμες εμπειρίες από τη ζωή του και τη διδασκαλία σε σχολεία και Παν/μια του εξωτερικού, από τη συνεργασία του με πολιτιστικούς φορείς και φωτισμένους πνευματικούς ηγέτες, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος.

Κε Σουρλαντζή ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση;

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα. Οι τομείς δράσης της συρρικνώνονται σε τέτοιο βαθμό που να μειώνει ακόμα και παραδοσιακά αυτοδιοικητικές δράσεις, οι πόροι της  λιγοστεύουν και οι αρμοδιότητές της περιορίζονται λόγω έλλειψης θεσμικού πλαισίου και χρημάτων. Ενώ στην ΕΕ οι δήμοι λαμβάνουν το 17% του προϋπολογισμού, στους ελληνικούς δήμους καταλήγει μόλις το 3% του ετήσιου προϋπολογισμού. Η απεξάρτηση από την κεντρική διοίκηση, πάγιο αίτημα για τη δημοκρατική λειτουργία της ΤΑ, χωρίς τις θεσμικές αλλαγές που θα της εξασφαλίσουν την οικονομική επιβίωση, είναιδύσκολη.

Ποιες νομίζετε πως πρέπει να είναι οι προτεραιότητες για τη νέα δημοτική αρχή;

Σ ‘ αυτή τη δύσκολη περίοδο της κρίσης εννοείται πως η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να αναπροσαρμόσει τους στόχους της. Απαραίτητη προϋπόθεση για πολιτιστική ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Σήμερα, αντίθετα από το παρελθόν, όπου η επιτυχία της δημοτικής αρχής συνδέονταν με την κατασκευή έργων, ο κάθε δήμαρχος θα κριθεί από τη δυνατότητα και τη φαντασία να συμβάλει στην επανεκκίνηση της τοπικής οικονομίας και στη κοινωνική πρόνοια .

Βέβαια η επανεκκίνηση της τοπικής οικονομίας συνδέεται με την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας. Για να συμβάλει στην ανάπτυξη ένας δήμος χρειάζεται να προβάλει, σε συνεργασία με την περιφέρεια,τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του τόπου του με εκθέσεις και συμμετοχή σε διεθνή φόρουμ.

Κύριο μέλημα επίσης της ΤΑ πρέπει να είναι η πρόνοια για τη ζωή και τα προβλήματα του πολίτη . Είναι ο κατεξοχήν θεσμός που στέκεται αλληλέγγυος στον πολίτη που δοκιμάζεται από την κρίση.

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί ακόμα να συμβάλει στην ανάπτυξη μέσα από μια πολιτιστική στρατηγική που θα έχει ως στόχο να αξιοποιήσει την πολιτιστική δημιουργία, να συμβάλει στην ανάδειξη της ταυτότητας του τόπου και να μετατρέψει τους πολίτες σε παραγωγούς πολιτισμού κι όχι μόνο σε χρήστες και αποδέκτες.

Πώς θα διαμορφωθεί το όραμα για την πόλη;

Η Αυτοδιοίκηση είναι ο συλλογικός διαχειριστής του οράματος για την πόλη.Το όραμα για την πόλη και την ανάπτυξη πρέπει να συζητηθεί με τους πολίτες και τους φορείς, έτσι και το όραμα να αποτελεί αποτέλεσμα μιας συλλογικής διεργασίας και να είναι αντιπροσωπευτικό της συλλογικής βούλησης μιας πόλης. Η νέα δημοτική αρχή πρέπει να επιδιώξει το διάλογο με τον πολίτη και τη συμμετοχή του στα καίρια ζητήματα που αφορούν τη ζωή του στην πόλη και σχετίζονται με το περιβάλλον, την πόλη και την κοινωνία. Είναι ένα από τα κύρια θέματα στα οποία απέτυχε η προηγούμενη δημοτική αρχή, με αποτέλεσμα την αποστασιοποίηση των πολιτών από τα κοινά. Δεν είναι δυνατόν οι αισθητικές επιλογές της εκάστοτε δημοτικής αρχής να επιβάλλονται στην πόλη, παρά τις διαμαρτυρίες των πολιτών.

Δε φέρνουν ευθύνη και οι πολίτες για την κατάσταση στην πόλη τους;

Αναμφίβολα απαιτείται και η ενεργοποίηση και των πολιτών. Τι νόημα θα είχε να επικαλείται κανείς την «αξιοβίωτη ολοκληρωμένη ανάπτυξη», αν αδιαφορεί που κατεδαφίστηκε το ιστορικό σχολείο της Φιλιππούπολης, που το Μεζούρλο έχει πάψει να είναι χώρος μνήμης, αν δεν τον απασχολεί τι αέρα αναπνέει, αν δεν τον ενοχλεί η κυκλοφοριακή συμφόρηση, που δημιουργεί ασφυκτικό κλίμα στο κέντρο της πόλης , αν στο ρεπερτόριο των εγκαινίων του παζαριού και της υποδοχής του νέου χρόνου στην κεντρική πλατεία περιλαμβάνεται κάθε φορά ένα συγκρότημα υποκουλτούρας, αν η πόλη μας θεωρεί ως οικονομική δραστηριότητα την ενοικίαση κάθε ανθυγιεινού δωματίου ή ημιυπόγειου στους φοιτητές και στους μετανάστες… Η μεγάλη ευθύνη των πολιτών θα είναι αν στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές επιλέξουν πάλι αυτούς που θα αναπαράγουν την ίδια αυτοδιοικητική πολιτική.

Στην κοινωνία της πόλης η παρουσία σας έχει συνδεθεί με την ταυτότητα του καθηγητή και την προσφορά στον τομέα του πολιτισμού. Ποια η γνώμη σας για την πολιτιστική πολιτική του Δήμου;  

Ο πολιτιστικός Οργανισμός πρέπει να λειτουργεί σαν ομπρέλα που θα σκεπάζει όλες τις πολιτιστικές ομάδες, θα ενθαρρύνει την δραστηριοποίησή τους και τη συλλογική έκφραση. Ο πολιτισμός ενώνει και σφυρηλατεί το πνεύμα της δημοκρατικής συνύπαρξης και του σεβασμού της διαφορετικότητας. Η συμμετοχή των συλλόγων σε κοινές εκδηλώσεις στην πόλη συντελεί στην ανάπτυξη δεσμών ανάμεσα στα μέλη τους και στη δημιουργία μιας κοινής ταυτότητας. Η συμμετοχή των πολιτών σε πολιτιστικές δραστηριότητες των συνοικιακών συμβουλίων ενισχύει το δεσμό με τους συμπολίτες σε κάθε συνοικία και αμβλύνει τις αποστάσεις που έχει, δυστυχώς, δημιουργήσει η φυλετική, η κοινωνική και η κομματική διαφοροποίηση. Η συμμετοχή ενός εφήβου π.χ. σε μια θεατρική ομάδα ή σ’ ένα μουσικό ή χορευτικό συγκρότημα και σε καλλιτεχνικές εκδηλώσεις της πόλης του είναι η καλύτερη προετοιμασία για τη διάπλαση ενεργών πολιτών, που θα αποτελέσουν το φυτώριο για την κοινωνία των πολιτών. Τα βιώματά του θα είναι μελλοντικά ο συνεκτικός κρίκος για το δεσμό του με την πόλη.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

O Γιώργος Μίγας είναι υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη «Συμπαράταξη Λαρισαίων»

Για διαφάνεια και βελτίωση της καθημερινότητας δεσμεύεται ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με τη «Συμπαράταξη Λαρισαίων» κ. Γιώργος Μίγας και τονίζει πως «στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε η τοπική αυτοδιοίκηση και ειδικότερα ο Δήμος Λαρισαίων πρέπει να αναπτύξει δραστηριότητες που θα στοχεύουν στην ανάδειξη των τοπικών προϊόντων, στη δημιουργία ομάδων και στη υποστήριξη πρωτοβουλιών που θα συνδέουν την πόλη με την ύπαιθρο».

Ο Γ. Μίγας γεννήθηκε στο Αργυροπούλι το 1966 από γονείς αγρότες. Σπούδασε στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης. Συνέχισε με υποτροφία του Γαλλικού Κράτους τις μεταπτυχιακές του σπουδές στα Πανεπιστήμια του Στρασβούργου και της Μπολόνια με ειδίκευση στο Ευρωπαϊκό Εργατικό Δίκαιο. Από το 1996 ασκεί δικηγορία στη Λάρισα. Είναι παντρεμένος με την νομικό Βανέσα Μπακάλη.

Κύριε Μίγα είστε υποψήφιος με τη ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΛΑΡΙΣΑΙΩΝ με επικεφαλής τον Απόστολο Καλογιάννη. Ποιος πιστεύετε ότι πρέπει να είναι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σήμερα;

Η Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι απαραίτητο να παίξει ουσιαστικότερο ρόλο στην εποχή της κρίσης προκειμένου να είναι κοντά στον πολίτη. Δηλαδή να βελτιώσει την καθημερινότητά του, να λύσει χρόνια προβλήματα, όπως τα πεζοδρόμια τα οποία εξ αιτίας της άθλιας κατάστασης τους αναγκάζουν μικρούς μεγάλους, μανάδες με καρότσια να βαδίζουν στο οδόστρωμα, διότι τα πεζοδρόμια κρύβουν παγίδες και κινδύνους. Επίσης πρέπει να στηρίξουμε τις ευπαθείς ομάδες της κοινωνίας αναπτύσσοντας και υλοποιώντας κοινωνικό πρόγραμμα. Υπ’αυτή την έννοια σε συνεργασία και με άλλους φορείς όπως ομάδες εθελοντών, δικηγορικό σύλλογο, ιατρικό σύλλογο κλπ πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα προβλήματα των πολιτών τα δικαιώματα των οποίων θίγονται καθημερινά. Για παράδειγμα μία σκέψη που μπορώ να εκφράσω τώρα είναι η δημιουργία ενός οργάνου ως αποτέλεσμα της συνεργασίας της δημοτικής αρχής με τον δικηγορικό σύλλογο για τον εντοπισμό εκείνων των πολιτών που δεν έχουν δυνατότητα πρόσβασης στην ελληνική δικαιοσύνη για να επιλύσουν τα νομικής φύσης προβλήματά τους, όπως η αντιμετώπιση των ληξιπρόσθεσμων δανείων, υπερχρεωμένα νοικοκυριά κλπ. Συνεπώς αν ο συνδυασμός μας αναλάβει τη διοίκηση του Δήμου μετά τις εκλογές σε ένα προσωπικό επίπεδο που με αφορά το παραπάνω θέμα θα αποτελεί μία από τις προτεραιότητές μου. Επίσης δημιουργία επιπλέον στέγης για άτομα με ειδικές ανάγκες και στήριξη των οικογενειών τους, ψυχολογική υποστήριξη από επιστημονικό προσωπικό σε ανθρώπους που πλήττονται από την φτώχεια και την ανέχεια, υποστήριξη του έργου εθελοντών που δραστηριοποιούνται ήδη, όπως οι ενεργοί πολίτες. Σημαντικό βήμα είναι τα ζητήματα που απασχολούν το δήμο μπορούν να γίνουν αντικείμενο διαβούλευσης με τους συμπολίτες μας.

Ο Δήμος Λάρισας βρίσκεται στην καρδιά του παραγωγικού ιστού της χώρας. Πιστεύετε ότι πρέπει να έχει ενεργότερη συμμετοχή σε θέματα που αφορούν τον πρωτογενή τομέα;

Βεβαίως διότι στην εποχή της κρίσης που βιώνουμε η τοπική αυτοδιοίκηση και ειδικότερα ο Δήμος Λαρισαίων πρέπει να αναπτύξει δραστηριότητες που θα στοχεύουν στην ανάδειξη των τοπικών προϊόντων, στη δημιουργία ομάδων και στη υποστήριξη πρωτοβουλιών που θα συνδέουν την πόλη με την ύπαιθρο. Σε συνεργασία λοιπόν με παραγωγικούς φορείς, ομάδες παραγωγών, επιμελητήρια κλπ θα υποστηρίξουμε την εξωστρέφεια αυτού του δυναμικού της περιοχής μας με σκοπό την ανάδειξη των τοπικών προϊόντων και υπηρεσιών όχι μόνο προς κάλυψη των τοπικών αναγκών αλλά και την προώθηση των προϊόντων στην χώρα μας και στο εξωτερικό.

Σε τοπικό επίπεδο μπορεί η τοπική αυτοδιοίκηση να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ανεργίας;

Ο Δήμος δεν μπορεί βεβαίως να επιλύσει το πρόβλημα της ανεργίας συνολικά, μπορεί όμως να συμβάλλει με πρωτοβουλίες στην μείωση, στην απορρόφηση αριθμού ανέργων, ακόμα και επιδοτούμενων από τον ΟΑΕΔ νέων ανθρώπων. Για παράδειγμα οι νέοι πτυχιούχοι άνεργοι που κάποιοι απ αυτούς λαμβάνουν επίδομα ανεργίας μέσω ΟΑΕΔ, μπορούν να ενταχτούν στις οργανικές υπηρεσίες του Δήμου και να προσφέρουν τις γνώσεις τους για την αναβάθμιση των υπηρεσιών προς τους δημότες μας αντί να είναι αποκομμένοι από την παραγωγή και το περιβάλλον εργασίας. Νέοι επιδοτούμενοι άνεργοι να αναλάβουν την ψηφιακή αναβάθμιση της πολεοδομίας του Δήμου Λάρισας ώστε η υπηρεσία αυτή να οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο που ο πολίτης θα έχει άμεση και γρήγορη ψηφιακή πρόσβαση στην υπηρεσία αυτή. Σήμερα αν ένας δημότης αναζητά την άδεια οικοδομής του σπιτιού του θα πρέπει να καταθέσει αίτηση, και ο αρμόδιος υπάλληλος να την αναζητήσει σε αποθήκη όπου στοιβάζονται χιλιάδες άδειες οικοδομής. Εκτός από τις χαμένες εργατοώρες των πολιτών αλλά και των υπαλλήλων ο Δήμος αξιοποιεί το δυναμικό της πόλης εντάσσοντας τους νέους στις οργανικές υπηρεσίες και ο πολίτης έχει αξιοπρεπή και αναβαθμισμένη σύγχρονη και ευρωπαϊκού επιπέδου παροχή υπηρεσιών.

Υποσχόμαστε τη διαφάνεια του έργου μας και εφαρμογή των γνώσεων και εμπειριών των επιστημόνων και ενεργών ελευθέρων επαγγελματιών όλων των κλάδων που ελπίζουμε ότι θα συμμετέχουν στο νέο δημοτικό συμβούλιο.

O Χαρίλαος Φατόλας είναι συλλέκτης έργων ζωγραφικής – γκαλερίστας

Η τέχνη με συναρπάζει, ηδονίζει το σώμα και την ψυχή, είναι ένας έρωτας ανώτερος. Σκοπός της ζωής μου ήταν η ζωγραφική, γιατί μέσα από αυτή βλέπω την ίδια τη ζωή.

Συνέντευξη στη Ζωή Καλαφάτη

Ο Χαρίλαος Φατόλας είναι ένας ξεχωριστός άνθρωπος με ανήσυχο πνεύμα και καλλιτεχνική φύση, που έκανε με αγάπη και μεράκι, την τέχνη και τη ζωγραφική, τρόπο ζωής. Μισό αιώνα συλλέκτης δημιούργησε μαζί με τη σύζυγό του, πριν χρόνια, τη «Galerief», στο κέντρο της Καρδίτσας, όπου τον επισκεφθήκαμε για ν’ απολαύσουμε από κοντά τα έργα του μεγάλου ζωγράφου Δ. Γιολδάση. Η δική μας γνωριμία ήταν έκπληξη, θαυμασμός κι ενθουσιασμός μαζί, γιατί η ζωή του είναι ένα ταπεινό παράδειγμα αφοσίωσης προς την τέχνη. Το σπίτι του είναι ένα απέραντο μουσείο με αυθεντικούς πίνακες ζωγραφικής που κυριαρχεί το χρώμα, η φαντασία και οι ποιοτικές συλλογές με υψηλή αισθητική. Kάθε έργο για τον ίδιο είναι μία μοναδική ανάμνηση ζωής. Ποιο ήταν το ερέθισμα να βάλετε τη ζωγραφική στη ζωή σας;

Όταν ήμουνα παιδί, έβλεπα το μεγάλο ζωγράφο Δημήτρη Γιολδάση να ζωγραφίζει στο τελάρο απεικονίζοντας γωνιές της Καρδίτσας. Με συγκινούσε πολύ η ευαισθησία της τέχνης του και αγάπησα τη ζωγραφική, ενώ δε μπορώ να ζωγραφίσω… Αυτός ο έρωτας συνεχίστηκε κι αργότερα και έγινε για μένα όραμα ζωής. Να σκεφτείτε ότι, όταν παντρεύτηκα τη σύζυγό μου δεν αγοράσαμε ψυγείο, που είναι άκρως απαραίτητο, αλλά πίνακες του Γιολδάση… Τότε δεν υπήρχε οικονομική ευχέρεια, γιατί εργαστήκαμε ως δημόσιοι υπάλληλοι. Ξεκινήσαμε όμως με στερήσεις να παρακολουθούμε την εικαστική κίνηση στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Παρίσι, Μαδρίτη, Λονδίνο, Ολλανδία, Φλωρεντία, σε όλο τον κόσμο… Η σύζυγός μου ήταν συνοδοιπόρος μου στη ζωή αλλά και στην τέχνη. Αυτό κράτησε 30 χρόνια, μαγευτικά κι υπέροχα. Στη συνέχεια ανοίξαμε τη «Galerief»,στην Καρδίτσα που λειτουργεί εδώ και 23 χρόνια.

Στην εποχή της οικονομικής κρίσης που περνάμε, υπάρχει αγοραστικό κοινό ή απευθύνεστε κυρίως στους συλλέκτες;

Μετά από 25 χρόνια η Τέχνη διέρχεται μεγάλη κρίση. Αγοράζουν μόνο οι συλλέκτες και οι επιφανείς οικονομικά. Η αγοραστική δύναμη έπεσε στο 20%. Οι συλλέκτες πιέζουν τους ζωγράφους να κατεβάσουν τις τιμές, αυτό όμως ευτελίζει την τέχνη. Οι περισσότεροι δε, βρισκόμενοι υπό πίεση, θέλουν να πουλήσουν τα έργα τους. Αλλά οι αγοραστές είναι ελάχιστοι. Αυτός ο πίνακας του Απέργη, για παράδειγμα, πωλείται στη μισή τιμή. Πολλές μεγάλες γκαλερί κλείνουν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη… Τώρα που δεν υπάρχει εμπορικό κίνητρο πιστεύω ότι οι ζωγράφοι θα αποδώσουν ποιοτικότερα στην τέχνη…

Με την Πινακοθήκη της Λάρισας και τους δημιουργούς της έχετε συνεργαστεί;

Και βέβαια, με τον αείμνηστο Γιώργο Κατσίγρα. Ήταν πολύ δυνατός συλλέκτης, ήταν ο καλύτερος της εποχής του… Να πούμε όμως ότι τις προηγούμενες δεκαετίες οι Έλληνες ζωγράφοι, όπως και οι Ισπανοί, είχαν μία πολύ δυναμική παρουσία στη διεθνή αγορά. Στην εποχή του Στ. Μιχαλαριά εκτοξεύτηκαν οι τιμές των πινάκων. Αυτό έκανε καλό στους ζωγράφους. Τότε ξεχώρισαν και μεγάλοι δάσκαλοι, όπως ο Ρόρρης, ο καθηγητής Κ. Μορταράκος, ο Κατζουράκης, ο εξπρεσιονιστής Γ. Αντωνόπουλος, οι οποίοι είναι νεώτεροι και έχουν δώσει μεγάλη ώθηση στη ζωγραφική.

Από ποιους παράγοντες καθορίζεται η τιμή ενός έργου σήμερα; Εκτός βέβαια από την κρίση…

Να γνωρίζουμε το ζωγράφο, την πορεία του, να μας αγγίζει η αισθητική του. Ένας φιλότεχνος που έχει εμπειρία μπορεί να κάνει πιο ασφαλή αγορά. Σίγουρα η τέχνη είναι απόρροια της παιδείας που έχουμε… είναι συνδυασμός αγάπης, πάθους, χρόνου και χρήματος. Πολλοί επενδύουν αγοράζοντας μεγάλες υπογραφές στην τέχνη, χωρίς να γνωρίζουν. Αυτό είναι ύβρις…

Αποτελούν οι πίνακες ζωγραφικής επένδυση στο χρόνο;

Προσωπικά, δεν έπαιξα ποτέ στο Χρηματιστήριο, όπως όλοι… Αγόραζα πίνακες… Και η αμοιβή μου από τη γκαλερί ήταν πάλι σε έργα τέχνης. Η καλύτερη επένδυση για μένα ήταν το πέρασμα στη ζωή μου μεγάλων δημιουργών της τέχνης και πανεπιστημιακών δασκάλων που φιλοξένησα στο χώρο μου τα 25 αυτά χρόνια… Ο Γιώργος Μαυροΐδης, πρώην πρύτανης της Σχολής Καλών Τεχνών μου δίδαξε πολλά…

Ομολογήσατε πριν ότι δώσατε το εφάπαξ που πήρατε, ως δημόσιος υπάλληλος, για έναν πίνακα… Πρωτάκουστο!

Ναι, αγόρασα τον πίνακα του Φασιανού που έχει τίτλο «Ο αλήτης» από το Παρίσι… Και σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που δεν πίνουν ούτε έναν καφέ για ν’ αγοράσουν ένα έργο…

Έχετε στην ιδιωτική σας συλλογή έργα αυθεντικά, μεγάλων ζωγράφων, που καταγράφουν εικαστικά όλη τη διαδρομή του προηγούμενου αιώνα και αποτελούν μεγάλη πολιτιστική κληρονομιά, εκτός των άλλων…

Είναι έργο ολόκληρης ζωής… Η τέχνη με συναρπάζει, ηδονίζει το σώμα και την ψυχή, είναι ένας έρωτας ανώτερος. Σκοπός της ζωής μου ήταν η ζωγραφική, γιατί μέσα από αυτή βλέπω την ίδια τη ζωή.

Ποιους καλλιτέχνες έχετε ξεχωρίσει;

Αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι πολλοί. Ξεχωρίζω το Γ. Ρόρρη γιατί ασχολείται με την ανθρώπινη ύπαρξη και έχει μία εσωτερικότητα. Αγαπημένος μου επίσης ζωγράφος είναι ο Κ. Μορταράκος. Με συγκλονίζουν τα γκρίζα χρώματα και η εγκεφαλική του διάσταση στην τέχνη μέσα από τη φαντασία, τη σκέψη, την έκφραση. Έχω αφιερώσει ώρες ατελείωτες σε αυτό το χώρο επικοινωνώντας και συζητώντας για τη ζωγραφική με καλλιτέχνες, πανεπιστημιακούς, φιλότεχνους.

Οργανώσατε πολλές ομαδικές εκθέσεις στα πλαίσια του πολιτισμού στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Ποια είναι η άποψη σας για το ξέπλυμα χρήματος που γίνεται από «κροίσους» και ομίλους διεθνών τραπεζών;

Ξέπλυμα χρήματος γίνεται με την αγορά έργων διάσημων ζωγράφων από μεγάλες εταιρείες και βιομηχάνους. Παίρνουν τους πίνακες, όπως αγοράζουν μετοχές και ομόλογα. Μόνο που αξία ενός καλού πίνακα είναι διαχρονική. Στη διεθνή αγορά κινούνται πολύ οι Κινέζοι, οι Ιάπωνες και οι Ρώσοι τελευταία… Να σκεφτείτε ότι η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας ήταν εκλεκτή συλλέκτρια πινάκων ζωγραφικής και το 1764 διέθεσε πάνω από 200 έργα από την ιδιωτική της συλλογή και δημιούργησε το «Ερμιτάζ» όπου φυλάσσονται έργα διεθνών ζωγράφων και είναι μία από τις καλύτερες πινακοθήκες στον κόσμο.

Στη ζωγραφική, εκτός από έκφραση, ενέχεται εμπορική σκοπιμότητα και πώς ανιχνεύεται αυτή;

Στη ζωγραφική, υπάρχουν σχολές και ρεύματα που αφορούν στην αισθητική που αντικατοπτρίζει τη φιλοσοφία και τον προβληματισμό κάθε εποχής. Οι σχολές, στο μισό του προηγούμενου αιώνα, συνδύαζαν το εμπόριο με τη μοντέρνα αισθητική. Πολλοί νέοι ζωγράφοι έφυγαν από την παραστατικότητα της τέχνης και κυνήγησαν το χρήμα μέσω της ανεικονικής – αφαιρετικής ζωγραφικής. Φέτος είναι η χρονιά του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου, γιορτάζει όλη η Ευρώπη. Εμείς, μέχρι στις 10 Μαΐου φιλοξενούμε στη γκαλερί μας μια μεγάλη ομάδα επιφανών Ελλήνων καλλιτεχνών με διαφορετικές τεχνικές και θέματα.

Σας επισκέπτονται οι νέοι για να γνωρίσουν από κοντά τις ξεχωριστές συλλογές σας;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει άνοιξη στην τέχνη από αυτή την οπτική. Οι νέοι ξοδεύουν το χρόνο τους στα κομπιούτερ και δεν ασχολούνται… Η ιστορία της τέχνης πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία, να έχει και πρακτική εφαρμογή. Να επισκέπτονται δηλαδή οι καθηγητές με τους μαθητές τις πινακοθήκες, τα μουσεία και τις γκαλερί. Τα τελευταία χρόνια έχουν καλυτερέψει τα πράγματα. Η τέχνη είναι παιδεία, μόχθος, αγάπη, επιλογή ποιοτική και αξία που συμβάλλει στην ανάταση της ζωής μας.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

Του Γιάννη Ανδρεάκη

Τη δική του Ιστορία στο χώρο της Ιδιωτικής Ανώτατης Εκπαίδευσης γράφει μετά από 11 χρόνια παρουσίας στη Λάρισα το ICBS LARISSA BUSINESS COLLEGE. Ήταν το 2003 όταν ο Εκπαιδευτικός Όμιλος ICBS Business College ξεκινούσε την πορεία του στα τοπικά εκπαιδευτικά δρώμενα, έχοντας την έδρα του στο υπερπολυτελές σχολικό συγκρότημα που βρίσκεται στην περιοχή της Νίκαιας, στο 6ο χλμ. από το Κέντρο της Λάρισας.

Βέβαια, το ICBS έχει κατακτήσει την ευρύτερη αναγνώριση από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν σταδιακά ανέπτυξε την παρουσία του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Στους φιλόξενους και πρωτοποριακούς χώρους του ICBS LARISSA BUSINESS COLLEGE μας ξεναγεί η οικονομολόγος MSc και Διευθύντρια Σπουδών της Σχολής κα Μαριάνθη Κατσίκα.

Από την αρχή της συζήτησης ζητάμε από την Διευθύντρια Σπουδών να μας διατυπώσει το βασικό πλεονέκτημα, το οποίο έχει ο σπουδαστής που θα επιλέξει το ICBS LARISSA BUSINESS COLLEGE για τη φοίτησή του. «Μετά από τέσσερα χρόνια σπουδών οι σπουδαστές μας είναι έτοιμοι για την αγορά εργασίας» τονίζει και αναφέρεται στα εκατοντάδες άτομα που έχουν αποφοιτήσει από τη Σχολή της Λάρισας κατά τα τελευταία 11 έτη. Μάλιστα, πολλοί εξ αυτών κλήθηκαν να συνεχίσουν την πορεία των οικογενειακών τους επιχειρήσεων, ενώ σημαντικός είναι ο αριθμός όσων όχι μόνο εργάζονται, αλλά κατέχουν διευθυντικές θέσεις σε επιχειρήσεις, φορείς και ομίλους. Βέβαια, δεν παραλείπει να αναφερθεί και σε όσους επέλεξαν, μετά την ολοκλήρωση της φοίτησης στη Σχολή, να παρακολουθήσουν το μεταπτυχιακό.

Μία σημαντική μεταβολή από πέρυσι, σύμφωνα με την κ. Κατσίκα, που έχει να κάνει με το σύνολο της Ιδιωτικής Ανώτατης Εκπαίδευσης, αφορά «στο ότι έχει γίνει γεγονός η πλήρης αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων».

Με άλλα λόγια για τη νέα και τον νέο που επιλέγουν τη συγκεκριμένη Σχολή, η παραπάνω εξέλιξη σημαίνει πως «τα τέσσερα έτη σπουδών στο ICBS τους οδηγούν σε πλήρη αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων». Παράλληλα, θα πρέπει να συνυπολογιστεί πως «το πρώτο Μεταπτυχιακό που αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα είναι αυτό του ICBS».

Σ’ αυτό το σημείο υπογραμμίζεται ότι «το ICBS COLLEGE έχει ήδη ολοκληρώσει με επιτυχία, για το σύνολο των προγραμμάτων του, την επίσημη αναγνώριση και πιστοποίηση (validation) από το κρατικό βρετανικό Πανεπιστήμιο Winchester στην Ελληνική γλώσσα, κατά αποκλειστικότητα για την Ελλάδα.

Το University of Winchester, ανήλθε κατά εντυπωσιακό τρόπο 24 θέσεις στον οδηγό Sunday Times University Guide 2012, ενώ βρίσκεται στην 22η θέση στον οδηγό Times Higher Education Student Experience Survey 2013».

Τα πλεονεκτήματα

Η Διευθύντρια Σπουδών του ICBS LARISSA BUSINESS COLLEGE, πέραν των παραπάνω, συμπυκνώνει τα πλεονεκτήματα που έχει η φοίτηση στη σχολή και δηλώνει: «Τα μαθήματα είναι σε προκαθορισμένες ώρες και ημέρες, γεγονός που δίνει την ευελιξία στον σπουδαστή, ώστε ν’ αναπτύξει και άλλες ασχολίες όπως π.χ. επαγγελματικές ή ευρύτερες.

Το Αγγλικό Σύστημα πιέζει προς την επιτυχία. Η συνέπεια του σπουδαστή θα οδηγήσει στο καλύτερο αποτέλεσμα. Όταν αναφερόμαστε στη συνέπεια εννοούμε την παρακολούθηση των μαθημάτων και την επιτυχή έκβαση στις εξετάσεις.

Το ICBS παρέχει υψηλού επιπέδου εκπαίδευση κοντά στην έδρα της οικογένειας.

Υπάρχει ευκολία πρόσβασης στο χώρο του Κολεγίου.

Μια φορά τον χρόνο έχει καθιερωθεί η «ημέρα γονέων», με τους καθηγητές να βρίσκονται στον χώρο της Σχολής, ώστε να έρχονται σε επαφή και να ενημερώνουν τους γονείς».

Προγράμματα Προπτυχιακού

Επιπέδου (Bachelor)

Το ICBS προσφέρει τετραετή προγράμματα σπουδών στην επιχειρησιακή εκπαίδευση σε προπτυχιακό επίπεδο (Bachelor) ως εξής:

BA στη Διοίκηση Επιχειρήσεων

BA στο Τουριστικό και Ξενοδοχειακό Μάνατζμεντ

BA στο Μάρκετινγκ

BA στο Μάρκετινγκ, Επικοινωνία και Δημόσιες Σχέσεις

BA στη Λογιστική και Χρηματοοικονομική

Προϋποθέσεις: Απαραίτητη προϋπόθεση για την εγγραφή στα προπτυχιακά προγράμματα σπουδών αποτελεί οι υποψήφιοι να είναι απόφοιτοι γενικού ή τεχνικού λυκείου.

Για κάθε Ακαδημαϊκό Έτος οι εγγραφές αρχίζουν την 1η Ιουνίου και τελειώνουν στις 30 Σεπτεμβρίου.

Οι νεοεγγραφόμενοι υποβάλλουν τα εξής δικαιολογητικά:

• Δύο αντίγραφα του Απολυτηρίου Λυκείου, επικυρωμένα από το Λυκειάρχη ή από Δικηγόρο
• Τέσσερις φωτογραφίες ταυτότητας
• Αντίγραφο ταυτότητας επικυρωμένη από το ΚΕΠ ή από αστυνομικό τμήμα
• Συμπληρωμένη αίτηση εγγραφής στον επιλεγμένο κλάδο σπουδών (χορηγείται από τη Γραμματεία του κολεγίου)

Στους φοιτητές δίνεται η δυνατότητα αναβολής στράτευσης μέχρι τη συμπλήρωση του 28ου έτους της ηλικίας τους.

Ακολουθείται ειδική διαδικασία εισδοχής για κάθε Τμήμα του Κολεγίου.

Με την εγγραφή στο ICBS, οι φοιτητές ταυτόχρονα εγγράφονται και στο Πανεπιστήμιο του Winchester, το οποίο και χορηγεί την αντίστοιχη φοιτητική κάρτα.

Προγράμματα

Μεταπτυχιακού Επιπέδου (Master)

«Το ICBS είναι ένας σημαντικός χώρος σε τοπικό επίπεδο, ο οποίος παρέχει Μεταπτυχιακή Εκπαίδευση» υπογραμμίζει Διευθύντρια Σπουδών της Σχολής και προσθέτει πως «τα Μεταπτυχιακά γίνονται δύο φορές τον μήνα, Παρασκευή απόγευμα και Σάββατο πρωί, για τη διευκόλυνση των σπουδαστών που είναι παράλληλα και εργαζόμενοι. Το Master in Business Administration (MBA) ολοκληρώνεταισεδύοχρόνια».

Τι είναι το Master in Business Administration (MBA); Πρόκειται για έναν διεθνώς καταξιωμένο μεταπτυχιακό τίτλο, ο οποίος απονέμεται από το Βρετανικό Πανεπιστήμιο και μπορεί να ανοίξει νέες γνωστικές, αλλά και επαγγελματικές προοπτικές.

Το ICBS Business College παρέχει τα παρακάτω μεταπτυχιακά προγράμματα:

MBA Executive

MBA με εξειδίκευση στο Μάρκετινγκ

MBA με εξειδίκευση στην Τραπεζική και Χρηματοοικονομική

MBA με εξειδίκευση στο Μάνατζμεντ Λειτουργιών

MBA με εξειδίκευση στο Στρατηγικό Μάνατζμεντ

MBA με εξειδίκευση στο Μάνατζμεντ Ανθρωπίνων Πόρων

MBA με εξειδίκευση στο Μάνατζμεντ Logistics

MBA με εξειδίκευση στο Μάνατζμεντ Μονάδων Υγείας

MBA με εξειδίκευση στο Μάνατζμεντ Νομικών Λειτουργιών

MBA με εξειδίκευση στο Μάνατζμεντ στο Δημόσιο Τομέα

Παράλληλα, αξίζει να σημειωθεί πως υπάρχουν ακόμη το master στο management (MA Management) που απαιτεί ενός έτους παρακολούθηση και απευθύνεται σε όσους έχουν αποφοιτήσει από ΑΕΙ ή ΤΕΙ, όπως επίσης και το Δίπλωμα στο management (DMS) που είναι πάλι μονοετούς φοίτησης και απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν έχουν πτυχίο, αλλά έχουν σημαντική επαγγελματική εμπειρία, καθώς και το MSc Accounting & Finance (διάρκειας ενός έτους).

Αναγνώριση

Επισημαίνεται ότι «οι τίτλοι σπουδών Bachelor και Master των αποφοίτων του ομίλου κολεγίων ICBS, που εκδίδονται από τα συνεργαζόμενα πανεπιστήμια, έχουν επαγγελματική ισοδυναμία με τους αντίστοιχους τίτλους των Ελληνικών Πανεπιστημίων. Η αναγνώριση από το ΣΑΕΠ είναι άμεση και οι απόφοιτοι του ομίλου κολεγίων ICBS δεν υποχρεούνται να υποβληθούν σε γραπτές εξετάσεις σε κανένα μάθημα. Και τούτο διότι τα αναλυτικά προγράμματα των συνεργαζομένων πανεπιστημίων δεν έχουν ουσιώδεις διαφορές, ούτε υπολλείπονται σε έτη σπουδών με τα αντίστοιχα προγράμματα της ημεδαπής (τετραετούς φοιτήσεως, όπως προβλέπεται από το νόμο 4093/12). Με βάση τις αναγνωρίσεις από το ΣΑΕΠ, οι κάτοχοι των τίτλων μπορούν να συμμετάσχουν σε διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ για την πρόσληψή τους σε δημόσιες υπηρεσίες και οι εργαζόμενοι να μοριοδοτούνται για την επαγγελματική τους εξέλιξη.

Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να τονιστεί ότι οι πρώτοι τίτλοι που αναγνωρίστηκαν από το ΣΑΕΠ είναι των αποφοίτων του ομίλου κολεγίων του ICBS».

Info:

ICBS LARISSA BUSINESS COLLEGE • Λάρισα: 6οχλµ. Λάρισας – Νίκαιας • Τηλ.: 2410 671177• www.icbs.gr

 «Δείτε πόσες χιλιάδες κόσμου βγήκε να πανηγυρίσει που η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κατάφερε να περάσει στους 16 στο Μουντιάλ αλλά δεν βγήκε για όλα αυτά που τον ταλαιπωρούν, για την υγεία, την παιδεία. Αυτό με τρελαίνει. Που πανηγυρίζει το γκολ και δεν διεκδικεί το δικό του αύριο. Που πιστεύει στην μπάλα αλλά όχι στον εαυτό του. Γιατί έτσι ο αθλητισμός έχει μια ειδωλολατρική διάσταση και όχι αυτή που θα “πρεπε να έχει. Όπως και η τέχνη και η πολιτική κοκ»

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Τι να πει κανείς για τον Βασίλη Λέκκα; Ξεκίνησε με τον Μάνο Χατζιδάκι το 1980 και μέχρι σήμερα έχει συνεργαστεί με τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιάννη Μαρκόπουλο, τον Ηλία Ανδριόπουλο, αλλά και με νεώτερους μουσικούς όπως τους Γιάννη Σπάθα, Χάρη Παπαδόπουλο, Γιώργο Τρανταλίδη. Και συνεχίζει με πάθος και ειλικρίνεια. Με ιδανικά, όνειρα, υπερασπίζεται το δίκιο, την ελευθερία, τη δημιουργία. Δεν συμβιβάζεται, δεν βολεύεται, δεν μασάει τα λόγια του. Είναι αυτός ο σπάνιος συνδυασμός καλλιτέχνη και ενεργού πολίτη. Δεν κοιτάζει πίσω αλλά μπροστά. Προσπαθώντας να χτίσεις ένα καλύτερο μέλλον, σβήνεις κατά κάποιο τρόπο τα λάθη του παρελθόντος, μας λέει. Κι ο Μάνος δεν του λείπει, γιατί ο διάλογος μεταξύ τους συνεχίζεται. Αποδέχθηκε με χαρά την πρόταση του μαέστρου Δημήτρη Καρβούνη να τραγουδήσει στο αφιέρωμα του ΔΩΛ για τα είκοσι χρόνια από τότε που έφυγε ο Μάνος. Και μας χάρισε ανεπανάληπτες στιγμές μαζί με τους άλλους συντελεστές την περασμένη Παρασκευή στο Κηποθέατρο.

Να “στε λοιπόν ξανά στη Λάρισα.

Είμαι χαρούμενος που ξανασυνεργάστηκα με την Παιδική Χορωδία και με τον Δημήτρη Καρβούνη που μας συνδέουν τόσα πολλά. Αυτή η πρόσκληση ήταν πολύ μεγάλη τιμή για μένα, λόγω και της σύνδεσής μου με τον συγκεκριμένο δημιουργό.

Αν γινόταν δημοσκόπηση για τον πιο δημοφιλή ερμηνευτή του Χατζιδάκι θα κερδίζατε.

(γελάει) Μπορεί. Είναι πληροφορία πολύ πιο πρόσφατη, είμαστε η τελευταία γενιά που τραγουδήσαμε τον Χατζιδάκι κι εγώ είχα μακρά συνεργασία μαζί του, σε οχτώ δίσκους, αμέτρητες συναυλίες, δύο εκ των οποίων εδώ στη Λάρισα.

Κάνατε και μεγάλες επιτυχίες μαζί του, όπως την αξεπέραστη «μπαλάντα των αισθήσεων». Δεν παρεκκλίνατε ποτέ από το δρόμο που επιλέξατε. Δεν σας μάγεψαν οι σειρήνες…

Δεν υπήρξε πιο ελκυστική σειρήνα από το ξεκίνημα με τον Χατζιδάκι και έθεσε τις προϋποθέσεις που οδήγησαν σε επιλογές συγγενικές. Και μετά γνώρισα τη μεγάλη μουσική οικογένεια, τον Μίκη Θεοδωράκη που συνεργαστήκαμε και δισκογραφικά, τον Γιάννη Μαρκόπουλο και τη νεώτερη γενιά που έγραψε τη δική της ιστορία, τον Γιάννη Σπάθα και τον Γιώργο Τρανταλίδη των Socrates. Λίγοι γνωρίζουν ότι αυτά τα παιδιά συνέπραξαν στη σκηνή με όλους τους μεγάλους συνθέτες. Ενώ μοιάζει επιφανειακά αταίριαστο, επειδή οι Socratesήταν ας πούμε το ροκ κομμάτι και μάλιστα με διεθνή εμβέλεια. Ε, λοιπόν, συνταίριασαν απόλυτα με τους κλασικούς μας επίσης διεθνούς εμβέλειας μουσικούς, επειδή η μουσική, η καλή μουσική, είναι μία. Οι μεγάλοι μουσικοί συναντιούνται, εκτιμούν ο ένας τον άλλο και συνδημιουργούν. Σε αυτόν τον πυρήνα βρέθηκα κι εγώ.

Δεν είναι δύσκολο να συνυπάρχεις με μύθους;

Είναι δύσκολο μεν αλλά και βολικό κατά κάποιο τρόπο. Όταν υπάρχουν κάποιοι που η πρόθεσή τους είναι να είναι χρήσιμοι στην κοινωνία, αυτό βοηθάει και σένα. Δε σε αφήνει να έχεις αγωνίες κι ερωτηματικά για το ποιος είσαι και πού πας. Δεν έχεις αμφιβολίες αν πρέπει να το κάνεις, αν θα το καταφέρεις. Μπαίνεις σε αυτό. Είναι ο πολιτισμός που αναζητάς. Μιλάς με αυτούς που τον έχτισαν, που είναι ανοιχτοί να σε συμπεριλάβουν και κάθε μέρα η επιβεβαίωση δεν είναι να τραγουδήσεις καλά αλλά να υπηρετήσεις αυτή την ιδέα. Η σχέση μου με τον Χατζιδάκι δεν ήταν απλώς το στούντιο ή η συναυλία. Ο Χατζιδάκις ήταν το σχολείο μου. Σε όλα τα επίπεδα και όχι μόνο στο μουσικό. Όπως είναι και για την ελληνική κοινωνία. Ο Μάνος ήταν στα όρια του προφήτη για τη χώρα. Αλλά και όλη η γενιά του ’30 που έτυχε να τραγουδήσω, ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης… Ο Γκάτσος που έγραψε το αριστούργημα «Μάνα μου Ελλάς» και τον «Κεμάλ». Αυτά σε καθορίζουν και οι επιλογές έρχονται σα φυσικές.

Σαν αυτονόητες.

Έτσι ακριβώς. Βουτάς σ” αυτές γιατί έχουν βυθό, έχουν και ορίζοντα.

Τι ποιητικό. Και πώς αλλιώς μετά από τόση ποίηση που έχετε τραγουδήσει. Τον Γκάτσο τον γνωρίσατε;

Από το ξεκίνημα, το 1980. Ήταν συνεχώς με τον Μάνο. Ήταν ο μέντοράς του, όπως έλεγε ο Χατζιδάκις.

Κι εσείς λέγατε τον Χατζιδάκι Διόνυσο και τον Θεοδωράκη Απόλλωνα.

Έτσι τους έλεγα σ” εκείνες τις ιστορικές πέντε συναυλίες που έκαναν μαζί το 1985. Στην Αρχαία Δωδώνη, στους Φιλίππους, στα Χανιά και στην Κύπρο σε Λάρνακα και Λεμεσό. Και τα μέλη των Socratesήταν εκεί. Καταλαβαίνετε τι εννοώ; Γιατί είχαν την ίδια μουσική αντίληψη.

Με την ίδια λογική συμπεριλάβατε τραγούδι του Τζίμη Πανούση σε δίσκο σας;

Ναι, γιατί ο Πανούσης προείδε τις ρωγμές της γενιάς της μεταπολίτευσης. Τις λανθασμένες της κατευθύνσεις. Ο Τζίμης μπόρεσε διορατικά να το εκφράσει και μάλιστα με σαρκαστική διάθεση. Όταν έγραψε “τα κάγκελα” έβλεπε πολύ μπροστά. Και είναι πάντα επίκαιρος. Δείτε πόσες χιλιάδες κόσμου βγήκε να πανηγυρίσει που η εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου κατάφερε να περάσει στους 16 στο Μουντιάλ αλλά δεν βγήκε για όλα αυτά που τον ταλαιπωρούν, για την υγεία, την παιδεία. Αυτό με τρελαίνει. Που πανηγυρίζει το γκολ και δεν διεκδικεί το δικό του αύριο. Που πιστεύει στην μπάλα αλλά όχι στον εαυτό του. Γιατί έτσι ο αθλητισμός έχει μια ειδωλολατρική διάσταση και όχι αυτή που θα “πρεπε να έχει. Όπως και η τέχνη και η πολιτική κοκ.

Έχετε καταφέρει αυτόν το δύσκολο συνδυασμό του καλλιτέχνη και του ενεργού πολίτη.

Θα μου πείτε για τις πορείες που έχω κάνει;

Και γι’ αυτές και για τις συναυλίες για τους άνεργους…

Δεν γίνεται να είσαι απέναντι από το λαό. Εγώ δεν κατάγομαι από τζάκι. Προέρχομαι από αγροτική οικογένεια, ο πατέρας μου παίρνει μια μικρή σύνταξη όπως και οι περισσότεροι συνταξιούχοι, πολλοί συγγενείς μου είναι άνεργοι και μάλιστα στην πιο δημιουργική ηλικία των 25, 30 χρόνων. Πώς να μην τα βλέπεις αυτά; Επειδή ανεβαίνω στη σκηνή; Επειδή έχω την τύχη να κάνω αυτό που αγαπώ; Πώς να μείνω αμέτοχος; Λένε πως οι καλλιτέχνες πρέπει να μιλάνε. Μήπως και όταν μιλάνε, τους ακούει κανείς; Πώς να τους ακούσεις. Τα κανάλια δεν θα μεταδώσουν ποτέ ό,τι δεν αρέσει στην εξουσία. Όταν το 2010 σαν πολίτης και καλλιτέχνης αντιδρώντας στις εξαγγελίες Παπανδρέου στο Καστελόριζο και στα μνημόνια έκανα μια πορεία από τον Τύμβο του Μαραθώνα μέχρι την Ακρόπολη μόνος μου κρατώντας ένα πανό που έγραφε «Λαέ μην πνίγεις την οργή σου», συνάντησα χιλιάδες ανθρώπους αυτές τις εφτά ώρες που περπατούσα. Ε, λοιπόν, κανένα κανάλι, μα κανένα, δεν έκανε την παραμικρή αναφορά. Και ανατρίχιασα συνειδητοποιώντας πως το παιχνίδι είναι στημένο από καιρό. Και το επανέλαβα τον Μάρτιο του 2013. Και πάλι μόνο ένας περιφερειακός σταθμός ασχολήθηκε.

Αυτός ο κόσμος δεν θ” αλλάξει ποτέ;

Εγώ αυτόν τον στίχο από τον Κεμάλ, πάντα με ερωτηματικό τον τραγουδάω. Κάποιος μου είπε πως κάποτε ρώτησε τον Γκάτσο «Γιατί δεν έχει ερωτηματικό αυτή η πρόταση. Δεν είναι δυνατό να συνεχίσουμε να ζούμε ξέροντας πως αυτός ο κόσμος δεν θ” αλλάξει ποτέ. Πρέπει να μπορούμε να ελπίζουμε». Και ο Γκάτσος του είπε «Και γιατί δεν το βάζεις εσύ;». Κι είχε δίκιο. Εμείς πρέπει να το βάλουμε. Εμείς πρέπει να αποφασίσουμε τι κόσμο θέλουμε. Εμείς θα αποφασίσουμε αν είμαστε οργισμένοι ή φοβισμένοι. Ή δήθεν οργισμένοι αλλά κατά βάθος φοβισμένοι.

Εσείς θα αλλάζατε κάτι απ” όσα έχετε κάνει;

Τι να σας πω; Κάθε μέρα προσπαθούμε να λύνουμε πράγματα, να δίνουμε απαντήσεις. Τώρα αν μπορούσαμε να πιάσουμε το βιβλίο της ζωής μας απ” την αρχή, πιθανώς θα βρίσκαμε πολλά λάθη. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Με τις ίδιες αρχές θα πορευόμουν. Τα γεγονότα τρέχουν. Η ζωή προχωράει μπροστά. Δεν μου αρέσει να μνημονεύω. Ο στόχος να ανακτήσουμε κάτι που στο υποσυνείδητό μας έχει καταγραφεί ως απώλεια, ίσως είναι το κίνητρο να είμαστε ζωντανοί και να συνεχίζουμε. Προσπαθώντας για ένα καλύτερο μέλλον, σβήνουμε κατά κάποιο τρόπο τα λάθη που κάναμε στο παρελθόν.

Σας χαρακτηρίζει μια έντονη θεατρικότητα.

Έτσι λένε. Εγώ δεν το καταλαβαίνω. Αυτός είμαι. Έτσι εκφράζομαι. Ο χορός μου είναι η κίνησή μου. Εξάλλου με ενδιαφέρει το τρίπτυχο θέατρο, κίνηση, μουσική. Το βλέπω σαν ένα σύνολο. Οι άλλοι το λένε θεατρικότητα.

Σας λείπει ο Μάνος Χατζιδάκις;

Όχι. Γιατί ο διάλογος μεταξύ μας συνεχίζεται.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

Του Λευτέρη Παπαστεργίου

Ένα σπινθηροβόλο βλέμμα που εκπέμπει αθωότητα, ένα δυνατό μυαλό που εκπέμπει άποψη, ένα παιδί που σου δίνει την εντύπωση πως έχει μεγαλώσει πριν την ώρα του. Βασανίζοντας για ώρα τις παραπάνω λέξεις, προσπαθώ να τις συμπτύξω και να βγάλω ένα τίτλο μετά την κουβέντα, που μόλις έχω τελειώσει στα γραφεία της εφημερίδας με τον Δημήτρη Αλέτρα, τον Λαρισαίο μαθητή που χωρίς φροντιστήρια και ιδιαίτερα κατάφερε να περάσει από τους πρώτους στις φετινές πανελλαδικές εξετάσεις.

Μαθηματικά Κατεύθυνσης 19.8, Φυσική 19.5 , Μαθηματικά Γενικής Παιδείας 20 , Ανάπτυξη Εφαρμογών σε Προγραμματιστικό Περιβάλλον 20 , Αρχές Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων 20 , Έκθεση 16.1! Μόλις πληροφορήθηκα την είδηση και ανέβασα το σχετικό κομμάτι στο διαδίκτυο, έγινε κανονικός πανζουρλισμός. Χιλιάδες κλικ, αλλά και σχόλια στα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, για ένα παιδί που κατάφερε να πάει κόντρα στην κοίτη του ποταμιού, αλλά να φτάσει τελικά από τους πρώτους στη θάλασσα που κατέληγε το συγκεκριμένο ποτάμι! Δεν είναι εντυπωσιακό;

Πήρα τηλέφωνο τον Νίκο Αρτινό. Φίλος χρόνια ο πατέρας του μικρού και τώρα τελευταία και συνεργάτης, αφού γράφει την κριτική κινηματογράφου στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας. «Θέλω να μιλήσω μαζί του», του είπα. Ο 18χρονος κάθεται απέναντί μου και χαμογελάει.

«Πώς ένιωσες μόλις βγήκαν τα αποτελέσματα;» τον ρωτάω, σκεπτόμενος παράλληλα μήπως ξεκίνησα την κουβέντα με μια «χαζή» ερώτηση. «Δηλαδή πώς να ένιωσε ρε μεγάλε» μου φώναζε μια φωνή μέσα μου, αλλά ο μικρός έδειξε ετοιμοπόλεμος.

«Δικαιωμένος» μου είπε με μια φωνή, η χροιά της οποίας αναδείκνυε απόλυτα την ηλικία του. «Δικαιωμένος και ανακουφισμένος», συμπλήρωσε, και πριν προλάβει να συνεχίσει του ζήτησα να μου πει πώς στο καλό τα κατάφερε χωρίς φροντιστήριο. «Δεν πήγα ποτέ φροντιστήριο. Αυτή είναι η αλήθεια. Προτιμώ να διαβάζω μόνος μου. Θέλω να έχω εγώ τον απόλυτο έλεγχο του προγράμματος, του χρόνου, της ύλης. Θέλω όλα αυτά να τα οργανώνω εγώ», μου απαντά.

«Γιατί όμως όλοι πάνε στα φροντιστήρια; Γιατί, ακόμα και οι αριστούχοι μαθητές;», τον ρωτάω περιμένοντας με μεγάλο ενδιαφέρον να ακούσω τη γνώμη του.

«Ξέρεις το έχω σκεφτεί κι εγώ αυτό. Δεν έχω έτοιμη απάντηση. Νομίζω όμως πως γίνεται λόγω μόδας και εξαιτίας της ανασφάλειας». Δεν θέλω να τον ρωτήσω αν εννοεί την «ανασφάλεια» του μαθητή ή του γονιού. Τον ρωτάω όμως σε ποια σχολή θέλει να γραφτεί.

Εδώ η απάντησή του είναι ακαριαία: «Στο ΑΠΘ, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών. Είναι ένα τμήμα που συνδυάζει τα μαθηματικά που αγαπάω και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές».

Λέει «μαθηματικά» και «τσιμπάω». Ο Δημήτρης έχει κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο στην Εθνική Μαθηματική Ολυμπιάδα «Αρχιμήδης» τον περασμένο Φλεβάρη στην Αθήνα, ενώ πρόσφατα είδε το όνομά του να συμπεριλαμβάνεται στη βιβλιογραφία ενός σημαντικού Γάλλου μαθηματικού. «Αυτό πάλι πως ξεκίνησε;».

«Από έναν καθηγητή μου. Ο Δημήτρης Αργυρακούλης ήταν αυτός που κάτι διέγνωσε σε μένα και μου έδωσε το έναυσμα και την έμπνευση. Μου έδωσε ένα κίνητρο. Και φυσικά νιώθω υπόχρεος». Δεν ξέρω αν ένας καθηγητής χρειάζεται κάποια μεγαλύτερη επιβράβευση από αυτό που μόλις είχε εκστομίσει ο Δημήτρης. Τον ρωτώ όμως για τα ελληνικά πανεπιστήμια, το επόμενο μεγάλο του βήμα. «Δεν σκέφτηκες να φύγεις έξω; Δεν σε προβληματίζει η κατάσταση στα ελληνικά πανεπιστήμια;».

«Όχι», μου απαντάει με μια βεβαιότητα. «Δεν με προβληματίζει. Νομίζω πως έχουμε καλά πανεπιστήμια. Και να σου πως επίσης πως για τα προπτυχιακά μου δεν σκέφτηκα ποτέ να φύγω στο εξωτερικό. Ήθελα οπωσδήποτε να περάσω στη Θεσσαλονίκη».

«Τελικά κάποια πράγματα μένουν αναλλοίωτα, όσα χρόνια και αν περάσουν» σκέφτομαι ενθυμούμενος πως και στη δική μου φουρνιά, πριν είκοσι και βάλε χρόνια, όλοι Θεσσαλονίκη θέλαμε. Γιατί άραγε να συμβαίνει κάτι τέτοιο;», σκέφτομαι αλλά δεν έχει νόημα να το συζητήσω μαζί του. Αντιθέτως τον ρωτώ ποιος είναι ο αγαπημένος του αριθμός.

«Το 3», μου απαντά.

«Γιατί;»

«Δεν ξέρω, δεν το έχω ψάξει. Τώρα που μου δίνεις την αφορμή ίσως να το ψάξω».

Και τα αγαπημένα σου χόμπι;

Το μπάσκετ και η μουσική. Ξέρεις παίζω και σαξόφωνο στη Φιλαρμονική Ελασσόνας. Επίσης φτιάχνω και δικά μου παιχνίδια για υπολογιστές.

Τι μουσική ακούς;

«Μ’ αρέσει ο Bryan Adams. Και o Michael Jordan», μου λέει γελώντας, προφανώς γιατί έχει αντιληφθεί την επόμενη ερώτησή μου.

Από Έλληνες;

Νίκος Γκάλης.

Κάτσε ρε Δημήτρη. Γιατί ένα παιδί της ηλικίας σου να προτιμάει τον Γκάλη και όχι τον Σπανούλη ή τον Διαμαντίδη; Αυτός είναι «δικός μας» ήρωας.

Και αυτοί μου αρέσουν. Αλλά ο Γκάλης ή ο Jordan ήταν άλλο πράγμα στον καιρό τους.

Βλέπεις κινηματογράφο;

Πολύ. Γουστάρω μυστήριο…

Ποιο φαγητό σ’ αρέσει;

Μακαρόνια με κιμά, μου απαντάει γελώντας. «Πάντα έτσι κάνεις συνεντεύξεις;», με ρωτά τώρα αυτός με τη σειρά του και γελάει.

Προσπαθώ να καταλάβω όσο το δυνατόν περισσότερα του λέω. Άντε να σου κάνω και μια ερώτηση κλισέ: Τι θα συμβούλευες στα παιδιά που σκοπεύουν του χρόνου να δώσουν πανελλήνιες;

Να κάνουν πολύ προσωπικό διάβασμα και να έχουν καλή ψυχολογία.

Και πως πετυχαίνεις καλή ψυχολογία ρε Δημήτρη;

«Με τη σωστή προετοιμασία» μου απαντά και μεταξύ μας έχει απόλυτο δίκιο.

Τι θα κάνεις αυτό τον καιρό;

Θα πάω Σκιάθο. Διακοπές με τους φίλους.

Και μετά φοιτητική ζωή; τον ρωτάω με μια δόση ζήλιας που προσπαθώ να κρύψω.

Ναι, φυσικά, αλλά όχι εις βάρος των μαθημάτων.

Ελπίζω να σε αφήσουν, σκέφτομαι μέσα μου, αλλά δεν του το λέω. Ποιο είναι το μότο σου;

Ένα του Jordan: «Αν δεν έχεις απαιτήσεις από τον εαυτό σου, πώς μπορείς να περιμένεις μεγάλα επιτεύγματα;» μου λέει.

Εδώ έχει ψωμί, σκέφτομαι. Για πες μου, όλα είναι στο χέρι μας όμως;

Κοίτα, δεν μπορώ να σου το εκφράσω βαθύτερα. Πιστεύω όμως πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, αλλά η μοίρα είναι στα δικά μας χέρια.

«Πόσο πιο βαθιά να μου το πεις ρε Δημήτρη» σκέφτομαι και αποφασίζω να την τελειώσω εδώ την κουβέντα μαζί του. Στο καλύτερο δυνατό σημείο.

Είμαι σίγουρος πως με το παιδί αυτό θα μου δοθεί και πάλι, καλά να είμαστε, η ευκαιρία να πούμε κι άλλα στο μέλλον. Δεν πρόκειται να σταματήσει. Και δεν πρόκειται, όχι γιατί του αρέσει να «πετάει» όπως ο αγαπημένος του Air Jordan, αλλά γιατί έχει συνειδητοποιήσει πως για να «πετάξεις» θα πρέπει να πατήσεις πρώτα καλά στη γη. Και αυτό να το κάνεις με τις δυνάμεις σου. Πράγμα απλό, αλλά συνάμα τόσο συναρπαστικό, ειδικά όταν σου το «διδάσκει» ένας νεαρός μόλις 18 χρονών, με τον οποίο, αν και μας χωρίζουν δυο δεκαετίες, άνετα θα έπινα ένα ποτό μαζί του το βράδυ…

Δημοσιεύτηκε στην έντυπη Larissanet

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης δεν χρειάζεται συστάσεις. Είναι ένας ηθοποιός… πολυεργαλείο. Περνάει με φυσικότητα από την κωμωδία στο δράμα κι επιπλέον επειδή δεν του αρέσουν οι ετικέτες τον έχουμε δει να κάνει τα πάντα παντού. Και στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο και το θέατρο με μεγάλη επιτυχία. Παρόλα αυτά είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, ντροπαλός όπως λέει ο ίδιος. Αφοπλιστικά ειλικρινής, μας μίλησε για όλα, αρχίζοντας απ” την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί αυτό το καλοκαίρι, την παρωδία «Ωχ! Ηλέκτρα». Εξέφρασε μάλιστα την άποψη πως θα “πρεπε να παρωδήσουμε όλους τους αρχαίους τραγικούς όπως κάνουν στην Αγγλία με τον Σέξπιρ.

Το έργο είναι παρωδία.

Με σύγχρονο χιούμορ σε πολύ μεγάλη δόση, τόση που σκεφτόμαστε να αφαιρούμε αστεία γιατί δεν θα ακούγεται το κείμενο από τα πολλά γέλια.

Η Ηλέκτρα είναι η αφορμή. Τι είναι αυτό που παρωδείται;

Είναι αμέτρητα πράγματα. Από την εξουσία που απογυμνώνεται αλλά και το θέατρο το ίδιο, με έναν τρόπο όμως, που γίνεται αντιληπτός από τον κόσμο, όχι εσωτερικό, όχι μεταξύ μας.

Κι έτσι η Ηλέκτρα πάει σε ψυχολόγο.

Ε, η μοίρα της είναι προδιαγεγραμμένη. Είναι γόνος μιας προβληματικής οικογένειας όπου σκοτώνονται μεταξύ τους και καταλήγει σε ψυχολόγο σε μια προσπάθεια να ισορροπήσει. Έχουμε λοιπόν και δυο επιπλέον πρόσωπα, τον ψυχολόγο που κάνει ο Κρατερός Κατσούλης κι εμένα που κάνω το φάντασμα του Αγαμέμνονα. Ο οποίος είναι η απομυθοποίηση της εξουσίας, του μιλιταρισμού, ένας στρατηλάτης που τελικά θα “θελε να “ναι τραγουδιστής και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το φθηνό φαγητό και οι γυναίκες. Τίποτε άλλο.

Τον προτιμώ από αιμοχαρή κι αιμοδιψή τύραννο.

Ασφαλώς. Κι εγώ.

Σε αυτές τις κωμωδίες, ατάκα και γέλιο, οι ηθοποιοί περνούν καλά ή είναι ζόρι;

Περνάς καλά αλλά είναι και ζόρι. Είναι ένα πολύ απαιτητικό είδος, με εξοντωτικούς ρυθμούς, τραγούδι, χορό, ένα εξαιρετικό σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά με σκάλες, καταπακτές, πόρτες, αλλά δύσκολο να το χειριστείς, χάνουμε ένα κιλό σε κάθε παράσταση. Όμως επειδή είναι κωμωδία και σε απελευθερώνει, γινόμαστε κι εμείς παιδιά. Μπορεί να βγαίνουμε κουρασμένοι αλλά νιώθουμε καλά, λυτρωμένοι.

Είστε ένας ηθοποιός που περνάτε με μεγάλη ευκολία από την κωμωδία στο δράμα. Πώς το καταφέρνετε;

Επί της ουσίας δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά. Εξάλλου πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Μη σας πω ότι όταν είναι δραματικός ο ρόλος παίζω κωμικά και αντίστροφα… Είναι ένας τρόπος λίγο παράδοξος, αλλά είναι ο δικός μου τρόπος. Βλέπω και την άλλη διάσταση, πώς να το εξηγήσω. Προσπαθώ να βγάλω την αλήθεια του χαρακτήρα που προσεγγίζω κι αυτή δεν μπορεί να “ναι μονόπλευρη. Δεν μου αρέσουν οι ετικέτες. Προσπαθώ να κάνω τα πάντα, όλα τα είδη, σε όλους τους χώρους. Δε λέω για παράδειγμα, μόνο θέατρο, τίποτε άλλο. Αγαπώ και το σινεμά και την τηλεόραση. Δε μου αρέσουν οι μανιέρες. Οι μανιέρες είναι καλές γιατί σημαίνουν μια σφραγίδα, μια ταυτότητα. Από την άλλη μπορεί να εγκλωβιστείς. Και τα δύο έχουν θετικά στοιχεία. Η μανιέρα του Σταυρίδη, του Χατζηχρήστου ή του Βέγγου, ήταν σπουδαίες. Εξαρτάται πώς θα το χειριστείς.

Γιατί γίνατε ηθοποιός;

Βασικά ξεκίνησα για να πάρω αναβολή απ” το στρατό (γελάει). Ήμουν τυχερός γιατί μου ανοίχτηκε ένας άλλος κόσμος που με γοήτευσε κι ένιωσα πως μ” ενδιαφέρει πραγματικά και προχώρησα. Δεν ήταν παιδικό όνειρο όμως, ήταν τυχαίο.

Και τι θέλατε να γίνετε;

Αρχιτέκτονας.

Κηπουρός;

Αχ, ξέρετε για την αγάπη που έχω για τους κήπους. Να σας πω, νομίζω πως το ιδανικό θα ήταν η αρχιτεκτονική κήπων.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να λέτε “ναι” σε μια δουλειά;

Πρώτα το κείμενο. Έχουμε ένα εξαιρετικό ρεπερτόριο παγκόσμιας εμβέλειας που δεν αξιοποιούμε αρκετά. Για παράδειγμα, με αφορμή το έργο που παίζω, η παρωδία των αρχαίων τραγωδιών θα έπρεπε να έχει γίνει πολύ περισσότερο. Όπως κάνουν στην Αγγλία με τον Σέξπιρ. Τον έχουν διαλύσει, σαρκάσει, αποδομήσει, κοροϊδέψει. Για μένα αυτό είναι δείγμα αγάπης της παράδοσης. Πρέπει να την ξέρεις καλά και να την αγαπάς βαθιά για να το κάνεις. Θεωρώ ότι ο Οιδίποδας ας πούμε, είναι ο ορισμός του γκαντέμη. Δεν μπορεί να μην το έχει δει κάποιος. Εγώ αυτό το χιούμορ   σέβομαι, αυτό το χιούμορ μου αρέσει. Αυτοσαρκασμός επειδή αγαπώ τον εαυτό μου. Ο άλλος λόγος που λέω «ναι» σε μια δουλειά είναι οι συνάδελφοι. Η ομάδα.

Με την τηλεόραση τι γίνεται;

Βράζει και χύνεται (γελάει). Δεν συζητάω κάτι προς το παρόν, αν αυτό με ρωτάτε. Βλέπω πως δειλά – δειλά αρχίζουν να γίνονται κάποιες δουλειές. Μακάρι.

Η τηλεόραση σας αγάπησε πολύ, εσείς την αγαπήσατε;

Βέβαια. Θα ήμουν αχάριστος. Της οφείλω την αναγνωρισιμότητά μου που δεν θα μπορούσα να έχω ούτε απ” τον κινηματογράφο ούτε απ” το θέατρο. Με στήριξε οικονομικά γι” αρκετά χρόνια και επιπλέον τις δουλειές που έκανα στην τηλεόραση σε ένα ποσοστό 95% τις λάτρεψα. Και τις υποστήριξα όσο μπορούσα καλλιτεχνικά.

Όπως τον Φατσέα.

Ναι, νομίζω πως ήταν ένα συγκλονιστικό πρόσωπο. Δε νομίζω πως παρουσιάζεται εύκολα στη ζωή ενός ηθοποιού η ευκαιρία να κάνει έναν τέτοιο ρόλο.

Επηρέασε καθόλου τα ελληνικά σας εκείνο το διάστημα;

Τα πλούτισε. Κάτι που έγινε γενικότερα πιστεύω. Ξέρετε, μέχρι και στα σχολεία λειτουργούσε ως αφορμή για συζήτηση πού είναι το λάθος και ποιο είναι το σωστό. Έπαιξε κι ένα παιδαγωγικό ρόλο. Μου έστελναν συνεχώς μηνύματα τότε δάσκαλοι και καθηγητές.

Αλήθεια;

Ναι. Σε αντίθεση με το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο που επέβαλε πρόστιμο στο κανάλι γιατί ο Φατσέας κακοποιούσε την ελληνική γλώσσα!

Ορίστε; Αφού ήταν μυθοπλασία. Κι εξάλλου δεν προβαλλόταν ως παράδειγμα προς μίμηση, το αντίθετο.

Πείτε μου κι εσείς. Προφανώς τους έλειπαν έσοδα. Αν τους έπιασε ο πόνος για την ελληνική γλώσσα, ας επέβαλλαν πρόστιμο σε ενημερωτικές εκπομπές και πρωινάδικα. Τι να πω; Θα μας στείλουν σαν την Ηλέκτρα στον ψυχολόγο. Ο Φατσέας σατίριζε την κακοποίηση που υφίσταται κι από επίσημους φορείς και πρόσωπα η ελληνική γλώσσα. Δεν δημιουργήθηκε για να την κακοποιήσει. Χρειάζεται να “χεις εκτός από μυαλό και χιούμορ.

Έχετε κάνει πολύ κινηματογράφο.

Ξεκίνησα απ” τον κινηματογράφο. Τα πρώτα χρόνια της καριέρας μου έκανα μόνο ταινίες. Μου είχανε πει πως ήμουν καλός σε αυτό και δεν τολμούσα να δοκιμάσω κάτι άλλο. Αλλά το ρίσκαρα. Γιατί στην αρχή το φοβόμουν πολύ. Όμως με εμπιστεύτηκαν κάποιοι άνθρωποι κι έτσι έκανα και θέατρο κι όλα πήγαν καλά. Η πρώτη σημαντική επαγγελματική δουλειά στο θέατρο ήταν “Η μικρή μας πόλη” σε σκηνοθεσία του Βολανάκη στο Λαμπέτη και μετά η “Ολεάνα” του Ντέιβιντ Μάμετ που αγάπησα και αγαπώ και θεωρώ ότι είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχω κάνει. Ο Αντώνης Αντύπας μου εμπιστεύτηκε ίσως τον καλύτερο ρόλο της ζωής μου μέχρι σήμερα και τον ευγνωμονώ γι” αυτό.

Πολύ τυχερός είστε. Βολανάκης, Αντύπας…

Έχετε δίκιο.

Μοιάζει σα να σας κυνήγησε, όχι να το κυνηγήσατε.

Η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ δειλός, ντροπαλός για να κυνηγήσω κάτι. Δόξα το Θεό με αγάπησε η δουλειά. Και την αγάπησα τη δουλειά.

Θα παίζετε σε αυτές τις καινούριες ταινίες όπως του Αβρανά;

Μα σας είπα πως δεν μου αρέσουν οι ετικέτες. Και βέβαια θα έπαιζα. Δεν έχω θέμα. Έχω παίξει και σε εμπορικές και σε ποιοτικές και πειραματικές και ό,τι θέλετε. Η ταινία του Αβρανά μου άρεσε πάρα πολύ . Όπως και «ο Κυνόδοντας» του Λάνθιμου. Σε αντίθεση με τις «Άλπεις» που δε μου άρεσαν καθόλου. Δεν έχω πρόβλημα να πω ότι κάτι μ” αρέσει ή δε μ” αρέσει, ούτε επειδή είναι Λάνθιμος μ” αρέσει σώνει και καλά ή επειδή είναι Ζαπατίνας δεν είναι καλός.

Δηλώσατε ντροπαλός. Την αναγνωρισιμότητα πώς τη διαχειρίζεστε;

Κοιτάξτε, με ενοχλεί λίγο. Πάντα ήθελα να περνάω απαρατήρητος στην ιδιωτική μου ζωή. Γιατί στη δουλειά μου κάνει πολύ καλό. Δεν θα παραπονεθώ για την αναγνωρισιμότητα. Αλλά θα “θελα να μπορούσα να κάτσω να πιω έναν καφέ και να μη χρειαστεί να μιλήσω, να χαιρετίσω κάποιον, να με κοιτάνε. Με κάνει να νιώθω άβολα. Εξάλλου ποτέ δεν ήταν το ζητούμενό μου να γίνω διάσημος. Εντάξει, έχει τα αρνητικά και τα θετικά της. Και τα ΜΜΕ μ” έχουνε σεβαστεί γενικά. Όταν βγήκα για πρώτη φορά με τις κόρες μου και τράβηξαν δυο φωτογραφίες, δεν το θεωρώ κακό. Τι να κάνουμε;

Είστε κι εσείς χαμηλών τόνων. Ούτε ένα σκάνδαλο, ένα διαζύγιο…

Μην το λέτε σα να είμαι η εξαίρεση στον κανόνα. Μπορώ να σας απαριθμήσω ένα σωρό συναδέλφους που έχουν ωραίες και δυνατές οικογένειες. Όπως ο κουμπάρος μου ο Στέλιος ο Μάινας, ο Φιλιππίδης, ο Μπέζος και πολλοί άλλοι.

Εσείς θα καταφεύγατε σε ψυχολόγο όπως η Ηλέκτρα;

Γιατί όχι; Πιστεύω στους ειδικούς. Αν κανείς φτάνει σε αδιέξοδο δεν το θεωρώ λάθος να απευθυνθεί σε έναν ειδικό για να τον βοηθήσει. Στο παρελθόν έχω ζητήσει κι εγώ βοήθεια.

Η τέχνη μπορεί να παίξει ρόλο ψυχολόγου;

Απολύτως. Είναι εξαιρετικά θεραπευτική. Και για τον ηθοποιό που υποδύεται άλλους ανθρώπους από άλλες εποχές ή τη σύγχρονη, που καταδύεται σε άλλες ζωές, αλλά και για τον θεατή που τα παρακολουθεί όλα αυτά. Να εξηγείς πράξεις, κίνητρα, να αναλύεις συμπεριφορές μέσα από ένα έργο. Αυτό δεν κάνει και ο ψυχολόγος; Κι όλη αυτή η διαδικασία σε βοηθάει να γνωρίσεις τον εαυτό σου, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, πιο ανεκτικό, με μεγαλύτερη κατανόηση. Στο κοινό ανοίγει παράθυρα στον κόσμο, του προτείνει λύσεις και ταυτόχρονα τον ευχαριστεί. Η ευχαρίστηση που παίρνεις από ένα έργο τέχνης δεν είναι ίδια όπως όταν πίνεις έναν καφέ ή παίζεις τάβλι. Η τέχνη σου φωτίζει πλευρές που δεν φανταζόσουν, συνειδητοποιείς την οικουμενικότητα του ανθρώπου, σε τροφοδοτεί με θετική ενέργεια.

Η κρίση;

Μας έχει αλλάξει τα φώτα. Και πονάει γιατί δεν έχει υπάρξει μια σοβαρή αντίδραση ούτε από τον κόσμο ούτε από τους καλλιτέχνες. Υπάρχουν μικρές μεμονωμένες προσπάθειες οι οποίες εμένα ως πολίτη δεν με ικανοποιούν και θεωρώ και τον εαυτό μου υπεύθυνο. Έχω πέσει κι εγώ στην παγίδα του καναπέ, της αδράνειας. Και σχολιάζουμε λες κι εμείς δεν είμαστε μέρος του προβλήματος. Δεν είμαι αισιόδοξος πως θα αλλάξει άμεσα η κατάσταση. Μοιάζουμε λίγο με μαριονέτες. Άλλοι κουνούν τα νήματα κι εμείς τους αφήνουμε. Ελπίζω πως κάποια στιγμή θα κόψουμε τα σκοινιά.

Πότε θα έρθει αυτή η στιγμή;

Όταν αποφασίσουμε να πληρώσουμε το τίμημα.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

Συνέντευξη στον Άρη Ψύχα

Tα βήματα για τη συγκρότηση της Κεντροαριστεράς περιγράφει με συνέντευξή του στη Larissanet ο βουλευτής Λάρισας της ΔΗΜΑΡ κ. Θωμάς Ψύρρας. Έχοντας αναλάβει μαζί με άλλους βουλευτές του κόμματος πρωτοβουλίες για την ανασυγκρότηση του χώρου, ο Θωμάς Ψύρρας υποστηρίζει ότι για να καλλιεργηθεί η δυνατότητα σύγκλισης και ανάδυσης του χώρου απαιτείται να προκληθεί γενικευμένη και οργανωμένη συζήτηση «εκ των κάτω».

Σημειώνει ότι η κεντροαριστερά δεν μπορεί να έχει ως στρατηγική της τη σύμπλευση με τη δεξιά, υπογραμμίζοντας ότι ο χώρος θα πρέπει να υπάρξει ως αυτόνομη πολιτική δύναμη, συμπληρώνοντας ότι η στρατηγική των συμμαχιών θα πρέπει να συζητηθεί σε κατοπινό χρόνο. Ο κ. Ψύρρας εκτιμά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να προσεγγίσει τη ΔΗΜΑΡ γιατί επείγεται για εξέρευση συμμάχων, ενώ για το Ποτάμι τονίζει ότι είναι φαινόμενο της κρίσης και των media καθώς και ότι θα υπάρξουν εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ νεοφιλελεύθερων και κεντροαριστερών.

Παράλληλα ο κ. Ψύρρας, εξηγεί γιατί η ΔΗΜΑΡ και ο Φώτης Κουβέλης από δύναμη ευθύνης και σταθερότητας, έγινε για τα ΜΜΕ σάκος του μποξ, όπως λέει χαρακτηριστικά, ενώ σημειώνει τα λάθη που οδήγησαν στο εκλογικό αποτέλεσμα – σοκ.

Ποια είναι η θέση της ΔΗΜΑΡ μετεκλογικά και πώς αυτή συνδέεται με τη ρευστότητα που επικρατεί στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς;

Το εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε σοκ για τη ΔΗΜΑΡ και έθεσε την ανάγκη να επανασχεδιάσουμε την τακτική και να αναθεωρήσουμε πολλές θέσεις μας. Την πρότασή μας για τον προοδευτικό τρίτο πόλο δεν καταφέραμε να την επικοινωνήσουμε. Ωστόσο η ρευστότητα του ευρύτερου χώρου της λεγόμενης κεντροαριστεράς επαναφέρει επιτακτικά το αίτημα για σύγκλιση των δυνάμεων του χώρου και ήδη έχουμε αναλάβει κεντρικά αντίστοιχες πρωτοβουλίες ώστε να ανοίξει ο διάλογος και να υπάρξουν σύντομα αποτελέσματα.

Δεν είναι μυστικό ότι συνομιλείτε με βουλευτές και πολιτικά στελέχη άλλων κομμάτων. Ποια μπορεί να είναι η εξέλιξη αυτής της προσπάθειας;

Είμαι πεπεισμένος ότι οι επαφές και οι συνεννοήσεις δεν πρέπει να γίνουν μόνο σε κεντρικό επίπεδο. Ούτε η υπόθεση της κεντροαριστεράς να αφεθεί μόνο στα χέρια κάποιων επώνυμων. Αυτά έχουν ήδη δοκιμαστεί και δεν απέδωσαν. Για να καλλιεργηθεί η δυνατότητα σύγκλισης και ανάδυσης του χώρου του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού χρειάζονται και οι επαφές ανάμεσα στους κοινοβουλευτικούς, αλλά κυρίως να προκληθεί μια γενικευμένη και οργανωμένη συζήτηση και «εκ των κάτω». Και αυτό δεν είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Αρκεί να παραμερίσουμε κάποια εμπόδια.

Μήπως τα εμπόδια είναι ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης;

Τα εμπόδια δεν είναι προσωποποιημένα. Είναι κυρίως πολιτικά. Γιατί δεν μπορεί να υπάρξει κεντροαριστερά που να έχει ως στρατηγική της τη σύμπλευση με τη δεξιά. Και, αν οι συνθήκες «επέβαλαν» τη σύμπλευση σε μια ιστορική στιγμή, αυτό πρέπει να τελειώνει. Και μη βιαστείτε να ρωτήσετε αν πρέπει να συμπλεύσουμε με το Σύριζα. Να είμαι σαφής: η κεντροαριστερά θα υπάρξει ως αυτόνομη πολιτική δύναμη. Οι συμμαχίες είναι στοιχείο που αφορούν τον κατοπινό χρόνο, σε νέες εντελώς συνθήκες και σε τελείως διαφορετικό πολιτικό σκηνικό. Όταν συζητάμε για την κεντροαριστερά πρέπει να είμαστε επικεντρωμένοι στην κεντροαριστερά και μόνο σ’ αυτή. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι η συζήτηση θα πρέπει να έχει ως στόχο την συγκρότηση ενός προγράμματος διακυβέρνησης. Ας μιλήσουμε για θέσεις και ιδέες κι ας αφήσουμε τα προβλήματα που μπορεί να θέσει η επιλογή ηγεσίας και άλλα συναφή. Αν προτάξουμε τη σύνταξη ενός κοινού προγράμματος διακυβέρνησης για το μέλλον της μεταμνημονιακής Ελλάδας, θα έχουμε κάνει ένα σπουδαίο βήμα.

Πάντως απ’ ό,τι φαίνεται, η διάθεση της ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ είναι να προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνείτε με αυτή την προσέγγιση;

Δεν ισχύει. Μάλλον ο Σύριζα θέλει να προσεγγίσει τη ΔΗΜΑΡ, γιατί αυτός επείγεται για εξεύρεση συμμάχων.

Αλήθεια, ποια είναι άποψή σας για το Ποτάμι;

Είναι φαινόμενο της κρίσης και χρησιμοποίησης των media. Επειδή όμως δεν έχει ξεκαθαρίσει η φυσιογνωμία του, κι επειδή μετά το συνέδριό του η εικόνα του έγινε ακόμα πιο ασαφής, περιμένω να δω πώς θα εξελιχθεί στους κόλπους του η διαμάχη νεοφιλελεύθερων και κεντροαριστερών. Γιατί η σύγκρουση θα προκύψει έντονη.

Πάντως προκαλεί εντύπωση πως ο Φώτης Κουβέλης, σήμερα δέχεται κριτική και επίθεση από τα ίδια ΜΜΕ που πριν από ενάμισι χρόνο όχι μόνο τον στήριζαν, αλλά τον παρουσίαζαν ως μια σοβαρή επιλογή ευθύνης και παράγοντα σταθερότητας. Πώς το σχολιάζετε;

Αυτό που υφίσταται η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης από τα ΜΜΕ είναι το τίμημα που πληρώνει μετά την απομάκρυνση από τη συγκυβέρνηση. Έως τότε ήμασταν παράγοντες ευθύνης και σταθερότητας. Και μόλις φύγαμε, η ΔΗΜΑΡ κι ο Κουβέλης έγιναν ο σάκος του μποξ. Γιατί; Διότι είπαμε ότι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται η συγκυβέρνηση την ελληνική οικονομία, την μετατρέπει σταδιακά σε μια λατινοαμερικάνικη οικονομία κι όχι σε μια ευρωπαϊκή. Με τέσσερις τράπεζες και με ολιγοπώλια ελάχιστων οικογενειών που ελέγχουν το σύνολο της οικονομίας. Όσοι είχαν συμφέροντα κατάλαβαν ότι αυτό ήταν κίνδυνος. Γιατί η ΔΗΜΑΡ δεν βγήκε να πει «έξω από το ευρώ» ή «έξω από την Ευρώπη». Δεν ήταν εκτός συστήματος. Ούσα θεσμική και υπεύθυνη, ο λόγος της αποκτούσε βαρύτητα αντιπολιτευτική. Κι αυτό έπρεπε να εξοντωθεί. Γι’ αυτό και όλα τα συγκροτήματα μικρά και μεγάλα λειτούργησαν ενάντια. Δεν σας κάνει εντύπωση με πόση ευχέρεια κάποιοι διαφωνούντες εμφανίζονται στα κανάλια και στις εφημερίδες; Είδατε πολλές φορές εμένα να είμαι προσκεκλημένος σε κανάλια και σε τηλεπαράθυρα; Γιατί; Μήπως δεν ξέρω να μιλάω…; Και φοβάμαι ότι οι αποκλεισμοί και οι επιθέσεις θα ενταθούν όσο πλησιάζουμε στην προεδρική εκλογή.

Καταλήγοντας, μπορείτε να περιγράψετε επιγραμματικά, ποια ήταν τα λάθη της ΔΗΜΑΡ, που οδήγησαν στο εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών;

Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το πρώτο λάθος μας ήταν ότι έπρεπε να δώσουμε ψήφο ανοχής στην κυβέρνηση κι όχι να μπούμε στην περιπέτεια της συγκυβέρνησης. Εν μέρει διαφωνώ, γιατί η συμμετοχή στην κυβέρνηση έδωσε μια πλούσια εμπειρία περί των συνεργατικών κυβερνήσεων. Αύριο όποιο κόμμα μπει σε τέτοιες κυβερνήσεις, θα διαθέτει ένα προηγούμενο και θα μπορεί εξαρχής να αντιμετωπίσει κακοτοπιές που εμείς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε όταν πρωτομπήκαμε στην συγκυβέρνηση. Κάποιοι λένε επίσης ότι ήταν λάθος που βγήκαμε από την κυβέρνηση. Όμως – κι αυτό επίτρεψέ μου να το ξέρω καλά – από ένα σημείο και μετά η συγκυβέρνηση μεταλλάχθηκε σε επιβολή της δεξιάς του Μπαλτάκου. Δεν είχαμε εμείς θέση σ’ αυτό. Απλώς αντί να προετοιμάσουμε την αποχώρησή μας επικοινωνιακά, δώσαμε την εντύπωση ότι φεύγουμε με λάθος τρόπο, σε λάθος χρόνο και λάθος αφορμή. Παθός μαθός, που λένε! Αλλά αυτό πληρώνεται εκλογικά.

Όμως έχουμε μπροστά μας παρά τις αντιξοότητες δρόμο να διανύσουμε. Γιατί η συγκρότηση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού είναι αναγκαιότητα για την Ελλάδα.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

«Λέω, κοίτα τι υπέροχος τόπος. Γιατί δεν πάει μπροστά; Με τέτοια ιστορία, τέτοιο πολιτισμό, τέτοια ομορφιά; Ξέρω όμως τι φταίει. Όλοι ξέρουμε. Η διχόνοιά μας. Αυτή είναι η κατάρα της φυλής μας, η τροχοπέδη μας. Όταν ο Έλληνας είναι μόνος, διαπρέπει. Ως ομάδα δεν τα πάμε καλά»

Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Καρυδάκη

Με την Κάτια Δανδουλάκη έχουν μεγαλώσει γενιές και γενιές. Από τη Μάρμω στους «Πανθέους» μέχρι τη Βίρνα Δράκου στη «Λάμψη» αλλά και στη «Λένη» και στη «Βέρα στο δεξί» και στο «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες» σε σκηνοθεσία του Κώστα Κουτσομύτη. Η σχέση της με την τηλεόραση, όπως λέει η ίδια, εκτός από σχέση λατρείας είναι και… αιώνια. Η σχέση της με τον κινηματογράφο… παλιά. Και σπίτι της, το θέατρο. Είναι θιασάρχισσα από το 1979. Έχει ανεβάσει πολλές παραστάσεις, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ζιλ Ντασέν όπως το Γλάρο του Τσέχοφ. Το 1995 ίδρυσε το δικό της θέατρο, το «Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη» στο οποίο ανέβασε πολλές επιτυχημένες παραστάσεις, χαρακτηριστικότερες των οποίων υπήρξαν ο μονόλογος Τζόρνταν και το Master Class όπου υποδύθηκε τη Μαρία Κάλλας.

Έχει μια αστείρευτη ενέργεια και αισιοδοξία. Είναι τύχη να τη συναναστρέφεται κανείς. Σε εκπλήσσει με την αφοπλιστική ειλικρίνειά της και το πηγαίο χιούμορ της. Φέτος το καλοκαίρι περιοδεύει με τη φοβερή αστυνομική κωμωδία «Μάντεψε ποιος θα πεθάνει απόψε» σε διασκευή και σκηνοθεσία των Ρέππα – Παπαθανασίου και σε κάθε παράσταση βάζει στοίχημα με τους θεατές πως δεν θα μαντέψουν σωστά και το κερδίζει.

Πώς είστε αυτόν τον καιρό;

Πολύ αισιόδοξη και γεμάτη ενέργεια.

Πάντα αυτό εκπέμπετε. Πώς τα καταφέρνετε;

Πιστεύω ότι με γκρίνια και με αρνητική διάθεση δεν μπορούμε να επιβιώσουμε. Κι επειδή τη λατρεύω τη ζωή έχω αποφασίσει από πολύ μικρή να κρατώ απέναντί της αυτή τη στάση.

Είστε σαν την Πολυάννα στο παιχνίδι της χαράς.

Ακριβώς. Ό,τι και να συμβεί, εγώ θα βρω κάτι θετικό, θα βρω κάτι που θα με κάνει να χαμογελάσω. Πιστεύω πως όταν εκπέμπουμε χαρά θα μας γυρίσει πίσω. Όταν εκπέμπουμε μιζέρια θα μας γυρίσει μιζέρια.

Να υποθέσω μια ζωή ρόδινη;

Μπα, καθόλου. Αλλά ήμουν πάντα πολύ χαλυβδωμένη κι έτοιμη για τα δύσκολα. Άλλωστε διάλεξα μια δουλειά που είναι μέσα στην ανασφάλεια. Η ζωή μου χάρισε πολλές χαρές, πολλές αγάπες αλλά και πολλές λύπες και δαγκωματιές, τεράστιες ευλογίες και μεγάλους πόνους. Δεν μπορείς να έχεις τα μεν και να μην έχεις τα δε. Αυτό που μπορείς, είναι να χρησιμοποιείς τις ευλογίες για ν” απαλύνεις τους πόνους. Κοιτάξτε, είναι και θέμα επιλογής τι προκαλούμε στη ζωή μας. Κάνω μια δουλειά που είναι βασίλισσα των αντιθέσεων. Σήμερα μπορεί να “σαι στην κορυφή κι αύριο να μην είσαι τίποτα. Αυτό που με έσωσε, νομίζω πως είναι ότι είχα πάντα πιο ψηλά την ψυχή μου. Πρώτα η αγάπη, η οικογένεια, οι φίλοι και μετά η επιτυχία. Κι αυτό μου έφερε μια ισορροπία. Και στη δουλειά μου ήθελα μια διάρκεια. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Για μένα μεγαλύτερη επιτυχία είναι η διάρκεια στη δουλειά αλλά πάνω απ” όλα οι άνθρωποι, οι σχέσεις μαζί τους, οι δεσμοί. Το ν” αγγίξεις κάποια στιγμή την κορυφή στη δουλειά σου δεν είναι τίποτα. Όλοι κάποτε αγγίζουμε κορφές κι όλοι πέφτουμε σε χαράδρες. Το θέμα είναι θα υπάρχει κάποιος δίπλα σου να σου απλώσει το χέρι; Εσύ θα “χεις τη δύναμη να ξανασηκωθείς;

Δεν μπορώ να σας φανταστώ… καταβαραθρωμένη…

Α, μην το λέτε. Προχθές που πηγαίναμε Λιβαδειά πέσαμε σε μια χαράδρα και μας πήρε και μας σήκωσε! (γέλια). Εντάξει, τα καταφέραμε και βγήκαμε σώοι και αβλαβείς. Κι ήταν και το τοπίο υπέροχο. Κι όλη η κατάσταση τελικά, αφού δεν πάθαμε τίποτα, πολύ αστεία. Λοιπόν, αυτό είναι το μυστικό, να προστατεύεις την ψυχή σου. Ήμουν τυχερή που πήρα πολλή αγάπη κι έδωσα αγάπη. Δουλεύουμε όμως για την αγάπη. Δεν έρχεται ουρανοκατέβατη.

Φέτος κάνετε μια αστυνομική κωμωδία.

Ω, είναι ένα υπέροχο έργο που σε κάθε παράσταση βάζω στοίχημα με τους θεατές πως δεν υπάρχει περίπτωση να βρουν το δολοφόνο. Είναι από τα πιο έξυπνα θεατρικά έργα που υπάρχουν, γι” αυτό όταν ανεβαίνει παίζεται πάντα για περισσότερες από μία σεζόν. Εμείς θα το πάμε για δεύτερη σεζόν το χειμώνα στην Αθήνα. Το βγάλαμε περιοδεία ακριβώς επειδή είναι πολύ διασκεδαστικό. Ένα παιχνίδι όπου το μυαλό παιδεύεται να βρει ποιος είναι ποιος μέχρι την τελευταία στιγμή που ανατρέπονται όλα. Κι εμείς διασκεδάζουμε πολύ.

Έτσι όπως τα λέτε, η επιλογή του έργου είναι η μισή επιτυχία.

Και λίγο λέτε. Μη σας πω, το 90%. Από κει και πέρα εξαρτάται σε τι υλικό το επενδύεις.

Ποιος είναι ο γνώμονας;

Νομίζω πως ο πιο βασικός λόγος, αν όχι ο μοναδικός, είναι να μου αρέσει. Δεν κοιτάζω ούτε τους ρόλους, να βρω κάτι για μένα, ούτε σκέφτομαι αν θα αρέσει στους άλλους. Αν μου εξάπτει το ενδιαφέρον, τότε το επιλέγω. Είτε είναι κωμωδία είτε δράμα. Να μη βαρεθείς. Αυτό είναι η… συνταγή. Να συγκινηθείς αν είναι δράμα, να γελάσεις αν είναι κωμωδία αλλά οπωσδήποτε να μη βαρεθείς. Το πιο σημαντικό συστατικό του καλού έργου είναι αυτό. Να μη σε αφήσει να αδιαφορήσεις. Να σε κάνει συμμέτοχο. Να συμπάσχεις.

Μιλάτε με πολύ ενθουσιασμό όπου σταθείτε και βρεθείτε για το συγγραφικό δίδυμο Ρέππα-Παπαθανασίου.

Έχετε δίκιο. Ζω έναν έρωτα μαζί τους. Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά που έγινε μια βαθιά φιλία. Νομίζω πως είναι αν όχι οι καλύτεροι, από τους καλύτερους που έχουμε. Γιατί ξέρουν να γράφουν θέατρο. Και κωμωδία και δράμα. Γιατί τα έργα τους έχουν χαρακτήρες κι όχι μόνο καλές ατάκες. Όταν θαυμάζω κάποιον, αυτομάτως τον αγαπάω . Κι αυτούς τους δυο τους θαυμάζω πολύ. Υποκλίνομαι. Κοιτάξτε πόση διάρκεια έχουν. Μπορεί να “ναι τυχαίο;

Έχετε μια ροπή τα τελευταία χρόνια στην κωμωδία ή μου φαίνεται;

Δεν σας φαίνεται καθόλου. Εγώ πάντα είχα μια ροπή στην κωμωδία αλλά κανένας δεν με πίστευε! (γέλια)

Είναι και η εμφάνισή σας που δεν παραπέμπει σε κάτι κωμικό.

Το ξέρω. Αλλά αυτή είναι η διάθεσή μου. Ακριβώς αντίθετη από το παρουσιαστικό μου. Όταν λοιπόν ήμουν πιο μικρή και στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο μου δίνανε όλους τους δραματικούς ρόλους. Τόλμησα να ψελλίσω τη λέξη κωμωδία όταν έγινα παραγωγός. Τότε έδωσα εγώ ρόλο στον εαυτό μου γιατί αλλιώς κανένας δεν θα μου “δινε να παίξω κωμωδία! (γέλια).

Είστε και πολύ commeilfaut. Δεν δείχνετε άνθρωπος διατεθειμένος να τσαλακωθεί.

Κι είμαι ακριβώς το αντίθετο. Αν δεν τσαλακωθείς, πώς θα αγγίξεις την ψυχή του άλλου; Δεν πρέπει να είμαστε σιδερωμένοι κι όχι μόνο ως ηθοποιοί αλλά και ως άνθρωποι γενικότερα.

Το επόμενο βήμα σας θα μπορούσε να είναι μια τραγωδία;

Δεν σας κρύβω πως θα το ήθελα πολύ. Τώρα αισθάνομαι έτοιμη. Όταν ήμουν πολύ νέα μου είχαν προτείνει από το Εθνικό Θέατρο με τον Κώστα Μπάκα αλλά φοβήθηκα και αρνήθηκα. Είναι όνειρό μου να περάσω από αυτή τη μεγάλη σχολή του αρχαίου δράματος, είτε τραγωδία είτε κωμωδία, και νομίζω πως τώρα έχω τις αποσκευές και θα το τολμήσω.

Τώρα που «οργώνετε» τη χώρα, τι σκέφτεστε;

Τη θαυμάζω. Λέω, κοίτα τι υπέροχος τόπος. Γιατί δεν πάει μπροστά; Με τέτοια ιστορία, τέτοιο πολιτισμό, τέτοια ομορφιά; Ξέρω όμως τι φταίει. Όλοι ξέρουμε. Η διχόνοια μας. Αυτή είναι η κατάρα της φυλής μας, η τροχοπέδη μας. Όταν ο Έλληνας είναι μόνος, διαπρέπει. Ως ομάδα δεν τα πάμε καλά.

Κι όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια;

Με θλίβουν βαθύτατα. Διότι γι” άλλη μια φορά βλέπω το γνώρισμα της φυλής μας. Υπάρχει μια τεράστια διαφορά ανάμεσα στο χαρακτήρα και τις ικανότητές μας. Αλλά έχουμε κι άλλο ένα γνώρισμα: δεν το βάζουμε κάτω. Κι έτσι ελπίζω.

Έχετε χρόνια να κάνετε κινηματογράφο.

Δεν είναι εύκολο πια. Αν ξαναγεννιόμουν όμως, θα “θελα να βρίσκομαι στο Λος Άντζελες και να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο κάνοντας ταινίες. Να, αυτό θα “θελα. (γέλια)

Η τηλεόραση;

Τη λατρεύω!

Οι περισσότεροι συνάδελφοί σας την υποτιμούν…

Τι λέτε καλέ; Η τηλεόραση σε φέρνει κοντά στον κόσμο. Αλλά πρέπει να χειριστείς το μέσο με σεβασμό, με ευλάβεια. Αν το εκμεταλλευτείς με μόνο σκοπό τα χρήματα, θα σε εκμεταλλευτεί και θα σε «ξεράσει» την άλλη στιγμή. Γι” αυτό η σχέση μου με την τηλεόραση είναι σχεδόν αιώνια πια… (γέλια).

Ακούσατε αρνητικά σχόλια για τη συμμετοχή σας στην επιτροπή του «Dancing».

Πολλά. Ε, και; Δεν περιμένω να ακούω πάντα θετικά. Εγώ το “κανα πολύ γούστο. Στη «Λάμψη» να δείτε τι άκουγα. Αλλά στο τέλος ακούω μόνο την ψυχή μου. Δεν έχω κλισέ για την ποιότητα. Σημασία δεν έχει τι κάνεις αλλά πώς το κάνεις. Μπορεί να κάνεις ελεεινά μια τραγωδία και αξιοπρεπώς μια σαπουνόπερα. Τι είναι καλύτερο; Δεν έχω ταμπού με τα είδη. Όλα πρέπει να υπάρχουν.

ΕΝΤΥΠΗ LARISSANET

O κ. Θεόδωρος Κακαρδάκος είναι Υπεύθυνος Σπουδών του Φροντιστηρίου «Τεχνικό»

Της Ρένας Ζήση

Τα Επαγγελματικά Λύκεια αποτελούν ακόμη και σήμερα μια παρεξηγημένη επαγγελματική εκπαίδευση καθώς επικρατεί η πεποίθηση στην αντίληψη του κόσμου πως αποτελούν τη δεξαμενή των αδύναμων μαθητών. Παρόλα αυτά η τεχνική εκπαίδευση έρχεται σήμερα πρώτη στο μυαλό των μαθητών, καθώς η σύγχρονη εποχή αποδεικνύει ότι ο πρωτογενής τομέας αποτελεί το μέλλον. Ο υπεύθυνος του φροντιστηρίου «Τεχνικό» που ξεκίνησε να λειτουργεί το 2000 αποκλειστικά για τους «ξεχασμένους» μαθητές των ΕΠΑ.Λ., Θοδωρής Κακαρδάκος μιλάει στη Larissanet και εξηγεί γιατί η τεχνική εκπαίδευση και η εξειδίκευση αποτελούν το μέλλον της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και αποκατάστασης, παρά τα προβλήματα που καλούνται να αντιμετωπίσουν μαθητές και φροντιστές λόγω της κρατικής αδιαφορίας.

Ανήκει το μέλλον στην τεχνική εκπαίδευση;

Τα Επαγγελματικά Λύκεια δημιουγήθηκαν για να καλλιεργηθούν οι κλίσεις των μαθητών. Βέβαια στην ελληνική οικογένεια υπάρχουν ακόμη τα κατάλοιπα που θέλουν τα παιδιά να σπουδάσουν γιατροί και δικηγόροι. Μέσα όμως από την επαγγελματική εκπαίδευση θα υπάρξει και επαγγελματικό μέλλον.

Μέσα από την επαγγελματική ενασχόλησή σας με τον τομέα αυτό έχετε δει αλλαγές;

Τα πρώτα χρόνια υπήρχε μεγάλο ρεύμα μαθητών γιατί οι εξετάσεις ήταν πιο εύκολες στα παιδιά των ΕΠΑΛ, αλλά σιγά-σιγά οι αλλαγές των συστημάτων στην εκπαίδευση έδωσαν ένα βαρύ χτύπημα στην επαγγελαμτική εκπαίδευση, όπως επίσης και η εσφαμένη εντύπωση που επικρατεί ότι πάμε εκεί αν έχουμε πρόβλημα. Ακόμη δεν έχουμε καταλάβει τι είναι το Επαγγελματικό Λύκειο, αλλά βλέπουμε σταδιακά να αλλάζει αυτό το κλίμα. Περισσότερα πλέον παιδιά φοιτούν σε ΕΠΑ.Λ. Οι καινούριες και σύγχρονες ειδικότητες αποτελούν έναν ακόμη λόγο.

Ποιες είναι αυτές οι ειδικότητες;

Καινούριες ειδικότητες είναι η πληροφορική, με Hardware και Software εξειδικευμένα, με μηχανολογία, ακόμη και με μηχανικούς φυσικού αερίου που δεν υπήρχαν τα προηγούμενα χρόνια, όπως επίσης και ειδικότητες ηλεκτρολόγων ηλεκτρονικών και αυτοματισμού, ο τομέας Οικονομίας – Διοίκησης, ο οποίος περιλαμβάνει τα. Επίσης η γεωπονία που στην περιοχή μας έχει αποκτήσει ειδικότητα ζωικής, φυτικής παραγωγής και αγροτικής οικονομίας.

Ποια είναι η στάση της πολιτείας απέναντι στα ΕΠΑ.Λ;

Το μέλλον ανήκει στην τεχνική εκπαίδευση αρκεί να υπάρχει η μέριμνα από το κράτος να προωθηθούν τα ΕΠΑ.Λ. Εμείς έχουμε ένα στατιστικό στοιχείο, όχι ευρύτερα γνωστό στον κόσμο, ότι ενώ κλείνουν και συγχωνεύονται Δημοτικά σχολεία και Γυμνάσια, ανοίγουν Επαγγελματικά Λύκεια.

Εμείς προσπαθούμε να γίνει η επαγγελματική εκπαίδευση γνωστή στον κόσμο. Υπάρχει βέβαια μεγάλη ανάγκη για πληροφόρηση. Ένα παράπονο που έχουμε είναι ότι ενώ για το γενικό Λύκειο γράφονται πράγματα επί πραγμάτων για βάσεις, για μαθήματα, για αλλαγές, για το επαγγελματικό Λύκειο δεν υπάρχει καμία ενημέρωση.

Ως «Τεχνικό» φροντιστήριο κάνουμε διάφορες εκδηλώσεις, αλλά και πάλι χρειάζεται η κατάλληλη προβολή από τα ΜΜΕ και από το κράτος για να μάθουν τα παιδιά τι είναι ΕΠΑ.Λ. και τις προοπτικές που αυτά προσφέρουν. Για παράδειγμα, κάτι που δεν ξέρει ο κόσμος, είναι ότι αποφοιτώντας από το ΕΠΑ.Λ. έχουμε και απολυτήριο και πτυχίο σε μια ειδικότητα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό τη σύγχρονη εποχή που το ποσοστό της ανεργίας είναι μεγάλο, γιατί ένας μαθητής μπορεί να τελειώσει σε τρία χρόνια το σχολείο και να έχει μετά μια στοιχειώδη επαγγελματική αποκαταστάση.

Τι προβλέπεται πλέον για τον τομέα Υγείας – Πρόνοιας;

Ο τομέας Υγείας και Πρόνοιας καταργήθηκε και πέρασε στην ιδιωτική εκπαίδευση. Δυστυχώς υπάρχουν πάρα πολλά παιδιά που έδωσαν εξετάσεις φέτος, δεν πέτυχαν και θα ήθελαν μια δεύτερη ή και τρίτη ευκαιρία, όπως έκαναν όλες τις άλλες χρονιές με τις αλλαγές των συστημάτων. Ακόμη δεν ξέρει κανείς τίποτα σχετικά. Εμείς από τη μεριά μας πιέζουμε να δοθεί στους μαθητές η δυνατότητα να δώσουν εξετάσεις πάλι.

Με τις τελευταίες αλλαγές στο Λύκειο τι έχει αλλάξει στο «Τεχνικό»;

Η Α’ και Β’ Λυκείου έχουν νέο πρόγραμμα σπουδών, αλλά ένα πλεονέκτημα που έχουν οι μαθητές σε σχέση με το γενικό Λύκειο είναι ότι δεν χρειάζονται το «10» στα γραπτά στο τέλος. Εδώ ισχύει το παλιό σύστημα, ο γενικός μέσος όρος των μαθημάτων δηλαδή να είναι δέκα. Αυτό έχει επιδράσει θετικά στο να έρθουν περισσότεροι μαθητές, αλλά και πάλι υπάρχει αυτή νοοτροπία ότι θα πάω σε κάτι πιο εύκολο. Υπάρχει όμως αβεβαιότητα με τη Γ’ Λυκείου κι εμείς ακόμη δεν μπορούμε να δώσουμε απαντήσεις στους γονείς. Δεν ξέρουμε ακόμη για τα ΕΠΑ.Λ. τα μαθήματα που θα δοθούνε στις πανελλήνιες, αν θα δοθεί στους μαθητές το δικαίωμα να συμμετέχουν στις εξετάσεις για ΑΕΙ, όπως ήταν μέχρι τώρα, ποια θα είναι η ύλη των μαθημάτων για να μπορέσουμε κι εμείς να προετοιμάσουμε τα παιδιά για του χρόνου. Υπάρχει μια απληροφορησία, μια αγνομωσύνη των υπευθύνων. Ασχολούνται όλοι με το γενικό Λύκειο. Πρέπει να γίνει άμεσα η κατάθεση του νέου σχεδίου.

Ποια είναι τα νέα επιχειρηματικά σχέδια του «Τεχνικού»;

Το φροντιστήριο θα κάνει όσο γίνεται πιο γνωστή την παρουσία της επαγγελματικής εκπαίδευσης στην κοινωνία. Θα ασχοληθούμε επίσης με τη Διά Βίου Μάθηση γιατί βλέπουμε ότι δεν τελειώνει η εκπαίδευση μόνο στο σχολείο. Ήδη ως φροντιστήριο έχουμε πάρει άδεια για να είμαστε Κέντρο Διά Βίου Μάθησης, οπότε θα κοιτάξουμε η επαγγελματική εκπαίδευση να συνεχίσει και μετά τα 18. Πρέπει να ξεφύγουμε από τη γενική παιδεία και να περάσουμε στην εξειδίκευση.